Semua Bab THE BILLIONAIRE'S JOBLESS WIFE: Bab 1 - Bab 10

Pagkapasok ko pa lang sa loob ay para na akong nabangga ng malaking truck dahil sa yaman na bumungad sa akin. Ang mga kristal na chandelier ay kumikislap sa itaas, ang sahig na nasobrahan ata sa kinang na halatang hindi pa nadadapuan ng katiting na dumi. Mga guest na akala mo ay katatapos lang rumampa sa isang fashion magazine.Napatingin ako sa suot ko at lihim na napamura sa katangahan. Ano’ng kagagahan ba ang pumasok sa utak ko para pumunta pa rito?'Yung mga babae dito, naka-designer gowns habang may champagne na hawak. Ang mga lalaki naman ay naka-tailored suit, halatang lahat ay hindi mapapa-sa akin. They were probably discussing about stocks and mergers.Habang ako, heto at kinukwestyon ang sarili kung bakit sa dinadami ng lalaking nandito na mayayaman, wala man lang napunta sa akin? Kahit ka-talking stage man lang, hindi talaga kinaya?Bakit ang unfair mo, Lord?Final na talaga 'yan? Wala ka talagang ibibigay sa akin sa mayayamang lalaki rito? Sa ganda kong 'to, wala talaga?P

The meeting was scheduled for 3:00 PM, and I barely had time to prepare. Sumakay ako ng tricycle papunta roon at ganoon na lang ang kabigatan sa dibdib ko nang sinuko ko kay Manong driver ang natitira kong trenta pesos.I looked up at the building, and it seemed so tall. The glass windows reflected the sunlight, making the entire building look like it was touching the sky. Ilang beses pa ba ako gugulatin ng mayayaman na ito sa buhay ko?I frowned as I eyed my dress. It wasn't exactly fancy, but it was the best I had. A simple black number, tight around the waist and flowing out slightly at the hips.Hiniram ko pa 'to kay Celine last weekend dahil sa pinuntahan naming event. Akala ko sobrang tino nang tingnan para sa interview na ito pero wala, mukha pa rin akong bruha sa tabi. The sleek glass walls and modern architecture of the lobby screamed wealth and power. A soft hush fell over the room, the kind you only get in places where everything is meticulously crafted to look perfect.Ma

"You don't have to be embarrassed, Ms. Reyes. It's not every day that someone like you asks me for money."His expression softened just a little, a hint of amusement playing at the corners of his mouth. It was as if he found the situation strangely amusing. Tumayo siya at lumapit sa isang lamesa, saka doon kinuha ang kaniyang wallet. Bahagya pang namilog ang mga mata ko nang makitang higit pa sa pangangailangan ko ang inabot niya sa aking pera."Don't worry about it," he said smoothly. "Consider this as part of the deal."I took the money hesitantly, feeling even more uncomfortable than before. But I couldn't help but let out a small sigh of relief. It was a little humiliating, asking him for something so basic, but at least I wasn't going to walk home."Thank you," I muttered, my face still red."No problem," he said, his voice calm. "But don't take too long to decide. I don't like waiting."With that, I left his office, still feeling the weight of everything he had said. I had so m

Isang itim na kotse ang sumalubong sa akin pagkalabas ko pa lang sa entrance ng building. Ni hindi ko napansin na hindi pala nakasunod si Riel. Kanina lang ay sinasabayan ako sa paglalakad. Saan naman siya nagpunta?Habang nagpapalinga-linga ang mga mata ko sa paligid ay nakuha ng atensyon ko ang lalaking lumabas sa kotseng maghahatid daw sa akin. Nginitian ako na agad ko naman sinuklian ng matamis na ngiti. Kung hindi ako nagkakamali ay parang dalawang taon lang ang tanda niya sa akin. Makisig, matipuno at pormal ang suot. Isa pang hindi mapapa-sa'kin. Lumapit ako sa kotse at ganoon na lang ang pagkatulala ko roon nang mamukhaan ang uri nito. This wasn't just any car. It was a shiny, high-end vehicle, the kind that you only see in magazines or movies. Lumunok ako at mas lumapit pa roon. Pormal akong pinagbuksan no'ng driver. Grabe! Pati pagkilos niya ay praktisadong praktisado. "Miss Alina, please," he said, gesturing toward the back seat.Tahimik akong pumasok at naupo sa loob.

I opened my mouth to speak, but no words came out. Instead, I asked myself if I was really okay. Kung tama ba ang naging desisyon kong ito.Gusto kong sabihin sa kaniya lahat. Gusto kong sabihin na 'yong anak niya ay nagipit kaya kumapit sa patalim. Gusto kong sabihin kung gaano kahirap mamuhay sa syudad na walang trabaho, pero hindi ko kaya. "Ayos lang ho ako, 'Ma. Si Scar? Kamusta naman po siya? 'Yong pag-aaral niya?" "Ewan ko ba sa batang iyon, natuto nang magbarkada," natatawa niyang sambit. Ganiyan na talaga siya sa aming magkapatid. Kung 'yong ibang nanay ay halos kamuhian na ang anak kapag pasaway at matigas ang ulo, si Mama hindi. Lagi lang talaga siya kalmado at mapagpasensya. Iyan ang ugali niya na hindi namin namana ng kapatid ko.Hands down talaga ako sa pagpapalaki niya sa amin ni Scar. Ni hindi niya ipinakita na nahihirapan siya kahit mag-isa lang niya kami pinalaki. Sa buong buhay ko, isang beses ko lang siya nakitang umiyak at iyon ay noong g-um-raduate ako sa colle