ANDREA
“WHAT happened? Manang Fely said na nahimatay ka raw sa beach?” tanong ni Bea sa akin. She was on the other line. She’s calling from Candice’s phone.
Nasa kwarto pa rin ako at iniwan sa akin ni Candice ang kanyang cell phone dahil nga tumawag si Bea. She sounded so worried while I am speaking with her over the phone. Nasiyahan naman akong naririnig na pag-aalala niya sa akin.
“Uh, yeah. Pero okay lang ako. Wala lang ‘yon,” I reasoned. Wala rin akong balak sabihin muna kay Bea ang mga naalala ko kanina bago ako nahimatay.
“Are you sure? Ano bang nangyari?” interesadong t
ANDREALUMIPAS ang mga araw at bumalik sa normal ang pakikitungo sa akin ni Teresa. Iyong casual na ulit at parang walang nangyaring tukaan noong gabing galing kami sa Sky Ranch.Hinayaan ko na lang din kaysa maging awkward ang pakikitungo namin sa isa’t isa. She always checks up on me kasi nga dahil sa nangyari sa akin noon sa beach. She’s being nice and just being a doctor.And as days go by, mas na-realize ko na hindi lang pala talaga paghanga ang nararamdaman ko sa kanya. It was more than that. Pero wala akong ginawa tungkol sa feelings ko. Hindi ko pa rin kasi alam kung sigurado ako sa nararamdaman ko o nalilito lang ako. Lalo pa at lagi ko siyang nakikita.Tungkol naman sa palihim na pagkalkal ko sa aking nakaraan, wala pa rin akong development. Pero pa
ANDREA“GOOD morning,” bati ni Teresa. Naabutan niya ako sa kusina na nagluluto ng breakfast.Tapos na rin ako sa morning jog ko. Medyo late nagising si Manang Fely dahil masama raw ang pakiramdam niya kaya nagpresenta na akong ako na muna ang magluluto ng agahan. Ito kasi talaga ang laging nagluluto sa kusina.“Good morning, Tere. Gusto mo ba ng kape?” casual na tanong ko habang patuloy sa pagluluto. Pero sumulyap na ako sa kanya kanina. Naka-roba lang ito at as usual, ang sarap na naman niya sa umaga. Busog na ang aking mga mata.“Ako na. Tuloy mo lang ‘yang ginagawa mo…” narinig kong sabi niya.“Okay…”Nakakari
ANDREA“MARUNONG ka bang mamingwit, Tere?” tanong ko sa kanya habang nasa laot na kami at inaayos ko ang aming pamingwit na gagamitin.“Konti…” sagot niya. “Nakaka-miss dito. Parang kailan lang, lagi kaming nagpupunta dito ng pamilya ko. Bonding and having the best time of our life…” Teresa sounded sad kaya hindi ko napigilang hindi mapasulyap sa kanya. She was staring at the vast sea and her eyes were glinting with sadness.“I am sorry, Tere…” ang siyang lumabas sa aking mga labi.Nagtatakang tumingin naman ito sa akin. “Sorry saan?”“About Mr. Alonzo and your son's death. Sorry for your loss,” I said.
ANDREA“DO YOU love baseball hats?” tanong ni Teresa sa akin habang nagmamaneho.Hindi pa rin ako mapalagay. Hindi sa hindi ako masayang kasama siya pero kinakabahan ako na baka may mali akong magawa at mag-iba ang tingin niya sa akin. Ayokong mapahiya sa harapan ni Teresa.“Ah, yes,” sagot ko kahit hindi naman ako sure. I just wore the hat because I need to cover my face, at least hindi masyadong napaghahalataan ang mukha ko sa public.“Okay. Do you want to drive?”“Ha?”Tumawa nang mahina si Teresa.“Bakit?” nagtatakang tanong ko. “M-may dumi ba sa mukha ko?” Nat
ANDREALUMIPAS ang mga araw, patuloy pa rin sa pagturo sa akin si Teresa kung paano magmaneho kapag nagkakaroon ito ng time. Pinakiusapan ko siyang huwag munang ipaalam kay Manang Fely at Candice na tinuturuan niya akong magmaneho. Pumayag naman ito at hindi na nagtanong kung ano ang aking dahilan.Minsan din ay sumasama ito sa akin sa pagjo-jogging sa dalampasigan tuwing umaga. Naging mas malapit pa kami sa isa’t isa at mas marami pa akong nalaman sa kanya.Isa na roon iyong dahilan kung bakit hindi ito ang Mafia Boss.Nasa laot kami at namamangka lang ng hapon na ‘yon. Nakita ko kasing malungkot si Teresa na nakaupo sa hardin habang nakatingin sa kawalan. Kaya nag-offer ako na mamangka kami sa dagat since the water was so still at that time plus the weather
ANDREAKINAGABIHAN… Tapos na kaming maghapunan at nasa kwarto na ako. I was preparing for the things that I will bring tomorrow to Manila.I am kind of excited at the same time ay kinakabahan ako kung anong naghihintay sa akin bukas sa Maynila. I was debating with myself as well kung sasabihin ko na ba kay Teresa na may kaunting naalala na ako tungkol sa aking nakaraan. I wanted to tell her everything but I am not sure why I am hesitating.Ipinagpatuloy ko ang pag-iimpake habang nakikipag-debate pa rin sa aking isipan kung dapat na nga ba akong magpaka-honest kay Teresa. Habang nag-aaway ako at ang alter ego ko ay may narinig akong katok sa labas ng aking pinto. Saglit kong itinigil ang aking ginagawa.Ngunit bago ko binuksan ang pinto ay huminga muna ako nang mal
ANDREAAS PLANNED, maaga kaming umalis ni Teresa para pumunta sa Maynila. Hindi namin ginising sila Manang Fely at Candice pero nagulat na lang ako nang maaga rin silang nagising at tumulong na maghanda para sa aming pag-alis.Sangkatutak na mga fresh fruits at gulay ang pinabaon ni Manang Fely sa amin.Pagkatapos naming maiayos ang mga dadalhin namin sa likod ng sasakyan ay nagpaalam na kami sa mag-lola. Inirapan lang ako ni Candice noong nagpaalam ako sa kanya. Mukhang kulang pa ang tulog ng bata.Nasa daan na kami at as usual si Teresa ang nagmamaneho. Tahimik naming binabaybay ang daan nang magsalita ito.“Kung gusto mo ay matulog ka muna diyan. Gigisingin na lang kita kapag nakarating na tayo sa Maynila,” ani
ANDREA PAGKATAPOS naming kumain ay inihatid ako ni Meng sa magiging silid ko. May kausap kasi sa phone si Teresa kaya si Meng na lang ang inutusan niyang samahan ako sa magiging kwarto ko. “Maraming salamat, Meng,” sabi ko nang mahatid niya ako sa aking silid. “Walang anuman, Ma’am Andrea. Kapag may mga kailangan po kayo, sabihan niyo lang po ako. Nasa kusina or sala lang po ako lagi…” anito. “Andrea na lang, Meng. Tawagin mo na lang akong Andrea…” payak ang ngiting wika ko. Matipid na ngumiti ito. “Okay, Andrea. Sige bababa na ako.” “Okay. Thank you…” Inilapat ko na ang pinto nang makaalis si Meng. Pinagmasdan ko ang silid at g