I followed what Rance Neon and the doctor told me to do. Kahit mahirap na hindi ko maalala ang ibang parte ng nakaraan ko pinilit ko ang sariling lumaban. Pinilit kong bumangon sa araw-araw ng hindi nalulungkot. Kailangan kong gawin ito para bumalik ako sa dating ako. Tama sila walang ibang higit na makakatulong sa akin kundi ang sarili ko. Malaki din ang pasasalamat ko kay Knoxx, sa parents niya, sa kakambal niya, sa mga kaibigan niya, sa mga doktor na tumitingin sa akin at kay Nanay dahil palagi silang nakaalalay sa akin. Palagi nila akong iniintindi. Kahit ang mga bago naming kapitbahay malaki din ang naitutulong nila sa akin. Palagi silang mag nakahandang ngiti, mga palakaibigan. Dito sa bagong lugar namin mababait ang mga tao, I mean mababait din naman ang mga dati naming kapitbahay yun nga lang likas na sa kanila ang pag-usapan ang buhay ng may buhay. Pero kahit ganun paman nami-miss ko din ang kadaldalan nina Aling Mameng, Aling Puking at Aling Berat. May regular session
Days turns into weeks and into months but still hindi ko pa rin maalala ang nakaraan ko. Minsan nawawalan na ako ng pag-asa na maalala ang mga nangyari sa akin pero sabi ng doktor na maganda ang naging progress ko at iyon na lang ang pinangahahawakan ko. Umaasa ako na isang araw magiging maayos din lahat. Na makakabalik din ako sa dati.I met new people, I met new friends. I gained back a little of my confidence. I can smile now. I can do things that I think I have done before. Slowly I can feel that I'm getting there.Yes, I'm getting there and I believed that. Kahit pa ilang breakdown man ang pagdadaanan ko, kahit ilang session pa ng therapy ang bubunuin naniniwala akong makakayana ko 'to. Malalagpasan ko din lahat ng 'to magiging maayos din ang lahat. Naniniwala ako doon.Ang sabi ni Knoxx sa akin unti-unti na akong bumalik sa dating ako ang makulit at maingay na Ysabelle kilala niya. At ang sabi niya siya ang pinaka masaya sa lahat.Pero may mga pagkakataon talaga na hindi ko pari
Ang sabi nila may mga bagay na mas maigi pang manatiling nakatago nalang kung wala naman iyong magandang maidudulot. Ika nga, the things you don't know won't hurt you.But not for my case, not for me. It may work for others but not on me. The more I don't remember things the more my curiosity is eating me and I am scared that in the end I will really lose my sanity.Kahit ilang beses pang sabihin sa akin ng mga doktor na malapit na akong magiging maayos pakiramdam ko konting-konti nalang talaga mababaliw na ako."Can you give me this day to me, Ysabelle?" Knoxx asked in a calm and gentle way and I don't know but I feel like I am sad for him for no reason.I can sense that he is keeping something from me but still there's a big part of me hoping that there's none. None, because I'm scared that it might break me. I might lose whatever we have right now.I don't know what I can do if I found out na pati siya ay niloloko lang din pala ako. I was so mad at William when I found out that he
We stayed like that for a moment, crying in silent with our lips locked to each other. And when he was about to move away I pulled him closer to me and caught his lips aggressively. He was caught off guard and didn't even move a bit but when I started moving my lips kissing him that when I awaken the beast in him. He held me closer, pulling my body close him. In an instant heat has already started consumingn me. Para akong tuyong damo na tinapunan ng apoy at agad namang nagliyab.Hinapit niya ang bewang ko palapit sa katawan niya at lalong naging agresibo ang pag-angkin niya sa mga labi ko. Para niya akong hinihigop sa paraan ng paghalik niya sa akin.Pagkatapos naramdaman ko ang mga kamay niya sa aking pang-upo na mahinang pumipisil doon at sa isang iglap bigla niya nalang akong binuhat.Agad kong kinawit ang mga braso ko sa batok niya at ang braso niya naman ay naka-alalay sa pang-upo ko. Ang mga paa ko ay awtomatikong kumawit sa bewang niya.Naramdaman ko ang marahan niyang pag-a
Days passed, my supposed to be meeting with Dra. Marfori didn't push through. Pinuntahan lang ako ni Rance Neon dito sa bahay para ipaalam na susunduin ako kapag bumalik na ang Mommy niya.Sadly, they had a family emergency na kailangan ayusin muna ni Dra. Marfori. RN didn't tell me the details. Ang sinabi niya lang ay nagkasakit ang kapatid ng Mommy niya.Hindi rin natuloy ang pagbisita ng mga kaibigan ni Knoxx nung nakaraan buwan dahil nagkaroon ng kanya-kanyang emergency ang mga ito.Tuloy pa din ang medication ko. Ang doctor ang pumupunta dito sa amin o di kaya sa cabana. Until now hindi ko pa rin kayang tumungtong sa Yturralde Medical Hospital ng walang nangyayari sa akin. Ewan ko ba pero parang may mabigat na lakas na pumipigil sa aking makapasok doon. Para akong sinasakal na hindi ko maipaliwanag.Si Knoxx naman ay wala ngayon. Kinailangang niyang pumunta ng ibang bansa after a week dahil may emergency sa negosyo nila. Narinig ko din nagkasakit ang kakambal niya at walang ibang
Disclaimer: Not an actual hypnotherapy session. Just a product of my imagination. _______________________________"Dr. Howard Yturralde. The one I told you who can help you with your case, Ysabelle. He's a doctor and and registered hypnotherapist." RN said softly after a while. The doctor looked at me and smiled gently. " He's Dr. Howard Yturralde, my brother." Dra. Marfori added. Doon ko napansin ang pagkakahawig nilang dalawa. Dr. Howard is the male version of Dra. Marfori the only difference is that they different eye color. Dr. Howard and I, suprisingly have the same bluish gray eyes. If I'm not mistaken Dr. Howard is older than Dra. Marfori.Inalalayan ako ni Dr. Howard na maupo sa sofa at umupo ito sa bakanteng upuan sa tabi ko. Si Dra. Marfori at RN naman ay umupo din sa tapat namin. "Magandang araw po Doc Howard, pasensya na po kayo sa nangyari." Nahihiya kong sabi sa kanya. Magaan itong ngumiti sa akin pansin ko ang lungkot sa mga mata niya. Binaling ko ang tingin kay Dra
"Y-Ysabelle..." He called and I looked at him pained. His eyes are filled with tears. He looks miserable. Magulo ang basang buhok at putikan ang damit. May sugat sa gilid ng kanyang labi at dumudugo. Hindi ganito ang ayos niya nung iniwan niya ako kanina. Maayos at malinis ito pero ngayon mukhang may bumugbog sa kanya. Nasa likod niya si RN at Dra. Marfori na luhaan din ang mga mata. Ang kaninang kalmadong mukha ni Rance Neon, ngayon ay naging masungit na. Kita ko ang galit sa mga mata ni RN at humakbang pa para pigilan siya pero agad itong nahila at napigilan ng mommy niya. "B-baby?" Muling tawag niya sa akin at nagsimulang lumakad. Ngunit hindi iyon ang nakakuha ng atensyon ko kundi ang kahon na hawak niya. Nadako ang tingin ko doon. Nakita ko ang panginginig ng mga kamay niya at sa hindi ko malamang dahilan biglang nanikip ang dibdib ko. "T-tart..."Halos hindi niya maihakbang ang mga paa niya palapit sa akin. Nanginginig ang mga labi at malalaki ang mga butil ng luhang nag-uun
Did God finally hear my prayer?I don't know.Maybe, yes?But why is my heart still aching? Why is my heart full of hatred now? I should be happy. I should be celebrating dahil sa wakas heto na. Heto na ang sagot sa mga panalangin ko. I've been waiting for this day to come but now that it's here, why am I not happy? Bakit wala akong maramdamang saya sa puso ko? Bagkus para lang akong nakalutang at hindi alam kung ano ba ang dapat kong maramdaman. With all these ruckus, I don't know what to think anymore. It's like I am numb. I don't feel anything except for the pain. Kahit ba sa pagdinig ng panalangin ko maramdaman ko pa rin ang sakit? Hangggang kailan ako magiging ganito?"You were only five days old when they took you away from us." Dr. Howard, my dad, said in a soft shaky voice. His eyes is filled with sadness but he remained calm. Beside him is his sister, Dra. Marfori, who is now silently crying. Suddenly, I felt bad for being rude to them earlier. I shouldn't have done that.