Prologo

Kazan, Russia

- January 1, 2009-

Bexan's POV

"Bexan! Bilisan natin ang pagtakbo, anak!" natatarantang sigaw ni Mommy sa'kin habang tinatakasan namin ang mga teroristang humahabol sa'min. Kapit-bisig kaming tumatakbo nina Mommy at Daddy mula sa mga terorista ng surprise terror attack. Kitang-kita ko sa pagmumukha ng mga magulang ko ang takot at kaba dahil sa terorismong nagaganap. 

The buildings and houses that were once firmly built are now transformed into ashes that reek. This day was supposed to be a happy day for me and my family but things are now in chaos. All I could feel is the rising anxiety from the series of bombings that's currently happening in my home town here in Kazan, Russia. Not so happy for a birthday, is it? 

"Fuck!" gulat kong sambit. Napatalon kami sa gulat nina Mommy at Daddy nang makasaksi uli kami ng panibagong pagsabog ng bomba mula sa mga terror attacks ng mga unknown terrorists. 

"W-wait... stop!" hinihingal na sambit ni Mommy sa aming dalawa ni Daddy. Agad naman kaming huminto sa loob ng isang abandonadong gusali para magpahinga. My parents tried gasping for air. A few seconds later, a sudden realization hit me.

"W-where's Lola?" I asked my Mom and Dad with a confused look. Late na namin napansin si Lola dahil sa biglaang pambubulabog ng mga terorista. Napatakip ng bibig si Mommy. Daddy tried his best to keep calm but his face says otherwise. Naiwan pala si Lola sa bahay... shit!

"Y-Yuri..." nauutal na tawag ni Mommy kay Daddy. I couldn't even utter a thing because of shock. Yinakap ni Daddy si Mommy at pinatahan siya. Nanginig si Mommy sa takot.

"S-si Mommy, Yuri! Balikan natin si Mommy!" naiiyak na sambit ni Mommy kay Daddy. I'm starting to get pissed at myself for not doing anything to help.

"I-I'll bring your mom back, love..." bulong sa'min ni Daddy. Umiling-iling naman ako dahil masama ang kutob ko sa patugunguhan nito. I've got a bad feeling about this. I'm sure of it.

"J-just what are you thinking, Dad?" I asked my Russian father. My dad gave me a fearful look. I can obviously see that he's scared. Well, aren't we all? 

"Y-Yuri..." mahinahon na sambit ng naiiyak kong nanay. 

"I'll bring her back for you, I promise," Dad said reassuringly. Hinalikan ni Daddy si Mommy sa noo at yinakap kami ng mahigpit.

"N-no... no! Just what are you thinking?!" halos pasigaw kong sambit kay Daddy. Napatakip na lang ng bibig si Mommy sa takot. Unti-unting bumitaw si Daddy mula sa pagkayakap niya sa'min.

"Позаботься о своей матери для меня," 'Take care of your mother for me' bilin ni Daddy sa'kin sa wikang Russian. Natahimik lang ako. Wala akong ginawa kundi nguminig sa takot.

"Позаботься о Бексане для меня," 'Take care of Bexan for me' ani naman ni Daddy kay Mommy. Tumango si Mommy at yinakap ng mahigpit si Daddy. 

"Я тебя люблю." Dad said his last 'I love you' to us in Russian. Nagulat na lang ako sa susunod na ginawa ni Daddy.

Tumakbo palabas ng gusali si Daddy nang hindi kami linilingon ni Mommy. Pagkalabas ni Daddy, nagulat na lang kami dahil pinaliligiran kami ng mga terorista. Hindi nagdalawang-isip na tutukan ng mga baril si Daddy ng mga terorista. Napatakip ng bibig si Mommy dahil sa situwasyon na hinaharap namin ngayon.

"Yuri!" Mom screamed my Dad's name in shock. 

"Daddy!" sigaw ko nang maabutan ko ang kalagayan ni Daddy. I couldn't even grasp what's happening right now.

Pinagbabaril si Daddy ng mga terorista. Ayaw lumabas ng mga luha ko. Para akong nanghina pagkabagsak ni Daddy sa sahig. Pakiramdam ko ay humihiwalay 'yung kaluluwa ko sa aking katawan...

This is... this is not happening...

Pinasok kami ng mga terorista sa loob ng abandonadong gusali. Mabilisang pangyayari ang lahat. Nagulat na lang ako nang dakipin ng mga terorista si Mommy.

"Bitawan mo ako! Bitawan mo ako! Tumakas ka na, anak! Iwanan mo na si Mommy!" Mom shouted in fear.

Hindi ko alam 'yung gagawin ko. Hindi ko na rin alam kung ano ang takbo ng isip ko, pero ang ginawa ko na lang ay tumakbo ng hindi linilingon si Mommy. Tumakbo ako palabas ng gusali. I left my mom with those merciless terrorists. The terrorists were chasing for me as well until one got a hold of me and roughly grasped my white polo's collar. 

"Shit!" gulat kong sambit.

"No hard feelings, bro." ani sa'kin ng lalaking terorista na nakahuli sa'kin at tinutukan ako ng baril. Ipinikit ko na lang ang aking mga mata.

Is this... the last of me?

I can feel the terrorist loosening his grip on my collar. Nakita ko kung paano siya bumagsak ng sahig. Nakita ko na may tama ng bala ang kanyang noo. I realized that the terrorist who tried killing me is now dead.

"H-huh?" I was surprised to see a pretty girl a few meters away from me with her long hair tied-up wearing a black military uniform while holding a big ass sniper.

Who is she?

She started running for the terrorists. She looked like an angry Spartan who was willing to die for her own country. She started swinging her arms and legs trying to harm the terrorists. I was amazed to see her outstanding skills in Martial Arts. Was it Muay Thai? Brazillian Jiu Jutsu? Kung Fu? or Karate? Man, I don't even know. She succesfully killed 7 terrorists all at once just by only using her skills in Martial Arts. No guns or melee weapons, just purely Martial Arts.

Bruce Lee, is that you?

Hindi ko alam kung... matutulala ako sa mangha o dahil sa takot.

"Don't just stand there, get in the car!" sambit ng nagligtas sa'kin. Tumakbo ako papunta sa dala-dala niyang army jeep at sumunod naman ang babae sa likod ko. Doon ako umupo sa backseat at siya naman sa shotgun seat. Inandar naman ng kasama niyang lalake ang jeep. 'Di ko na tuloy alam kung saan kami patungo.

Biglang pumasok sa isip ko si Mommy kaya bigla akong nakaramdam ng taranta.

"Si Mommy! Si Mommy! Balikan natin siya! Kinuha siya ng mga terorista! Pakiusap, balikan natin siya—"

Bakit ko nga ba Tinatagalog 'tong mga 'to? 'Di pala sila nakakaintindi ng Tagalog.

"Calm down! I bet you're startled from the surprise attack the terrorist have caused," kalmadong ani ng babae sa'kin. Wala akong masabi dahil gulong-gulo pa ako sa mga pangyayari.

"Our team has already taken care of the area you reside in. I'm just not sure what happened to your mom," para akong nawalan ng pag-asa dahil sa sinabi ng babae. Paano na 'yung nanay ko? Napatawa na lang ako ng mahina. Tinitigan lang ako ng babaeng nasa shotgun seat. Hindi ko namalayan na nakarating na pala kami sa aming destinasyon.

"Nawala ko na silang lahat..." Natulala ako dahil sa takot sa sobrang bilis ba naman ng mga pangyayari. My chest hurts so much.

"At kasalanan ko lahat ng 'yon." Biglang pumarada ang jeep at umalis ang driver at pumasok sa tent ng mga evacuees ng terror attack. Naiwan kaming dalawa ng babae. 'Di naman niya ako maiintindihan dahil 'di naman siya Pilipino. Tinitigan niya ako saglit saka umalis sa shot gun seat. Napasabunot na lang ako ng buhok. Nakakairita naman. Bakit ko siya iniwan? Kung 'di ko iniwan si Mommy, edi sana ligtas siya kasama ko ngayon.

This is... all my fault.

"Hindi mo kasalanan 'yon. Kasalanan 'to ng mga teroristang 'yon. Wala kang ginagawang masama at trabaho kong ubusin ang mga 'yon para walang tao ang magdudusa katulad mo," Nagitla ako nang biglang magsalita ng Tagalog 'yung babae. What—

"Isa akong agent... at gagawin ko ang lahat para ubusin ang mga sumisira sa mundong tinitirahan natin."

Doon ko napagtanto kung gaano kaganda ang ningning ng aking tagapagligtas.

At doon nagsimula ang aking pangarap...

Ang maging isang agent.