Kabanata 2

“Catch!” Ibinato ni Derrick ang susi kay Lenard na medyo may kumpiyansa at ngumisi, na nasalo naman ng huli gamit ang isang kamay. 

Naglakad sila patungo sa isang pasukan na patungo sa isang hagdanan na paakyat sa isang bulwagan na may linya ng mga pinto sa mga silid ng bawat manlalaro. 

Binuksan ni Lenard ang unang pinto at sunod-sunod silang pumasok. Agad na bumukas ang mga ilaw na nagpapakita ng dalawang bunker bed at isang single bed sa sulok ng kuwartong kumpleto sa mga unan at kumot na lahat ay itim. 

Ang mga dingding at sahig ay puro puti ang kulay na lumilikha ng matingkad na kaibahan. Isang pabilog na glass table ang nakalagay sa gitna ng silid. 

“Akin ang single bed! I call dibs.” Si Vince na nakatitig sa single bed at inangkin na ito’y hindi inaasahan ang hindi pagsang-ayon mula sa kanyang mga kasamahan. 

"Hindi pwede. Gusto ng lahat ‘yan. I suggest dapat nating ibase ang desisyong ito sa isang patas na laro ng arm-wrestling. “pagkikipagtalo ni Harold. 

Sumang-ayon silang lahat at tumango-tango. Nasiyahan sa competitive na reaksyon ng kanyang koponan, naunang naglakad si Harold patungo sa mesa, umupo at inilagay ang kanyang kanang braso sa mesa, handa na para sa laro. 

"Sino ang gustong unang matalo?" Mayabang na sabi niya sabay sulyap sa kanilang lahat sa kwarto na nakatitig sa kanya habang fine-flex ang kanilang muscles sa braso para takutin siya.

"Ikaw, obviously! Sino pa ba?" sagot naman ni AJ na kinukutya siya.

 Biglang narinig nila ang tunog ng pagkabasag mula sa kung saan sa silid ngunit huli na para malaman kung saan ito nanggagaling. Sa isang iglap, ang sahig na kinauupuan ni Harold, ay gumuho at bumagsak patungo sa ilalim dala ang mesa at si Harold. 

Sandaling nagulat sa nangyari, agad na sumugod si Derrick at ang iba pa patungo sa butas na nilikha ng hindi malamang pangyayari. Tumingin sila sa ibaba at nakita nila si Harold na nakahiga sa gitna ng mga basag na piraso ng salamin na dating center table. 

Siya ay nasa ibabaw ng isang makapal, pabilog na metal platform sa gitna ng butas. Nagtawanan silang lahat, tinutukso at kinukutya ang kawawang si Harold na walang malay sa mahabang pagkahulog na naranasan. 

"Talunan!" Ani Lenard sa gitna ng mga hysterical na tawa. 

Dumoble ang tawa ni Derrick at napaupo sa sahig habang hawak ang tiyan. Tumagilid ang ulo niya at bakas sa mukha niya ang pagkalito.

 Napawi ang tawa niya at napatitig sa kisame, nakatulala pa rin. “What the hell is that for?” Sabi niya para makuha ang atensyon ng iba. 

Tumingin sila sa kanya habang natatawa pa rin sa nangyari. Nalilito, napatingin sila sa tinitingnan ni Derrick. Sa kisame ay may timer na nagpapakita ng 20 minuto, nagbibilang pababa. Ang timer ay talagang nagsimula sa 25 minuto ngunit matagal bago nila ito napansin, kaya ngayon ay 20 minuto na lamang ang natitira. 

Nagkatinginan sila ng may halong pagtataka hanggang sa napagtanto ni Vince ang nangyayari. Ibinalik niya ang tingin sa baba para tingnan si Harold at nakita niyang dahan-dahan na itong bumangon. Puno siya ng dugo mula sa ilang bahagi ng kanyang mga braso at mukha na tiyak na nabutas ng mga basag na piraso ng salamin. 

Si Harold, sa una’y walang kamalay-malay na tumingin sa paligid niya upang iproseso ang sitwasyon. Tumingin siya sa likuran niya at nakita niya ang isang mensahe na nakasulat sa metal platform na kinahihigaan niya kanina. Nakasulat roon ang mga salitang, “THE UNIFORMS”. 

“Harold! Ano ang nasa ibaba?" Tanong ni Vince nang nakita niya si Harold na nakatitig ng ilang saglit sa kung ano. 

Tumingala si Harold at inulit ang nabasa niya. “The uniforms!” 

"Ano? Anong uniform?" sigaw ni Lenard. Nagsisimula na siyang makaramdam ng inis sa lahat ng ito. 

"May message! Nakalagay THE UNIFORMS!" ulit ni Harold. Muli siyang tumingin sa paligid sa pagtatangkang maghanap ng iba pang clues nang maramdaman niya ang pagtaas ng temperatura sa paligid niya. 

Biglang lumitaw ang naglalagablab na apoy ilang metro ang layo sa ibaba niya. Nanlaki ang kanyang mga mata sa takot at sa isang segundo, bumaba ng bahagya ang kanyang kinatatayuan, dinadala siya palapit sa apoy. 

“What the f*ck is this?!” Gulat na bulalas ni AJ. 

"Masusunog siya ng buhay!" Dagdag ni Derrick. Tumingala si Vince. 15 minuto na lang ang natitira ngayon. 

"Kailangan natin siyang iligtas!" Sabi ni Vince sa nag-aalalang boses. 

“Paano? Sa pamamagitan ng pagpunta doon at masunog ng buhay kasama niya?!” Nagtaas ng boses si Lenard. Ang iba ay tila nakuha ang kanyang punto at sumang-ayon sa kanya.

"We’re a team, you f*ckers!" Galit na galit na sigaw ni Vince, napagtanto na tuluyan na silang nakapagdesisyon na hayaan si Harold na mamatay doon. 

"Tulungan niyo ako! Ayokong mamatay!" Napasigaw si Harold nang bumaba muli ang platform. 

"No one cares, you dumbhead!" Sagot ni Lenard saka siya tumayo at naglakad patungo sa single bed. Humiga siya nang hindi nababahala sa posibilidad ng kamatayan ng isang tao. 

“Tama siya. People are bound to die here anyway. Ang tanong na lamang ay kailan." Sinuportahan ni Derrick ang opinyon ni Lenard. 

"Magpanggap nalang tayo na hindi natin siya nakilala." dismissive na sabi ni Lenard. 

“Anong pinagsasabi niyo?! Sinasabi niyo bang hayaan na lang natin siyang mamatay?!" Napatayo si Vince sa galit habang sinulyapan silang lahat. 

“Tama! Bakit ka pa mag-aaksaya ng panahong iligtas siya kung siya ay malapit na rin naman siyang mamatay? "sagot ni Derrick. 

Sa puntong ito, limang minuto na lang ang natitira at ang platform kung saan naroon si Harold ay muling bumaba, ngayon ay isang metro na lang ang layo mula sa nakakapasong apoy.

Pinagpapawisan at umiiyak si Harold, nagmamakaawa na iligtas siya ngunit si Vince lang ang nag-iisip niyon. Ginugugol nila ang huling limang minuto sa pagtatalo tungkol sa buhay ni Harold, hindi pinapansin ang kanilang tanging pag-asa na mabuhay. THE UNIFORMS. 

Nakatitig na lamang sila ngayon sa kisame, tinitingnan ang bawat segundong lumilipas hanggang sa sampung segundo na lang ang natitira. Nawala ang timer at naisip nila na tapos na ang lahat. 

Ngunit ipinagpatuloy ni Vince ang countdown mula 10...9...8...7...6...5...4...3...2...1. Nakonsensya siya sa kanyang kalooban dahil alam niyang ayaw niya talagang iligtas ang isang naghihingalong kagrupo. 

Nagkunwari lang siyang nag-aalala pero kung talagang tunay na nararamdaman niya iyon, dapat may ginawa siya, gagawin niya ang lahat para iligtas si Harold pero wala siyang ginawa na kahit ano. Kahit magpanggap na lamang ay wala... 

"MISSION FAILED", lumitaw ang mga katagang iyon sa kisame sa kulay pulang ilaw. At iyon ang huling bagay sa kanilang buhay na nakita nilang lahat bago gumuho ang buong silid, at nahulog sila sa kanilang kamatayan...