Masaya ang pagkakaibigan naming tatlo nina Eduardo at Lucelle. Simula noong araw na nagpalipad sila ng saranggola ay nagkalapit din ang dalawa, kagaya ng pagiging malapit ko kay Eduardo.
Kahit dalawang taong mas bata si Lucelle sa amin ay hindi ito hadlang. Pareho kami ng pinapasukang paaralan, sa University of Compostela. Freshman si Lucelle sa kursong Human Management. Ako at si Eduardo naman ay parehong Business Ad ang kinuha pero hindi magkaklase. Nagkikita kami sa paaralan araw-araw at kapag nagkataon ay sabay ding kumakain ng tanghalian.
"Anton!" tawag ni Lucelle sa akin pagkalabas ko ng classroom. Kahit ang pagsigaw ay parang hindi makabasag-pinggan.
Nakatayo ito sa labas ng aming classroom at lumapit agad ako rito na may ngiti sa mga labi. Bagay talaga sa kanya ang uniform namin na kulay blue. "Mabuti at makakasabay ka sa aming kumain. Tatlong araw ka kasing hindi sumisipot tuwing tanghalian," sabi ko rito.
Agad siyang napakamot sa kanyang tenga d
Nasira kaming apat sa isang iglap lamang. Lalo na si Eduardo at Lucelle. At kasalanan ko iyon."Lucelle, Lucelle, Lucelle," bigkas ko sa pangalan niya habang nagpagewang-gewang. May bote pa ako ng alak na wala ng laman pero bitbit ko pa rin.Gabing-gabi na at galing ako sa birthday ng isang kaklase. Nandoon din si Fely pero pinauwi ko na. Ngayon ay kahit ang pag-uwi ay ayaw ko. Alam kong lasing ako pero ang utak ko ay nagsusumigaw sa mahal kong si Lucelle.Naaninag ko ang bahay nila na madilim. Sa pagkakaalam ko ay siya lang mag-isa doon. Hindi ko alam kung anong sumanib sa akin pero pinasok ko siya sa kanila."Anton! Anong ginagawa mo?!" nahe-hestirikal na tanong nito at dali-daling bumangon mula sa pagkakahiga. Marahil ay nagising sa haplos ko sa kanyang braso."L-lucelle. Haha." Lasing na lasing ako at wala sa wisyo. Hindi ko na alam. Ang gusto ko lang ngayon ay si Lucelle."Umuwi ka na. Lasing ka, Anton!" Nata
“I think he’s coming,” I said, sounding hysterical. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko. Sobrang sakit ng aking tiyan at balakang, hindi ako mapakali. Natakot ako bigla. “No way.” sambit ni Tita Fely. She couldn’t believe it; the baby wasn’t due for another two months. “Let’s go na po, ahhhhh!” I shouted as I barely could stand the pain. Namalayan ko na lang na dumating na ang ambulansya na tinawagan ni Tita. Dali dali akong pinahiga sa stretcher at pinasok sa car ambulance hanggang sa marating namin ang pinakamalapit na hospital. We arrived at the hospital in time. We were lucky; only one room was available. Room 7. No one has used the room in over a year. It was sterile, clean and it was for me. Pinahiga nila ako sa kama. Bakas sa mukha ko ang pamimilipit sa sakit. Para akong papanawan ng ulirat. Natatakot ako para sa baby ko. Hind
Five years later… Zach`s POV I’m still organizing documents in my office at 4:30 p.m. My day has been the polar opposite of my friend’s. Kung sila magliliwaliw after work, ako, work at bahay lang. My friend also told me to at least have a break. But no. I just don't like to have things hanging over my head. Most of them would find my routine tedious, and it is at times. It is, however, somewhat reassuring. I enjoy coming here to work. It’s just nice to know you’ll always have somewhere to go. Habang inaayos ko ang table, bigla na lang pumasok ang napakagaling kong kaibigan. Si Tyson. “What are you doing here, Mr. Frechilla” tamad na tanong ko habang patuloy sa ginagawa. Kairita. “Ginoong Levine, ipa-paalala ko lang na birthday ng kaibigan natin. Baka dumiretso ka na naman ng uwi. Aba! Hindi pwede no” sagot nito. Ang lakas ng
"Yogurt, orange juice, milk…" I said happily here at the grocery store. Why I`m happy? Ang lakas kasi ng stereo nila at gusto ko rin ang kanta. Days has passed since I last saw Zachary. Pinipilit ko siyang alisin sa isip ko kahit na mahirap. Ayoko nang masaktan at makasakit pa. Kaya hangga't maaari, iiwasan ko talaga siya. I’m busy roving my eyes around the meat section. Someone’s cart abruptly collided with mine. Tiningnan ko kung sino at halos gusto kong magsalita ng mga masasamang words. Tita Fely, my loving stepmom. Ano ba ito? Hinahabol yata ako ng mga tao sa nakaraan, ah! “Kay liit naman ng mundo at nagkita pa tayo?” she looks annoyed while saying those line. Hindi ako nakapag-salita at nakatitig lamang ako ay Tita. Bakas sa itsura nito na wala siyang problema sa buhay. Ang ganda ng aura. Iba! “Are you mute or deaf?” she asked
Mabigat ang ulo ko pag-gising kinaumagahan. Nakatulugan ko na ang pag reminisce ng huling pag-uusap namin ni Zach. Today is Sunday and I’ve decided na ipasyal si Matthew. Aside sa gusto kong makipag bonding sa anak ko, gusto ko ring malimutan niya kahit papaano ang tungkol sa Daddy niya. “Mama, where are we going” tanong ng anak ko habang nagsusuklay ng buhok. “Kung saan ang gusto ng baby ko. Mamasyal tayo, just tell me where you want to go, baby” I replied while continuing to comb his hair. Ang cute, akala mo binata na kung makaayos sa sarili. When I look at my baby, he reminds me of Zach. But not entirely. It’s just that their eyes, skin, and lips are all the same color. Their lips are both thin and symmetrical. Hindi rin nagtagal ang pag-aayos namin. Matthew has expressed an interest in playing arcade or kiddie games. So, as an obedient
Secrets start a chain reaction of lies that eventually come back to haunt you. You become so accustomed to lying that you begin to believe it. I realized that I could no longer keep my secrets. To myself, as well. Agad kong binawi ang tingin kay Zach at nilingon si Matthew para patahanin ito. “Baby, stop crying na. Mama is here, walang aaway sa iyo” malumanay na sabi ko rito at pinupunasan pa rin ang pisngi nito. He just nodded in response so I just hugged him while caressing his back. Ano naman kaya ang ginawa ng Zach na iyon at umiyak ang baby ko?! For sure, he just made a face to my baby. Noon pa man, ang hilig nitong magpa-iyak ng bata. Kahit inis ako sa ginawa ni Zach, nakakaramdam pa rin ako ng kaba ngayon. Galit na pinaghalong kaba. Nice tandem. Tatanda talaga ako ng maaga rito. Alam ko na iniisip na niya ngayon kung
5 years ago... Camara's POV First kisses are said to be special... And they are intended for a specific individual. It is true... But I gave it away to someone... Somebody... "Camara, wake up!" "Camara!" I opened my eyes to see my lovely friend Irene's face. "What? Irene naman,natutulog yung tao eh," saad ko rito. Inaantok pa talaga ako. I want to sleep all day,kung pwede lang. "Eh sino ba ang hindi aantukin? You just stayed up late studying for our exam," she said directly to my face at ang lakas pa ng boses. Ang babaeng 'to talaga. "Minimize your voice,okay? Tsaka,nakinabang ka naman. Dapat nga ilibre mo ako imbis na pagalitan." I look at her while pouting.
I'm in our house's Relaxation Room, tidying up and rearranging my books while waiting for Irene dahil meron daw siyang ibabalita sa akin. The debate competition took place two weeks ago. I already moved on pero naiirita ako kapag naaalala si engineering guy. "I'm heeeree," Irene exclaims, her face brighter than it has been in months. "Ano ang balita mo at sobrang saya mo ngayon?" "Ihanda mo ang sarili mo, sigurado ako na matutuwa ka rito,"she said "Ano nga?"I asked curiously "Diba galing ako sa school kasi may meeting. I heard from the teachers na nag-uusap. There`s a research contest next month." Ang daming sinabi. Pabitin ka po? "Oh tapos?" I asked Irene looked at me with a suspicious smile. Now, I think this is a bad news. Alam ko ito eh. Ganitong-ganito ang itsura niya kapag merong hindi magandang