Tulad ng kaniyang inaakala, isang pares ng maiinit na kamay ang humawak sa kaniya. Inikot ni Tyson ang kaniyang ulo at si Diana ay nakatingin sa kaniya nang may pag-aalala. "Tyson, hindi komportable ang tiyan mo? Gusto mong humigop ng kaunting sabaw?"
Iniling ni Tyson ang kaniyang ulo.
Matapos batiin ni Mariana ang matanda, humila siya ng upuan at kalmadong umupo, hindi pinapansin ang pakikipag-ugnayan sa pagitan ng dalawa.
Ngunit masungit na ngumuso si Mr. Ruiz.
Kapag kumakain ang pamilya Ruiz, palagi silang nag-iingat na huwag makipag-usap habang kumakain. Wala masyadong gana si Mariana, pero nakipagtulungan lang siya sa matanda at kumain ng kaunti nang walang gaanong pakialam.
Pagkatapos ng hapunan, hinila siya ni Mr. Ruiz. "Narinig ko ang tungkol sa inyo ni Tyson, Mariana, huwag kang mag-alala, ang pamilya naming Ruiz ay tanging ikaw lamang ang kinikilala bilang aming manugang."
Tumingin siya kay Diana at Tyson, na medyo matigas ang mga mukha, "Kahit na may umalis sa pamilya Ruiz, dapat ang ginang na sumisira sa ibang pamilya at ang walang responsibilidad na walanghiya!" sabi niya sa isang palihis na paraan.
Bahagyang nahiya si Mariana.
Nakakunot ang noo ni Tyson, malungkot ang kaniyang mukha. Si Diana sa tabi niya ay humawak sa kanyang kamay, ang kaniyang mga mata ay may luha, mukhang kawawa.
Walang pakialam si Mr. Ruiz sa kanilang dalawa. Tinapik niya ang lamesa at bumuntong hininga, "Ako at ang iyong ama ay magkaibigan kahit anong edad. Matagal akong naging masaya nang ikinasal ka sa pamilyang Ruiz. Mariana, kung hahayaan kitang umalis sa pamilya Ruiz ngayon, paano ako magpapaliwanag sa iyong ama?"
Hinilot ni Tyson ang kaniyang sentido dahil sa sakit ng ulo, "Lolo, susubukan kong gawin ang lahat para mabayaran si Mariana. Ang mga emosyonal na bagay ay hindi puwedeng pilitin..."
Agad na hinipan ni Mr. Ruiz ang kanyang balbas at sumimangot, "Anong ibig mong sabihin sa pinilit? Sa tingin ko, bulag ka! Anong klaseng babae ang gusto mo!"
"Lolo..."
Nakita niyang malapit nang mag-away sina Mr. Ruiz at Tyson. "Lolo, ayaw niyang makipaghiwalay, ako ang kusang loob." singit siya sa usapan sa mahinang boses.
Pagbaba ng boses, ang sala ay nahulog sa isang kakaibang katahimikan.
Nagbuhos si Mariana ng isang tasa ng mainit na tubig para sa matanda, pinainom si Mr. Ruiz ng kaunting tubig upang humupa ang kanyang pag-aalala. "Lolo, huwag ka nang mag-alala tungkol sa akin. Wala akong ginawang mali sa sarili ko. Lahat ng ginawa ko ay ayon sa aking puso. Nakipaghiwalay ako, dahil hindi ko na gusto si Mr. Ruiz." dahan-dahang niyang sinabi.
Ang mukha niya ay masyadong kalmado, tila siya ay nakalawa sa kulungan, na may kakaibang kapayapaan.
Tumingin si Tyson sa kanyang magandang mukha na parang puting jade sa ilalim ng ilaw, at biglang naging pangit ang kanyang mukha. Tahimik si Mr. Ruiz ng matagal. "Kami ng pamilyang Ruiz ang may kasalanan sa iyo." malungkot niyang sabi.
Sandaling natigil si Mariana, ngumiti at walang sinabi.
Matapos makitang huminahon na ang galit ng matanda, nag-isip si Mariana at nagpaalam.
Lumalalim na ang gabi, at tumango si Mr. Ruiz bilang pagsang-ayon, tiningnan lamang ang likod ni Mariana habang ito ay paalis. "Mas mabuting maghiwalay, mas mabuting maghiwalay, mas mabuti pa kaysa sumunod sa bastardong ito." bulong nito sa sarili.
Bumuntong hininga si Mr. Ruiz, masyadong tamad na tingnan si Tyson sa tabi niya, at diretsong pumunta sa silid.
Lalo pang pumangit ang mukha ni Tyson.
"Tyson, umakyat ka at aliwin si Lolo. Palagi namang gusto ni Lolo si Miss Ramirez. Sigurado ay malungkot na malungkot siya ngayon." marahang sambit ni Diana.
Si Diana ay palaging maalalahanin. Hinawakan ni Tyson ang kanyang kamay. "Ihahatid muna kita."
Matapos ihatid si Diana, pumunta si Tyson sa silid at nakita si Mr. Ruiz na nag-iinit ng tsaa.
Umupo siya at tinulungan ang matanda, nagbuhos ng isang tasa ng mainit na tsaa.
"Lolo, magiging asawa ko na si Diana sa hinaharap. Kahit na hindi mo siya gusto, dapat mas mabait ka sa kanya." kaawa-awa niyang sabi.
Umismid si Mr. Ruiz. "Nang pakasalan ako ni Mariana, sinabi ko rin sa iyo ang parehong bagay. Siya ang iyong asawa. Kahit na hindi mo siya gusto, dapat mas mabait ka sa kanya. Ano ang ginawa mo?!"
Nagtungo si Mariana sa kusina at inabot ang dalawang matataas na baso sa estante, hinugasan niya ang mga ito bago bumalik sa sala kung nasaan si Danzel. Binuksan naman ni Danzel ang alak na dala nito kanina at ibinuhos ang pulang likido sa dalawang baso na nakalapag sa lamesa. Nanuot ang matamis na aroma ng alak na iyon ang ilong ni Mariana, kasabay ang lasa ng tila mga cranberry. Inangat ni Mariana ang baso at saka sumimsim doon ng kaunti. Hmmmm… ang tamis talaga ng amoy niyon. "Danz, kamusta nga pala? Maganda ba ang lagay sa kumpanya ngayon?" Sandaling natigil si Danzel at nag-isip. "Maganda naman ang takbo ng lahat. Bakit? Gusto mo na bang bumalik sa kumpanya?" marahang tanong ni Danzel kay MAariana. Pagak lang na tumawa si Mariana. "Ayaw ko pa. Mas mabuti pa ngang ipaubaya ko na sa iyo ang kumpanya. Hindi ba ay nagpapakita lamang iyon ng ilang concern para sa iyo?""Concern? Kung ganoon ay dapat na sinabi mo sa akin noong ikaw ay nakipaghiwalay kay Tyson noon. Parang ka
"Anong sinabi mo? Sino ang tinatawag mo?" nanginig ang boses ni Diana. Paanong siya? Paano nito natatawag ang pangalan ng ibang tao gayong magkadikit lamang ang kanilang mga katawan. Ang taong iyon pa na taong pinakakinasusuklaman ni Diana. Parang noon lang ay akala niya na siya na ang nanalo, pero tila sinampal lang siya nito sa mukha. "D-Diana..." marahang tawag ni Tyson sa kaniya. "Tumahimik ka! Hindi mo pa nasasagot ang tanong ko. Kaninong pangalan ang tinatawag mo ngayon? Alam mo ba kung sino ako?" Umagos ang kanyang mga luha. Tumingin sa kanya si Tyson nang may paghingi ng tawad. Hindi alam ni Diana kung ano pa ba ang mali sa kanya. Tila nawala siya kaniyang sarili sa kaunting sandali at pagkatapos ay tinawag… ang pangalan ni Mariana. "I'm sorry." Sa puntong iyon ay hindi na alam ni Tyson kung ano ang sasabihin maliban pa doon sa mga katagang iyon. Hindi iyon matanggap ni Diana. Umiyak siya ng nakakasakit ng damdamin at tumingin kay Tyson na may luha sa kanyang m
Binigyan niya si Maxine ng dalawang sikolohikal na pahiwatig, ngunit pareho lang silang nauwi sa kabiguan. Ang hindi niya inaasahan ay may espesyal na katigasan ng ulo si Maxine sa hitsura nito, kahit na sinubukan niya pang pilitin ito. Bakit kaya sobrang nagtiwala sa kanya si Maxine? Nanatili siyang nakatayo sa katwiran na sila ni Maxine ay hindi magkasama sa mahabang panahon, at imposible iyon para sa kanya na gumawa ng isang bagay para humanga ng ganoon si Maxine. Sa subconscious ng mga mental na pasyente, hindi madaling makakuha ng lugar sa kanilang awtomatikong nawala na mga alaala, maliban sa mas madaling lumitaw sa kanilang mga isip, na hindi naman posible. Ano kayang nangyari? —- Nag-aagaw ang dilim at kahel sa kalangitan, mag-isa na nakaupo si Mavros sa opisina, kumukurap ang mga bituin sa labas ng floor-to-ceiling window sa loob ng knaiyang opisina, may hawak siyang isang tasa ng kape. Pagkatapos ay sumimsim siya ng huling paghigop ron. Tumayo siya at tinatan
Ang mga mata na nakatitig sa kanya ay agad na nagbago, tulad ng isang malaking masamang lobo na nakahuli ng isang maliit na puting kuneho, na gustong maghiwalay at lunukin siya sa tiyan nito. "Sino ang nagsabi sayo na matagal nang tayo, hindi ka ba natatakot na makita ka ng pinsan ko?" kabafong tanong ni Mariana habang namumula ang kaniyang pisngi. "Wala si Danzel sa hotel, abala siya ngayon. " Bahagyang paos ang boses ni Mavros. Nag-alinlangan si Mariana ng dalawang segundo bago sumagot sa sinabi ni Mavros. "Paano mo naman malalaman? Gusto mo bang tawagan ko siya at kumpirmahin iyon ngayon?" Muling natigilan si Mavros sa sinabi ni Mariana, hawak ang noo at nakangiti. "Sigurado ka ba?" tila nanunuya nitong tanong. Umiling si Mariana. Bumabalik pa rin siya sa eksena kanina ni Mavros na naglalakad palabas ng banyo kanina lang. Hindi pa siya nakakita ng isang lalaki na kaka-shower lang na sobrang sexy. Isang ngiti lang ang nagpabighani sa kanya. Habang nakatulal
Ang maikling distansya na iyon ay tila sobrang layo. Alam niyang mahirap makitang muli si Mavros pagkatapos niyang umalis roon. Lumingon siya at muling itinapon ang sarili sa pamilyar na dibdib na iyon, hinayaan niyang magtagal ang kaniyang sarili roon ng ilang sandali bago muling tumalikod at mabilis umalis. Pag-uwi niya ay nakaalis na roon ang kaniyang tiyuhin. Nakaupi si Danzel sa sofa na may malamig na mukha. Mapait itong ngumiti pagkarating ni Mariana. "Alam ko na nandoon siya sa itaas." malamig nitong sabi. Huminto lang si Mariana sa pagpapanggap at nagkusa na umupo sa tabi ni Danzel, pansamantala siyang nagtanong. "Danz, bakit ba hindi mo masyadong gusto si Mavros?" "Hindi gusto? Hindi, galit ako sa kanya at naiinis ako." Kalmado ang sinabi nito, at naramdaman ni Mariana ang undercurrent sa ilalim ng mahinahong tono ng pinsan. Ngunit sa kanyang impresyon, hindi ba ay kilala ng kanyang pinsan si Mavros? Kaya saan naman nanggaling ang poot at inis nito? "Bakit?" H
Napakalaki ng nangyari sa press conference, at maraming media ang baliw na kumuha ng mga larawan at video doon. Malamang ay isa na itong napaka-kapana-panabik sa Internet ngayon. Sa sandaling binuksan ni Mariana ang cellphone ay agad na dumating ang balita tungkol sa pamilya Ruiz. Maganda ang mood ni Mariana ngayon. Mabilis din niyang binuksan ang comment area. Ang mga netizens ay galit na nagrereklamo tungkol doon. Ang mga salitang nai-type ng mga taong may pinakamataas na rate ay medyo matalas. Ang mga kabit talaga ang pinagmumulan ng mga kasalanan, sinabi ko na sa inyo na parang isang mabuti iyang si Diana, halata naman na siya ang kabit na nangunguna sa lahat, hindi pa rin kayo naniwala, ngayon sinampal tuloy kayo sa mukha. Mga nangungunang tagasuporta: Galit ako! Hindi ba niya tayo ginagamit bilang panangga lang? Ang mga taong tulad nito ay karapat-dapat ba na manirahan sa mataas na uri? Samantalang ang mga taong tulad ko na nasa ibaba ay minamaliit ng