Kabanata 6

For the first time, nahirapan si Clarissa na iugnay ang lalaking nasa harapan niya sa lalaking matagal na niyang iniidolo sa kanyang alaala—ang lalaking minsang naging liwanag niya sa gitna ng madilim na panahong iyon ng kanyang buhay.

Noong kasagsagan ng malakas na lindol, sa gitna ng kaguluhan at pagkawasak, si Joaquin Mendoza ang unang dumamay sa kanya. Siya ang nagligtas sa kanya nang siya ay pansamantalang nawalan ng paningin dahil sa trauma. Hinawakan nito ang kamay niya nang mahigpit—walang pag-aalinlangan, walang tanong. At sa mga sandaling ’yon na para bang wasak na ang mundo, siya ang tanging tinig na bumubulong ng mga salitang nagpapakalma sa kanya. Siya ang naging tagapagtanggol niya habang sabay silang naghihintay ng rescue team, habang ang paligid nila ay puno ng sigawan, alikabok, at takot.

Dahil doon, nahulog siya.

Hindi agad, pero tuloy-tuloy. Paulit-ulit niyang binalikan sa isip ang eksenang iyon—’yung pagkakahawak nila sa isa’t isa sa gitna ng dilim. ‘Yung mga salitang binitiwan nito, na para bang may saysay siya, na para bang siya ay mahalaga. For years, she held onto that memory like a treasured book she never wanted to close. She believed he was different—he was kind, noble, compassionate.

Pero ngayon… habang nakatayo siya sa harapan ni Joaquin, habang pinagmamasdan ang malamig at matalim nitong tingin, habang naririnig ang kanyang boses na puno ng pangungutya at kayabangan, pakiramdam ni Clarissa ay parang bigla siyang ginising mula sa isang napakatamis na panaginip—na isa lang palang kasinungalingan.

“Miss Clarissa,” malamig na sambit ni Joaquin, ang boses niya ay puno ng pangmamaliit habang may mapanuksong ngiti sa labi, “girls should really learn to take care of themselves. Hindi makakabuti sa’yo ‘to—ang paghabol mo nang ganyan sa akin. You’re only embarrassing yourself.”

Parang may bumalot na yelong lamig sa buong katawan ni Clarissa. Hindi niya alam kung alin ang mas masakit—ang mismong salita o ang tonong ginamit ni Joaquin, na para bang isa siyang abalang ayaw na nitong pag-aksayahan pa ng panahon.

Sa gilid naman ay nandoon si Selena, nakaakbay kay Joaquin na para bang ipinagmamalaki ito. May kunwaring awang nakapinta sa mukha niya, pero malinaw ang intensyon—manira, manghamak, at ipakitang siya ang "nanalo."

“Clarissa, stop this na,” dagdag ni Selena, na kunwari’y mahinahon pero may halong yabang ang bawat galaw, “You’re being pitiful. Nakakahiya ka na talaga. Don’t degrade yourself like this.”

Napakuyom ang mga kamay ni Clarissa. She wanted to answer back, to scream, to defend herself—pero bago pa man siya makapagsalita, isang staff ang lumapit sa manager at may ibinulong. Kita agad ang pagbabago sa ekspresyon nito.

“Pasensya na po, Mr. Mendoza,” ani ng manager, mahinahon ngunit mariin, “pero binawi na po ng aming boss ang inyong membership invitation. As of today, hindi na po kayo welcome dito sa aming restaurant.”

Saglit na natahimik ang buong paligid.

Parang bumagsak ang isang bomba sa mesa.

“Withdrawn?” tanong ni Joaquin, halatang pinipigilan ang inis sa kanyang mukha. “Anong ibig sabihin niyan?”

“The owner’s decision is final,” dagdag pa ng manager, habang mahinahong iniabot ang kamay bilang paanyaya. “We apologize, but we’re asking you to leave now, sir.”

Nanlaki ang mata ni Selena. “What the hell—wait, Joaquin, is this for real?”

Tahimik naman si Clarissa, pero ang mga mata niya ay nakatuon kay Joaquin. Sa wakas, siya naman ang may kontrol. Sa unang pagkakataon, siya ang may upper hand. Tiningnan niya ito nang diretso, may bahagyang ngiti sa labi—isang ngiting puno ng mapait na panunumbat.

Joaquin met her gaze, clenched his jaw, but didn’t dare make a scene. Alam niyang hindi ito ordinaryong restaurant. Alam niyang hindi basta-basta ang may-ari nito.

Bitbit ang pagkasuklam, pinili niyang lumabas kasama si Selena, na panay ang reklamo.

Paglabas ng restaurant, napansin ni Selena ang pamumula ng mata ni Joaquin. Tahimik ito, pero halatang naiirita pa rin.

“Joaquin,” bulong ni Selena habang hawak ang braso niya, “do you think this is Miss Clarissa’s doing? Hindi kaya siya ang may koneksyon sa may-ari?”

“Impossible,” mariing sagot ni Joaquin, halatang hindi matanggap. “Anong karapatan ni Clarissa? Wala naman siyang kapangyarihan para gawin ‘yon.”

“Pero sabi nila sobrang yaman ng may-ari ng restaurant na ‘to, sobrang private daw. What if... Clarissa turned her love into hate? What if lumapit siya sa may-ari out of spite?” tanong ni Selena, halatang naghahasik ng duda.

Tahimik si Joaquin, pero halatang naiisip rin niya ang posibilidad. Naiisip niya kung paano biglang nagbago si Clarissa. Ang dati nitong simpleng presensya, ngayon ay may bagong lakas at kumpiyansa. She wasn’t the same girl he once saved. She was sharper. Stronger.

“She’s probably dreaming,” malamig na sagot ni Joaquin habang tumalikod. “With her kind of background, kung may tumutulong man sa kanya, baka pinaglalaruan lang siya. Don’t waste your time thinking about her.”

Ngumiti si Selena, at agad na sumunod kay Joaquin. Parang asong masunurin.

Meanwhile...

Sa kabilang bahagi ng restaurant, maingat na naglalakad si Clarissa palabas. Tapos na ang blind date niya—isang walang kwentang meeting na inayos ng tiyahin niya para "mahanapan ng makarelasyon." Pero ang isip niya ay ibang-iba ang pinagtutuunan; ang mga pangyayari kanina sa loob ng restaurant, ang biglaang pag-alis ni Joaquin, at higit sa lahat, ang hindi niya mawari na may kinalaman ang may-ari ng lugar sa kanyang biglaang pagtatanggol.

“Who is the owner? At bakit bigla silang tumalikod kay Joaquin na parang siya ang malas?” paulit-ulit niyang iniisip habang hawak ang kanyang maliit na clutch.

Habang nasa paglalakad, napansin niya ang isang pamilyar na anino mula sa gilid ng doorway. Mabilis ang tibok ng puso niya nang makita kung sino iyon.

“Luis?” napailing niyang tanong, halos nagulat. Pilit siyang ngumiti, pero ramdam niya agad ang kaba na pumuno sa dibdib. “What a coincidence.”

Hindi niya maiwasang maalala ang gabing iyon—yung gabing nagkasabay silang naglakad sa ulan, yung mga sandaling nagpalitan sila ng mga lihim na ngiti at salita na parang may itinatagong mas malalim na koneksyon.

Ngunit ngayon, ang titig ni Luis ay iba—malamig, matalim, walang imik, parang hindi siya kilala.

“Blind date?” tanong ni Luis, diretso at walang paligoy-ligoy, halatang may hinihintay na sagot.

Tumango si Clarissa, bahagyang nag-aalangan. “Yes... My family’s been pushing me for a while now. Kaya nagpa-blind date ako, kahit ayoko talaga.”

Tahimik si Luis saglit. Tiningnan niya siya nang mahigpit—parang sinusuri ang bawat galaw, bawat emosyon sa mukha ni Clarissa—parang may hinahanap na katotohanan.

Then, with a chilling stare, he asked—

“What do you think Isadora Montefalco would say if she finds out about us?”

Bigla siyang napahinto. Ang pangalan ng ina niya ay parang kumunot sa noo niya. Hindi niya agad maintindihan ang ibig sabihin ni Luis, kaya tiningnan niya ito nang may halong kaba, halong pagtataka.

Luis, walang imik, tinignan siya nang diretso sa mata—parang isang misteryosong lihim ang balak niyang ilabas.

And then, just like that, tumambad sa kanya ang isang sorpresa na hindi niya inasahan.

“What a coincidence... my family is also forcing me to settle down,” malumanay ngunit may bahid ng kalakasan ang boses ni Luis, “So—” tumitig ito sa kanya nang matagal, “Clarissa, do you want to marry me?”

Nanlaki ang mga mata niya. Hindi niya akalain na si Luis mismo ang magmumungkahi ng ganoong bagay. Para bang isang eksena sa pelikula na biglang tumatak sa kanyang isip.

Naramdaman niyang bumilis ang tibok ng puso, habang lumalakas ang init sa kanyang pisngi. Pero may halo ring takot at pagkalito.

“Can I ask why?” mahina niyang tanong, halos hindi na maitago ang pag-alinlangan. “If this is about what happened that night… you don’t have to take responsibility. I actually enjoyed it. And we were both... willing.”

May pilit siyang ngiti sa labi, pero ramdam sa kanyang mga mata ang pagkabigla at kawalang-katiyakan.

Hindi agad sumagot si Luis. Tahimik siyang pinagmamasdan, pagkatapos ay dahan-dahang pinaglalaruan ang bracelet sa kanyang pulso, isang gesture na para bang pinipili ang tamang salita.

“If you want a reason...” sagot ni Luis, malumanay pero may taglay na mysterious undertone, “Let’s just say it’s mutual benefit. You’re Michelle’s friend. And I trust her taste.”

Parang isang senyales iyon na hindi lang ito basta usapin ng damdamin o responsibilidad, kundi may mas malalim at mas komplikadong dahilan sa likod ng kanyang proposal.