Chapter 14|The Paper~×~×~×~|TAYJA PRISH|"Are you sure you're okay?"Asver's voice halted my thoughts for a moment. Inisip ko pa 'yong tanong niya dahil parang hindi sumasakto sa pakiramdam ko.'Am I okay?'Tanong ko rin iyan sa aking sarili. Ayos pa ba ako? Since when? Inalis ko ang tingin sa labas ng bintana sa aking gilid bago ko nilingon si Asver na kasalukuyang nagmamaneho. We're heading home after I was discharged from the hospital. "Yes, I'm sure. Narinig mo naman ang sinabi nang Doktor kanina. Naghalo lang ang lamig at init sa katawan ko. I feel okay," sabi ko sa kaniya at tumingin na sa harapan.Huminga siya nang malalim pero hindi na nagsalita pa. Which, I was thankful for because my mind was still in chaos. It wasn't just because of what happened earlier. I think Taira has been affecting me for real. Hindi naman sana talaga dapat na maapektuhan ako pero pakiramdam ko, parte na siya ng buo kong pagkatao. Ang tanga ko naman para tanungin pa kung bakit naaapektuhan ako ni
Chapter 15|The Glimpse~×~×~×~|TAYJA PRISH|I woke up from a loud ringing coming from my phone that I left in my bed yesterday. I weakly opened my eye as my lips twitched in pain. Hindi ko na pala nagamot ang sugat sa mata ko dahil nawalan na ako nang malay. Kaya ngayon ramdam ko na ang matinding hapdi. Hindi ko nga alam kung bakit naghahanap pa ako nang sakit sa katawan kung ganito lang din naman pagkatapos.I'd just suffer from it afterward.Baliw na nga talaga ako. Huminga ako nang malalim at bumangon kahit parang mahuhulog na lang ang ulo ko sa sahig dahil sa sakit at bigat. I gently wash my face, avoiding getting my left eye further damaged. Baka mamaya nito nakahandusay na pala ako sa sahig dahil may naapektuhang ugat na konektado sa utak ko. Hindi ko na talaga maintindihan ang sarili ko. I wanted pain but I don't want to suffer from it. I sighed and walked inside my room and fixed myself.Katatapos ko lang isuot ang dark gray kong eyepatch nang marinig ang sunod-sunod na ka
Chapter 16|Their Love~×~×~×~|TAYJA PRISH|Gasping for air, my right eye flashed open. But when my vision got the familiar road that I saw in my dream got me terrified."Pull over, Asver!"I said in panic and all of a sudden that caused him to step on the break without a warning. Napahawak ako sa aking left shoulder kung saan doon lahat napunta ang force na gawa nang pag-break ni Asver. Hindi ko na iyon pinansin at dali-daling binuksan ang pintuan ng kotse kahit hindi pa ito na-i-park sa gilid ng kalsada."What are you doing?" I momentarily shook my head and cover my mouth as I ran towards the side of the road and vomited as if my life was already in the line.Shivers ran down my veins as chills travels on my arms 'till my nape. "Hey," naramdaman ko ang magaang paghagod nito sa aking likod habang patuloy akong sumuka dahil sa hindi ko malamang dahilan. What I saw kept on replaying in the back of my head and it triggered my body to vomit again. Damn, it was so disgusting!"Masama n
Chapter 17|The RedemptionA/N: This is the last chapter! ~×~×~×~|TAYJA PRISH|"Hi . . . Ma," Ngumiti ako at dinamdam ang maaliwalas na hangin na isinasayaw ang bistida kong kulay puti. I wore my white eyepatch to match my outfit for today. Sunday ngayon at naisipan kong bisitahin ang puntod ni Mama. Hindi ko alam kung bakit pero pakiramdam ko kailangan ko siyang bisitahin. And now looking at her grave, I was between feeling fine and nonchalant.Thinking back to the days I felt like life was pulling me down to the ground, I realized, I was just confused. I felt empty.It was because growing up, I didn't have a mother to guide me through everything and a father who will keep me safe from everyone. The feeling of having a family confused me. Hindi ko naman kasi iyon naranasan sa ampunan. The Sisters were good to me but they couldn't give me the right love of a family.They were only obligated to take care of us, abandoned kids, and nothing more. Kaya hindi ko malaman kung papaano ko
Chapter 18|The Epilogue~×~×~×~|TAYJA PRISH|"Hi!"Tumikhim ako at iniiwas ang tingin sa kaniya. Naupo ako sa gilid ng kama niya habang siya ay nakahiga at nakapikit. Natutulog. Kararating ko lang sa bahay nila at pinapasok sa kuwarto niya. I thought he was in his condo. Natulog pala siya sa kanila. Mahigpit akong kumapit sa kumot, naghahanap nang masusuportahan dahil pakiramdam ko, matutumba na lang ako sa sahig kahit nakaupo naman ako sa gilid ng kama. I feel like I would lose every strength that I have in my body at any moment now."Hindi na kita ginising at baka pagod ka talaga. You need to rest so, I'll just be here, waiting for you to wake up," I mumbled as I blankly stared at the transparent glass window in front of me. Nasa gitna ang kama ni Asver. Nasa isang gilid naman ang mini-sala niya bago ang bookshelf malapit sa may pintuan.Umayos ako nang upo at muling tiningnan ang nakatuping papel sa aking kamay. Tita Rash gave it to me when I arrived earlier. I think that was a
Disclaimer: This is a work of fiction. Names, characters, places, events, and everything that concerns a living and non-living thing on Earth are all a product of the Author's wild imagination. Any resemblance to an actual person, living and dead is purely coincidental. Warning: Any typos, grammatical errors, or any kinds of errors you may encounter in this book are off of your concern as I am writing not to please everyone but to share my wild and different ideas to create something you can relate to as well as to help others to find peace and healing while reading the story. Beware of the contents of this book as there will be some offensive words and actions that are needed in the story such as violence and verbal and non-verbal sensitive parts. You may and may not proceed to the next chapter if you feel offended at some point or anything related to it. ~×~×~×~Chapter 00|PrologueI was born with a happy family, a healthy environment, and lovable siblings. Wala akong masasabi sa
Chapter 01|Her Character/s~×~×~×~|TAYJA PRISH|A crease formed on my forehead as I reread how I wrote the prologue of the story I was trying to write. "Why does it feel weird to read my name on it?" tanong ko sa aking sarili habang tinititigan ko ang mga papel na nagsikalat sa aking lamesa sa loob ng aking kuwarto. Kanina pa ako sumusubok magsulat nang isang prologo ngunit hanggang ngayon ay hindi ko magustuhan kung papaano ko binubuo ang mga iba't ibang salita. Parang hindi sumasakto ang mga ito sa kung papaano ko gustong i-express ang sarili. I was having a hard time formulating words that wouldn't feel awkward when someone reads them. Pero kung susumain, hindi ko naman ipagpapaalam sa kahit sino na mayroon akong ganito. They wouldn't know. So, why am I bothered by something that will not happen anyway? Kung ako lang naman ang magbabasa, hindi ko naman maiisip pa kung okay ba iyong pagbuo ng mga pangungusap o ang mga ibang salita. I will only realize that I have this kind of p
Chapter 02 | Nightmare~×~×~×~|TAYJA PRISH|Pinaglaruan ko ang empty bottled water habang hinihintay na magdismiss ang aming professor sa harapan. He was once again repeating his words of wisdom, na lagi nitong isinisingit sa kaniyang discussion na nagiging dahilan para iyon na lamang ang nagiging content ng kaniyang klase. Which by the way was too tiring to listen to. Nakakabisado ko na nga yata bawat salitang lumalabas sa bibig nito.I mean, why won't he just discuss his lessons without putting information that isn't related to it right?"Class, dismiss!" "Yes! Naman!""Great, 'yon oh!""Damn, that has been what? An eternity!""Sa wakas! My gosh! Hindi na lesson niya ang nasa utak ko kung hindi puro kuwento ng buhay ni Sir!""Kaya nga! I'm glad it's already finals!"Kaniya-kaniyang lintanya ng aking mga kaklase habang hindi mapakaling inaayos ang mga sarili at mga gamit pagkaalis na pagkaalis ni Sir. That was how sarcastic and bored they can get every after class with our profess