Everisha’s POVHabang nakaupo kami sa mahabang bangko sa labas ng kubo, tahimik naming nilalantakan ang nilagang kamote na bagong hango sa apoy. Dati, ayoko sa ganitong pagkain, pero nung masanay ako, masarap pala. Kahit walang asukal, masarap siya kasi natural na matamis ang kamote. ‘Yun nga lang, mamaya, mag-uutot na naman ako.Ang tunog ng mga ibon sa malapit at ang malamig na ihip ng hangin ang nagbigay ng aliwalas sa hapong iyon, pero ramdam kong may bumabagabag kay Czedric.Kagat-kagat ko ang kamote nang magsalita ako.“Czedric,” bungad ko, tinitigan ko siya habang abala siyang ngumunguya. “Have you ever thought about taking back everything that was stolen from you?” kasi kung magaling siyang mag-english, hindi rin talaga maikakaila na galing siya sa mayamang pamilya.Tumingin siya sa akin habang ang mga kilay niya ay bahagyang nagtaas. “What do you mean?”“I mean,” sabi ko at saka binaba ang hawak kong kamote. “What if someone helps you? Someone who knows how to fight, someone w
Everisha’s POVTanghali na ako nagising, siguro dahil ay napagod ako sa pagtatanim kahapon ng mga bulaklak.Habang gumagawa ng maiinom si Czedric, kumuha ako ng panguhan ng tubig para magdilig ng mga bulaklak na tinanim ko. Kahit medyo malayo ang ilog, ayos lang, inisip ko na nag-e-exercise na lang ako. Pagkatapos kong magdilig, halos tagaktak ang pawis ko, pero okay lang kasi nakita kong sumigla lalo ang mga tanim naming bulaklak dito.Naglaga ng saging na saba si Czedrick at saka siya gumawa ng salabat o ‘yung pinakuluang luya. Habang tumatagal, nasasanay na ako sa mga kinakain namin dito. Ayos lang, ang mahalaga naman ay nakakakain kami minsan ng karne at isda. At lahat ng ito ay libre dito sa bundok. Hindi kailangan dito ng pera para mabuhay, ang kailangan ay tiyaga at ang galing kung paano ka makakahanap ng pagkain.Habang umiinom ako ng mainit na salabat na gawa ni Czedric, naglaro ang imahinasyon ko sa iba’t ibang aktibidad na puwede naming gawin ngayong araw para lang hindi ma
Everisha’s POVTuyo na ang banig na ginawa ni Czedric para sa akin, at nang makita ko ito, hindi ko maiwasang mapangiti. Ang ganda ng pagkakagawa niya—mukhang matibay at ang disenyo ay simple lang pero ginawa niyang parang elegante. Nang ilatag ko ito bilang sapin sa loob ng tent ko, saktong-sakto ang sukat. Ang galing niya talaga.“This is perfect!” bulalas ko habang inaayos ang kumot sa ibabaw ng banig. “You really know your craft, Czedric.”Napadaan siya sa harap ng tent habang bitbit ang ilang tuyong kahoy na gagamitin sana niya para sa bonfire mamaya. Saglit siyang tumigil at tumingin sa akin.“Of course, I do,” sagot niya habang bahagyang nakangiti. “But I’m glad you like it.”Matapos kong ayusin ang tent, napansin kong parang inaantok si Czedric. Nakaupo siya sa harap ng kubo na tila nawalan ng gana sa ginagawa niya. Lumapit ako at tumabi sa kaniya.“Hey, are you okay?” tanong ko habang nakatingin sa kaniya.Umiling siya nang mahina. “Not really. I think I’m coming down with a
Czedric’s POVMukhang gumana talaga ang tsaa mula sa dilaw na luya na pinakuluan ni Everisha kahapon kasi maayos na maayos na ang pakiramdam ko ngayon.Napabuntong-hininga ako habang nakahiga pa rin sa banig. Isang bagay ang tumatak sa isip ko habang pinapanood kong abala siya sa pag-aayos sa harap ng tent niya—hindi ko na kayang magkunwari pa. Natauhan ako nung makita ko kung gaano kabuti ang puso niya habang inaalagaan ako kahapon. Lalo na nung kumbinsihin niyang isama na sa kanila at tutulungan akong makaganti sa mga kalaban ko. Kahit kakakilala palang niya sa akin, handa siyang tumulong. Naisip ko tuloy, paano kung masamang tao ako, paano kung gawan ko siya ng masama, madali siyang mauto at maloko. Iyon ang kahinaan ni Everisha, masyado siyang mabait.“Good morning,” ako ang unang bumati nang makita kong lumabas na siya sa camping tent niya.“Good morning,” matamlay naman niyang sagot habang humihikab pa.Habang nakaupo kami sa isang malaking bato at tinatapos ang aming agahan, na
Czedric’s POVHabang iniihaw ko ang mga nahuling isda kahapon at niluluto ang nilagang gulay, tumambad sa akin si Everisha mula sa camping tent niya. Nakasuot siya ng simpleng T-shirt at shorts, mukhang handa na sa mahabang lakad na haharapin namin mamaya.“Good morning, Czedric,” bati niya habang nag-iinat at lumapit sa akin.“Good morning,” sagot ko habang iniaabot ang tasa ng mainit na tsaa. “I cooked some fish and vegetables. Let’s eat so we can leave early.”Umupo siya sa tabi ko at tahimik kaming kumain habang ang langit ay nagsisimula nang magkulay-kahel. Alam naming pareho na ito na ang huling umaga namin na magkasama dito sa bundok, pero wala ni isa sa amin ang naglakas-loob magsalita tungkol doon.Pagkatapos magligpit, nagsimula na kaming maglakad. Ang bundok ay puno pa rin ng hamog, at ang malamig na hangin ay parang nagbibigay ng paalala na malulungkot na ako bukas kasi wala na si Everisha, uuwi na siya sa kanila. Mag-isa na naman akong mamumuhay sa tuktok ng bundok na ‘to.
Everisha’s POVPagdilat ng mga mata ko, wala na si Czedric sa tabi ko. Sobrang tahimik na ng paligid, tanging ang huni ng mga ibon at ang hangin na dumarampi sa aking mukha ang naririnig ko. Tumagilid ako at tiningnan ang buong paligid, naghanap ng kahit anong senyales na baka nandiyan pa siya. Pero wala. Ni isang bakas ng kaniyang mga galos o mga gamit na iniwan ay wala na talaga. Tumayo ako ng mabilis, tumakbo sa paligid at saka siya tinatawag.“Czedric! Czedric!” sigaw ko habang nanginginig ang boses ko. Pero walang sumasagot. Para akong nawawala sa isang mundo kung saan ako lang ang natira.Tumigil ako habang ang mga luha ko ay kusa na lang pumatak. Naiyak ako nang husto. Sa kabila ng lahat ng nangyari sa amin, sa kabila ng pagkakasama namin sa bundok, hindi ko pa rin kayang tanggapin na hindi ko siya napilit na sumama sa akin. Lalo na ngayong nagsimula ko nang malaman na hindi lang siya basta isang tao sa buhay ko. May mga bagay na hindi ko maamin sa sarili ko—pero sigurado ako,
Czedric’s POVNung magising ako nang umagang iyon, akala ko ay pareho lang ng mga ibang araw. Ang hangin, ang tahimik na paligid, ang mga huni ng ibon. Pero nang dumilat ang mga mata ko, agad na sumingit sa aking isipan ang isang pangalan: si Everisha.“Good morning, Everisha,” hindi ko naiwasang masabi, kahit na ako lang mag-isa na lang ako rito sa bundok ngayon. Tumahimik ako nang ilang segundo, at sa puntong iyon, tumigil ang lahat. Ang katahimikan ay sumapaw sa aking buong katawan nang maalala kong wala na nga pala talaga si Everisha sa bundok na ito. Bigla akong tumigil sa kinatatayuan ko, napakamot sa ulo, at nag-isip, siguro ay masaya na siya ngayon kasi masarap na ang tulugan niya, baka nga pag-uwi niya kahapon sa bahay niya ay masasarap na pagkain na ang kinain niya.Minsan, parang ang hirap tanggapin na hindi ko na siya kasama. Tanging ang amoy na lang ng kagubatan at ang malamig na hangin ang sumasalubong sa akin ngayon dito. Wala nang sasagot ng good morning sa akin. Wala
Everisha’s POVSa wakas, hindi na malamig na lupa ang hinihigaan ko. Hindi na kailangan ng makapal na kumot o makiramdam sa bawat kaluskos ng kalikasan. Nandito na ako ngayon sa kuwarto ko, sa malambot at malaki kong kama. Naka-aircon, presko ang paligid, at sobrang luwag pa. Para akong nasa ulap habang nakahiga, tulog na tulog, at para bang binubura ng bawat pahinga ko ang lahat ng pagod ko mula sa bundok.“Good morning, Everisha,” bati ng yaya ko nang maamoy ko ang mabangong aroma ng kape at bagong lutong sinangag. Bumaba ako ng hagdan, suot pa ang aking silk na pajama. Nagulat ako sa dami ng pagkain sa mesa—fried rice, tapa, itlog, at mga sariwang prutas. Napangiti ako habang tinitingnan ang mga masasarap na pagkain na nakahanda.Hindi ko napigilang mapabuntong-hininga. “Wow, I missed this. Kanin at masasarap na ulam. Salamat, Yaya!”Habang kumakain, inisip ko ang mga nakalipas na araw. Hindi ko pa rin makalimutan ang simple ngunit nakakabusog na almusal na niluto ni Czedric—mga nah
Samira POVPagkatapos ng putukan, halos hindi pa rin humuhupa ang kaba sa dibdib ko. Habang sakay kami sa bulletproof van, mahigpit kong hinawakan ang kamay ni Manang Cora habang nakahiga siya sa stretcher. May mga balot na ng gasa ang balikat niya pero kitang-kita pa rin ang patak ng dugo na hindi mapigil. Ang mga mata niya, nakapikit at masyado nang maputla. Tahimik lang siya, humihinga ng mababaw. Sa tabi niya, nakaupo si Miro, hawak ang cellphone at panay ang utos sa mga tauhan niya.Nandito na rin sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryz, sila na ang nasa harap ng van, isa sa kanila ang driver.“Make sure the area is clear. Double the guards until further notice,” utos ni Miro habang seryoso ang ekspresyon ng mukha.Habang umaandar ang van papuntang ospital, tinignan ko ang iba pang mga manang na kasama namin sa loob. Tahimik lang silang lahat. Si Manang Luz, nakapikit at tila nagdarasal. Si Manang Luciana, panay ang himas sa palad ni Manang Percy na hindi pa rin makapaniwalang ga
Miro POVKanina pa ako nakatanggap ng report mula sa isa kong soldier. Tumawag siya direkta sa secure line, at sa tono pa lang ng boses niya, alam ko nang hindi ito simpleng ulat lang.“Boss, may dalawang motor at isang van na pabalik-balik sa harap ng mansion. Same plate numbers, same route. Parang minamanmanan ang mansiyon ng mga manang,” sabi niya habang ang boses at klarong nasa ilalim ng tumutubong tensyon. Sila, hindi basta-basta magre-report kung hindi sila siguradong banta ito sa buhay ng mga manang.Hindi na ako nag-aksaya ng oras.“Send reinforcement. Double the guards. I want snipers on the roof and checkpoints within a kilometer radius. Now.”Kaagad akong tumayo mula sa leather chair ko sa opisina. Tinawagan ko rin agad si Samira.“Something’s wrong,” sabi ko ng diretsyo sa kaniya. Bawal maglihim, magagalit siya kaya kahit mag-panic siya, mas okay kasi ang mahalaga, alam niya agad ang nangyayari. “We need to go there. Now.”Hindi na ako nagtaka sa sagot niya.“I’m coming w
Samira POVIsang malakas na katok sa pinto ang gumising sa akin.“Samira! Samira!” boses iyon ni Miro na kanina pa pala gising kasi ako na lang ang natira dito sa kuwarto namin.Napabangon tuloy agad ako. Sa boses pa lang kung paano niya ako tawagin, kinabahan na rin talaga ako. Binuksan ko ang pinto at sinalubong ako ng seryosong tingin ni Miro.“Two of the manangs are missing,” mabilis niyang sabi. “Manang Percy and Manang Cora. They’re gone.”Nanlaki ang mga mata ko. “What do you mean gone?” tanong ko habang mabilis na sinusundan siya pababa ng hagdan.“This morning, hindi sila nakita sa kuwarto nila. Manang Luciana said they were last seen last night, pero ngayong umaga ay nawala na sila sa mansiyon.”Pakiramdam ko ay biglang sumakit ang ulo ko. Dalawang matatanda pa talaga ang nalawa. Hindi pa naman sila puwedeng lumabas ng mansiyon dahil delikado.Mabilis kaming sumakay sa sasakyan ni Miro at saka tumuloy sa lumang mansiyon kung saan pansamantalang nakatira ang mga manang.**Pa
Samira POVPagbalik namin ni Ramil sa loob ng mansiyon, napansin kong lalong tumindi ang seguridad. May mga bagong CCTV cameras na naka-install sa bawat sulok, mga guard na may earpiece at mga patrol vehicles na umiikot sa perimeter.Sinulyapan ako ni Ramil at ngumiti ng payapa.“I see Miro’s already tightening the defenses,” sabi niya.“He’s taking no chances,” sagot ko, proud sa fiance ko.Tumayo kami sa malawak na hallway, sa ilalim ng grand chandelier. Ang saya sana kung ang pinaghahandaan ngayon ay ang kasal namin ni Miro, hindi ang nalalapit o darating na malaking labanan na naman.“You need to be ready for anything,” Ramil said.“I am,” sagot ko habang ramdam ko ang apoy sa loob ng puso at katawan ko.He chuckled slightly. “You sound like a soldier.”I smiled. “Maybe I am now.” una palang naman kasi ay parang sundalo na ako. Sa mga nangyaring training ko kina Tito Sorin, Tito Zuko at Tito Eryx, para na akong sundalong atat na atat maging malakas.Humakbang siya palapit sa akin
Samira POVMainit na ang sikat ng araw nang lumabas ako ng mansiyon. Kasalukuyan akong may hawak na malamig na lemonade habang pinagmamasdan si Ramil na naglalakad sa hardin. Malayo na talaga ang narating niya mula noong iligtas siya nila Miro mula sa pagtatago sa masukal na gubat na iyon. Ngayon, nagkakalaman na ang pisngi niya at kahit medyo mabagal pa ang kilos niya, ramdam mo ang unti-unting pagbabalik ng lakas sa kaniyang katawan.Lumapit ako sa kaniya, sabay abot ng isang tuwalya para pamunas ng pawis niya.“You’re doing great,” sabi ko.Ngumiti si Ramil, kinuha ang tuwalya at pinunasan ang leeg niya. “Thank you, Samira!” sagot niya na medyo paos pa rin ang boses. Nitong nagdaang araw kasi ay nilagnat pa siya.Naglakad kami ng mabagal sa gilid ng hardin, kung saan may mga anino ng puno na nagbibigay ng kaunting lamig sa paligid. Habang naglalakad kami, napansin ko ang seryosong ekspresyon sa mukha ni Ramil.“Is something bothering you?” tanong ko.Huminto siya sandali, tumingin
Samira POVTahimik ang gabing iyon. Pero hindi pa ako makatulog.Nakahiga na rin si Miro sa kama, nakapikit pero alam kong gising pa siya. Marahan akong bumangon mula sa kama at naupo sa gilid. Nakita kong napadilat siya nang maramdaman ako“Bakit bumangon ka pa?” mahinang tanong ni Miro.Huminga ako nang malalim bago lumingon sa kaniya. “Miro,” bulong ko, “can we talk?”Umupo siya na parang nag-aalala. “Of course. What’s wrong?”Lumapit ako sa kaniya at hinawakan ang kamay niya. Tinitigan ko siya, siniguradong mararamdaman niya kung gaano kaseryoso ang sasabihin ko sa kaniya.“I want to build a secret hideout,” sabi ko na halos bulong ulit. “Underground. Just for the manangs. A place only we know about. Somewhere safe… in case Vic targets them.”Hindi siya nagsalita agad. Tinitigan lang niya ako habang tahimik na nag-iisip. Ilang saglit pa, ngumiti siya at walang alinlangang tumango.‘Let’s do it,” sagot niya. “Whatever you need, love. I’ll make it happen.”Nang marinig ko ‘yon, para
Samira POVNasa loob ako ng kuwarto ni Ramil ngayon. Busy sina Miro ngayon, kami lang nila Mama Ada at Ahva ang naiwan dito sa manisyon. Naisip ko naman na puntahan si Ramil kaya dinalhan ko siya ng pagkain—isang tray na may sinigang na baboy, kanin, at manggang hilaw na may bagoong.“You need to eat more,” sabi ko habang iniaabot ko sa kaniya ang tray. “You need strength, Ramil. Hindi ka puwedeng injury na lang habang buhay. Ikaw na ang nagsabi, kailangan nating maghanda kaya magpalakas ka rin.”Ngumiti lang siya sa akin. “Salamat, Samira. Huwag kang mag-alala, ito na, nagpapagaling at nagpapalakas na ako. Baka sa susunod na linggo, makalakad na ulit ako.”Habang kumakain na siya, pinagmamasdan ko lang siya, napansin ko, tila may gusto siyang itanong pero hindi niya agad masabi. Hanggang sa maya-maya'y nagsalita rin siya.“Ang mga manang pala, kumusta na sila?” tanong niya habang nakasandal sa mga unan.Napatingin ako sa kaniya. Biglang lumabas ang ngiti sa mga labi ko. Hindi pa nga
Miro POVPagkapasok namin sa mansiyon, agad kong tinapik ang balikat ni Ramil bilang hudyat na sa wakas ay nandito na kami, tuluyan na namin siyang nauwi. May lumabas na bahagyang ngiti sa labi niya, pero habang naglalakad at inaalalaya siya ng mga tito ko, hindi niya maitago ang pagngiwi ng mukha, halatang nasasaktan siya.Lumapit agad si Ahva at Mama Ada para salubungin siya. Lahat kami, may saya sa pagdating niya, pero may bigat din sa dibdib naming makita siyang halos ‘di na makalakad ng maayos.“Prepare his room,” utos ko sa isa sa mga tauhan. “Make sure it’s comfortable. Ramil needs full rest.”Nagkatinginan kami ni Samira. Ramdam ko ang lungkot sa mga mata niya. Alam naming hindi madali ang pinagdaanan ni Ramil. Kaya naman agad kong tinawagan si Dr. Elson, ang private doctor namin.“Ramil, the doctor will be here in ten minutes,” sabi ko sa kaniya habang inaakay siya papunta sa inihandang kuwarto para sa kaniya.“Thanks, Miro. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin kung ‘d
Miro POVOras na para bumawi kay Ramil. Nanghingi siya ng tulong sa amin na kung maaari ay i-rescue na siya kasi nahihirapan na siya sa kinalalagyan niya ngayon.Ako mismo ang nagmaneho ng sasakyan habang tahimik kami sa loob. Kasama ko sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Dapat, nagbabakasyon sila ngayon sa Palawan kasi matagal na nila itong na-book. Pero dahil nakatanggap kami ng problema, hindi ko na muna sila pinatuloy kasi baka maging maaga ang paggalaw ni Vic. Ayaw ko naman na wala sila kapag lumaban na ulit kami, parang kulang na kasi ako kapag wala sila. Hindi ako nakakapag-isip ng maayos kapag wala ang mga tito ko. Oo, may Samira akong matapang at matalino, pero iba pa rin talaga kapag may nakakatanda na nangangasiwa sa amin.Tanggap ko nang parang hindi ako mafia boss, oo, mas babagay ito kay Samira, pero wala na akong pakelam ngayon sa posisyon na iyon. Ang gusto ko na lang sa ngayon ay matapos ang gulo, wala ng problema at dapat puro kasiyahan na lang.“We finally trac