Umalingawngaw sa kanyang tenga ang tunog ng pagkabasag ng kanyang ilong nang tumama ang kamao ni BGN1 sa kanyang mukha. Napaangat ang ulo ni Tradd habang nakapikit sa sakit. Napaatras siya ng ilang hakbang ngunit nanatili siyang nakatayo, kahit na ramdam na niya kung gaano karaming lakas ang kailangan para ayusin ang sarili matapos halos umikot ang kanyang mundo sa isang nakakahilo na aksis.He re-enforces his stance, lifting the arnis in front of him higher and readying for BGN1’s next attack. BGN1 snickered, thinking just how useless his choice of weapon was against his extremely, bulky muscular form.He flexes his biceps and his chest muscles after eyeing the arnis on both his hands. He then motioned for him to attack. Sinenyasan siya nito na umatake. Ang ego ni Tradd ay mas malaki kaysa sa katawan ni BGN1 kaya't bumangon siya sa kanyang hamon at sumugod patungo sa kanya at paulit-ulit na hinampas siya ng arnis stick sa kanyang mga braso, na sinundan ng kanyang mga pag-atake pabab
Ang katahimikan na namagitan sa kanila ay sapat na upang ipahayag ang kawalan ng pag-asa at paghihirap na kanilang nararamdaman. Nanalo sina Yekaterina at Andrik, pero parang natalo pa rin sila ng husto. Hindi nila nararamdaman na nanalo sila. Sa isang laro kung saan kailangan mong patayin ang iyong mga kaibigan at pamilya para lang manalo at mabuhay, wala talagang mananalo.“Gamitin mo, Zayden. Iligtas mo ang iyong sarili.” Sabi ni Yekaterina nang si Zayden ay nanatiling nakaugat sa kinauupuan niya. Para siyang nawawala sa sarili, hindi makagalaw. Inilapag niya ang katawan ni Blaize sa lupa sa tabi ni Minerva at naupo siya doon na nakasandal sa dingding, nakatitig sa hangin.Naglakad si Yekaterina palapit sa kanya, kinuha niya ang bola at inilagay sa kamay niya. “Kailangan mong gamitin ito. Nais ni Minerva at Blaize na mabuhay ka. Pinrotektahan at iniligtas ka nila sa abot ng kanilang kakayahan. Kaya, kailangan mo itong gawin para sa kanila. Kahit sobrang sakit na gawin mo ito. Kahit
Sunud-sunod na maririnig ang malalaking pagsabog mula sa mga fireworks sa labas na nakikita sa glass wall. Lahat ay nakasuot ng magarang damit. Sa unang tingin at sa kumikislap, makintab na mga butil nito na malamang na katumbas ng taunang suweldo ng isang karaniwang manggagawa, hindi lang ito isang abot-kayang damit na madaling makakayang bilhin ng isang middle class.Ang bawat isa ay may glass wine sa kanilang mga kamay, ang malakas na hiyawan ay umalingawngaw sa buong lugar nang matapos ang mga paputok."Magandang gabi sa lahat." Isang host sa entablado ang nagsimula sa kanyang pambungad na talumpati. He wore a tuxedo, a gloomy grey color on it that drew something from him, a self-respecting pride and confidence that had been longing to emerge. Walang dudang siya ang host ngayong gabi. "I just want to congratulate all of us for another well-done 20th anniversary event. As expected, it was a well - crafted, breath-takingly jaw dropping and another remarkable event that will be writ
"Ang pagkakaroon ng normal na buhay ay tila maihahalintulad sa isang luho para sa mga sikat na personalidad, tulad ko."Napapaligiran ng mga estranghero at ordinaryong tao, ito ay ang isa sa pinakanormal na experience para sa kanya. Naririnig ang mga kinakabahang tawa at usiserong bulungan habang hinihintay nilang tuluyang ihayag ng pinto ang kanilang kapalaran.Ang pinto ng arena ay dahan-dahang umangat at ipinakita ang isang pulutong ng mga tao na nagkukumpulan sa gitna. Ang mga reaksyon ng mga tao’y mabilis na nag-iba, mul
“Catch!” Ibinato ni Derrick ang susi kay Lenard na medyo may kumpiyansa at ngumisi, na nasalo naman ng huli gamit ang isang kamay.Naglakad sila patungo sa isang pasukan na patungo sa isang hagdanan na paakyat sa isang bulwagan na may linya ng mga pinto sa mga silid ng bawat manlalaro.Binuksan ni Lenard ang unang pinto at sunod-sunod silang pumasok. Agad na bumukas ang mga ilaw na nagpapakita ng dalawang bunker bed at isang single bed sa sulok ng kuwartong kumpleto sa mga unan at ku
Samantala, sa katabing pinto ay kakapasok lang ng isa pang team sa kanilang silid. Ang unang bagay na napansin ni Zayden ay ang center table sa gitna ng kwarto.Nagiging palaisipan sa kanya kung bakit ito naroroon dahil hindi naman ito bagay sa kabuuan sa disenyo ng kwarto. Nagpasya siyang itulak ito sa gilid at umupo sa ibabaw nito. Parang may napapansin siyang kakaiba habang nakatitig sa kinaroroonan ng mesa. Tumingin siya kay Andrik at sa iba pa na ngayon ay tinitingnan ang buong kwarto, determinadong subukin ang kanyang hinala.
“Please step on the square now.” Maririnig ang boses ng host sa pamamagitan ng mga speaker sa arena.Sinunod ng mga babae ang instruction na ibinigay sa kanila ng may bahagyang pag-aalinlangan.“Maghanda kayo! Bukas ang iyong unang laro at bilang leader ay meron kayong isang napakamahalagang papel. Ngunit bago iyon, ang ilan sa inyo ay hindi na magiging bahagi ng kaganapan bukas."
Nakatakda na ang lahat para magsimula ang unang laro. Ang leader ng bawat grupo ay nasa loob ng isang nakasaradongsampung talampakang salaming silindro habang naghihintay sa finish line. Medyo malakas ang alon habang tumatama ito sa salamin sa magkabilang gilid. Ang lebel ng tubig sa loob ng silindro ay nagsisimula sa ibaba at habang lumilipas ang oras ay tumataas ito. Kung hindi maabot ng mga miyembro ang finish line ay tuluyang malulunod ang leader.Ang lahat ng mga manlalaro ay nasa posisyon