Chapter 6

Gusto ko lang naman humingi ng tulong, pero ang kapalit ay halos hindi ko na kayanin.

Matapos ang hindi mabilang na p********k namin, pakiramdam ko ay tuluyan na akong guguho.

Nakahiga ako sa kama, pinagmamasdan si Benedect habang lumalabas siya mula sa banyo. Walang emosyon ang kanyang mukha—tulad ng dati, malamig at walang pakialam. Isinuot niya ang kanyang bathrobe nang walang pagmamadali, saka niya ako tinapunan ng tingin.

“Ano na naman ang gusto mo?”

Kumurap ako nang inosente. “Wala.”

Napangisi siya. “Talaga?”

Bigla niyang hinapit ang pisngi ko gamit ang dalawang daliri, mahigpit na hinawakan na nag-iwan ng pulang marka. Pinakawalan niya rin agad ako, saka walang pakialam na kinuha ang kanyang relo at isinuot ito na parang wala lang nangyari.

Pinanood ko siya at huminga nang malalim bago ako nagsalita sa mahinang tinig.

“Pero ilang beses mo na akong nakuha. Matagal na akong iyo… Hindi ba dapat managot ka?”

Nanatiling malamig ang kanyang titig, gaya ng unang beses niyang tinanggihan ako.

“Alam mo namang walang dapat panagutan.”

Parang may pumiga sa puso ko, pero hindi ako sumuko.

“Ayoko maikasal kay Sherwin. Mas mabuti kung ipapalit niya na lang ang shares niya sa pera.”

Alam kong ako lang ang makakagawa ng ganitong usapan. Wala si Mr. Sanmiego sa bansa, kaya si Benedict lang ang may kapangyarihang magdesisyon. Kung papayag siya, makakalaya na ako sa kontrol ng pamilya Caparal. Hindi ko na kailangang ipakasal sa pamilya Sanmiego para lang masagip ang kapatid ko.

Pero bago pa ako makapagsalita ulit, narinig ko ang malamig niyang tinig.

“Akala mo ba, may halaga ka sa akin?”

Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Nawala ang pilit kong ngiti.

Hindi niya ako tutulungan.

Gusto niya lang akong paglaruan at patuloy na gamitin

Wala akong laban.

Ngunit sinubukan ko pa rin. Lumapit ako at dumikit sa katawan niya, idinampi ang labi ko sa tainga niya. “Wala ka talagang puso? Ni minsan, hindi mo ako kayang tulungan?”

Dumaan ang palad niya sa likod ko, dumaan ang daliri sa balat ko, kaya’t unti-unting nalaglag ang damit ko.

“Ano bang tulong ang gusto mo?”

“Gusto kong ipagamot ang kapatid ko kay Professor Watson na mula Sweden. Nasa bansa siya sa susunod na linggo. Kaya mo ba siyang kausapin para sa akin?”

Para sa akin, imposible ang kahilingang ito. Pero para kay Sherwin, isang utos lang sa kanyang assistant at matatapos na ang lahat.

“Sige.”

Pumayag siya kaagad, na para bang wala lang. At bago pa ako makapagsalita, hinawakan niya ang baba ko at hinalikan ako nang mariin.

Nanginginig ako habang mahigpit na kumapit sa balikat niya. Hindi ko na ito kayang tiisin pa.

Biglang tumunog ang telepono ko.

Napakislot ako.

Iisang tao lang ang tatawag sa akin sa ganitong oras…

Napatitig ako sa screen.

Sherwin Sanmiego

Ngumiti si Benedict hindi man lang nababahala. “Kinakabahan ka ba?”

Bago ko maabot ang telepono, sinagot niya ito.

Nanlaki ang mga mata ko.

Walang pakialam si Benidect sa anumang maaaring mangyari. Kung malaman ni Sherwin ang tungkol sa amin, hindi ko kakayaning sumalungat kay Benidect. Hindi. Ang lahat ng galit niya ay sa akin ibubuhos.

Sinubukan kong pakalmahin ang boses ko. “Hello?”

Matalim ang boses ni Sherwin.

“Sunshine, nasaan ka?”

“Nasa kwarto ko. Bakit?” sagot ko, pilit na pinapanatili ang normal na tono.

Pero nahalata niya ang bahagyang panginginig sa boses ko. Kasalukuyang dinudunggol ni Benedict ang pinakasensitibong parte ng leeg ko, at halos hindi ako makahinga sa kiliti at kaba.

“Nasa kwarto mo ako ngayon,” sagot ni Sherwin.

Napahinto ako.

Bakit siya nandito? Hindi ba dapat kasama niya si Cheska.

At parang sinagot ang iniisip ko, may narinig akong pamilyar na tinig sa kabilang linya.

“Ate, hello.”

Si Cheska.

May bahid ng kasiyahan sa boses niya, tila natutuwa sa nangyayari.

“Bakit wala ka sa kwarto mo? Gusto ka sanang bisitahin ni Sherwin.”

Doon ko naintindihan.

Ipinapamukha nila sa akin ang relasyon nila.

Gusto kong ihampas sa mukha nila ang katotohanan—na ako mismo ay nasa kama ng ibang lalake. Pero pinigilan ko ang sarili ko. Kung gagawin ko iyon, hindi basta ako papakawalan ni Benedict.

Bigla akong binuhat ni Benedict, na para bang napakadali lang nito para sa kanya.

Muntik na akong mapasigaw sa gulat at napakapit ako nang mahigpit sa balikat niya. Nang magtama ang aming mga mata, ngumisi lang siya, halatang nag-eenjoy sa sitwasyon.

Pinilit kong pakalmahin ang sarili ko. Ibinalik ko ang cellphone sa tainga ko.

“Ano? Kulang ba kayo sa audience sa kwarto niyo?” tanong ko, malamig ang boses.

“Gusto niyo bang mag-live show ng p********k niyo para sa akin? Gusto niyo bang ipost ko pa sa internet?”

 

 

 

Natigilan si Cheska. Hindi niya inasahan ang matalim kong sagot.

 

“Ate… ano ba yang sinasabi mo? Hindi ka naman namin gustong galitin. Gusto lang naming samahan ka kasi baka malungkot ka mag-isa—”

 

Pero bago pa siya matapos, kinuha ni Sherwin ang telepono.

 

“Sunshine! Wala ka na talagang hiya! Paanong nagagawa mong magsalita nang ganiyan?”

 

Sumingit si Cheska kunwari’y nag-aalala. “Kusya She, huwag ka nang magalit. Hindi naman siguro sinasadya ni Ate.”

 

Pero hindi ko napigilan ang isang mapanuyang ngiti.

 

Sa unang pagkakataon, hindi ako ang talunan sa larong ito.