Five years later…
Zach`s POV
I’m still organizing documents in my office at 4:30 p.m. My day has been the polar opposite of my friend’s. Kung sila magliliwaliw after work, ako, work at bahay lang. My friend also told me to at least have a break. But no. I just don't like to have things hanging over my head.Most of them would find my routine tedious, and it is at times. It is, however, somewhat reassuring. I enjoy coming here to work. It’s just nice to know you’ll always have somewhere to go.
Habang inaayos ko ang table, bigla na lang pumasok ang napakagaling kong kaibigan. Si Tyson.“What are you doing here, Mr. Frechilla” tamad na tanong ko habang patuloy sa ginagawa. Kairita.“Ginoong Levine, ipa-paalala ko lang na birthday ng kaibigan natin. Baka dumiretso ka na naman ng uwi. Aba! Hindi pwede no” sagot nito. Ang lakas ng boses. Kairita talaga.Wala na akong nagawa at sumama sa kumag. Hinintay talaga ako nito sa opisina hanggang sa matapos ang trabaho ko. Kainis.
We arrive at Martin's after seven o'clock. It's a high-end bar owned by Ford's family, a close friend of mine, and the birthday boy.
As soon as we step inside, I can smell the alcohol. Of course, it has to be a classy type of alcohol.
Kahit masyadong marami ang tao, madali naming narating ang table kung nasaan si Ford at ang iba pa niyang bisita. Most of them are our acquaintance in the business world.
“Yow, birthday boy!” kaagad na sigaw ni Tyson. And again. Kairita.“Akala ko hindi mo na madudukot itong si Zach” Ford said while smirking at me“Tss. Pagbibigyan kita dahil birthday mo ngayon, Valencia” me, while raising my eyebrowAgad kaming umupo at nakipagkwentuhan sa iba pang mga bisita. For sure, this will be a long and tiring night.It’s 10 in the evening and many of the visitors are already drunk. Even Tyson, mas dumaldal pa ang loko.
“So birthday boy, I already knew na may nililigawan ka ngayon. How about you pareng Zach” malakas na tanong nito na may kasama pang paakbay.Fuck. I’m feeling dizzy because of his voice. Isama pa ang mabigat niyang braso. Agad ko itong tinabig at umayos ng upo.“Wala kang makukuha na sagot sa akin. Tsismoso mo talaga kahit lasing” tamad na sabi ko rito.“Share naman diyan, Zach. Ang damot mo. Baka naman meron ka nang anak ha” kunwari pa na nagulat sa sinabi nito at nag-tawanan silang dalawa ni Ford.Mga gago talaga.
But what Tyson said stopped me in my tracks. Anak? Baby? Camara, my first love, pops into my mind. What went wrong? I'm not sure. I'm overjoyed at the prospect of having a child with her. But supposedly...
Camara’s POV
It is always possible for things to get worse. That is what I believe following the unexpected events that occurred to me five years ago. Since then, I’ve thought that was a pretty good way to look at life. But lately I’m not sure because I don’t believe things can get any worse.
“Hindi ka makaintindi?! I have a problem with your hotel service. At least give me a refund or 30% of my payment?” sigaw sa akin ng mataray na babae with drawing na kilay.
Hindi nakakatuwa ang mukha niya.
"I apologize, Ma'am. We are unable to provide you with the desired 30% discount. Your issue is with your room. We can provide you with a complimentary meal or spa treatment,” I said politely.“Ganon lang?! Let me talk to your manager or owner!” galit na sigaw nito.Gosh. Ayaw kong mawalan nang trabaho dahil sa babaeng ito. Ayaw kong maapi. Pero kailangan ko nang trabaho para sa amin ni baby. Lintik talaga. Idiota!
“Ma’am…” naputol ang sasabihin ko nang biglang dumating si Ma’am Dahlia, my favorite manager. Note the sarcasm.
“Ma’am what can I do. Ano pong problema rito?” kunwaring mabait na tanong nito“Itong babaeng ito. Sinabi ko na sa kanya ang problema. Ayaw akong pagbigyan sa gusto. Again, I have a problem with your hotel service!” galit na naman na sigaw ni Ma’am.Nag-usap sila tungkol sa problema na parang wala ako roon.
Akala mo kung sinong mabait itong si Dahlia. She’s two years older than me at palagi akong pinag-iinitan. If I know, she’s just insecure with my talent and beauty.
Namalayan ko na lang na umalis si Ma’am with drawing kilay. Now, I have to face the final boss.“Palagi ka na lang nakikipag-away sa mga guest, Camara. Ayusin mo nga ang trabaho mo!” pakikipag-usap nito sa akin. Kulang na lang lamunin ako.
“Pasensya na, Ma’am Dahlia. Siya naman po talaga ang may problema. Kinausap ko pa rin ng maayos si Ma’am kahit sinigawan na ako” sagot ko rito habang nakatingin sa ibang direksyon.Ayaw ko siyang makita. Her face makes my blood boil. Mabait naman ako pero lumalabas ang sungay ko kapag pinapagalitan kahit wala naman akong ginawang masama.
“You never run out of reasons, Camara. Ipagpatuloy mo iyan hanggang sa mawala ang trabaho mo!” sigaw nito at umalis na rin. Tinakot pa ako.If only I could get out of this job. I'm sick of all the dramas. Hindi natatapos ang isang buwan hangga’t hindi ako inaaway ng mga guest.
Siguro hindi receptionist ang bagay sa akin, hotel owner I guess.
Kidding aside, I still can't believe I'm making a career on my own. Despite the fact that this is not my ideal job or life. I'm still grateful to have Matthew with me. He's all I have. Kung wala siya hindi ko alam kung makakabangon pa ako. Kung makakapag simula pa ba ako ulit. It’s been three years, yet, remembering the things that had happened in the past gives me pain I can’t contain.
“Camara, dadalhin na ba kita sa hospital o ano?” biglang sabi ni Lou na natatawa pa. Parang kabute.
Lou is my best friend and the owner of this hotel. Kaya siguro galit si Dahlia dahil alam niyang kaibigan ko ang may-ari nitong hotel. “Stop making fun of me, Louisiana” I said while pouting“Oh, nguso mo. Pa cute ka girl? Anyway, I miss you. Kumusta araw mo?” Hindi talaga ito pumapalya sa pangungumusta sa akin. “Ito, kapagod. Uuwi na ako maya-maya lang” sagot ko“Aba dapat lang. Twelve in the midnight na girl. Si baby Matthew mo” paalala nito.I know. I miss my Matthew already. Nag-usap pa kami ng kaunti ni Lou. Umaga siya pumupunta sa hotel at ngayon lang ginabi nang malamang hindi pa ako umuuwi. I so love this girl.I noticed a familiar structure in my peripheral vision while we were talking. It was so familiar that it made me stop in my tracks and feel my heart beat irregularly. I turn my head slowly in his direction. Zach, the man I desperately want to forget. My very first love.
Nasira kaming apat sa isang iglap lamang. Lalo na si Eduardo at Lucelle. At kasalanan ko iyon."Lucelle, Lucelle, Lucelle," bigkas ko sa pangalan niya habang nagpagewang-gewang. May bote pa ako ng alak na wala ng laman pero bitbit ko pa rin.Gabing-gabi na at galing ako sa birthday ng isang kaklase. Nandoon din si Fely pero pinauwi ko na. Ngayon ay kahit ang pag-uwi ay ayaw ko. Alam kong lasing ako pero ang utak ko ay nagsusumigaw sa mahal kong si Lucelle.Naaninag ko ang bahay nila na madilim. Sa pagkakaalam ko ay siya lang mag-isa doon. Hindi ko alam kung anong sumanib sa akin pero pinasok ko siya sa kanila."Anton! Anong ginagawa mo?!" nahe-hestirikal na tanong nito at dali-daling bumangon mula sa pagkakahiga. Marahil ay nagising sa haplos ko sa kanyang braso."L-lucelle. Haha." Lasing na lasing ako at wala sa wisyo. Hindi ko na alam. Ang gusto ko lang ngayon ay si Lucelle."Umuwi ka na. Lasing ka, Anton!" Nata
Masaya ang pagkakaibigan naming tatlo nina Eduardo at Lucelle. Simula noong araw na nagpalipad sila ng saranggola ay nagkalapit din ang dalawa, kagaya ng pagiging malapit ko kay Eduardo.Kahit dalawang taong mas bata si Lucelle sa amin ay hindi ito hadlang. Pareho kami ng pinapasukang paaralan, sa University of Compostela. Freshman si Lucelle sa kursong Human Management. Ako at si Eduardo naman ay parehong Business Ad ang kinuha pero hindi magkaklase. Nagkikita kami sa paaralan araw-araw at kapag nagkataon ay sabay ding kumakain ng tanghalian."Anton!" tawag ni Lucelle sa akin pagkalabas ko ng classroom. Kahit ang pagsigaw ay parang hindi makabasag-pinggan.Nakatayo ito sa labas ng aming classroom at lumapit agad ako rito na may ngiti sa mga labi. Bagay talaga sa kanya ang uniform namin na kulay blue. "Mabuti at makakasabay ka sa aming kumain. Tatlong araw ka kasing hindi sumisipot tuwing tanghalian," sabi ko rito.Agad siyang napakamot sa kanyang tenga d
Anton's POVIlang taon na ang lumipas. Pero ang sakit at pangungulila ay ramdam ko pa rin. Kahit na mayroon akong kabiyak na nasa aking tabi palagi, hindi pa rin mababago nito na nawala sa akin ang babaeng pinakamamahal ko. Pati ang anak na tinuring ko ngunit hindi pala sa akin, ay nawala sa isang kisap-mata. Hindi ko alam kung anong klaseng parusa ito at ganito ang kinahinatnan ng aking buhay.Sa maliwanag na pasilyong ito, patungo sa taong gusto akong makausap na para bang bibitayin, gusto ko na lamang sumuko sa buhay. Mga matang nakatingin sa aming paglalakad. Mga negosyanteng may marangyang buhay. Mga matatas na tao na nakamit na ang pangarap. Kabilang ako sa kanila... noon. Pero mayroon ding mga empleyado na kumakayod para maitaguyod ang pamilya. Para maagapan ang kalam ng sikmura. Para makamit ang mga pangarap na nais abutin, at para pilit na lang na lumaban sa buhay. Sa kanila na ako napapabilang ngayon...Pinapasok ako sa isang pribadong opisina at
Camara's POVI'm still furious. One week has passed since the incident. Pagkatapos naming magkasagutan ni Madison ay agad naming dinala ni Zach si Matthew sa pinakamalapit na hospital.Sinimento ang kanang braso niya. Pinayuhan din kami ng doctor na huwag muna siyang papasok at baka masangga ito at mas maging komplekado ang lagay. Kaya ang resulta ay ilang araw siyang hindi nakapasok sa school."I want to go to school na, Mama," my baby said with his teary eyes.Nakaupo siya sa aking gilid. Dinala ko siya rito sa trabaho para hindi mainip sa bahay. Bumabalik ang galit ko kapag nagkakaganito si Matthew. Malungkot at matamlay. Pangatlong beses na niya itong sinabi na gusto na niyang pumasok.Sabi ni Nana Belinda ay bigla-bigla raw itong umiiyak na lang. Mabuti na lang at naaalo raw ito ni Lou at tumatahan naman. I'm thankful with Lou dahil hindi niya kami iniwang dalawa ng baby ko. Hindi s
"Sir Levine, these are the documents you requested."Ito ang naabutan ko sa harapan ng aking table, Zach with the genius-like guy. He's a trainee ayon na rin sa klase ng ID na meron ito.Agad kaming nilingon ni Zach at pagkatanggap niya ng mga documents na binigay ng lalaki. I can say that they are very well prepared for the meeting."Good morning, little boy," Zach said ng nakalapit at hinalikan sa pisngi ang baby ko."Good morning, Cara," bati rin niya sa akin at hinalikan ako sa pisngi na labis kong ikinagulat. My cheeks definitely flushed. Matthew, on the other hand, laughs."G-good morning," utal na bati ko rito. Kasi naman!"The meeting will start any moment from now. Come," he said."Pero si Matt..." pigil ko rito sa akma nitong pagpunta sa meeting room."Pwede siya sa loob."Wala na akong nagawa pa ng kargahin niya si Matthew at nagtuloy-tuloy sa paglalakad papasok sa meeting room.
Naalimpungatan ako sa boses ni Nana Belinda na talaga namang nagpagising sa akin. Anong oras na ba? Inaantok pa ako. It's already 2 in the midnight nang matapos kaming magchikahan ni Lou kagabi."Gumising na, Camara. PTA Meeting ngayon!" sigaw ni Nana sa may pintuan ng aking kwarto.Tama. PTA Meeting ngayon at kailangan ko- PTA Meeting ngayon! Napabalikwas ako nang bangon at tiningnan ang oras. 7:40 na. Lagot. Sinabi ko pa kay Zach na bawal ma-late tapos ako pala.Wala na akong sinayang na oras at pumasok na sa banyo. 1-2-3 ang ligo ko,bahala na. Wala namang aamoy sa akin doon. Pagkatapos kong maligo ay nagmadali rin akong mamili nga susuotin. Off shoulder royal blue dress. Hindi naman siya revealing dahil hanggang siko ang sleeves. Okay nato. Pretty pa rin. It goes well with my black 2-inch sandals. Mommy na mommy ang datingan ko ngayon, ah.Tumakbo kaagad ako pababa pagkatapos kong magbihis. It's already 8 na when I took a glance at my cellphone. I also