LOGINKinakabahan ako habang naglakad papasok sa bahay nila Fin. Ramdam ko ang bigat ng bawat hakbang ko, para bang ang sahig mismo ay nag-aalinlangan kung tatanggapin ako. Hindi ko maiwasang pigilan ang mabilis na tibok ng puso ko—hindi dahil sa takot, kundi dahil sa pag-asang tatanggapin nila ako muli, matapos ang lahat ng nangyari.
Ang mga palad ko ay malamig at bahagyang pawisan, kahit na hindi naman ganoon kainit ang paligid. Inayos ko ang kwelyo ng suot kong polo, siniguradong mukhang maayos ako, pero kahit anong gawin ko, pakiramdam ko ay hindi ako handa.Napatingin ako kay Fin, na naglalakad sa tabi ko. Nakangiti siya sa akin, isang ngiting nagbibigay ng katiyakan na magiging maayos ang lahat. Ramdam niya siguro ang kaba ko, kaya marahan niyang hinawakan ang kamay ko at pinisil ito. "Relax ka lang," bulong niya. "Nandito lang ako."Huminga ako nang malalim at tumango. Pero hindi pa rin nawala ang kaba ko. Sa sandaling iyon, bumalik sa isip ko ang mgaDinig ko naman ang pagbuntong-hininga ni Mr. Adrian De Soleil bago ito nagsalita. Mas mabigat ang kanyang tono—mas seryoso, mas direktang tumatama sa akin. **"And what about Hiroshi? Akala ko ba nadedevelop na ang feelings niyo para sa isa't isa, Fin?"** Para bang may pumiga sa dibdib ko sa narinig kong iyon. Alam kong si Hiroshi ay matagal nang nakapaligid kay Fin noong nawala ako. Alam kong nagkaroon ng posibilidad na mahulog siya rito. Pero sa kabila ng lahat, alam kong may isang bagay na hindi kailanman nagbago—ang nararamdaman niya para sa akin. Kaya naman hindi na ako nagulat nang mahigpit akong hinawakan ni Fin at diretsong sumagot, **"Walang makakapantay ng pagmamahal ko kay Kylus, Dad."** Nagtagpo ang mga mata namin ni Fin, at sa titig niya, nakita ko ang matibay niyang paninindigan. Hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag ang pakiramdam ko noon—parang sa kabila ng lahat ng nangyari, sa kabila ng mga pagkakamali ko noon, nandito pa rin siya sa
Kinakabahan ako habang naglakad papasok sa bahay nila Fin. Ramdam ko ang bigat ng bawat hakbang ko, para bang ang sahig mismo ay nag-aalinlangan kung tatanggapin ako. Hindi ko maiwasang pigilan ang mabilis na tibok ng puso ko—hindi dahil sa takot, kundi dahil sa pag-asang tatanggapin nila ako muli, matapos ang lahat ng nangyari. Ang mga palad ko ay malamig at bahagyang pawisan, kahit na hindi naman ganoon kainit ang paligid. Inayos ko ang kwelyo ng suot kong polo, siniguradong mukhang maayos ako, pero kahit anong gawin ko, pakiramdam ko ay hindi ako handa. Napatingin ako kay Fin, na naglalakad sa tabi ko. Nakangiti siya sa akin, isang ngiting nagbibigay ng katiyakan na magiging maayos ang lahat. Ramdam niya siguro ang kaba ko, kaya marahan niyang hinawakan ang kamay ko at pinisil ito. "Relax ka lang," bulong niya. "Nandito lang ako." Huminga ako nang malalim at tumango. Pero hindi pa rin nawala ang kaba ko. Sa sandaling iyon, bumalik sa isip ko ang mga
Kylus POV** Habang nakaupo kami ni Fin sa loob ng opisina ko, sinusubukang ayusin ang mga plano para sa negosyo, isang malakas na katok ang pumuno sa katahimikan ng silid. Isang tauhan ko ang pumasok, halatang nag-aalalang lumapit sa akin. “Sir, nasa lobby po ang mga reporter,” aniya. “Gusto po nilang makausap kayo tungkol sa pagbagsak ng branch natin sa Cebu.” Mabilis akong napatingin kay Fin, at nakita ko ang pag-aalala sa kanyang mukha. Alam kong darating ang sandaling ito—ang publiko, ang media, at ang walang katapusang tanong na kailangan kong harapin. Huminga ako nang malalim at tumayo. “Harapin ko sila.” “Kylus, sigurado ka ba?” tanong ni Fin, kita sa kanyang mga mata ang pag-aalinlangan. “Baka hindi ka pa handa—baka gamitin lang nila ito para siraan ka.” Hinawakan ko ang kamay niya at pinisil ito nang marahan. “Kailangan kong gawin ito, Fin. Hindi ko maaaring hayaang lumakas ang mga espekulasyon. Kailangan kong ipak
Kylus POV** Tumingin ako kay Fin habang nakaupo siya sa passenger seat ng kotse ko. Tahimik lang siya, nakatitig sa labas ng bintana, pero kita ko ang tensyon sa kanyang panga, ang lalim ng kanyang paghinga. Alam kong marami siyang iniisip, pero hindi niya masabi. “Fin…” mahina kong tawag sa kanya. Hindi siya agad sumagot. “Kylus,” sagot niya sa wakas, hindi pa rin lumilingon. “Hindi ko alam kung anong dapat kong maramdaman.” Hininto ko ang kotse sa gilid ng daan at humarap sa kanya. “Sabihin mo sa’kin,” pakiusap ko. Dahan-dahang huminga siya nang malalim bago bumaling sa akin. “Si Hiroshi… Hindi ko akalaing magagawa niya ‘to.” Napahawak siya sa sentido niya na tila iniinda ang sakit ng katotohanan. “Akala ko… kaibigan ko siya. Pero bakit? Bakit niya tayo ginulo?” Hinawakan ko ang kamay niya at pinisil ito. “Hindi pa natin alam ang buong kwento,” sabi ko. “Pero iisa lang ang sigurado ako—wala siyang karapatang sirain ang ne
That’s not love!" sagot ni Fin, ang mga mata niya ay puno ng galit at sakit. "Simula pa lang, alam mo na si Kylus ang mahal mo kahit na naghiwalay kami, simula pa lang, Hiroshi! Mahirap ba intindihin ‘yun?"“Yun nga eh!” sabi ni Hiroshi, “Pero niloko ka niya! I’m the one who truly loves you!”"You've messed with the man I love... and I will never forgive you, Hiroshi. I will never," nanginginig ang boses ni Fin.Nakikita ko ang sakit sa mga mata niya, ang pagmamahal na hindi nabigyan ng pagkakataon. Hindi ko alam kung paano siya tutulungan, pero ang tanging gusto kong gawin ay yakapin siya at sabihin na nandito lang ako para sa kanya."Fin..." bulong ko, pero hindi niya ako pinansin."Kylus," bulong niya, ang mga mata niya ay nagpapakita ng pag-asa at pagmamahal, pero may halong sakit. "Mahal na mahal kita.""Mahal na mahal din kita, Fin," sagot ko, "Alam kong kaya nating harapin ang anumang hamon. Nandito lang ako para sa’yo."
"Anong nangyari dito?" tanong ko kay Hiroshi, ang mga mata ko nakatitig sa sirang dingding ng aking branch. Ang mga mata ni Hiroshi ay malamig na nakatitig sa akin, ang mga labi niya nakakuyom."Alam mo naman na hindi ako nagtitiwala sa mga materyales na ginagamit mo," sabi niya, "Hindi ako naniniwala sa'yo. Hindi ako naniniwala sa mga sinasabi mo.""Hiroshi," sabi ni Fin, "Ang pag-aalala mo ay nauunawaan ko, pero wag mo na sanang sisihin ang mga materyales. "Hindi ko mapigilang mainis. Bakit kailangang mag-away pa? "Kailangan nating alamin kung ano talaga ang nangyari," sabi ko, "Huwag nating sisihin ang isa't isa.""Sinasabi mo bang need pa mag imbistiga? Aba," sabi ni Hiroshi. "Fin, bakit pa natin ginagawang complicated kung halata naman na bulok talaga ang materials nila. E cancel na lang natin ang kontrata! "Tumingin ako kay Fin. "Cancel" tanong ko "Bakit? Natatakot ka ba na malaman ko kung sino ang totoong may gawa nito? Kung baki







