Chapter 174pagkatapos ng tawag ay agad ako pumasok Sa loob ng jet. Sa loob ng eroplano, binuksan ko ang holographic map sa mesa sa gitna.Nakatayo kami ng team — lahat nakasuot ng tactical black gear, complete with silencers, blades, and comms.May tatlong pangunahing target kami ngayong gabi: Arnulfo "Arno" Salazar Marites "Mari" Dumlao Domingo "Dom" Escano Revised part ng kwento gamit ang mga bagong pangalan: TARGETS: Arno Salazar – Arms warehouse (tagapamahala ng black market weapons). Mari Dumlao – Safehouse sa outskirts ng Vancouver (intelligence and laundering expert). Dom Escano – Personal bunker, heavily guarded (leader ng local syndicate operations). Command briefing ni Revenant (after adjustments): Revenant (matalim ang tono): "Zero, Wraith — kayo kay Arno. Linisin ang buong warehouse." "Blade, kasama ko kayo. Si Mari Dumlao ang target natin — gusto ko siya alive for interrogation." "Pagkatapos, kita tayo sa Black Creek para kay Dom Escano. I want that basta
Chapter 175Tumama sa isa sa mga bodyguard ang bala ni Blade, na nagbigay daan sa amin para magpatuloy sa paglusob. Naririnig ko ang mga hiyaw ng mga kalaban habang unti-unti nilang nararamdaman ang sakit mula sa aming bala. Mga hiyaw ng takot, sakit, at pagkatalo. Pero wala akong pakialam. Ang misyon ko ay malinaw: tapusin si Escano, at maghiganti para sa mga taong nawasak niya."Wraith, flank left!" sigaw ko, at mabilis siyang tumalima. Ang bawat isa sa amin ay nag-cooperate nang maayos, mabilis at tumpak. Sa bawat hiyaw ng kalaban, naramdaman kong papalapit kami sa tagumpay.Pero hindi kami makakampante, alam namin na ang kuta ni Escano ay may iba pang lihim. Ang mga tao nito ay handa ring mamatay para sa kanilang amo.Muling bumalik ang atake mula kay Escano, at mula sa kanyang kanto, pinilit niyang mangibabaw. Bago pa kami magpatuloy, isang malupit na putok ang tumama kay Zero. Tumilapon siya ng ilang metro. Agad ko siyang nilapitan at binigyan ng cover fire."Zero!" sigaw ko, ng
Chapter 176Kara POV(Panglao, 6 Months Later)Limang buwan na akong buntis. Tatlong buhay ang dinadala ko ngayon sa aking sinapupunan—isang himala na nagbibigay lakas sa kabila ng lahat ng sakit, pangungulila, at pagkalito.Ngayon, anim na buwan na mula nang bumalik kami ng mga kapatid ko dito sa Pilipinas. At heto ako ngayon sa Panglao, hinahanap ang kapayapaang pilit kong sinasalo habang binabalikan ang mga piraso ng alaala na unti-unting bumalik—alaala ng aking asawa… at ng aming dalawang anak, sina Jaycob at Sapphire Ellie.Hindi naging madali ang desisyon kong lumayo. Alam kong masakit. Para sa kanila. Para sa akin. Pero mas masakit kung hindi ko gagawin. Kailangan kong hanapin ang sarili ko bago ko muling harapin ang mundo—bago ko muling harapin si Chris.Si Chris…Sa tuwing sumasapit ang gabi, hindi ko mapigilang mapatingin sa kalangitan, nagdarasal na sana magising na siya. Araw-araw akong binibigyan ng balita ni Kuya Gian. Araw-araw, pareho pa rin ang sagot: comatose.Nais k
Chapter 177 Kinabukasan. Maaga pa lang ay gising na ako. Hindi man ako nakatulog ng mahimbing sa gabi dahil sa excitement at kaba, ay pilit kong pinilit maging kalmado. Ngayon ang araw na makikita ko ulit sina Jaycob at Sapphire Ellie. Suot ko ang maluwag at komportableng bestidang puti habang dahan-dahang naglalakad papunta sa terrace. Humihigop ako ng mainit na salabat habang pinagmamasdan ang banayad na hampas ng alon sa baybayin ng Panglao. Maya-maya pa’y lumapit si Manang, bitbit ang tray ng agahan. "Ma’am Kara, nagpakulo na ako ng sabaw para sa sinigang. Maya-maya ay lalambot na ang hipon, paborito ng mga bata ‘yan di ba?" Ngumiti ako at tumango. "Oo, Manang. Lalo na si Ellie, mahilig yun sa sabaw. Si Jaycob naman, gusto niya yung maasim na maasim." Maya-maya pa’y tumunog ang telepono ko. Tumitibok ang puso ko sa kaba habang inaabot iyon. Si Kuya Gian. "Hello, Kuya?" "Nandito na kami sa port, Kara. Ilang minuto na lang at makakarating na kami diyan. Sobrang exc
Chapter 178 Habang masayang nagtatakbuhan sina Jacob at Ellie sa may likod-bahay, pansamantala akong naupo sa duyan at saka ko tinawag si Kuya Gian na kasalukuyang nagkakape sa may porch. "Kuya..." mahina kong tawag. Tumingin siya sa akin, tahimik lang. Alam na niya agad kung anong susunod kong itatanong. "Kumusta na siya?" tanong ko sa wakas, kahit pilit kong pinipigilang manginig ang tinig ko. Umupo siya sa tabi ko, humigop muna ng kape bago sumagot. "He’s still under strict monitoring until now," sagot niya. "Critical pa rin ang kondisyon niya, Kara. Pero stable. At least, hindi na lumalala. Still comatose though." Tumango ako, habang pinipilit ang sarili kong huwag madurog sa narinig. "Lagi akong updated sa lahat. Wala kang dapat alalahanin," dagdag pa niya, sabay tapik sa balikat ko. "Salamat, Kuya…" bulong ko habang pinapanood ang mga anak kong masayang naglalaro—walang kamalay-malay sa bigat na dinadala ng puso ko. Kara POV Napatingin ako sa malayo, pilit na
Chapter 179 Lumapit si Jacob at Ellie, tila naramdaman ang seryosong usapan. "Saan ka pupunta, Tito Gian?" tanong ni Jacob. Napangiti si Kuya Gian kahit halatang may bigat sa dibdib. "May aasikasuhin lang ako, pero babalik agad ako. Promise ko yan sa inyo." "Magdadala ka ba ng pasalubong?" tanong ni Ellie habang yakap ang dragonfly na nasa kamay. Napatawa kaming tatlo kahit saglit lang. Tumango si Kuya Gian. "Oo, may pasalubong kayong dalawa. At kay Mommy din." Habang papalayo siya, hindi ko maiwasang titigan ang bawat hakbang ng kapatid ko. Isang tahimik na panalangin ang bumalot sa puso ko. "Sana, matapos na ang lahat ng gulo na 'to." "Mommy, saan pupunta si Tito Gian?" mahinahong tanong ni Jacob. "Hala, pasok na tayo sa loob," yaya ko sa kanilang dalawa habang bahagyang lumalakas ang ihip ng hangin, tila may paparating na ulan. Agad na tumayo si Jacob, hawak-hawak ang dragonfly sa isang dahon. Si Ellie naman ay mabilis na yumakap sa aking bewang, nakangiti ngun
Chapter 180 Hinaplos ko ang buhok ni Ellie, saka hinalikan si Jacob sa noo. "Sana manatili kayong ganito—masaya, ligtas, at buo," bulong ko sa sarili ko, pinipigilang tumulo ang luha. Hindi ko maiwasang alalahanin si Kuya Gian. Wala pa ring text o tawag mula sa kanya mula nang umalis siya. Iniisip ko kung okay lang ba siya, kung natuloy ba ang lakad nila... at kung may kinalaman ba ito sa lagay ni Chris. Huminga ako nang malalim at tumingin sa labas ng bintana. Maliwanag ang buwan, parang pinapaalalahanan akong magtiwala—na kahit hindi ko kontrolado ang lahat, may pag-asang darating. “Sana bukas ng umaga ay isang magandang balita ang bubungad sa akin,” bulong ko habang pinipilit isara ang mga mata kong ayaw pa rin tumigil sa pag-aalala. Tahimik pa rin ang gabi. Ang tanging maririnig ay mahinang hilik ni Jacob at paghinga ni Ellie habang mahigpit ang yakap ng kanilang maliliit na bisig sa akin. Sa gitna ng takot at pangamba, ang presensya nila ang nagbibigay lakas sa puso kong
Chapter 181 Chris POV "Sure ka ba sa desisyon mo na magpanggap na hindi mo sila maaalala?" tanong ni Gian, halatang may bigat ang loob. Tiningnan ko siya nang diretso, kahit bahagya pa ring nanginginig ang katawan ko mula sa mga huling araw sa ICU. "Oo, para makaiwas sila sa banta ng buhay ko," mahina kong sagot, pero buo ang loob ko. Tahimik siyang napatingin sa sahig, saka tumango. "Alam mo bang masakit 'to para kay Kara? Birthday pa ngayon ni Ellie." Napapikit ako. Parang may pumunit sa dibdib ko sa narinig. "Alam ko. Pero mas masasaktan ako kung madamay pa sila sa gulo ko. At kung mawala pa sila dahil sa akin... hindi ko mapapatawad ang sarili ko." "Chris…" humugot siya ng malalim na buntong-hininga. "Sana tama ang desisyon mo." Tahimik akong tumingin sa bintana ng silid-hospital. Sa labas, may sikat ng araw... pero sa puso ko, puro anino ng mga alaala. Alaala na kailangang kong itago—para sa kaligtasan nila. Gusto mo bang ituloy ko ang scene kung saan magkausap si
Chapter 197Dahil sa galit ng aking kapatid ay hindi ko na ito napigilan. Isang malakas na suntok sa mukha ang kanyang pinakawalang dahilang upang dumugo ang labi nito. Hindi pa na kuntinto binunut ang kanyang knife nakatago sa kanyang boots na hindi ko napansin man lang kanina at itinirik sa kamay nitong nakaposas na huwad.Sabay sigaw. "Putang ina ka, nang dahil sayo muntik ko na napatay ang kapatid ko!"Mabilis kong hinawakan si Clarissa upang pigilan pa siya sa sunod niyang gagawin. Nanginginig ang kanyang katawan sa galit at luha na bumabagsak sa kanyang pisngi. Habang ang huwad na si Domenico ay napasigaw sa sakit, duguan ang kamay na nasaksak."Tama na, Clarissa! Tama na!" sigaw ko habang pilit siyang pinipigilan. "Hindi tayo tulad niya. Hindi tayo mamamatay-tao.""Pero muntik ko kayong patayin! Ginulo niya ang buhay nating lahat!" sigaw niya, nanginginig ang boses sa poot at sakit.Napaatras siya habang patuloy ang pag-iyak. Nilapitan siya ni Miguel at inalalayan, habang ang m
Chapter 196KinabukasanTahimik kaming dalawa ni Clarissa habang nasa loob ng sasakyan. Tanging ugong ng makina at huni ng mga ibong dumaraan ang maririnig sa labas. Binabagtas namin ang daan papunta sa safehouse kung saan nakakulong ang matandang puno ng kasinungalingan—ang Lolo naming nagtaksil sa pamilya.Napatingin ako kay Clarissa. Nasa mukha niya ang galit at poot. Nakakuyom ang kanyang mga kamao, at bakas sa kanyang mga mata ang damdaming pilit niyang kinukubli."Hindi ko maintindihan, Kuya," mahina niyang sambit. "Paano niya nagawa 'yon sa pamilya niya? Sa apo niya? Sa 'tin?""Hindi ko rin alam," sagot ko habang pinipilit manatiling kalmado ang boses ko. "Pero ngayong hawak na natin siya, wala nang makakaligtas sa katotohanan.""Anong balak mong gawin sa kanya?" tanong niya sa akin habang diretsong tumitig sa akin."Pilitin siyang magsabi ng totoo... lahat ng itinatago niya. Para sa hustisya. Para kay Ellie. Para sa ating lahat."Pagdating namin sa safehouse, bumaba kami at ta
Chapter 195 Napahinto si Clarisse o Clarissa, sa narinig. Nanlalaki ang kanyang mga mata habang pinagmamasdan si Gian na palapit sa kanya. "Clarissa?!" ulit ni Gian, bakas sa tinig ang halong gulat at emosyon. "Ikaw nga…" Hindi na ito nakatiis at agad siyang niyakap ng mahigpit, para bang takot na muli pa itong mawala. Napasinghap si Clarissa. "G-Gian?" mahina niyang tugon habang unti-unting lumuluhang ang kanyang mga mata. "Ikaw ang… kaibigan ko noon sa Panglao…" sabik na sabi sa aking kapatid kay Gian. "Hindi lang kaibigan," sabat ni Gian habang nakangiti. "Ikaw ang matalik kong kaibigan noon… ang batang laging nagtatanggol sa akin tuwing inaapi ako sa eskwela. Naalala mo na?" Tumulo ang luha ni Clarissa, kasabay ng mahinang pag-iling. "Akala ko… kinalimutan mo na ako." "Hinding-hindi kita malilimutan," sambit ni Gian habang pinupunasan ang luha nito. "Ngayon, babawi tayo sa mga panahong nawala. At ipagtatanggol naman kita ngayon… kahit kanino." Tahimik na pinanood ng
Chapter 194Lumabas ako ng kwartong iyon nang walang lingon-lingon. Matatag ang bawat hakbang ko, ngunit sa loob-loob ko'y may bagyong humahagupit. Kailangan kong magmadali—dahil kung hindi ko siya mapipigilan, tuluyan siyang malulunod sa dilim na inihain ng aming Lolo.Ang aking step-sister.Ang babaeng ni minsan ay hindi ko pinakita, hindi ko pinakilala. Bahagi siya ng nakaraan kong pinilit kong ibaon, ngunit ngayon, siya na ang banta sa lahat ng mahal ko.Hindi siya masama noon.Ngunit mula nang yakapin niya ang mga kasinungalingan ni Lolong walang awa, naging kasangkapan siya ng kasamaan."Hindi kita hahayaang masira, at lalo nang hindi ko hahayaang manakit ka," bulong ko sa sarili habang sumakay sa sasakyan.Habang pinaandar ko ito papunta sa huling lokasyong binigay ni Troy, ramdam ko na... ito na ang simula ng dulo. Isang engkwentro na hindi lang pisikal—pati damdamin, alaala, at katotohanan ay babanggain.Sa bawat ikot ng gulong ng sasakyan, mas lalo akong nadadarang sa galit
Chapter 193Lumipas ang ilang oras—oras ng katahimikan, ngunit hindi kapayapaan. Pinagmasdan ko ang mukha ni Kara habang natutulog sa kama, mahigpit ang hawak ni Ellie sa kamay ng kanyang ina. Hinaplos ko ang buhok ng anak kong babae, saka yumuko upang halikan ang noo ni Kara.“Magpapahinga lang ako sandali, mahal. Gian,” tawag ko sa kasama kong nakabantay. “Ikaw na muna bahala dito. Ako na ang bahala kay Lolo.”Tumango si Gian. “Walang problema, Chris. Ligtas sila sa akin.”Tumalikod ako at tuluyang lumabas ng kwarto, muling nabalot ng galit ang dibdib ko. Ngayong alam ko na ang totoo—na si Senyor Carlo, ang taong itinuring kong gabay at ama-amahan, ay siya palang ugat ng gulo, hindi ko na kayang palampasin pa.Tumigil ako sa harap ng interrogation room. Dalawang bantay ang nakatayo roon, at sa loob, naroon ang matandang puno ng karanasan at lihim—ang sarili kong Lolo.Hinawakan ko ang door handle, huminga nang malalim, at marahan itong binuksan."Panahon na para sa mga sagot, Lolo,"
Chapter 192 Nang makarating kami sa pinakadulong pinto ng kuta, nagsimula nang mag-ingay ang ilang tao sa loob. May mga nagsasalita, ngunit wala akong pakialam sa kanila. Ang tanging nasa isip ko ay ang kaligtasan ni Kara at Ellie. Bago ko pa magawa ang lahat ng plano, tumunog ang phone ko. Si Gian. "Chris, nahanap namin sila. Nasa silid sa itaas. Kailangan nating magmadali," sabi ni Gian, ang boses niya ay puno ng urgency. "Got it. I’ll be there," sagot ko. Walang pasabi, tumakbo kami papunta sa itaas. Alam ko, kailangan ko na silang makuha at wala nang oras para maghintay. Pagpasok sa silid, nakita ko si Kara, naka-kadena at nakagapos. Nasa tabi niya si Ellie, ang mga mata ni Ellie ay puno ng takot, ngunit nang makita ako, bigla siyang ngumiti. "Daddy!" sabi niya, mahina at may takot sa boses. Naglakad ako sa direksyon ni Lolo Carlo. "Ikaw na lang, Lolo. Bakit? Magsalita ka?" sabi ko, ang mata ko’y puno ng galit at determinasyon. "Oo apo," sagot ni Lolo Carlo, may ngiti sa l
Chapter 191 Ang sakit na dulot ng bawat salitang binitiwan niya ay tila isang matalim na kutsilyo na tumusok sa puso ko. Hindi ko matanggap na ang lahat ng ito ay isang malupit na laro para kay Senyor Carlo—ang lolo ko. "Kung hindi mo sasabihin kung saan siya, babalikan kita. At hindi na ako magiging magaan," ang sinabi ko kay Lucas, na puno ng galit at pasakit. Bago pa niya makuha ang pagkakataon na magsalita, naglakad na ako palayo sa kanya. Kailangan ko ng oras. Kailangan ko ng tamang plano. At higit sa lahat, kailangan ko na hanapin si Kara bago pa mahulog ang lahat sa mga kamay ng aking pamilya.Ang galit ko ay hindi matitinag. Nagmamadali akong lumabas ng silid, at ang mga hakbang ko ay mas mabilis kaysa sa karaniwan. Ang bawat segundo ay may bigat—hindi ko kayang mag-aksaya ng oras. Gusto ko na makuha si Kara at matigil na ang lahat ng ito bago pa mahulog sa mga kamay ng aking pamilya.Nagmadali akong dumaan sa mga kasamahan ko sa kuta. "Kailangan kong malaman kung nasaan si
Chapter 190 “Gusto kong malaman kung sino ang mga nangungunang tao sa likod ng operasyon niyo,” sabi ko, ang boses ko’y parang buo ng yelo. “At hindi ako maghihintay ng matagal para makita kung gaano katagal ka pa magsasalita.” Naglakad ako palapit sa kanya at itinapat ang baril sa kanyang kaliwang braso. Sabay sigaw ng pwersa at tapat ang tanong: “Sabihin mo na!” Ngumisi siya, “Hindi ko sila kayang ipagkanulo, Chris.” Gamit ang lahat ng galit at sakit, ginamit ko ang pinakapangit na pamamaraan na alam ko. Mabilis kong pinutol ang mga daliri ni Lucas gamit ang matalim na kutsilyo. “Alam ko na matigas ang ulo mo, pero hanggang kailan mo kayang tiisin ang sakit?” tanong ko, ang galit ay bumabalot sa bawat salitang binibigkas ko. Sumabog ang katahimikan sa pagitan namin. Ilang segundo ng pagka-gulat bago siya sumigaw, tila napuno ng pasakit. Pero matigas pa rin siya. Sa kabila ng lahat ng pain, hindi siya nagsalita. “Sa huli, ikaw din ang magpapasa ng hatol sa sarili mo,” sabi ni
Chapter 189 "Gian, kailangan bumalik ka sa Panglao para maprotektahan mo sila," malamig kong utos habang pinupunasan ang bahid ng dugo sa aking kamay. "Ako ang hahanap kay Lucas." Napatingin sa akin si Gian, puno ng pag-aalala ang mga mata niya. "Sigurado ka ba, Chris? Mag-isa ka lang—" "Mas magiging ligtas sila kung hindi ako kasama. Alam kong ako ang puntirya. Ikaw lang ang pinagkakatiwalaan kong makakabantay sa kanila nang buong puso." Tumango si Gian, bagama't halata ang bigat sa desisyong iyon. "Sige, pero mangako kang babalik ka nang buhay." "Kapag nahanap ko si Lucas... matatapos na ang lahat." "Isa pa," madiin kong sabi habang tumayo ako sa harap ni Gian, "andito sila Revenant, Miguel, Richard, at Troy upang samahan ako." Napatingin si Gian sa paligid. Isa-isang tumango ang mga nabanggit ko—matatapang, determinadong mga kaibigan, kapwa mandirigma ng hustisya. Muli kong nilingon si Gian. "Hindi ako mag-iisa. Hindi kami matatalo. Pero ikaw—ikaw ang susi sa kaligtasan nil