Sige.. JuZa, o DuZa?
Wala na siyang kasama!Nanatiling nakanganga si Julio, hindi makapaniwala. "Ano 'to… multo?" bulong niya sa sarili, sabay lingon sa paligid. Wala. Ni anino ni Izza, wala na. Iniwan talaga siya. Sa gitna ng kanyang dramatikong monologo, literal na na-ghost.Napahawak siya sa dibdib niya, parang tinam
Pagpasok niya sa building, damang-dama niya ang kabog ng dibdib—hindi dahil sa kaba lang, kundi sa pag-asam. Pag-asam na sana, kahit kaunti, hindi pa huli ang lahat. Hindi man siya sigurado kung tatanggapin pa siya ni Izza, isa lang ang malinaw sa kanya: ayaw na niyang magsinungaling sa sarili.Nasa
Ngunit hindi niya nakita ang panghuhusga sa mga mata ni Duke. Sa halip, nandoon ang pag-unawa. Tahimik. Malumanay. Hindi nakakataas, hindi rin nag-aalangan.“Alam mo,” dagdag pa ni Duke, “hindi ka kahihiyan dahil minahal mo ang maling tao. Kung tutuusin, mas kahanga-hanga ka—kasi kahit ilang beses k
Habang naglalakad si Izza palayo, halos sumabog ang dibdib niya sa inis. Hindi niya alam kung dahil ba talaga sa donut, sa presensya ni Julio, o sa sarili niyang kahinaan na laging bumabalik ang damdamin kapag naroon ang lalaking iyon.Nasa pantry na siya nang mapansing naroon pa si Duke, tahimik na
Napakuyom ang kamao ni Erin habang pinagmamasdan ang tagpong iyon—si Duke, walang alinlangang ibinigay kay Izza ang donut na siya mismo ang nag-abot. Hindi siya galit sa donut. Galit siya sa pakiramdam ng pagkatalo. Sa tagpong tila hindi siya nakita, hindi siya pinansin, hindi siya pinili.Huminga s
Napangiti si Julio, pero sa loob-loob niya, may mas matinding ideya na ang umuusbong.Kung hindi ko makuha si Izza… baka mas madali kung alisin ang atensyon ng lalaking kinahuhumalingan niya. At mukhang si Erin—kaibigan niyang matapang, makulit, at walang inuurungan—ay maaaring maging kasangkapan.“