Chapter One

“AYOKO na! Tama na! P-please… tama na!”

“Caress…”

Naramdaman ko ang marahang pagyugyog sa balikat ko. Kasabay niyon ay ang pamilyar na boses ni Carlos. 

"Caress, wake up. You're dreaming again."

Idinilat ko ang mga mata. Bumungad sa akin ang nag-aalalang mukha ng tanging lalaking pinagkakatiwalaan ko. 

“Sshh… I’m here, sweetheart.” 

Kumurap-kurap ako pagkatapos ay iginala ko ang mga mata. Nakita ko ang pamilyar na TV na nakadisplay sa sala. Ang painting na nakasabit sa isang bahagi ng dingding. Ang libro na naiwan kong nakabukas sa ibabaw ng coffee table. 

Nandito ako sa pamilyar na apartment ko. Wala na ako sa apat na sulok na silid na iyon. Wala na ako sa impyerno… 

“I’m here, Caress…” 

Kasabay ng masuyong boses ni Carlos ay naramdaman ko ang masuyong paghaplos ni Carlos sa pisngi ko. Ibinalik ko ang tingin sa kanya. 

“Shhh. Look at me.” 

Diretso niya akong tiningnan sa mga mata habang paulit-ulit na sinasambit ang mga salitang alam niyang magpapakalma sa akin. “You’re safe now, sweetheart. You're safe now, okay? You're with me."

Dahan-dahan, unti-unti akong kumalma. Unting-unting bumalik sa normal ang tibok ng puso ko. Carlos is with me. Nandito siya sa tabi ko. Hindi ako nag-iisa. I am safe with him. 

Kinabig niya ako at ikinulong sa mga bisig niya. 

“I’m sorry…” mahinang sambit ko. "I had a bad dream…"

Masuyo niyang hinaplos ang buhok ko. "Shh, kung ano man iyong panaginip mo, huwag mo nang isipin iyon, okay?" 

Tumango ako habang nasa bisig niya. Hindi ko alam kung gaano katagal akong nakakulong sa mga yakap ni Carlos bago niya ako pakawalan. 

Muli niyang hinaplos ang mukha ko. “Let me get you some water.” 

Tumango ako sa kanya. Isang masuyong ngiti ang ibinigay niya sa akin bago bago siya tumayo at iniwan ako para magpunta sa kusina. 

I closed my eyes and breathed heavily. It’s been months since the last time that nightmare haunted me. Bumaling ako sa orasan na nakasabit sa dingding ng sala. Alas singko na ng hapon. Hindi ko alam na nakatulog pala ako sa sofa habang nagbabasa ng libro. 

Carlos came back with a glass of water on his hand. Pagbalik niya sa sala ay nakita kong kasunod niya si Loki. Loki is my pet dog. He is a five year old bloodhound. 

“Here…” Naupo si Carlos tabi ko at inabot sa akin ang hawak na baso ng tubig. Sumampa rin si Loki sa carpet at nahiga sa ibaba ng lalaki.

Tinaggap ko iyon kay Kairos at dahan-dahang uminom. 

"Hey, little guy, how are you?" tanong ni Carlos sa alaga kong aso. Yumuko siya at hinimas ang katawan ni Loki. Napangiti ako habang pinagmamasdan silang dalawa. Loki was my dog for five years. Siya ang kasa-kasama ko rito sa apartment. 

"Kanina ka pa?" tanong ko kay Carlos matapos ipatong ang baso sa coffee table. Ngayon ko lang napansin ang coat niya na nakapatong sa armrest ng sofa. Ang suot niyang long-sleeved polo ay nakatupi hanggang siko. His gray necktie was hanging loosely on his neck. 

“I came here from office,” Nag-angat siya ng tingin sa akin. "Kumakatok ako kanina pero hindi ka sumasagot. I figured you're asleep." Ngumiti siya. May sariling susi ng townhouse si Carlos. Well, he owns this townhouse. 

"Sorry, hindi ko namalayan na nakatulugan ko na itong binabasa ako." Kinuha ko ang nakatulugang libro at ipinatong sa coffee table. 

“Kumain ka na? Ipagluluto kita.” I looked at him. "Dito ka ba kakain ng hapunan?" 

Carlos. He was the CEO and President of one of the biggest construction company in the country. But he doesn't act like one. He was very down to earth. Siya ang pinakamabait na taong nakilala ko… 

“Let’s go outside. You deserve a break from all this schoolworks.” Saglit siyang tumingin sa coffee table na puno ng libro bago ibinalik ang tingin sa akin. 

I’m a third year architecture student right now. I wanted to be an architecture like my late father. Isang liscence architecture ang aking ama. Kaunti lang ang ala-ala naming dalawa dahil maaga siyang kinuha sa amin ni Mama. Limang taon lang ako nang mamatay siya. 

Noong namatay si Papa, mag-isa akong itinaguyod ni Mama na kasalukuyang nagtatrabaho noong mga panahong iyon bilang isang office secretary. Kahit paano ay maayos ang buhay namin, dahil bukod sa suweldo ni Mama ay may iniwang savings si Papa para sa pag-aaral ko. 

Pagkatapos kong magtapos ng high school ay pumasok ako sa sa isang private university sa kursong Architecture. 

Subalit unti-unting nagbago ang buhay namin ni Mama nang ma-diagnose siya na may breast cancer. Second year college school ako nang magkasakit siya. Kahit libre naman ang tuition ko dahil scholar ako sa university ay pinili kong lumipat sa public school at mag-working student para makabawas sa ibang gastusin. Inilaan namin ang savings na iniwan ni Papa para sa pagpapagamot ni Mama. Subalit hindi iyon naging sapat, kalaunan ay napilitan akong huminto sa pag-aaral at magtrabaho para sa sustentuhan ang chemotheraphy ni Mama. I work three jobs…pero hindi yun naging sapat para sa hospital bills niya. 

Hanggang sa napilitan akong pumasok sa illegal na trabaho…Naalala ko pa ang araw na iyon. 

"Caressa!" 

Natigilan ako sa paglalagay ng lipstick nang marinig ko ang pangalan ko. Mula sa repleskyon ng salamin sa restroom ng restaurant na pinagtatrabahuhan ay natanaw ko ang isang pamilyar na babae. Si Leandra. Classmate ko siya noon sa St. Andrew, ang private university kung saan ako dating nag-aaral. Kahit paano ay naging malapit din naman kami sa isa't-isa dahil ilang beses kaming naging magkagrupo sa mga project. 

"Nagtatrabaho ka pala rito?" tanong niya nang lapitan niya ako. 

Tipid na ngumiti ako sa kanya. "Bago pa lang ako." Isang buwan pa lang simula nang magtrabaho akong waitress sa restaurant na ito. 

Hindi naman lingid sa kaalaman ng malalapit kong kaklase ang dahilan ng paglipat ko ng eskwelahan. Bago ako umalis ay nagbigay pa sila ng donation na malaki rin ang naitulong para sa mga gamot ni Mama. 

Pinagmasdan niya ako. "Kumusta ang nanay mo, Caress?" 

"Nasa ospital pa rin, eh." Malungkot akong ngumiti. 

"You looked stress," mahinang sambit niya. 

Nagkibit-balikat ako. "Hindi ko na alam kung ano pang trabaho ang papasukin para makaipon ng pera, eh." Kahapon lang ay kinausap ako ng mga doktor, kapag hindi nagrespond ang katawan ni Mama sa chemo ay kailangan siyang operahan.

"Caress, kung gusto mo… may alam akong trabaho. Pwede kitang i-recommend sa boss ko." Pinasadahan niya ako ng tingin. "Maganda ka kaya sigurado akong makakapasa ka sa kanya." Ngumiti siya. "Makakatulong iyon sa iyo para sa pagpapagamot ng nanay mo."

Natigilan ako sa sinabi ni Leandra. Hindi ko alam na nagtatrabaho pala siya. I thought she came from a well-off family. Kung manamit siya at kumilos ay para siyang nanggaling sa may kayang pamilya. 

Tulad na lang ngayon, nakasuot siya ng eleganteng dress at napapalibutan ng alahas ang katawan. Medyo makapal din ang make-up niya sa mukha. 

"Anong trabaho ang tinutukoy mo, Leandra?" 

Nakita kong kinagat niya ang ibabang labi. Humugot siya ng malalim na hininga, pagkatapos ay nag-alalanganan na tumingin sa akin. "Promise me you won't tell anyone about this."

"O-okay." Kumunot ang noo ko habang nakatingin sa kanya. I wondered why she was acting this way. Is she selling something illegal? "Leandra, are you involve into drugs?" 

Bahagya siyang natawa sa tanong ko. "What? Of course not. I won't do that, Caress."

Nakahinga ako nang maluwag sa sagot niya. 

"Come here." Hinawakan niya ako sa braso at iginiya sa labas ng CR. Mula sa labas ng CR ay itinuro niya sa akin gamit ang isang kamay ang isang mesa sa kanang bahagi ng restaurant.

"Nakikita mo iyong lalaking nakaupo?" Itinuro niya ang lalaking nakaupo roon. Nakasuot ito ng mukhang mamahaling business suit. He looked like he was in his mid fifties. 

"He's my client, Caress."

Puno ng pagtatanong na bumaling ako kay Leandra. 

"I'm working as an escort service, Caress. And that man over there paid me ten thousand pesos just to be his date for tonight."

Ilang beses kong pinag-isipan ang alok ni Leandra bago ko iyon tinanggap.

It was the hardest decision I’ve made my life. Ibinenta ko ang dignidad ko para madugtungan ang buhay ng nanay ko… 

I worked in an escort service company. Noong una ay nagpapabayad lamang ako sa mga mayayamang client para maging date o companion nila sa mga event. It was harmless at first. 

Subalit hindi sapat ang kinita ko roon para sunod-sunod na operasyon ni Mama. 

"Salamat, Madam!" sambit ko sa boss namin matapos niyang iabot sa akin ang sobre na naglalaman ng two hundred thousand pesos. Inutang ko sa kanya ang halagang iyon para sa operasyon ni Mama. 

"Caress, pag-isipan mo iyong alok ko sayo."

Natigilan ako sa sinabi niya. Most of my clients are high class middle aged businessmen. As an escort service, they are only allowed minimal physical contact like holding hands and kiss on the cheeks. Beyond that isn't allowed in the contract. 

Ilang kliyente ko na ang naghayag ng interes na makasama ako sa isang gabi. At iyon ang matagal ng inaalok sa akin ni Madam, ang pumayag ako na maging high paid prostitute. 

"Pasensya na, Madam. Pero hanggang dito lang ang kaya ko."

Akala ko, alam ko na kung hanggang saan ang limitasyon ko, pero darating ka pala sa pagkakataon na susubukin ka ng panahon. 

Tuluyan akong nalubog ako sa utang na wala na akong nagawa kundi tuluyang ipagbili ang katawan ko. I became a high paid prostitute. Clients paid me hundred thousand for a night of fun. It gave me money to pay for my mothers bill. Nagpababoy ako kapalit ng malaking halaga. Nilunok ko ang lahat ng dignidad ko para madugtungan ang buhay nanay ko. Siya na lang ang meron ako at gagawin ko ang lahat para hindi siya mawala sa akin. Pero naging malupit pa rin sa akin ang tadhana. After a year, tuluyang binawian ng buhay ang mama. 

It was the darkest moment of my life… Pagkatapos ng lahat ng ginawa ko para madugtungan ang buhay ng taong pinakamamahal ko ay binawi rin siya sa akin. Sa isang iglap ay nawalan ng saysay ang buhay ko. 

My whole life became a mess. Hindi ako makaalis sa utang… Dumating ako sa point ng buhay ko na gumisgising na lang ako sa araw-araw para hilingin na sana ay ako na lang ang nawala. Na sana kinuha na rin Niya ako kasabay ng pagbawi niya sa aking ina. I even tried to commit suicide but I failed.

Until Carlos came into my life and saved me. Isa siya sa mga naging costumer ko. Akala ko, tulad siya ng mga costumer ko…na walang pakialam basta makuha lang nila ang gusto nila sa akin. But he was different. 

“Just to be clear, I didn't came here for the sex…” Naalala ko pa ang unang salitang sinabi niya nang pumasok siya sa apat na silid na iyon. Pinasadahan niya ako ng tingin, subalit wala akong nakitang pagnanasa sa mga mata niya. Lumapit siya sa akin. Nabigla ako nang hubarin niya ang suot na coat at iabot sa akin. 

"Baka nilalamig ka." His voice was warm and laced with concern. Bahagya kong ibinaba ang tingin sa sarili. I was wearing a white spaghetti strap mini dress. It has a deep v-line that gives him a nice view of my cleavage. 

Ibinalik ko ang tingin sa lalaking kaharap at aa coat na hawak niya. He was in his mid-fifties. Matangkad siya at may fit na pangangatawan. He was also good-looking. In fact, mas mukha siyang aktor kaysa businessman. He looked different from my past customers. 

“I didn't came here for the sex." Bahagya siyang ngumiti sa akin. Subalit malungkot ang ngiti sa mga labi niya. "I just want someone to talk to…" 

Dahan-dahan kong tinanggap ang coat niya at ipinatong sa balikat ko. Mabango iyon at halatang mamahalin. "S-salamat." Muli akong nag-angat ng tingin sa kanya. 

Naupo siya sa tabi ko at nagsimulang magkwento. Tulad nga ng sinabi niya, wala akong ibang ginawa noong gabing iyon kundi ang makinig sa kanya. 

Sa buong magdamag sa loob ng a hotel room, wala kaming ginawa kundi mag-usap. Nalaman ko na sinubukan niyang magpunta doon dahil. He was lonely with his marriage… I listened to him whole night. 

He became a regular customer. Sa bawat pagkikita namin, wala kaming ibang ginawa kundi ang mag-usap. He would talk about his everyday life with me. Sa simpleng salita, para niya akong maging human diary. 

He was very easy to talk to. Bukod pa roon ay napakabait niyang tao. Sa kabila ng malaking agwat ng estado namin sa buhay ay tinatrato niya ako na parang isang kaibigan. He always treats me with respect. 

Habang tumatagal ko siyang nakakausap, lalo kong napatunayan na iba siya. Ni minsan hindi niya ako tiningnan ng may pagnanasa. Ni minsan, hindi niya ako tiningnan na mas mababa ako sa kanya. Inirespeto niya ako sa paraang hindi ko nakuha sa iba. 

Napatunayan ko na mabuti siyang tao. Slowly, I opened up to him. Ikinuwento ko sa kanya ang buhay ko, ang pagkakasakit ni Mama at kung paano ako napunta sa ganoong klaseng trabaho… Magaan ang loob ko sa kanya. Sa loob ng isang linggo ay tatlong beses kaming nag-uusap. Minsan ay niyaya niya akong kumain sa labas o di kaya ay manood ng sine. He was already fifty-five, but he didn't look and act like his age. 

Napalapit kami ni Carlos sa isa't-isa. Hanggang isang araw, nagulat na lang ako nang bayaran niya ang lahat ng utang ko. 

"Carlos, ang sabi sakin ni Madam Carol, binayaran no na raw ang utang ko sa kanya?" tanong ko kay Carlos nang magkita kami ng gabing iyon. 

Si Madam Carol ang nagpapatakbo sa escort service kung saan ako nagtatrabaho. Kulang isang milyon pa ang utang ko sa kanya. Hindi ako makapaniwala nang kausapin niya ako at sabihin niya sa akin na bayad na ako sa lahat ng utang ko sa kanya. 

He smiled at me. "I want you to be free. You deserve a better life, Caress. I want to help you."

Hindi ako makapaniwala na gagawin niya ang bagay na iyon para sa akin. 

"P-pero hindi ko alam kung paano kita mababayaran."

He smiled at me. "You don't have to pay me. You know what, sapat nang bayad mo iyong mga gabing nakikinig ka sa akin."

"Pero… binabayaran mo rin naman ako sa mga gabing iyon." Sa tuwing nagkikita kaming dalawa ay binabayaran niya ako. Kahit wala namang kahit anong nangyayari sa amin, kahit minsan ay nagkukwetuahn lang kami o kumakain sa labas, binabayaran niya pa rin ako ng higit pa sa mga natatanggap ko sa mga nakaraang kliyente ko. 

"You deserve a lot more, Caress. And I'm willing to give you more."

"Bakit…ang bait mo sa akin, Carlos?" puno ng pagtatakang tanong ko sa kanya. 

"Because you saved me from falling apart, Caress." Masuyo siyang ngumiti sa akin. "I'm glad I met you that night. Kung hindi kita nakausap noong gabing iyon, hindi ko alam kung ano ang maari kong gawin sa sarili ko."

"Carlos…" Naramdaman ko ang pag-iinit ng sulok ng mga mata. Pakiramdam ko ay may mainit na bagay humaplos sa puso ko nang mga sandaling iyon.

Akala ko, wala nang silbi ang buhay ko… But there he was, telling me that I saved his life. 

"You saved my life and I'd do the same for you, okay? I want you to have a second chance in life, Caress. You deserve it."