The Billionaire's Aggressive Maid
Tahimik ang mansyon.
Tahimik… maliban sa mahinang iyak ni Princess sa bisig ko—isang buwang gulang, walang alam, walang kasalanan. Pero siya ang unang nasaktan sa lahat ng ‘to. Siya ang naiipit sa pagitan ng dalawang taong hindi na alam kung paano magmahal nang sabay.
Nakaluhod ako sa harap ni Elise. Mahigpit ang hawak ko sa laylayan ng bestida niya, parang batang takot na maiwan sa dilim. Nanginginig ang labi ko, pinipigilan ang mga luhang ayaw na sanang lumabas—pero hindi ko na kayang kontrolin.
“Please, Elise…” garalgal kong pakiusap. “’Wag mo kaming iwan. Hindi ko alam kung paano palalakihin si Princess nang wala ka. Hindi ko alam kung paano mamuhay kung wala kayo…”
Pero wala. Wala siyang emosyon. Wala siyang luha. Matigas ang titig niya, parang ako pa ang mali. Bitbit niya ang maleta niya—hindi lang punô ng damit, kundi punô ng lahat ng alaala namin. Lahat ng pangarap. Lahat ng ‘akala ko tayo.’
“Hindi ko ‘to pinlano, Levi,” mahina niyang sagot. “Pero kailangan kong piliin ang sarili ko. Pagod na akong umasa. Pagod na akong maging pangalawa sa trabaho mo, sa mundo mo. Hindi ko kayang maging ina habang ako mismo’y hindi buo.”
Gumuho ako. Literal. Napayuko ako habang yakap ko si Princess, habang nararamdaman ko ang init ng iyak niya sa dibdib ko. Halik ako nang halik sa noo niya, para bang kaya kong takpan ng pagmamahal ang kawalan ng ina niya.
“Anak mo ‘to, Elise. Anak natin…” pabulong kong daing. “Kung hindi mo na ako kayang mahalin… kahit siya na lang. Kahit siya. ‘Wag mong iwan ang anak mo…”
Pero wala. Ni hindi siya lumapit. Ni hindi siya tumingin. Tumalikod siya, dala ang katahimikang mas malakas pa sa kahit anong sigaw ng pagtanggi.
"Ayoko na" mahina niyang sabi at hinila ang maleta palabas ng mansion.
Read
Chapter: Chapter 9Calista’s POVHindi pa man ako nakakabawi sa sobrang kabusugan ko sa tanghalian, ay heto na ulit si Marcia, parang may built-in radar kung kailan ako kailangang kulitin.“Ma’am Calista, kailangan na po nating bumalik sa etiquette room,” ani niya, habang pinupunasan ko pa ang sulok ng bibig ko.Napatingin ako kay Princess na abala pa rin sa panonood ng cartoons habang tumutuka sa tirang prutas. “Grabe naman, hindi pa nga fully digest ‘tong pagkain ko, training na agad?”“Schedule is schedule,” sagot ni Marcia na para bang siya ang punong abala sa buong mansion.Hindi ko na pinatagal pa. Tumayo ako, ini-straight ang likod ko at iniwasan nang mag-complain nang malakas—dahil nga etiquette training ‘to, baka pagbalik ko eh ipahilot na ang dila ko para maging sosyal ang kilos ng pananalita.Pagbalik namin sa etiquette room, nandoon na si Miss Regina. Nakaayos na naman ang lamesa: kutsara, tinidor, dessert fork, soup spoon, salad knife,
Last Updated: 2025-06-09
Chapter: Chapter 8Calista POV Hamilton Mansion – Dining RoomTanghaling tapat, pero sa dami ng kutsara, tinidor, plato, at wine glass sa harapan ko, parang dinner party sa royal palace ‘to, hindi lunch. Wala pa akong isang araw sa bahay na ‘to pero parang may pa-grand ball na agad ang ambiance. At ang matindi, ako ang bida sa floor ng orientation."This is the soup spoon," sabay abot ni Rivera, isa sa mga senior na staff. "This is the dessert spoon. Don’t mix them up."Tiningnan ko ang hawak niya, saka ang mesa. Ilang kutsara ba talaga ang kailangan para kumain? Kung gutom ka na, kahit kamay, gagana eh. Pero syempre, hindi pwede ‘yon dito. Iba ang mundong pinasok ko.Katabi ko si Princess na abalang sinusubo ang tinolang may sayote. Cute siya habang kumakain, parang walang pakialam sa gulong nangyayari sa gilid niya. Ako naman, hindi pa nakakakain. Hindi dahil ayaw ko — kundi dahil literal na tinuturuan ako ng tamang posture, tamang galaw, tamang hawak ng utensils.
Last Updated: 2025-06-09
Chapter: Chapter 7Calista POVLahat natawa — pati si Jona at 'yung isa pa sa gilid. Si Ma’am Rivera? Napangiti rin pero pilit. “Keep that tone outside of the mansion’s formal events.”“Copy that,” sagot ko, sabay salute. Pero pang-Boy Scout yata ‘yung style ko.“Isa pa,” dagdag niya. “Kailangan mong matutong gumamit ng Ma’am at Sir sa lahat ng pagkakataon. Hindi ‘Ate,’ hindi ‘Kuya,’ hindi ‘Siya.’ Klaro?”Tumango ako. “Yes, Ma’am. Klarong-klaro. Parang tubig ng Maynilad.”Nag-rolling eyes na ‘yung isa sa staff pero hindi na ako pinatulan. Okay lang. Ako rin naman, natatawa na sa sarili ko.Pero sa likod ng pagbibiro ko, alam kong kailangan kong galingan. Kasi si Princess—‘yung batang sinabihan ako ng “you’re my happy ending” — umaasa sa’kin. Ayokong ipahiya siya. Ayokong ipahiya sarili ko.Kaya habang binabasa sa’kin ang household policies, sinulat ko lahat ng sinabi nila. Ilang salita lang ang kaya kong palitan, pero ‘yung respeto, ‘yon h
Last Updated: 2025-06-08
Chapter: Chapter 6Levi Hamilton – First Person POVKinabukasan, umaga ng orientation ni Calista sa mansionAlas otso ng umaga pa lang pero parang alas dose na ng tanghali ang pakiramdam ko. Nakaayos na ang buong mansion — mula sa hallway hanggang sa guest receiving area kung saan idinaos ang orientation ng bago… ng bago kong problema.Nasa itaas ako ng hagdan, hawak ang isang tasa ng mainit na kape habang pinagmamasdan mula sa taas ang kalat ng ugaling kalye na may pangalan — Calista.Pumasok siya sa loob ng conference lounge na parang hindi mansion ang pinasukan, kundi sari-sari store sa kanto. Nakaponytail lang, naka-jacket na may tatak ng “Pasig Athletics,” at naka-cargo pants. Pati slippers niya, hindi uniform — kulay neon green. Gusto ko siyang sabihan na dress code pa lang, bagsak na siya. Pero hindi ko magawa.“Gandang umaga sa lahat!” bungad niya, taas-kilay pa, sabay irap sa isa sa mga kasambahay na obvious na ayaw sa kaniya. “Nandito ba ‘yung nagsabin
Last Updated: 2025-06-08
Chapter: Chapter 5 Levi Hamilton POVPutangina. ‘Yung “blush” niya, may sarcasm. Naririnig ko na ‘yung imaginary teleserye sound effect sa utak ko. Hindi na ako makahinga ng maayos. Pakiramdam ko, alam niyang may nangyari. Alam niyang may mali. At gusto niyang i-dissect ‘yung mismong pagkakamaling ‘yon sa harap ng hallway. “T-thank you, Marcia. You can go back to your duties now,” utal kong sabi habang naglalakad palayo na parang may hinahabol akong hangin sa loob ng dibdib ko. Pero bago ako tuluyang makalayo, narinig ko pa ang huling linya niya: “Ang ganda po ng bagong Yaya ni Princess sir, sana po ay magtagal siya rito sa mansyon.” Lumingon ako. Ngumiti siya—‘yung mapang-asar pero may halong totoong kilig sa mata. Ako naman, tuluyang naglakad papalayo… mabilis. Shet. Masyado nang intense ‘to.
Last Updated: 2025-06-07
Chapter: Chapter 4Levi Hamilton – First Person POV Tahimik ang gabi. Tahimik ang buong mansyon. Isa 'to sa mga bihirang pagkakataon na nakakauwi kami ni Princess ng hindi dis-oras ng gabi dahil hindi ko na kinaya ang kabigla-biglang pasabog niya sa gitna ng Pasig bridge nang mas inuna kung ipaayos ang na flat kong sasakyan kaysa sa kaniya. Kanina lang, muntik na siyang mawala at tumalon sa Pasig Bridge—at ngayon, parang wala lang, parang natagpuan na niya ang bagong mundo sa isang babaeng kakikilala pa lang niya. Pagbukas ko ng pinto ng kwarto niya, dahan-dahan ang bawat hakbang ko. Ayokong manggising, gusto ko lang masigurong ayos siya. Ligtas. Kumportable. At ayun sila—magkayakap. Nakaunan si Princess sa braso ng bagong yaya. Parehong mahimbing ang tulog. Walang iniinda, para bang wala silang dinaanang kabaliwan ngayong araw. Napatingin ako sa babae. Si Calista. Ang baba
Last Updated: 2025-06-07
LOGIN
