CHAPTER 7-QUESTIONS

Klarong-klaro kay Hillary na pinapakita ni Hugo na wala talaga siyang pakialam at wala din naman siyang pakialam sa kanya. Kung magpataasan sila ng pride, panalo si Hillary d'yan. 

Ngayon na parte na ng pamilya Gavinski si Hillary, magtitiis nalang siyang makasama ang pamilyang ito kahit hindi niya gusto, lalo na ang kanyang asawa na gusto niyang balatan ng buhay. 

Napabuntong-hininga si Hillary at napabalik sa kwarto sa taas para magpahinga. Magkasama dapat sila ngayong gabi pero masaya siya na umalis ang lalaki dahil sosolohin niya ang malaki at malambot na kama. Kanina pa sana siya nakatulog pero binulabog siya ng asungot na si Hugo. 

Samantala, bumalik si Mayor Harrison sa kanilang kwarto at nakita ang kanyang asawang si Jennifer na nakahiga na sa kama, "Honey, maari mo bang samahan si Hillary sa kanyang kwarto ngayon? Iniwan kasi siya ni Hugo at binastos. Ayaw kong isipin ng mga tao na mayroong gulo sa pagitan nila. Hindi maganda na pag-usapan ito ng maraming tao, madadamay tayo."

Hindi rin masaya si Jennifer sa kasalang ito. Isa siya sa mga tumutol dahil sinabi ni Lorraine sa kanya ang tungkol kay Hillary, ngunit walang nakinig sa kanya dahil isa lang siyang hipag ng pamilya. "Harry, ni ikaw nga na sarili kong asawa hindi ko magawang pangalagaan, aatupagin ko pa ang asawa ng iba?"

"Jenny, you're the eldest daughter-in-law into the family. Ikaw ang maybahay ng pamilya at kailangan mong gabayan ang ibang miyembro ng pamilya." 

"What?? Obligasyon ko ba siya? Eh, ang kapal ng mukha niyang magpakasal kay Hugo para lang manghingi ng pera, sa tingin mo ba karapat-dapat siyang mapabilang sa pamilya natin?" Inis na sabi ni Jennifer at pinatay ang lampara sa mesa. 

"Gusto ko ng matulog, pagod ako." Aniya. 

"Jenny, kahit anong sabihin mo, wala ka ng magagawa, kasal na sila at pwede bang tumulong ka naman. That girl can ruin our reputation. She's careless with her actions, kailangan na may umalalay sa kanya." Seryosong sabi ni Harry. 

"Ay, pwedeng si Butler Arthur nalang. Wala ako sa huwisyo para mangialam sa problema ng iba." 

                                 ×××

Ngayong gabi, nagmamaneho si Hugo pabalik sa kanyang sariling mansyon. Nakasanayan niya kasing maniharan ng mag-isa at bihira siyang matulog doon sa mansyon ng kanilang pamilya dahil ayaw niyang makihalubilo sa kanila.

Hindi niya magawang masanay sa pamumuhay kasama ang buong pamilya, kaya umuwi nalang siya sa sarili niyang tahanan para magpahinga. Lalong ayaw niyang makasama si Hillary na nagpapainit ng kanyang ulo. 

Matapos ang ilang minuto, nakarating na siya sa village at pagkatapos niyang iparada ang kotse sa tabi, napansin niya ang isang babae na nakaupo sa pintuan, may hawak na bote ng alak, at tila nakatitig sa ilaw na tumatama sa kanya gamit ang malabong tingin. 

Nagitla naman siya na maaninag kung sino ang taong nandoon at mabilis niyang pinatay ang ilaw at bumaba ng sasakyan. Naglakad siya papalpit sa pintuan at napatingin sa babaeng nakatitig sa kanya na puno ng luha ang mga mata. 

"Bakit ka nandito?"

Ito ay si Vanessa na hindi maipinta ang mukha sa sakit na naramdaman at patuloy na umagos ang luha sa kanyang mata. "Bakit? Bakit ka nagpakasal sa ibang babae?" 

Kanina pa siya nandoon na naghihintay kay Hugo, labis siyang nasaktan na malamang pumayag itong ipakasal sa ibang babae at wala siyang magawa para pigilan ito. 

Suot naman ni Vanessa ang pulang damit na binili sa kanya ni Hugo dati. Nanatili siyang nakaupo sa hagdan na gawa sa semento at tumitig sa mukha ng lalaki. 

"Hugo, magpaliwanag ka naman sa akin? Iiwanan mo nalang ba ako sa ere???"

Halatang pagod na pagod na siya sa kaiiyak, parang naubos na ang lahat ng lakas niya at wala na siyang kakayahang tumayo.

"Vanessa, enough." Kinuha ni Hugo ang bote na kanyang hawak. "Lasing ka na!" 

"No, I'm not! Hugo, alam mo kung ano ang nararamdaman ko. Labinlimang taon na kitang gusto, at ako ang babaeng pinakamatagal na nanatili sa tabi mo. Akala ko kung magpapakasal ka, ako ang pipiliin mo. Bakit siya? Dahil ba mas bata siya sa akin?"

Napahilamos ng mukha si Hugo na walang nagawa kung hindi buhatin siya para dalhin sa loob dahil sobrang lamig sa labas. 

Habang binubuhat siya, patuloy pa rin si Vanessa sa pag-iyak, "Tinatanong kita, Hugo! Ipaliwanag mo sa akin! Bakit?! Bakit mo ako nagawang iwan at magpakasal sa ibang babae?! Mahal mo na ba siya?!" 

Marahan na ipinatong ni Hugo si Vanessa sa sofa. "Magpahinga ka at umalis na pagkatapos."

"No! I won't leave unless you tell me everything! Huwag mo akong iwasan, Hugo. Sabihin mo sa akin ang totoo, mahal mo ba siya??" Pagpupumilit niya at hinila ang kwelyo ni Hugo kaya naglapit ang kanilang mukha. 

Nanatiling kalmado si Hugo na walang reaksyon sa lahat ng mga narinig. Inilayo niya rin agad ang sarili sa kanya. 

"For fifteen years, I stayed beside you. Ginawa ko ang lahat, inalagaan kita at minahal ng lubos. B-bakit hindi mo ako magawang mahalin pabalik? I know you don't love that woman, bumalik ka dito ng mag-isa, tama ba? B-but I still couldn't understand why you agreed to get married with a stranger? Ano bang meron sa kanya, ha??"

Mula nang malaman ni Vanessa na ikakasal si Hugo, balak niya sanang pumunta sa kasal nila para manggulo pero pinigilan siya ng sariling ama dahil ayaw nitong madam ay sa gagawin nitong kahihiyan. Naisipan nalang ng ama niya na ikulong siya buong araw sa mansyon dahil matigas ang kanyang ulo, at nakalabas lang siya ngayong gabi matapos ang kasalan.

Hindi matanggap ni Vanessa na ang lalaking mahal niya ay nagpakasal ng walang alinlangan sa ibang babae. 

Tinitigan ni Hugo ang babaeng umiiyak sa kanyang paanan. Hindi niya masagot ang mga tanong nito. Dahil wala rin siyang dapat na ipaliwanag, sadyang naging mabilis lang ang lahat at hindi niya rin alam kung bakit siya pumayag na magpakasal sa babae. 

Sa huli, tumawag siya sa pamilya ni Vanessa para ipasundo ito, "Nandito siya sa mansiyon ko. Nakainom siya ngayon. Kunin niyo siya dito ngayon din." Malamig niyang sabi.