Chapter Two

“HEY, you’re spacing out again.” Ipinatong ni Carlos ang kamay sa akin. “What are you thinking?"

Isang taon na ang nakakalipas mula nang iahon ako ni Carlos sa impyernong iyon. 

Pagkatapos kong umalis sa escort service, tinulungan niya akong makabalik sa pag-aaral. Tulad ng sabi niya, pumasok ako sa university at itinuloy ko ang pag-aaral ng architecture. 

Wala akong anumang hiningi sa kanya pero kusa niyang ibinibigay sa akin ang lahat. Bumili siya ng unit at ipinangalan sa akin. Ipinasok niya ako sa magandang eskwelahan. He provided me with my basic needs in life. Hindi lang material na bagay ang ibinigay niya sa akin. He also gave me the will to live. He encourage me to give myself a second chance. He gave me hope…

Carlos, he was my savior. Kung hindi siya dumating sa buhay ko, sigurado ako na hanggang ngayon ay nakasadlak pa rin ako sa impyernong buhay ko… He was the one good thing that happened to me. I owed him my second life… 

"Are you thinking about the past again?" Kumunot ang noo niya. 

Umiling ako at dahan-dahang ngumiti sa kanya. I should stop thinking about the past. This is my second life now. Hindi ko sasayangin ang pagkakataong ibinigay niya sa akin. Hindi ko hahayaan na patuloy na maapektuhan ng nakaraan ko ang kasalukuyan ko. 

"Ang mabuti pa, lumabas na lang tayo," pagyaya niya sa akin. "I’m craving for seafoods.”

Isa sa mga paborito niyang pagkain ang seafood. Sa loob lamang ng isang taon ay halos alam ko na ang bagay-bagay tungkol sa kanya. Kabisado ko na rin ang mga paborito niyang pagkain. Kahit ekspresyon ng mukha niya ay kaya ko nang basahin. 

I smiled. For a fifty six year old man, he didn't look like one. Para lang siyang nasa forties. Mas mukha rin siyang actor o model kaysa businessman. 

"I had a two-hour meeting with some Japanese investors earlier at lunch," sambit niya. "I didn't enjoy the food." Bahagyang nalukot ang mukha niya. "So, babawi ako ngayong dinner."

He was not fond of east asian cuisines. Paborito niya ang native Filipino food tulad ng sinigang, caldereta, kare-kare. Napakasimple niyang tao sa kabila ng mataas na estado sa buhay. He was very down to earth. He treats people with respect, no matter what their status in life. 

Isa iyon sa mga bagay kung bakit nahulog ako sa kanya. Yes, I love Carlos. I'm in love with him. Hindi ko alam kung kailan eksaktong nangyare. Hindi ko alam kung kailan ko eksaktong naramdaman. Isang araw, nagising na lang ako na minamahal ko na siya. Na higit sa isang kaibigan o tagapagligtas ang tingin ko sa kanya. 

“Is it okay to go outside?" nag-aalalang tanong ko sa kanya. "What if… What if… your wife saw us?”

Carlos has a wife. Noong una pa lang ay alam ko na ang tungkol sa bagay na iyon. Noong unang gabing nag-usap kami, buong magdamag ay nagkwento siya sa akin tungkol sa asawa niya. Ikinuwento niya sa akin kung paano sila nagkakilala ng asawa niya, kung gaano niya ito kamahal at kung paanong nagbago ang buhay mag-asawa nila nang mahuli niya ang asawa na may kasamang ibang lalaki. 

His wife cheated on him. Ayon sa kwento ni Carlos, naabutan niya ang asawa na may kahalikan sa mismong bahay ng mga ito. I remembered that night. Umiiyak siya habang ikukwento sa akin iyon. Habang nakikinig ako kay Carlos nang mga sandaling iyon ay damang-dama ko ang sakit na nararamdaman niya. He must really love his wife. 

"Bakit hindi mo subukang patawarin ang asawa mo?" sambit ko sa kanya nang mag-usap kami. Ikinuwento niya sa akin na humingi sa kanya ng tawad ang asawa at sinusubukang bumawi sa kanya. 

I didn't know his wife, pero naniniwala ako na marahil ay nagkamali lang ito sa nagawa. 

"Lahat naman siguro tayo nagkakaroon ng maling desisyon sa buhay. Maybe it was just a mistake on her part. Hindi ba sabi mo, sinusubukang makipag-ayos ng asawa mo? Bakit hindi kayo magsimula ulit?" Sinubukan ko na kumbinsihin siya na makipag-ayos sa asawa subalit nanatiling matigas si Carlos. 

"I don't know," malungkot na ngumiti siya sa akin. "I don't think we can still go back. I don't think I can still make her happy."

Hindi ako nakapagsalita sa sinabi niya. Sa kabila ng kayamanan ni Carlos, sa kabila ng lahat ng meron siya sa buhay, he was insecure about himself. Nakwento niya sa akin na nasangkot siya sa isang aksidente na naging sanhi ng pagkawala ng kanyang p*********i.

He told me he couldn't perform in bed anymore. At iyon marahil ang iniisip niyang dahilan kung bakit nagawang maghanap ng asawa niya ng iba. 

"Don't worry, she was out of town," sagot niya sa akin. 

Tumingin ako kay Carlos. Napansin ko kung paano siya natigilan nang banggitin ko ang asawa niya. Subalit agad ring bumalik ang ngiti sa mukha niya. "Sige na. Magbihis ka na."

Tumango ako, pagkatapos ay tumayo ako para magbihis. I decided to wear a pink casual dress and white sandals he brought for me when he came back from his business travel in Hongkong.

He smiled at me. "See? I told you it would look good on you." puri niya sa akin paglabas ko ng kwarto. Ngayon ko lang naisuot iyon. Hindi naman kasi ako masyadong lumalabas ng bahay. 

Kinagat ko ang ibabang labi. "Thank you."

Bahagya siyang lumuhod para hawakan ang ulo ni Loki na nanatiling nakasalampak sa carpet. "Dito ka muna, ah." Napangiti ako habang pinapanood si Carlos na i-pet si Loki. Bago kami lumabas ng unit ay nag-iwan ako ng pagkain para sa alaga. 

"Do you think Loki will be okay eating dinner alone?" tanong sa akin ni Carlos habang sakay kami ng elevator. 

Bahagya akong natawa. "Okay lang iyon. Sanay siya mag-isa." Minsan ay mas concern pa siya kay Loki kaysa sa akin. He really cared about my dog. Noong sinabi niya sa akin ang tungkol sa unit na binili niya ay una niyang binanggit sa akin na pet friendly iyon at pwede kong isama si Loki. 

Pagdating namin sa sasakyan niya pinagbuksan niya ako ng pinto. He was always like this. Gentleman. 

Napatingin ako kay Carlos habang nagmamaneho. Sa totoo lang, hindi ko alam kung ano ang eksaktong set-up namang dalawa. Ni minsan ay hindi namin napag-usapan iyon. At natatakot din akong i-bring up iyon sa kanya. 

I guessed I’m a mistress. Kabit. Hindi ba't iyon naman ang tawag sa mga babaeng tulad ko? Siguro, ang ipinagkaiba ko lang sa kanila ay walang anumang sekswal na namamagitan sa amin ni Carlos. Ni minsan ay hindi niya ako pinagsamantalahan. He always treats me with respect. Sometimes, he would hold my hand, sometimes we would cuddle, sometimes he would kiss me on the forehead. But he never tried to do anything sexual with me. He always treats me like a fragile glass. And that made me fall for him. 

I didn't plan to fall with Carlos. Sino bang babae ang gustong mahulog sa lalaki ng may asawa na? Wala naman, di ba? Wala namang babaeng pinangarap na maging kabit. Ni hindi ko nga alam kung bakit o kung ako lang ang nagbigay ng ganung label sa sarili ko. Isa pa, alam kong mahal ni Carlos ang asawa niya. Kung ano man ang nararamdaman sa akin ni Carlos, alam kong malayo iyon at hindi ko pwedeng ikumpara para sa nararamdaman niya sa asawa. 

Wala naman akong planong agawin siya sa asawa niya. I know my place. At kuntento sa ako sa mga oras na inilalaan niya para sa akin. Sapat na sa akin ang kaalaman na mahalaga ako sa kanya.

Ang tanging sigurado ko lang ngayon, hindi ko siya kayang mawala sa buhay ko. I can't give him up. Siya lang nag-iisang taong naniwala sa akin na kaya kong bumangon. Sa kanya ko lang naramdaman ang pagpapahalaga na hindi ko naramdaman sa iba. I feel safe only when I'm with him. He's the only one who can keep me safe… 

I know what I am doing is wrong and that I am being selfish but it is the only thing that's keeping me alive. 

Ilang sandali pa ay nakarating kami sa paborito niyang restaurant. Iginiya kami ng waiter sa isang private room. "This way Mr. and Mrs. Valdez."

Natigilan ako sa sinabi ng waiter. Napasulyap ako kay Carlos subalit tila balewala lang sa kanya iyon.

Kinagat ko ang ibabang labi habang na kasunod ang tingin sa waiter. I feel guilty everytime we go out together. I know I shouldn't be in this place. 

"Caress, you okay?" Mula sa menu ay tiningnan ako ni Carlos. 

Tipid akong ngumiti. "Punta lang ako sa restroom." Ibinaba ko ang hawak na menu. "Ikaw na bahalang mag-order ng sa akin."

“Are you sure you're okay?" nag-aalalang tanong niya. 

Tumango ako. "I'm fine, Carlos." Tumayo ako at nagpunta sa restroom. Pagdating ko roon ay isang ginang ang naabutan kong nagpupunas ng luha habang nakaharap sa salamin. 

Napansin ko na bahagya siyang nataranta nang magtama ang tingin naming dalawa. Bahayang nanlaki ang singkit niyang mga mata. 

"I'm sorry," mahinang sambit ko bago mabilis na nag-iwas ng tingin. 

"Y-you're very pretty, hija."

Napahinto ako sa pagpasok sa cubicle nang magsalita siya. Ibinalik ko ang tingin sa kanya. Wala na ang bakas ng luha sa mga mata niya subalit bahagya pa ring namumula ang mga iyon. 

"Ilang taon ka na?" 

Pinasadahan niya ako ng tingin. 

"Uh... twenty-three," mahinang sagot ko. Hindi ko alam kung bakit niya ako kinausap. She doesn't look familiar to me. 

Tumango siya. "I see." Isang beses pa niya akong tiningnan bago siya lumabas ng restroom.

Natigilan ako nang mapansin ang lipstick na naiwan niya sa vanity top. Kinuha ko iyon at lumabas ng restroom para habulin ang ginang. 

"Ma'am, is there anything we can help?" Nilapitan ako ng isang waiter. 

"May nakaiwan ng lipstick—" Natigilan ako nang matanaw ang babae sa labas ng restaurant. It was her. Bago pa ako makarating sa pinto ng restaurant ay nakita ko siyang pumasok na sa loob ng isang taxi.