The Playboy Attorney & His Arranged Wife

Chapter 1

@ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

รถสปอร์ตหรูสีดำขับเคลื่อนเข้าลานจอดรถชั้นใต้ดินของห้างสรรพสินค้าย่านใจกลางเมืองกรุงเทพที่มีความสูงประมาณสิบชั้น และในขณะที่ชายหนุ่มเจ้าของรถสปอร์ตหรูกำลังขับเคลื่อนรถเพื่อเข้าช่องจอดวีไอพี ปากหยักกระตุกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ เมื่อสายตาคมเหลือบไปเห็นหญิงสาวที่มีใบหน้าน่ารักราวกับตุ๊กตากำลังยืนอยู่ข้างๆ รถมินิคูเปอร์สีขาว

ชายหนุ่มเปิดประตูลงจากรถและก้าวขาเรียวยาวราวกับนายแบบ เดินเข้าไปหาหญิงสาวที่กำลังเอามือล้วงหยิบมือถือในกระเป๋าเหมือนกำลังจะโทรหาใครสักคน

"รถยางแบนเหรอ?" ธันวาเอ่ยถามหญิงสาวใบหน้าหวานจิ้มลิ้มตรงหน้า ก่อนที่เขาจะมองยางรถยนต์ที่แบนราบติดพื้น และแอบมองสำรวจหญิงสาวที่แต่งกายด้วยเสื้อนักศึกษาพอดีตัวกับกระโปรงพลีตสั้นเหนือเข่าเล็กน้อยด้วยสายตาเป็นประกายอย่างปิดไม่มิด

"..." ดวงตากลมโตมองชายหนุ่มที่สูงราวๆ หนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรที่มีใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตร เธอมองเขาอยู่นานโดยไม่พูดอะไรด้วยใบหน้าฉงน เธอรู้สึกคุ้นๆ หน้าผู้ชายตรงหน้า แต่เธอคิดไม่ออกว่าเคยเจอเขาที่ไหน

"มองพี่แบบนี้ จำพี่ไม่ได้เหรอ" ธันวาใช้สรรพนามแทนตัวเองอย่างสนิทสนมกับหญิงสาว เมื่อเห็นเธอทำหน้าฉงนราวกับจำเขาไม่ได้ ทั้งๆ ที่เธอและเขาก็พึ่งเจอกันเมื่อสองเดือนที่แล้ว

"เรารู้จักกันด้วยเหรอคะ" วีญ่าเธอส่ายหน้าปฏิเสธก่อนจะทำแก้มป่องเอียงคอมองธันวาอย่างน่ารัก จนคนถูกมองอยากจะกระแทกปากจูบริมฝีอวบอิ่มให้รู้แล้วรู้รอด แต่เขาเพียงแค่คิดอยู่ภายในใจ เพราะขืนทำตามที่ใจคิด หญิงสาวตรงหน้าอาจจะตื่นกลัวและไม่อยากให้เขาเข้าใกล้

"มันน่าน้อยใจชะมัดที่หนูจำพี่ไม่ได้ พี่ชื่อธันวาเป็นเพื่อนวาโยพี่ชายของหนูไง เราเคยเจอกันที่ทะเลเมื่อสองเดือนก่อนไงครับ" ธันวาเอ่ยบอกวีญ่าเพื่อทบทวนความจำให้เธอ และถ้าพูดขนาดนี้แล้วเธอยังจำเขาไม่ได้ ก็หมายความว่าตอนที่ไปเที่ยวทะเลครั้งนั้นเขาไม่ได้อยู่ในสายตาของหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย

"อ๋อ...หนูจำคุณได้แล้วค่ะ" วีญ่าทำท่าครุ่นคิดสักพัก ก่อนที่เธอระบายยิ้มหวานให้เพื่อนพี่ชายอย่างเป็นมิตร เมื่อเธอจำผู้ชายที่เวลาเธอหันไปมองกลุ่มพี่ชายที่นั่งสังสรรค์อยู่ที่หน้าชายหาดเมื่อสองเดือนก่อน เธอมักจะได้สบตากับเขาทุกครั้ง

"เดี๋ยวพี่โทรตามช่างให้นะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูโทรหาเฮียโยให้เฮียจัดการให้ดีกว่าค่ะ" วีญ่ารีบเอ่ยปฏิเสธทันที

"จะต้องไปรบกวนไอ้วาโยไปทำไมล่ะ เรื่องแค่นี้เองเดี๋ยวพี่จัดการให้ และก็ไม่ต้องเรียกพี่ว่าคุณหรอกนะ เพราะมันดูห่างเหินไป เรียกพี่ว่าพี่ธามดีกว่า เราจะได้สนิทกันเร็วๆ"

“...” วีญ่าได้แต่งุนงงกับคำพูดของเขาที่อยากให้เธอสนิทกับเขาเร็วๆ

“ดูทำหน้าเข้า” ธันวาเอามือบีบแก้มนุ่มของหญิงสาวเบาๆ อย่างเอ็นดู เมื่อเห็นหญิงสาวเอาแต่จ้องหน้าเขา ราวกับสงสัยคำพูดของเขานักหนา

ธันวากดเบอร์มือถือโทรเรียกช่างทันที และเมื่อเขาคุยเสร็จสรรพแล้ว ธันวาก็ยื่นมือขอกุญแจรถจากหญิงสาว จากนั้นไม่นานก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาธันวา จากนั้นธันวาก็ส่งกุญแจรถของวีญ่าให้ชายคนนั้นไป และเมื่อชายคนนั้นรับกุญแจไปเรียบร้อย ธันวาก็ถือวิสาสะจับมือเล็กและดึงไปที่รถของเขา แต่วีญ่าเธอขืนตัวไว้

“พี่ธามจะพาหนูไปไหน”

“พี่ก็จะไปส่งหนูที่คอนโดไง” ธันวายิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนที่เขาจะเปิดประตูรถและดันหญิงสาวเข้าไปในรถสปอร์ตหรูของเขาทันที

“พี่ธามไม่ต้องเสียเวลาไปส่งหนูที่คอนโดหรอกค่ะ หนูกลับเองได้”

“เสียเวลาอะไรกันล่ะครับ ดีซะอีกที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน” ธันวาเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงกรุ้มกริ่ม

“อะ...อะไรนะคะ” วีญ่าเอ่ยถามธันวาอีกครั้ง เพราะเมื่อครู่เธออาจจะฟังผิด

“พี่ยินดีครับ หนูเป็นน้องสาวเพื่อนพี่ หนูก็เหมือนน้องสาวของพี่อีกคน” ธันวาส่งสายตาเป็นประกายมองวีญ่าก่อนที่เขาจะขับรถออกจากห้างสรรพสินค้าทันที วีญ่าเธอนั่งตัวเกร็ง เพราะถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเพื่อนพี่ชายเธอก็ตาม แต่เธอก็ทำตัวไม่ถูกอยู่ดี เพราะเธอพึ่งจะได้พูดคุยกับเขาเป็นครั้งแรก

"นั่งตัวเกร็งเชียว กลัวพี่หรือไง...หึ” ธันวาเอ่ยถามยิ้มๆ เมื่อเห็นวีญ่านั่งตัวเกร็งไม่เป็นตัวของตัวเอง

"นั่งสบายๆ เดี๋ยวปวดหลังเอานะ วันนี้รถติดด้วยกว่าจะถึงคอนโดของหนูอีกนานเลย" ธันวายกมือสากไปขยี้ผมสลวยของหญิงสาวเบาๆ อย่างเอ็นดู ก่อนที่เขาจะเลื่อนมือไปกดเปิดเพลงเบาๆ

"พี่ธามรู้จักคอนโดของหนูด้วยเหรอคะ"

"ถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับหนูพี่ก็รู้หมดแหละครับ"

"..." วีญ่าเลิกคิ้วสงสัยไม่เข้าใจว่าธันวาต้องการสื่อถึงอะไร จากนั้นเธอนั่งเงียบและฟังเพลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเปลือกตาสวยปิดลงช้าๆ และเผลอหลับไป

"เด็กน้อยเอ๊ย" ธันวาพูดยิ้ม ๆ และตีไฟเลี้ยวจอดรถข้างทาง จากนั้นเขาก็ปลดเข็มขัดนิรภัยให้หญิงสาวและจับร่างบางเอนตัวเอาศีรษะทุยเล็กซบลงบนตักแกร่งอย่างเบามือและเขาก็ขับรถไปช้าๆ และกว่าจะถึงคอนโดของหญิงสาวก็ประมาณสามสิบนาที

เมื่อรถจอดนิ่งสนิทเขาก็ยกศีรษะทุยเล็กขึ้นพิงกับเบาะตามเดิม ก่อนที่ชายหนุ่มจะโน้มใบหน้าจุมพิตริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูอย่างแผ่วเบา

"อื้อ..." วีญ่าค่อยๆ ลืมตาตื่น เมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างดูดเม้มที่ริมฝีปากของเธอ และดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อใบหน้าของเธอและเขาห่างจากกันแค่ไม่กี่เซ็นต์

"ตื่นแล้วเหรอ" ชายหนุ่มเอานิ้วเรียวเกลี่ยริมฝีปากอวบอิ่มอย่างหลงใหล

"ขอบคุณมากๆ นะคะ ที่อุตส่าห์เสียเวลามาส่งหนู" หญิงสาวผละใบหน้าออกด้วยใบหน้าร้อนผ่าว เมื่อชายหนุ่มเอาริมฝีปากสากทาบบนริมฝีปากอวบอิ่มอมชมพูของเธอ หญิงสาวรีบยกมือไหว้ชายหนุ่มอย่างนอบน้อม ก่อนที่เธอจะรีบหันไปเปิดประตูเพื่อที่จะลงจากรถ

"เดี๋ยวสิ...หนูจะรีบไปไหน" ธันวารีบคว้าแขนของหญิงสาวไว้ทันที เมื่อเห็นว่าเธอจะลงจากรถ เขาใช้นิ้วโป้งลูบไล้ผิวเนียนละเอียดที่หลังมือบางของหญิงสาวเบาๆ

"คะ?"

"หนูไม่คิดจะให้รางวัลพี่หน่อยเหรอที่พี่อุตส่าห์มาส่งหนูน่ะ" ธันวาเอ่ยถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงมีเลศนัย และส่งสายตาเป็นประกายให้หญิงสาว

"..." วีญ่ายู่ปากใส่ชายหนุ่มเล็กน้อย และบ่นชายหนุ่มในใจว่าเขานั้นขี้งกเหลือเกิน ขนาดว่าเขาเป็นคนที่อาสามาส่งเธอเองแท้ๆ ยังจะคิดค่าน้ำมันรถกับเธออีก จากนั้นหญิงสาวจึงเอามือล้วงหยิบกระเป๋าสตางค์ก่อนที่จะหยิบธนบัตรแบงก์สีม่วงออกมาหนึ่งใบและยื่นให้ชายหนุ่ม

"เอาเงินมาให้พี่ทำไมครับ" ธันวาทำหน้าฉงนและเอ่ยถามหญิงสาวอย่างงุนงง เมื่อเธอยื่นธนบัตรให้เขา

"ก็พี่ธามบอกว่าอยากได้รางวัลไงคะ หนูก็เลยจะให้ค่าน้ำมันรถกับพี่ที่อุตส่าห์ขับรถมาส่งหนูค่ะ”