“Magiging ligtas ba ang operasyon? Gaano kalaki ang kanyang pagkakataong makabawi?" Tanong ni Crystal sa pananahimik na tono at tila naguguluhan pa rin kung ano ang magiging desisyon niya.
“Halos 70-30 ang possibilities ng operasyon, hindi ko masasabing magagarantiyahan ko ang tagumpay ng operasyon pero, mas maganda na sumailalim siya sa operasyon habang hindi pa rin bumabaon sa utak niya ang bala. Ang pinsala mula sa pansamantalang lukab na nabuo ay mas malala pa. Walang puwang para gumalaw ang utak at ang mga shock wave ay kadalasang nagdudulot ng hindi maibabalik na pinsala. Kailangang gawin kaagad ang neurosurgery bago lumala ang sitwasyon." Sabi ni Doctor Park.
“P-Pero... Magagawa ba natin ito nang walang pahintulot niya?”
Tumango ang Doctor sa kanya. “Oo, basta makuha namin ang pahintulot ng magulang niya na gagawin ang operasyon. Dahil hindi lang simpleng opera
[Crystal]"Alam mo na ayaw magpaopera ni Blade dahil takot siyang mamatay!" Sigaw ni Noah sa akin habang nagkakagulo sa upuan niya. Ang tanging magagawa niya ngayon ay hinila ang kanyang buhok at kinadyot ang kanyang kuko dahil sa sobrang pagkabalisa.“Kilala ko si Noah, at ayaw ko ring mamatay siya. Kung gusto kong mamatay siya, bakit ko pipiliin na operahan siya?" Medyo nagalit din ako. “Habang mas matagal ang desisyon natin, mas nagiging maikli ang pagkakataon ni Blade. Hindi ko sinusubukang putulin ang buhay niya, Noah. Gusto kong mabuhay siya ng mas matagal. Natatakot akong mangyari sa kanya ang anumang sinabi ni Doctor Park.” Nakayuko ako habang nagsasalita dahil hindi ko na kaya ang sobrang pag-aalala at pagdedesisyon.Alam kong wala tayong karapatan sa desisyong ito, pero ayokong masaktan si Blade.Ayokong nakikita siyang nasasaktan."Cryst
"Baliw ka ba?!" Ang matinis niyang tili mula sa kabilang kwarto.Alam kong ganito ang magiging reaksyon ni Blade, at inaasahan kong tumanggi siyang isagawa ang operasyon."Blade..." Inilipat niya ang kanyang mga mata sa akin, bakas ang pangamba at galit sa kanyang mga mata. “Wala nang ibang paraan para makatulong sa pagpapahaba ng iyong buhay. Dahil sa bala na bumabaon sa utak mo, lumalala ang kalagayan mo sa paglipas ng panahon... Please, just do it for yourself.” Nagmamakaawa ako sa kanya at lumapit para gumaan ang pakiramdam niya sa pamamagitan ng paghawak sa kamay niya."Hindi. Kahit unti-unti akong pinapatay ng bala na ito sa paglipas ng panahon ay tinatanggap ko. Ang mahalaga ay mayroon pa akong kaunting oras kaysa humiga sa isang kama at magtiwala sa mga doktor sa aking buhay na umaasa na may isa pang bukas, ngunit ang totoo, iyon na ang huling araw.” Tumaas ang kilay niya at an
Nagpumilit si Noah na ihatid muna ako sa bahay dahil kailangan kong magpahinga. Kahit anong pakiusap ko sa kanya na patuluyin ako sa ospital, hindi siya tumanggi. Hinila pa ako papasok ng kotse ng may tinawagan niya.Ayaw ko pang bumalik sa lugar na ito na puno ng mga nakakakilabot na tao. Gusto kong kumalma at ipunin ang mga iniisip ko bago harapin sila.Huminga ako ng malalim at bumuntong hininga ng malakas.Nasa ilalim ako ng inaasahan na magiging simple ang lahat.Nang magpasya akong kunin ang pamilya Spencer, naisip ko na ito ay isang piraso ng cake. Na ang kailangan ko lang gawin ay ilantad ang nakatagong baho ng kanilang pamilya at pagsamantalahan ito para ibagsak at ipahiya sila sa harap ng publiko.Hindi ko inaasahan ang isang kakila-kilabot na sitwasyon.Paano tayo umabot sa puntong ito...Saglit akong humanga sa napakagandang mansyon ni Liam nang makarating a
Nang bumagsak si Crystal at bumagsak sa lupa, natakot si Sam at agad na sumugod sa kanya.“Krystal!? Crystal gising na!" Sigaw niya habang niyuyugyog siya para magising. “Tulong!” tinapik niya ang pisngi ni Crystal para matauhan siya.Agad na dumating ang mga katulong at guwardiya upang tulungan sila nang marinig nila ang malakas na paghingi ng tulong ni Sam.Naalerto rin sina Liam at Maddison at nagising sa ingay na nangyari.“What the fuck happened in here?” iritadong sigaw ni Liam dahil sa mga nagkakagulong tao.Nang buhatin nila si Crystal sa lupa, natigilan siya."Anong nangyari kay Crystal!?" gulat na sigaw niya kay Sam na ngayon ay hindi mapakali at kinakabahan.Namutla ang labi niya, natakot nang makita ang kalagayan ni Crystal.Alam niyang darating ang araw na mangyayari ito, at tama ang inaasahan niya na hindi k
Pumasok si Noah sa kwarto kung saan nagpapahinga si Crystal. Dahan-dahan siyang lumapit sa kanya at naramdaman niyang palapit siya ng palapit ay bumibigat ang mga yabag niya.Umupo si Noah sa gilid ni Crystal at pinadausdos ang kamay nito sa kanya. Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya habang inilipat ang tingin kay Crystal."Amara..." bulong niya. “Matagal ko nang gustong tawagan ka ulit ng ganyan. Naghintay ako ng mahabang panahon para sa tamang panahon para sabihin namin sa iyo ang lahat ng katotohanan, ngunit hindi namin mahanap ang tamang oras." sabi niya sa pananahimik na tonong kausap si Crystal kahit alam niyang hindi ito makasagot.“Akala ko... Kapag nalaman mo, iyon na ang katapusan ng sitwasyon ko. Naisip ko na kailangan mo lang malaman na ikaw si Amara, pagkatapos ay magkakaayos ang lahat." Marahan niyang iniyuko ang kanyang ulo at tumama ang kanyang mga mata sa k
[Crystal]“Aaah…” napaungol ako dahil sa sakit ng ulo at antok nararamdaman ko, nakapikit.Kahit nahihirapan akong igalaw ang aking katawan, pinilit kong dahan-dahang iangat ang aking kamay patungo sa aking ulo nang maramdaman kong parang pumutok ito sa loob.“Normal ang pakiramdam ng pananakit ng ulo at pagkahilo, Mrs. Spencer. Natutuwa ako na sa wakas ay gising ka na.”Parang mas mabilis pa sa liwanag, namulat ang mata ko dahil sa boses na narinig ko. Medyo blurry pa ang paningin ko kaya pumikit ako habang dahan-dahan akong bumangon.“Huwag mong pilitin ang sarili mo, itataas ko ang ulo ng iyong higaan para maiposisyon mo nang maayos ang iyong sarili.”Naramdaman kong unti-unting umangat ang likod ng ulo ko."D-Doctor Park..." mahinang sabi ko nang makita ko siyang nakatayo sa tabi ko.Inilibot ko ang paningin ko
“N-Noah...”I can’t look directly at him because of the weird emotion I’m feeling.I don't know if he even realizes the fact that I found out about Sam, and I'm afraid of how he and his father will react.That Noah's sister, whom they had been looking for a long time, was now with them living under the same roof.“You're finally awake.” The tone of his voice was clear and he seemed grateful.So I looked straight at him to glimpse his face.Maybe he's not aware of the truth behind me yet.I was stunned when the most familiar person to me also entered the door.“Trina..?”My heart seemed to want to tumble.She is the one I need the most at such times that I need someone to lean on.Only Trina understands all my troubles and going through.“Crystal, how are you feeling?” she approached me hastily and gently wrapped her arms around me. “I
"Crystal, pakinggan mo muna kami..."Naguguluhan ako kung ano ang mararamdaman ko. Maging ito ay galit, saya, kalungkutan, o pagtataksil.Ako'y natatakot.“Kung matagal mo nang alam, bakit? Noah, bakit mo itinago sa akin ang lahat? Inamin mo na kay Trina, pero bakit hindi mo sinabi sa akin ang totoo kung ako ang dapat makaalam?! BAKIT!!?" Nararamdaman ko na ang bara sa lalamunan ko sa panlalabo ng mata ko.Sobrang lakas ng tibok ng puso ko na nagdudulot ng matinding sakit. Naramdaman kong parang may pumipiga sa puso ko. Napaawang ang bibig ko habang patuloy na sinuntok ang dibdib ko.Nakita ko sa gilid ng mata ko na lumapit sa akin si Noah at itinaas ang kamay niya sa mukha ko."Tingnan mo ako." narinig kong bumulong siya.Sa sobrang sama ng loob ko hindi ko magawang magtaas baba at sumulyap sa kanya."Crystal, please...