Kabanata 7

Nang mabanggit ni Luis si Michelle, bahagyang ngumiti si Clarissa. Para bang may liwanag na sumilay sa kanyang puso, kahit pa may mga unos siyang pinagdaanan. Gusto niya ng lalaking hindi nakakairita, may mabuting ugali, at sa lahat ng nakilala niya, si Luis ang pinaka–hindi lang dahil mayaman ito, kundi dahil may klase, disiplina, at tahimik na karisma na hindi kailanman nagmamakaawa ng atensyon.

Napakurba ang mapupulang labi ni Clarissa at kinindatan si Luis, may halong pag-asa at pag-alam na tama ang kanyang desisyon.

“Luis,” simula niya, may bahagyang kiliti sa boses, “I don’t think I have any reason to refuse. Parang... you’re exactly what I’ve been needing. Hindi lang ang taglay mong yaman, kundi pati yung katauhan mo.”

Tumango si Luis, pormal ang tono, pero may lambing na hindi niya sinasadyang maipakita, “Then see you at the City Hall tomorrow. Ten a.m. sharp. Don’t be late.”

“Ten a.m. it is,” sagot ni Clarissa, sabay tango rin, medyo natatawa dahil seryoso ang dating.

Kitang-kita sa ekspresyon ni Luis na may iba pa siyang aasikasuhin. Tatalikod na sana ito, pero biglang huminto, bahagyang kumunot ang noo, at nagbalik ang seryosong mukha.

“Si Joaquin…?” tanong niya nang may pag-aalala.

Tumigil sa paghinga si Clarissa sandali, bago yumuko at nagsalita sa mahinang tinig, pilit pinipigilan ang sugat sa puso.

“It’s over. Wala na talaga.”

Naiisip pa rin niya ang ekspresyon ni Joaquin kanina—galit, gulat, at halatang nasaktan. Ngunit higit sa lahat, siya na ang mas matatag ngayon.

“Don’t worry. I’m not the kind of woman who goes back to a man who let me down,” dagdag pa ni Clarissa, may halong tapang at paninindigan.

Tumalikod si Luis at naglakad palayo, habang si Clarissa’y nanatiling nakatingin sa likuran nito, medyo tulala. Totoo na nga. Magpapakasal siya kay Luis.

***

Kinabukasan, alas-diyes ng umaga sa City Hall.

Bumungad agad sa kanila ang pila ng ibang magka-relasyong nais ding magpakasal. Sa bawat mukha, naramdaman ni Clarissa ang halo-halong emosyon—pag-asa, kaba, at excitement.

Agad silang lumapit sa Local Civil Registrar's Office para humingi ng tulong.

“Good morning po. We’d like to apply for a marriage license,” mahinang sabi ni Luis, ngunit puno ng determinasyon.

Tiningnan sila ng staff, sabay abot ng checklist, halos rutinadong galaw pero seryoso ang pagtingin.

“Complete n’yo lang po ‘to: CENOMAR, birth certificate, valid ID, at community tax certificate. May marriage counseling seminar din po mamaya. Libre lang ‘yon. Once makumpleto ninyo lahat, puwede nang ma-issue ang license,” paliwanag ng staff.

Walang kaabog-abog na inilabas ni Luis ang envelope na may kumpletong requirements nila. Nakapangalan na lahat, maayos ang pagkaka-organize—kitang-kita ang paghahanda at dedikasyon niya.

Napataas ang kilay ni Clarissa at ngumiti ng bahagya. “Grabe ka, ready na ready ka ha? Pati CENOMAR ko nakuha mo na?”

“Of course,” sagot ni Luis, bahagyang ngumiti, “Hindi ko hahayaang may kulang. Ayokong ma-delay ang kasal natin. Para sa’yo, para sa atin.”

Pagkatapos ng orientation seminar at kaunting counseling session, agad ding na-proseso ang kanilang marriage license. Since may kakilala si Luis sa City Hall, at kumpleto ang requirements nila, na-fast track ang proseso at same-day wedding na rin ang inabot nila sa isang judge.

Paglabas nila ng hall, may hawak silang tig-isang marriage certificate. Parang panaginip ang lahat para kay Clarissa.

“Totoo na ‘to?” tanong niya, hawak-hawak ang marriage certificate na parang hindi makapaniwala sa realidad.

“Legally Mrs. Dela Cruz ka na,” kalmadong sagot ni Luis, may lambing sa mga mata na isang pangakong walang iwanan.

“So now that we’re officially married... should we move to the wedding house?” tanong ni Clarissa, may bahagyang pag-aalinlangan sa boses.

Hindi pa niya ganoon kakilala si Luis. Alam lang niya na ang Dela Cruz family ay ubod ng yaman, pero wala siyang ideya sa specifics—negosyo, lifestyle, o kahit anong detalye. Pero kung may sigurado siya, ‘yun ay palaging may nakaabang na wedding house sa mga ganitong pamilya.

Napansin ni Luis ang pagkakabanggit niya ng “we”, kaya’t bahagyang sumilay ang ngiti sa labi nito.

“Of course.” Malamig ngunit matatag ang sagot niya. “Here’s the key to our new home.”

Inabot niya ang susi, kasabay ng isang maliit na pulang kahon na may disenyong eleganteng kumikislap sa ilalim ng ilaw.

Binuksan iyon ni Clarissa at halos mapa-hinto ang hininga. Isang eleganteng diamond ring ang laman nito—low-key pero refined, understated pero luxurious.

“Wedding ring,” seryosong sinabi ni Luis habang nakatitig sa kanya, tila sinasabi hindi lang niya ito regalo kundi pangakong walang hanggan. “You want to try it on?”

Hindi man niya kilala si Luis noon, hindi niya kayang tanggihan ang ganoong klaseng alok ngayon—lalo pa’t iyon mismo ang design na gusto niya.

Tumango siya, halatang hindi mapigilan ang sarili.

Maingat na kinuha ni Luis ang singsing at isinuot iyon sa daliri ni Clarissa.

“Do you like it?” tanong nito, may pag-aalala kung masisiyahan siya.

“If not, we can change it,” dagdag niya, “pero kung gusto mo, ito na ang simula ng bagong buhay natin.”

“Like? I love it.” Napangiti si Clarissa, ang puso niya ay nag-uumapaw sa kakaibang saya at pag-asa. Halos eight figures ang halaga ng singsing—sapat na para bilhin ang buong eksena ng dating relasyon niya kay Joaquin.

Kailanman ay hindi siya binilhan ni Joaquin ng ganitong regalo. Puro mura, walang effort, at ang perang binibigay ay parang laging may kapalit. Hindi katulad kay Luis—ramdam mo ang sincerity at ang tunay na pag-aalaga.

Pagkatapos ay inabot ni Luis ang isang sleek, itim na card. Agad na inisip ni Clarissa na pang-kabuhayan ito—credit card siguro o business card.

“Para saan ‘to? Panggastos natin sa groceries?” biro niya, may ngiting halatang nagbabiro pero may halong curiosity.

“No.” Maingat at tahimik ang tono ni Luis, parang simpleng bagay lang ito para sa kanya. “I will take care of the house. That’s your pocket money, Mrs. Dela Cruz.”

Napatingin si Clarissa sa card, napataas ang kilay sa taglay nitong bigat at itsura. Hindi basta-basta credit card ang iyon—parang membership card o key card sa isang exclusive club.

Napakamot siya sa ulo, “Luis, aren’t you afraid I might scam you—your money and your body?” Nilalaro niya ang mga salita, gusto niyang makita ang reaksyon niya.

Napatawa si Luis, isang malalim, nakakaakit, at bahagyang mapang-akit na tawa. Parang may alam siyang sikreto na hindi niya ibabahagi sa iba. “Swindle my money? Just name the price,” malumanay ang tingin niya habang pinagmamasdan si Clarissa. “At as for my body...” biglang tumigil si Luis, tumitig sa kanya nang diretso, unti-unting lumalapit, at ramdam ni Clarissa ang init na unti-unting dumadampi sa kaniyang balat.

Nagtagpo ang kanilang mga mata—may matinding alon ng damdamin na hindi nila mapigilang ibulong sa isa’t isa. Sa paningin ni Clarissa, lalo pang lumalim ang anyo ni Luis—ang matalim na tingin, maputing kutis, at perpektong facial features na para bang galing sa isang Korean drama—perpekto, mapang-akit, at hindi mapaglabanan.

Lumapit siya ng dahan-dahan, ang init ng katawan ni Luis halos sumiklab sa bawat hakbang. Hinawakan niya ang baywang ni Clarissa nang marahan pero mariin—parang sinasabi ng bawat hawak na hindi siya aalis, hindi siya bibitaw.

At mariing hinalikan si Clarissa—isang halik na puno ng pag-aari, ng pagnanasa, pero higit sa lahat, puno ng damdaming pilit pa ring ikinukubli. Para bang sa halik na iyon, sinasabi ni Luis na siya lang ang karapat-dapat, at walang sinuman ang makakapalit.

Naramdaman ni Clarissa ang pagkabog ng kanyang puso, ang pagngangalit ng kanyang mga nerbiyos, pero kasabay nito ang isang kakaibang init na nagmumula sa puso—isang halimuyak ng bagong pag-asa at pagsisimula.

Huminto sila sandali, nagtitigan, para bang ang mundo sa paligid ay tumigil na rin, at tanging sila na lang ang naroroon.

“Clarissa,” mahina ngunit matatag ang boses ni Luis, “I’m not just giving you money or security. I’m giving you myself. All of me.”

Napangiti siya, ang mga salita ay hindi lang pangako kundi panghabang-buhay na sumpa.