LOGINNavarro Holdings – Day 3
Hindi alam ni Elise kung anong mas stressful — ang mga bagong project niya, o ang boss niyang hindi marunong tumigil sa kakakulit.
Simula nung unang araw pa lang, halos araw-araw siyang tinatawag ni Gabriel sa office nito.
“Miss Ramos,” sabi ni HR Assistant habang lumalapit sa desk niya, “Sir Gabriel’s asking for you again.”
Sabay lingon ng buong department.
“Ayan na naman.”
“Girl, ikaw na talaga ‘yung favorite.”
“Baka naman may spark kayo ni boss!”
Elise rolled her eyes. “Project meeting lang ‘to. Wag kayong chismosa.”
Pagpasok niya, nakaupo si Gabriel sa desk, suot ang dark blue shirt na nakasleeves up. Nakatingin siya sa laptop, pero paglapit ni Elise, agad siyang tumingin.
“Ah, Miss Ramos,” sabi niya, “I need you to review something.”
“Sir,” buntong-hininga ni Elise, “ilang beses ko na pong ni-revise ‘yung mockups. Ano pong gusto niyong baguhin?”
He smiled faintly. “Nothing. Gusto ko lang malaman kung kumain ka na.”
Napataas kilay ni Elise. “Po?”
“You’ve been working nonstop,” sabi ni Gabriel, leaning back on his chair. “You skipped lunch.”
“How— how did you know that?”
“HR reports. Or maybe I just noticed.”
“Sir,” Elise said, crossing her arms, “you’re the CEO. Hindi niyo kailangang alamin kung kumain ako o hindi.”
Gabriel chuckled. “Maybe I just want to make sure my employees are healthy.”
“Ah ganon po ba,” she muttered, turning away. “Baka po gusto niyo ako turuan mag-diet next time.”
He smirked. “Kung gusto mo.”
“Sir!”
That made him laugh — and damn it, that laugh again.
Paglabas ni Elise, halos mabingi siya sa bulungan.
“Uy, nakita mo ‘yung tawa ni Sir Gabriel kanina?”
“Parang ibang tao pag si Miss Ramos kausap!”
“Si Celeste siguradong mapupuno na naman ‘yon.”
At parang sinadya ng tadhana — ayun nga si Celeste, nakasandal sa glass wall, hawak ang phone, naka-designer dress at may ngiting parang kutsilyo.
“Oh, Elise,” bati nito, peke ang lambing. “Busy ka lagi kay Sir Gabriel, ha?”
Elise smiled politely. “Work lang po, ma’am.”
“Of course,” sagot ni Celeste, with that sweet venom tone. “Work. Kasi, you know, si Gabriel… he doesn’t really mix business with pleasure. Kaya ingat.”
Elise froze, pero ngumiti pa rin. “Don’t worry, ma’am. Wala pong pleasure sa design drafts.”
“Oo naman,” Celeste smirked. “Wala ka naman sigurong ibang intention, ‘di ba? Kasi parang… ang dali mong mapansin lately.”
May mga nakikinig na staff sa gilid, pretending to work but clearly eavesdropping.
Elise straightened up. “I just do my job well, ma’am. Maybe that’s why.”
For a second, naputol ang ngiti ni Celeste.
At bago pa siya makasagot, umalis na ito, naiwan si Elise na nakahawak sa folder, nanginginig ang kamay.
“Miss Ramos,” tawag ng assistant ni Gabriel, “he’s asking for you again.”
Third time that day.
Pagpasok niya sa opisina ni Gabriel, agad siyang nagsalita.
Gabriel looked up, surprised — but instead of being offended, he looked… amused.
“Do you always start conversations that way?”
“Sir—”
He stood up, walked closer. “Relax, Elise. Hindi kita papagalitan.”
“Eh ano po ‘to?” she said, voice rising. “Project meeting na naman? Or may gusto lang kayong itanong?”
He stopped right in front of her. Too close.
“Bakit parang inis ka?”
“Hindi po ako inis,” she lied.
“Talaga?” he said, smiling. “Kasi ‘yung mukha mo, parang gusto mo akong sampalin.”
“Sir!”
“Don’t worry, I’m used to women wanting to do that,” he teased, laughing.
“Hindi nakakatawa!”
“Actually,” he said softly, eyes locking with hers, “medyo nakakatawa. Kasi parang gusto mo nga.”
Elise blinked, flustered. “Sir, this is inappropriate—”
“Relax,” he repeated, lowering his voice. “I just like seeing you fired up. You look alive.”
She took a deep breath, looked away. “Kung tapos na po kayo, babalik na po ako sa department.”
Pero bago pa siya makalabas, sabi ni Gabriel:
She froze.
“Don’t let anyone in this company make you feel like you don’t belong.”
Napalingon siya.
“W-why would you say that, sir?”
“Because people talk,” he said quietly. “And some people… don’t like change.”
Celeste.
Elise’s throat tightened. “I can handle it, sir.”
“I know,” Gabriel said. “But if anyone gives you trouble… tell me.”
She shook her head. “No, thank you. I can fight my own battles.”
A smile flickered in his eyes. “That’s what I thought.”
Later that day, Elise was in the pantry making coffee when Celeste walked in again — this time, with two other girls from marketing.
“Oh, look who’s here,” Celeste said, loud enough for everyone to hear. “The CEO’s favorite.”
Elise ignored her, kept stirring her coffee.
“Wow, ang humble mo ha. Akala ko after three days may sariling office ka na,” dagdag ng isa sa mga kasamang babae.
Celeste chuckled. “Or baka may ibang reason bakit siya laging tinatawag ni Gabriel.”
Elise finally turned,
Taimtim silang napatigil.
Then she smiled sweetly. “I’m sure the CEO will love explaining how professional he is.”
Celeste’s jaw tightened.
Elise placed her mug down, straightened her back. “Now if you’ll excuse me, I actually have work to do. Hindi kasi ako sanay sa tsismis.”
At umalis siya, head high — kahit ang totoo, kumakabog ang dibdib niya.
Elise stepped out of the building, huminga nang malalim.
Pagbukas niya ng phone, may message.
Unknown Number:
You handled Celeste well today.
Nanlaki mata ni Elise. “What the—”
Unknown Number:
Next time, don’t let her see she got to you. You’re stronger than that.
—G.N.
Elise stared at the screen, speechless.
“Ang kulit mo talaga, Gabriel Navarro…” she whispered.
Gabriel's POVTahimik ang buong unit.Too quiet.Elise was sitting on the couch, yakap-yakap si Sofia as if afraid na baka kunin ito kahit nakapikit lang siya saglit.I couldn’t look at her.Hindi ko kayang tingnan yung takot sa mata niya.Yung pag-iyak na pilit niyang tinatago.Yung pagiging fragile niya.Kasi kung titingnan ko pa, baka…Baka bumigay rin ako.Huminga ako nang malalim.Kinuha ko ang phone ko at tumayo.“Gab…?”Narinig ko boses ni Elise— she call me out in a soft voice..Hindi ako lumingon.I dialed Lucas.“Pre, kailangan ko ng pabor.” in this tone i know i can rely to Lucas, minsan ko lang siya tinatawag ng "Pre" and when I called him like that he know na may seryosong nangyari“Put*—ano nangyari? Ba’t ganyan boses mo?”“Come here… kunin mo muna si Sofia. Took care of her for the mean time”Narinig ko hinaing ni Lucas.“Gab… sigurado ka? Elise needs her.”“I know,” sagot ko, swallowing hard.“I just… I can’t see her like this right now. Hindi ako makakapag-isip.”I en
ELISE’S POVlang araw narin na tahimik ang buhay namin thanks to Gab medyo nababawasan yung stress ko kay tatay at hindi na rin sya nag paparamdam sa amin. Pauwi kami galing sa ospital may lagnat kasi si Sofie at inu-ubo tahimik lang dapat ang buong araw ko.Tahimik lang dapat. Gabi na noon, kagagaling lang namin ni Sofia sa check-up. Pagod siya, nakahiga sa sofa, habang ako nagpapainit ng gatas niya. Everything felt normal — peaceful, kahit saglit lang.Pero may kutob ako na may mang yayaring masama.Yung tipong may parang naka limutan ka, o may nang yari na hndi mo ma alala, ewan ba mabigat yung pakiramdam ko, tila may hangin na dumaan sa batok ko parang warning. I brushed it off. “Pagod ka lang, Elise,” bulong ko sa sarili ko.Pagbalik ko sa sala, I froze.May lalaking nakaupo sa tabi ni Sofia.Nakangiti.Para bang walang nangyari.Para bang hindi niya ako iniwan na para bang hindi siya nag cheat sa akin.“Hi, baby girl…”My blood turned cold.No.No.Not him.Not now.“Daniel?” ha
GABRIEL’S POVI thought today would be just another exhausting day at the office—meetings, reports, plans. Pero paglapak ko pa lang ng elevator sa executive floor, ramdam ko na kaagad yung tensyon sa paligid. Ang mga staff hindi maka tingin sa akin, ano na naman kayang gulo ito.And ayun na nga.Nakatayo si Marianne sa harap ng pintuan ng office ko. Nakakurba ang ngiti niya—yung peke, yung pang-model look na lagi niyang bina-barter para sa sympathy ng lalaki. I know her for years pero hindi ito ang Marianne na kilala ko, nag bago na siya. Dire-diretso lang ako sa table at hindi siya pinansin“Gab…” Mahinang tawag niya.Kumunot noo ko. “Akala ko ba… aalis ka na? Didn’t you say you’re going back abroad?” Yes abroad that's what I heard from the staff yesterday.Yung ngiti niya lalo pang lumambot, like she was about to cry.“I changed my mind. Kasi… ikaw pa rin.”Ah, here we go again.“Marianne,” I sighed, rubbing my temple. “You left. You disappeared. Hindi ako naghahanap. Hindi ako nagh
Gabriel didn’t sleep that night.He sat in his home office, the faint city lights reflecting on the glass window, his jaw clenched and his hand gripping a folder marked “CONFIDENTIAL.”Lucas entered quietly, placing a cup of black coffee beside him.“Sir, here’s everything you asked for — screenshots, transaction records, and the message thread between Elise and Elias.”Gabriel nodded, eyes dark and cold.“Good. File the official complaint. I want that bastard nowhere near Elise or Sofia again.”Lucas hesitated. “Sir, what about Marianne?”Gabriel looked up, a dangerous smirk forming on his lips.“She’s next.”Pagkagising ni Elise, parang mabigat ang dibdib niya. Si Sofia ay mahimbing pa ring natutulog sa tabi niya, pero kahit papano, nakahinga siya nang kaunti.For the first time in weeks, she wasn’t hiding. Gabriel made sure of that.Pagbaba niya sa sala, naroon na si Gabriel, nakasuot ng simple white shirt, coffee mug in hand.“Morning,” he greeted softly.“Morning,” she replied, v
Elise barely slept the whole night.Every time she closed her eyes, she saw Sofia’s scared little face, Elias looming over her, and that cold, calculated smile of Marianne flashing in her mind.Ngunit kahit gaano siya natakot, kahit gaano siya napagod, hindi siya nag-atras. Hindi niya pwedeng pabayaan si Sofia.Tumayo siya sa sala ng condo, tinitingnan ang maliit na silid ni Sofia.“Mommy’s here, baby,” bulong niya, hinahaplos ang buhok ng anak.Sofia clung to her, mumbling, “I don’t want lolo…”“I know, love, I know.”Meanwhile, Marianne was in a luxurious café, sipping her latte, naka-smile pero may mala-sly glint sa mata.“Finally,” she whispered to herself. “I’ll make them crumble.”Her phone buzzed. It was Elias.“Text ko na ulit si Elise. Magpapadala ka ba ng pera o hindi?”She smirked. “Let’s see how far this goes.”Elise’s phone wouldn’t stop buzzing. Every few hours, it was Elias. Panay demands, panay death threats, panay pagmamanipula.“Nasaan na ang pera?Padalhan mo ako nga
Tahimik ang opisina. Too quiet.Pagkapasok ni Elise, agad niyang napansin ang kakaibang atmosphere — parang may tension sa paligid nito. Lahat ng empleyado, either nakatingin sa kanya o umiwas ng tingin. Kinakabahan siya pero hindi niya alam kung bakit.Naka-coffee na siya, ready na for the day, nang biglang dumating si Gabriel, halatang puyat at iritable.“Elise, in my office. Now.”Ay, putik. Ano na naman ‘to?Pagpasok niya, tahimik si Gabriel, hawak ang phone, tapos binagsak ‘to sa mesa.“Do you know about this?”Kinuha ni Elise ang phone. Naka-flash sa screen ang news article — “Former convict released after serving 8 years — identified as businessman Elias Ramos.”Nangalumbaba ang mukha ni Elise, halos mawalan ng kulay.“T-Tatay ko…” mahina niyang sabi.“Yes,” sabi ni Gabriel, mabigat ang tono. “At guess what? He was seen near your old apartment this morning.”Napaatras siya. “Hindi… imposibleng pumunta siya doon. Wala na kami ro’n—”“Elise.” Tinitigan siya ni Gabriel, matalim pe







