Chapter 124Napangiti si Kara. Yung totoo na. Yung parang natuwa na na-curious ako ng ganito. "Sige, ituturo ko. Pero may kondisyon." "Anong kondisyon?" "Kung sakaling ayaw niya kausapin, hindi ka magpupumilit. At higit sa lahat, walang drama. Hindi ‘to romcom sa pelikula, Kuya." Tumango ako agad. "Deal." "Good. Bukas ng hapon, bibisita ako doon. Gusto mo, sabay na tayo?" "Mas okay ‘yon. Salamat, Kara." "Pag niloko mo 'yun, ikaw ang may kaso sa akin. Walang piyansa." Napatawa ako pero ramdam ko ‘yung bigat ng babala niya. Hindi lang basta protektadong pinsan si Analiza. Isa siyang taong kailangang pakitunguhan nang may respeto. At handa akong gawin ‘yon. Simula pa lang ito. Pero seryoso ako.Napailing si Chris habang pinupunasan ang kamay niya sa tuwalya. "Tol, baka mas mauna ka pa sa amin ni Kara ikasal sa inasta mo."Napatawa ako, pero hindi ko rin maitago ang ngiti ko. "Eh kung ganun nga ang mangyari, edi jackpot?""Grabe ‘to, oh!" singit ni Kara, na ngayo’y nakaupo na ul
Chapter 125 Biglang tumahimik ang paligid sa loob ko. Parang may kirot akong naramdaman. "Pasensya na, baka masyado na akong nangungulit," sabi ko agad. Ngumiti si Kara. "Hindi naman. Actually, kung seryoso ka talaga, good thing na gusto mo siyang makilala nang buo. Hindi lang ‘yung itsura niya, kundi kung sino talaga siya." Tumango ako. At sa puso ko, may isang bagay akong na-realize, gusto kong malaman ang bawat kwento sa likod ng mga mata ni Analiza. Hindi para makialam… kundi para mas maintindihan kung bakit tila isang tingin pa lang, ay parang kilala ko na siya."Alam mo Kara," sabi ko habang naglalakad kami papunta sa may balkonahe, "Parang ang dami niyang tinatago… si Analiza."Napatingin si Kara sa akin, hawak ang isang baso ng juice. "Tinatago? Anong ibig mong sabihin?""Hindi ko alam," sagot ko habang dumungaw sa tanawin ng taniman sa likod ng bahay. "May aura siya na parang… ang daming iniisip, pero ayaw ipakita. Parang sanay siyang magtiis."Tahimik si Kara sandali,
Chapter 126Pagsapit ng gabi, agad akong nag-ayos. Naligo ako nang mas matagal kaysa sa usual, sinigurong mabango, plantsado ang polo, at bagong linis ang sapatos. Hindi ito court hearing, pero feeling ko... mas intense pa.Habang inaayos ko pa ang buhok ko sa salamin ng sala nila Kara, biglang lumapit si Mr. Curtis—tatay ni Kara."Iho," seryoso niyang bungad, "para hindi ka mabukya... haranahin mo siya."Sabay abot ng lumang gitara na parang galing pa sa panahon ng mga harana ni Harana King.Napakunot noo ako. "H-ha? Harana po?""Oo naman!" sagot niya, parang proud na proud. "Klasik ‘yan! Wala nang tatalo sa lalaking may gitara. Baka sa unang kaskas mo pa lang, lumabas na siya sa balkonahe.""Uh... Tito, sure po kayo? Eh baka masampal ako ng walis tingting," sabi ko habang hawak-hawak ang gitara na parang ito ang kalaban ko sa courtroom.Biglang dumaan si Ellie. "Tito Richard, ako na lang kakanta. Gusto ko ‘yung 'Let It Go'!"Napahagalpak ng tawa ang lahat sa bahay."Richard, galinga
Chapter 127"Kailan pa nagkaroon ng pinsan si Kara na hindi ko kilala? Ako ba ay pinagluluto mo, iho?!" medyo masungit pero matalas na tanong ng matanda.Para akong natuyuan ng laway. Literal na nagka-tongue twister ang utak ko."A-ay hindi po, Lola!" mabilis kong sagot habang hawak pa rin ang gitara na parang shield."Pinsan po ako sa magiging asawa ni Kara… si Chris po!" Napatingin ako kay Chris na agad namang nag-thumbs up from afar, pero halatang ayaw lumapit."Kaya po pinsan ko na rin po si Kara… by extension po! Family na rin po kumbaga!" sabay ngiting pilit na parang estudyanteng di nakapag-review pero pinilit ipasa ang oral exam.Tahimik.Tinitigan lang ako ng lola.Parang naramdaman kong na-scan na ang buong pagkatao ko. Gusto ko na nga sanang umatras nang dahan-dahan habang may dignidad pa.Tapos bigla siyang nagsalita."Sa susunod, 'wag kang pupunta rito ng hindi kumakain. Payat ka. Hindi bagay sa apo ko ang malnourished."Napakurap ako."Teka, ha? Ibig sabihin… pasado ako
Chapter 129Hanggang sa tuluyan na nga kaming umuwi sa mansion ng mga magulang ni Kara.Tahimik akong naglalakad, hawak-hawak pa rin ang gitara ni Tito Curtis na hindi man lang nagamit ng maayos. Sa halip na serenade, naging background prop lang ito sa action scene starring… si Lola at ang kanyang legendary shotgun.“Hoy, Judge,” sambit ni Kara habang binubuksan ang gate, “next time, paalam ka muna kay Lola. Hindi kasi siya basta-basta nagpapapasok ng hindi niya kilala. Lalo na kung lalake.”“Napansin ko nga,” sagot ko habang binababa ang gitara. “Parang hawak ni Lola ang entry pass kay Analiza, no? Kahit may VIP ka pa, hindi ka papapasukin kung wala kang ‘Lola Approval.’”Tumawa si Chris. “O baka kailangan mo munang dumaan sa hazing. Level one pa lang ‘yun, tol.”Si Miguel naman, kunwari seryoso, pero halatang nang-aasar. “Kaya mo ‘yan, Judge. Just prepare next time—maybe wear a bulletproof vest… and bring pancit.”Napailing ako pero hindi ko rin napigilang matawa. “Hindi bale… kahit
Chapter 128 Nagkanya-kanyang takbo! May nadapa pa sa pag-ikot ng tsinelas. May isa pang napatalon sa maliit na kanal. Yung may dalang bulaklak? Iniwan ang bouquet. Yung may prutas? Nalaglag ang mangga—at natapakan pa ng kasama niya. “AYOKO NG MANLILIGAW NA MAIIWAN LANG ANG PRUTAS!” Sigaw pa ni Lola habang itinutok sa hangin ang shotgun. Sabay blag! na pwersang sinara ang pinto. Kami naman nina Kara, Miguel, at Chris? Halos mamatay kami sa kakatawa. “Richard…” humahagikhik si Kara habang umiiyak na sa kakatawa. “Mukhang wala kang karibal… pinagtabuyan ni Lola lahat!” “Pero—” singit ni Miguel, “kaya mo ba si Lola kung ikaw naman ang lumapit?” Napatingin ako sa shotgun na halos lumabas sa bintana kanina. Napakagat-labi ako. Challenge accepted. “Kung si Lola ang final boss…” bulong ko. “Ready na ‘ko for level 99.”Habang nagtatawanan pa rin kami, biglang naging seryoso ang mukha ni Kara. Umupo siya sa harapan ko, nagkrus ng mga braso at tumingin nang diretso sa akin.“Richar
Chapter 130Napangiti ako ng bahagya. "Hindi mo lang sila naipagtanggol, Miguel. Pinrotektahan mo rin ang integridad ng buong kumpanya. Ganyan ang abogado na dapat pinipili.""At ganyan din ang Judge na dapat tinuturing na tropa," sabay kindat ni Lance sa akin, para bang pilit binabalanse ang seryosong usapan sa konting biruan."Hoy, seryoso ako dito," sagot ko, pero bahagyang napatawa rin. "Hindi biro ang corporate sabotage. Isang maling galaw, pwedeng mawala ang tiwala ng mga investors.""Oo nga," dagdag ni Miguel. "Kaya ngayon pa lang, mas pinalakas na namin ang audit team. Lahat ng branch, surprise inspections na ang setup."Tumango ako, muling naging seryoso. "Good move. Prevention ang pinakamabisang depensa. Mas mabuti nang maagapan kaysa habulin sa korte."Tahimik kaming sandali—lahat kami nakatingin sa mesa, parang sabay-sabay iniisip kung gaano kahalaga ang mga desisyong ginagawa para sa kinabukasan ng negosyo… at ng pamilya."At mas mabuti na ring sa mga taong pinagkakatiwal
Chapter 131Kinabukasan, pagmulat ko ng mata, agad akong nakatanggap ng tawag mula sa Manila. Tinutukan ko ang tawag, at agad kong naisip—may hiring kami sa korte ngayon at dahil isa akong judge, kailangan andoon ako."Shit," wika ko sa sarili ko. "Ngunit may kailangan pa akong gawin." Hindi ko na pwedeng ipagpaliban.Nagmadali akong nag-ayos at tinawagan si Kara para ipaalam na kailangan ko munang magtungo sa Manila, pero may importante rin akong kailangan ayusin bago ako umalis. Hindi ko pa nakakalimutan ang mga sinabi ni Tito Curtis, at higit sa lahat, hindi ko kayang hindi maiparating kay Lola ni Analiza ang aking intensyon.Pagdating ko sa bahay ni Analiza, agad kong nilapitan si Lola. Matigas pa rin ang mukha nito, pero naramdaman ko ang respeto at pasensya sa bawat hakbang ko."Magandang araw po, Lola," sabi ko, seryoso pero magalang. "Kailangan ko po sanang magpaalam. May tinatawag po akong duty sa Manila, pero bago ako umalis, nais ko pong sabihin na balak ko pong liligawan a
Chapter 192 Nang makarating kami sa pinakadulong pinto ng kuta, nagsimula nang mag-ingay ang ilang tao sa loob. May mga nagsasalita, ngunit wala akong pakialam sa kanila. Ang tanging nasa isip ko ay ang kaligtasan ni Kara at Ellie. Bago ko pa magawa ang lahat ng plano, tumunog ang phone ko. Si Gian. "Chris, nahanap namin sila. Nasa silid sa itaas. Kailangan nating magmadali," sabi ni Gian, ang boses niya ay puno ng urgency. "Got it. I’ll be there," sagot ko. Walang pasabi, tumakbo kami papunta sa itaas. Alam ko, kailangan ko na silang makuha at wala nang oras para maghintay. Pagpasok sa silid, nakita ko si Kara, naka-kadena at nakagapos. Nasa tabi niya si Ellie, ang mga mata ni Ellie ay puno ng takot, ngunit nang makita ako, bigla siyang ngumiti. "Daddy!" sabi niya, mahina at may takot sa boses. Naglakad ako sa direksyon ni Lolo Carlo. "Ikaw na lang, Lolo. Bakit? Magsalita ka?" sabi ko, ang mata ko’y puno ng galit at determinasyon. "Oo apo," sagot ni Lolo Carlo, may ngiti sa l
Chapter 191 Ang sakit na dulot ng bawat salitang binitiwan niya ay tila isang matalim na kutsilyo na tumusok sa puso ko. Hindi ko matanggap na ang lahat ng ito ay isang malupit na laro para kay Senyor Carlo—ang lolo ko. "Kung hindi mo sasabihin kung saan siya, babalikan kita. At hindi na ako magiging magaan," ang sinabi ko kay Lucas, na puno ng galit at pasakit. Bago pa niya makuha ang pagkakataon na magsalita, naglakad na ako palayo sa kanya. Kailangan ko ng oras. Kailangan ko ng tamang plano. At higit sa lahat, kailangan ko na hanapin si Kara bago pa mahulog ang lahat sa mga kamay ng aking pamilya.Ang galit ko ay hindi matitinag. Nagmamadali akong lumabas ng silid, at ang mga hakbang ko ay mas mabilis kaysa sa karaniwan. Ang bawat segundo ay may bigat—hindi ko kayang mag-aksaya ng oras. Gusto ko na makuha si Kara at matigil na ang lahat ng ito bago pa mahulog sa mga kamay ng aking pamilya.Nagmadali akong dumaan sa mga kasamahan ko sa kuta. "Kailangan kong malaman kung nasaan si
Chapter 190 “Gusto kong malaman kung sino ang mga nangungunang tao sa likod ng operasyon niyo,” sabi ko, ang boses ko’y parang buo ng yelo. “At hindi ako maghihintay ng matagal para makita kung gaano katagal ka pa magsasalita.” Naglakad ako palapit sa kanya at itinapat ang baril sa kanyang kaliwang braso. Sabay sigaw ng pwersa at tapat ang tanong: “Sabihin mo na!” Ngumisi siya, “Hindi ko sila kayang ipagkanulo, Chris.” Gamit ang lahat ng galit at sakit, ginamit ko ang pinakapangit na pamamaraan na alam ko. Mabilis kong pinutol ang mga daliri ni Lucas gamit ang matalim na kutsilyo. “Alam ko na matigas ang ulo mo, pero hanggang kailan mo kayang tiisin ang sakit?” tanong ko, ang galit ay bumabalot sa bawat salitang binibigkas ko. Sumabog ang katahimikan sa pagitan namin. Ilang segundo ng pagka-gulat bago siya sumigaw, tila napuno ng pasakit. Pero matigas pa rin siya. Sa kabila ng lahat ng pain, hindi siya nagsalita. “Sa huli, ikaw din ang magpapasa ng hatol sa sarili mo,” sabi ni
Chapter 189 "Gian, kailangan bumalik ka sa Panglao para maprotektahan mo sila," malamig kong utos habang pinupunasan ang bahid ng dugo sa aking kamay. "Ako ang hahanap kay Lucas." Napatingin sa akin si Gian, puno ng pag-aalala ang mga mata niya. "Sigurado ka ba, Chris? Mag-isa ka lang—" "Mas magiging ligtas sila kung hindi ako kasama. Alam kong ako ang puntirya. Ikaw lang ang pinagkakatiwalaan kong makakabantay sa kanila nang buong puso." Tumango si Gian, bagama't halata ang bigat sa desisyong iyon. "Sige, pero mangako kang babalik ka nang buhay." "Kapag nahanap ko si Lucas... matatapos na ang lahat." "Isa pa," madiin kong sabi habang tumayo ako sa harap ni Gian, "andito sila Revenant, Miguel, Richard, at Troy upang samahan ako." Napatingin si Gian sa paligid. Isa-isang tumango ang mga nabanggit ko—matatapang, determinadong mga kaibigan, kapwa mandirigma ng hustisya. Muli kong nilingon si Gian. "Hindi ako mag-iisa. Hindi kami matatalo. Pero ikaw—ikaw ang susi sa kaligtasan nil
Chapter 188 Pagdating namin sa kuta, hindi na ako nag-aksaya ng oras. "Dalhin siya sa interogation room. Siguraduhing may CCTV at walang makakalapit sa paligid maliban sa tauhan natin," malamig kong utos sa isa sa mga tao ko. Agad nilang hinila si Don Armando pababa ng van, nakaposas, may itim na supot sa ulo, at bahagyang naglalakad dahil sa pagkakabugbog sa engkwentro kanina. Sumunod ako sa kanila. Mula sa hallway hanggang sa silid, bawat hakbang ay may baon akong tanong—mga katanungang matagal ko nang gustong masagot. Ang dahilan kung bakit muntik nang mawala sa akin ang asawa ko, ang mga anak ko, at ang tahimik naming buhay. Pagkapasok namin sa interogation room ay agad nilang ipinatong sa bakal na upuan si Armando at itinali ang mga kamay at paa nito. Tinanggal ng isa kong tauhan ang supot sa ulo nito. "Bumati ka naman, Don Armando," sarkastikong wika ko habang lumalapit ako, "matagal ko nang hinihintay ang araw na ‘to." Lumapit ako kay Don Armando, hawak ang lumang litrat
Chapter 187Wala akong inaksayang oras. Agad kong sinundan ang anino na dumaan sa likurang lagusan ng base. Tahimik ang paligid pero dama ko ang tensyon sa bawat hakbang. Mabilis ang tibok ng puso ko, pero mas mabilis ang galaw ng katawan ko—sanay sa dilim, bihasa sa panganib.Sa bawat liko ng pasilyo, sinisiguro kong walang nakakakita. Sa malayo, naririnig ko ang mahinang yabag. Isa lang ang ibig sabihin—tama ang direksyon ko.“Hindi ka na makakatakas, Don Armando…” bulong ko sa sarili habang mahigpit ang hawak sa baril ko.Handa na akong harapin ang katotohanan… o ang kalaban.Bawat madaanan ko, bawat humaharang sa aking daraanan—wala akong sinayang na segundo. Walang alinlangan. Isa, dalawa, tatlo... kasabay ng bawat putok ng baril ay ang pagbagsak ng mga kalaban. Hindi ako titigil hangga't hindi ko nararating si Don Armando.Ang mga sigaw at yabag sa paligid ay tila ba musika sa aking pandinig. Pero hindi ito musika ng takot—ito'y himig ng katarungan at paghihiganti. Marami na siy
Chapter 186"Hi to, inumin mo muna para bumalik agad ang lakas mo. Galing yan sa black market. Isang bagong gamot naa ibininta kaya agad naming binili para sa ating organisasyon," wika ni Troy sa akin.Kinuha ko ang maliit na bote mula sa kamay ni Troy. Maitim ang likido sa loob, at may kakaibang amoy.“Sigurado ka bang ligtas ‘to?” tanong ko habang tinititigan ang gamot.Tumango si Troy. “Oo, sinubukan muna ng isa sa ating mga tauhan. Ilang minuto lang, bumalik ang lakas niya. Wala ring naitalang side effects. Pero huwag kang mag-alala, mayroon din tayong antidote just in case.”Saglit akong nag-isip bago ininom ang laman ng bote. Mainit ito habang bumababa sa lalamunan ko, at ilang sandali lang ay ramdam kong gumaan ang pakiramdam ko. Parang unti-unting bumabalik ang lakas ng katawan ko—mas malinaw na rin ang isip ko.“Ganyan nga ang epekto,” sambit ni Gian habang pinagmamasdan ako. “Sa ganyang kondisyon, kaya mo nang humarap sa susunod na hakbang.”Napahawak ako sa mesa, matatag an
Chapter 185CHRIS POVTumayo ako mula sa kinauupuan ko at lumapit sa mesa kung saan nakalatag ang ilang surveillance photos at intel folders."Gian, kailangang simulan na natin agad ang Phase One. Hindi pwedeng patagalin pa. Sa bawat araw na lumilipas, mas lumalapit ang panganib kay Kara at sa mga bata."Tumango si Gian. "Naka-ready na ang core team. Si Revenant ang magli-lead ng reconnaissance para sa unang target.""Good," sagot ko habang binubuklat ang folder ni Armand—ang isa sa pinakamalapit kay Falcon noon.Huminga ako nang malalim. "Kailangan matapos 'to bago manganak si Kara. Hindi ako makakapayag na sa araw ng pagsilang ng triplets namin ay may takot pa rin sa paligid nila."Tahimik si Gian sa ilang saglit, bago siya nagtanong ng mahinahon, "Chris… sa totoo lang, kaya mo pa ba?"Napatingin ako sa kanya—diretso sa mata. "Hindi ako pwedeng mapagod, Gian. Dahil ang pamilya ko ang kapalit nito. At handa akong isugal ang lahat, kahit sarili ko… para sa kanila."Tumango siya, matig
Chapter 184 Mabilis ang kilos namin. Pati ang mga yapak namin ay halos walang tunog. Pagbaba namin sa tunnel, naamoy ko ang halumigmig at lumang simento. Ngunit sa bawat hakbang, isang bagay lang ang nasa isip ko—makabalik kay Kara at sa mga anak ko. Ngunit hindi pa ngayon. Kailangan ko munang buwagin ang natitira pang mga anino sa likod ng banta sa buhay namin. “Revenant,” tawag ko. “Ayusin mo na ang transport. At i-encrypt lahat ng communication natin. Gusto kong tapusin 'to bago pa man manganak si Kara.” “Copy that, Boss.” Walang atrasan. Sa oras na ito, ako ang multo ng kalaban. At hindi ako titigil hangga’t hindi ko sila tuluyang binura. Pagkalabas namin ni Gian sa dulo ng tunnel, agad kaming sinalubong ng malamig na simoy ng gabi. Isang itim na SUV na may tinted windows ang nakahimpil sa lilim ng mga puno. Bukas ang pinto sa likuran, senyales na handa na ito sa mabilisang pag-alis. "Boss, clear ang paligid," sabi ng driver na agad bumaba para pagbuksan kami. Agad kaming