The Finis of Everything

ตอนที่พ่อแม่โทรมาบอกว่า ให้ฉันไปดูหน้าคู่ดูตัวของเพื่อนสมัยเด็กที่บ้านของเขานั้น

เจ้าเพื่อนสมัยเด็กคนนี้กำลังนอนหลับสนิทอยู่ข้างกายฉัน

ฉันนึกว่าเป็นเรื่องล้อเล่น จึงกระซิบพูดเบาๆ ว่า "สวี่ซิงเหอ พวกเขาบอกว่าจะหาคู่ดูตัวให้นายด้วยล่ะ"

เขาครางรับ "อืม" ในลำคออย่างงัวเงีย ก่อนจะรวบตัวฉันเข้าไปกอด "ซินซินเด็กดี เดี๋ยวเธอช่วยหาชุดให้ฉันสักชุดนะ แล้วก็ช่วยเซ็ตผมให้ฉันด้วย"

พอเห็นฉันตัวแข็งทื่อไม่ขยับเขยื้อน สวี่ซิงเหอก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับแค่นหัวเราะ:

"เดี๋ยวนะ เป็นอะไรไป? เราสองคนก็เป็นแค่คู่นอนกันไม่ใช่เหรอ เธอคงไม่ได้คิดว่าฉันจะแต่งงานกับเธอจริงๆ หรอกนะ?"

ฉันตั้งตัวไม่ทัน

ทำได้เพียงขยับตัวกลบเกลื่อนความกระอักกระอ่วน

ฉันไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับสวี่ซิงเหอ จึงผลักเขาออก แล้วก้มลงเก็บเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาใส่

"เสิ่นจูซิน มองหน้าฉันสิ" สวี่ซิงเหอใช้มือเท้าคางมองมา แววตาฉายแววหยอกเย้า

"เธอคงไม่ได้คิดไปเองจริงๆ หรอกนะว่าเราเป็นแฟนกัน?"

ในหัวของฉันมีแต่คำว่า 'คู่นอน' วนเวียนอยู่ มือไม้สั่นจนติดตะขอชุดชั้นในไม่ติดสักที

สวี่ซิงเหอดึงผ้าห่มออก เผยให้เห็นกล้ามเนื้อเอวที่ผอมเพรียวแต่เซ็กซี่ เขาคุกเข่าข้างหนึ่งลงริมเตียง

แล้วยื่นมือเข้ามาช่วยติดตะขอให้ฉันอย่างชำนาญ

ฉันก้มหน้าถาม "คู่ดูตัวคือใครเหรอ?"

ก่อนจะแค่นหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น "อย่าบอกนะว่าคุณลุงสวี่ไปคว้าใครมั่วๆ มาจากมุมหาคู่ตามสวนสาธารณะหรอกนะ"

ฉันมองดูรอยจูบสีแดงกุหลาบที่เป็นจ้ำๆ ตามร่างกายตัวเองในกระจก ในขณะที่เรียวขายังคงรู้สึกปวดเมื่อยอ่อนล้า

สวี่ซิงเหอที่สวมเพียงกางเกงวอร์มขายาวสีเทาเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะเอาใบหน้าแนบลงที่ซอกคอของฉัน

"หลินอีไง"

เขายักคิ้วด้วยดวงตาดอกท้อคู่สวยคู่นั้น พลางย้ำว่า:

"ก็รุ่นพี่คณะศิลปกรรมตอนมหาลัยคนนั้นไง หลินอี...”

“แต่จะว่าไป พอคิดว่าจะได้เจอเธอ ฉันก็รู้สึกตื่นเต้นเหมือนกันนะ"

มือที่กำลังทาลิปสติกของฉันชะงักค้าง ฉันจำได้แม่น

สวี่ซิงเหอเคยแอบรักเธอคนนั้น แต่ยังไม่ทันได้สารภาพรัก ก็ได้ข่าวว่าหลินอีบินไปเรียนต่อต่างประเทศเสียก่อน

ฉันนึกว่าเรื่องนี้มันจบไปแล้วซะอีก...

สวี่ซิงเหอจ้องมองฉันแล้วเม้มริมฝีปากแน่น "เสิ่นจูซิน เธอคงไม่ได้กำลังคิดอะไรเกินเลยกับฉันอยู่ใช่ไหม?"

"เราสองคนน่ะโตมาด้วยกันตั้งแต่แก้ผ้าอาบน้ำ ถึงแม้ว่าเธอ...จะสวยจริงๆ ก็เถอะ แต่ฉันเห็นเธอเป็นพี่น้องนะ"

"เธอเป็นทั้ง 'เพื่อนกิน' 'เพื่อนเที่ยว' แล้วก็ 'คู่นอน' ที่เข้าขากับฉันที่สุดแล้ว..."

ฉันรู้สึกเหมือนถูกไม้หน้าสามฟาดเข้าที่กลางสมอง ร่างกายเย็นเฉียบไปทั้งตัว ได้แต่มองรอยยิ้มของสวี่ซิงเหอ ฝืนยกมุมปากยิ้มตอบกลับไป

เขาพูดต่อ "อีกอย่างนะ เวลาไหนเธอจะใส่ชุดอะไร แม้แต่ชุดชั้นในฉันยังเดาถูกเลยว่าเธอจะใส่เข้าชุดกับตัวไหน"

"มันน่าเบื่อจริงๆ นะ"

"บางครั้งฉันตื่นขึ้นมากลางดึก เห็นเธอนอนอยู่ข้างๆ ฉันยังรู้สึกกลัวขึ้นมาเลย..."

"กลัวว่าถ้าเกิดเราต้องแต่งงานกันเหมือนที่พวกผู้ใหญ่ชอบล้อจริงๆ ชีวิตนี้ของฉันคงมองเห็นจุดจบตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลยหรือเปล่า?"

พูดจบเขาก็ทำท่าขนลุกขนพอง

ราวกับว่าแค่คิดเรื่องนี้ก็ทำให้เขาหวาดกลัวจนตัวสั่น

ฉันจิกเล็บลงบนฝ่ามือแน่น ข่มกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา

"ฉันมีธุระต้องไปทำ" พูดจบก็รีบกระชับเสื้อโค้ท แล้วเดินหนีออกมาอย่างทุลักทุเลราวกับทหารหนีทัพ

ที่ผ่านมาฉันหลงคิดว่าฉันกับสวี่ซิงเหอกำลังคบหาดูใจกันอยู่

เพราะเราปฏิบัติตัวเหมือนคู่รักทั่วไปทุกอย่าง

กินข้าวด้วยกัน ไปเดทด้วยกัน ไปสังสรรค์กับเพื่อนฝูงด้วยกัน แม้แต่ตอนเล่นเกม Truth or Dare เราก็ยังจูบกันอย่างเปิดเผยพร้อมกับบอกว่า "ฉันรักเธอ"

ในวันที่ฝนตก สวี่ซิงเหอจะคอยมารับมาส่งฉันไปทำงานด้วยตัวเองเสมอ

และเขายังชอบแอบกุมมือฉันไว้ใต้โต๊ะเวลาที่มีงานเลี้ยงรวมญาติ

ฉันไม่เคยรู้เลยว่า ความสัมพันธ์ตลอดครึ่งปีที่ฉันทึกทักไปเองว่าเป็นความรัก แท้จริงแล้วมันเป็นเพียงการเล่น 'พ่อแม่ลูก' สำหรับเขาเท่านั้น

"ซินซิน?" เสียงแม่เคาะกระจกรถ ท่านชะโงกหน้ามองเข้ามาด้านในด้วยความเป็นห่วง

ฉันได้สติขึ้นมาทันที

เมื่อมองกระจกหลังเห็นใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาของตัวเอง ก็รีบขานรับด้วยความตื่นตระหนก ก่อนจะรีบเช็ดหน้าเช็ดตาแล้วลงจากรถ

"แม่คะ!" ฉันกลัวว่าแม่จะสังเกตเห็นสภาพอันน่าสมเพชของตัวเอง จึงรีบโผเข้ากอดแม่แน่นแล้วฝืนยิ้ม "คิดถึงแม่จังเลยค่ะ"

แม่ที่กำลังหิ้วถุงกับข้าวอยู่คล้องแขนฉันไว้ เหมือนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก:

"ลูกคนนี้นี่ ทำไมถึงหน้าบ้านแล้วไม่ยอมลงมา นั่งแช่อยู่ในรถทำไม? แม่ตกใจแทบแย่ ไม่เห็นข่าวหรือไงที่มีคนขาดอากาศหายใจตายในรถน่ะ..."

ฉันได้แต่พยักหน้ารับเงียบๆ