Napaupo ako sa sahig. Mabilis na tinakpan ulit ang tainga upang hindi na marinig ang boses nila. Cold fear crawling up my spine like poison.Sunod-sunod ang pagragasa ng luha mula sa aking mga mata. At sa hindi mapigilang emosyon, napahagulgol na ako. Nasa ganoong posisyon ako nang tumayo sa harap ko si David. Umupo sya para pantayan ang ayos ko. Mula sa pagkakayuko, tiningala ko sya kahit kumalat na sa pisngi ko ang luha. May kung anong kaginhawaan ang naramdaman ko sa loob ng aking katawan nang ngitian nya ako ng may sinseridad. Hinawakan nya ako sa pisngi at dahan-dahang hinaplos ang luha na tuloy pa rin sa pag-agos mula sa aking mata. "You're hotter when you cry..." Natigilan ako, at napatingin sa kanya. Ang kaninang ngiti ay napalitan ng nakakaloko at mapang-asar na ngisi. Napaatras ako at kinilabutan sa kanya dahil dun."Ang swerte ni Riel. Walang kahirap-hirap ka nyang natitikman."Something inside me snapped.Mabilis akong tumayo, at buong lakas ko syang sinampal. The soun
Umiling ako at umatras muli. Ang mata ko'y unti-unting lumabo hanggang sa naramdaman ko ang pagkatapilok ng aking paa, dahilan ng pagkakaupo ko sa sahig. Napakapit ako sa bandang dibdib nang maramdaman ko ang pagsikip nito. Ang paghinga ko ay parang bumabara, dahilan ng malalalim kong paghugot ng hangin. The whispers. The judgmental stares. The humiliation. Umiling ako ng maraming beses. Pikit-mata kong tinakpan ang magkabila kong tainga, gamit ang aking mga palad. Pero kahit anong gawin kong pagtakip, dinig na dinig ko pa rin ang kanilang mga boses.Kung paano nila ako pagsalitaan ng masasama. Kahit nakapikit na ako, parang nakikita ko pa rin ang mata nilang nakatingin sa akin. Ang mga mata nilang puno ng panghuhusga. I could still hear the cruel voices of my old classmates, the mocking messages that flooded my inbox, the suffocating shame that haunted me every day in college.Napatingin ako sa nangangatog ko ng kamay. Ilang beses na umiiling para iwaksi ang ala-ala ng nakaraan.
I swallowed hard, forcing myself to keep my expression neutral despite the slight tremble in my hands."What are you doing here?" I asked, keeping my voice steady.Bahagya syang tumawa, kahit wala naman nakakatawa sa tanong ko. Una sa lahat, valid ang tanong ko. Oo, kanila ang kompanyang ito, pero hindi sya dapat ang nandito. Am I being set up again?Humakbang sya ng isang beses. Pumwesto sa gilid ng kanyang lamesaan, at saka doon sinandal patagilid ang katawan. Ang kamay nya'y humalukipkip."Hindi ba dapat ako ang nagtatanong niyan sayo?" pabalik nyang tanong sa akin.Napasinghap ako sa hangin. Pilit kinakalma ang sarili, kahit kunting kembot na lang ay sasabog na ang kanina ko pa pinipigilang apoy."Why did you come here knowing full well that our paths might cross again?Humakbang sya ng dalawang beses palapit sa kinatatayuan ako. Ganoon naman ang pag-atras ko palayo sa kanya. "That it might be just the two of us again, like... before?"May kung anong nagising sa loob ko nang mar
Straightening my shoulders, I stepped forward.Pagkaapak ko sa loob, agad natutok ang mata ko sa elegante nitong kisame. It allowed natural light to flood the entire lobby. It pillars exuded a classic get modern sophistication.Marmol din ang sahig. Napangiwi ako nang makakita ako ng fountain sa gilid. Kahit elegante ang dating, feeling ko, ang out place ng pagkakatayo. Okay. Ang mga empleyado ay hindi man lang ako nilingon. Hindi naman sa kailangan. Tutok lang talaga sila masyado sa ginagawa. Their tailored outfits and hushed conversations making the entire place feel formal and detached. Like everything was carefully curated to maintain a certain image.Nakakamangha ang ambiance. Lahat na ng nasakop ng aking mata, masasabi kong napaka-elegante.Pero kung ikokompara sa Alcantara Enterprise? It fell short.The Alcantara Enterprise wasn't just a company, it was an empire.Mas malawak at malaki ang headquarters nung kay Riel. Nakaka-intimidate pa masyado. If Lancaster Corporation exu
Bumangon ako sa kama at nag-inat. Ang tahimik ng buong kwarto. Nilingon ko ang katabi at tulog na tulog pa ito. Alas tres pa lang naman ng umaga, kaya hindi na nakakapagtataka. Mukhang katutulog pa lang nya. Nitong nakaraan kasi ay laging alas dos na ng umaga sya kung umuwi. Hindi na talaga kami nagkakaabutan. Tulog na tulog na ako pag-uwi nya. I-a-update nya lang ako tungkol sa naging buong araw nya kinaumagahan. Dahan-dahan akong umalis sa kama. Nang matagumpay kong nagawa 'yun, yumuko ako upang pagmasdan ang maamo nyang mukha. Medyo magulo ang buhok nya. Gawa siguro ng kanyang posisyon sa tulog. Ang kanyang mukha ay relax na relax. Nakatitig lang ako sa kanya. At heto at nakangiti sa kawalan. So much softer, so much less intimidating.Gusto ko syang halikan pero baka magising ko lang sya kapag ganoon. Inayos ko na lang ang nagusot kong damit at lumabas na ng kwarto. Mamayang alas syete pa naman ang punta ko sa Lancaster. Masyado lang talaga ako napaaga ngayon, dahil ang akala k
Nakaupo ako ngayon sa loob ng cafeteria. Ang madalas kong kainan kapag break time. Dahil tapos ko na ang clearance, wala ng rason pa para hindi kumain. May klase pa ako mamaya. Masasabi ko talagang habang may break ka dito, namnamin mo na dahil wala talagang awa halos lahat ng professor dito. 'Assigning one task after another with no breaks in between' ata ang craving nila dito. Ngayon, may paparating na namang task sa amin. Walang katapusang reaction paper. Again and again.Sa makalawa kasi ay may field trip kaming gaganapin. Alam kong hindi iyon field trip na dapat kong i-enjoy dahil pagkatapos nun ay may pa-reaction paper na uubos na naman sa braincells ko. Napabuntong-hininga na lang ako. Kumagat ako sa aking pagkain at piniling i-enjoy ang lasa nito. Comfort food ko talaga ang ramen. Kung pwede lang talaga bumalik sa Japan. 'Buti doon, si Ojiisan lang nagpapa-stress sa akin. Hindi tulad dito na patong-patong na paper work. Minsan, sa sobrang stress bigla-bigla na lang ako nas