This chapter is dedicated to Jassa Mae Ombajin. Thank you for making yourself known! Just comment, give 5 star rate, or give gems and gifts po for me to notice you guys. This is all for you so I would like to meet all my readers hehe
“Fuck you, Valderama..." bulong niya sa sarili. But she knew he wouldn't stop easily.Wala siyang pagpipilian. Bigla niyang itinulak ang matipunong dibdib ng lalaki gamit ang dalawang palad."Tss. Get off me!" mariing sabi ni Trixie. Pero parang bato si Sebastian. Hindi man lang ito natinag.“I don’t want to, Love. Let me just enjoy this closeness with you…” bulong ni Sebastian, malapit sa kanyang tenga. Ramdam na ramdam ni Trixie ang init ng hininga nito sa balat niya.“Lumayo ka sa akin, Valderama! May pasabi-sabi ka pa na sober! You’re clearly delirious right now because of alcohol!” sigaw niya, habol ang hininga. Pero hindi pa rin siya makawala.At sa halip na mapikon, mas lalo pang lumalim ang ngiti ni Sebastian. His dark eyes gleamed with mischief.“Oh? So you’ve been observing me enough to know when I’m sober and when I’m drunk? Even tho I clearly said not?” Sebastian’s voice was playful, and teasing. Lasing pa nga siya, pero alam niya ang eksaktong ginagawa niya.“You can sc
Sa biglang buhos ng ulan sa kalaliman ng gabi, sabay ang pagbuhos ng emosyon sa puso ni Trixie. Pagod na pagod siya mula sa buong araw ng pag-iyak, pakikipag-usap, at pag-aalala. Ngunit higit sa lahat ay dahil sa pagpapanggap na kaya niya pang tumanggap ng problema. Na Kaya niya itong bitbitin lahat mag-isa. But she must conquer this. Dapat kaya niyang maging matatag, lalo na ngayong may bagong balitang dala ang puso niya.Naglakad sila palapit sa maindoor ng bahay matapos maipark niya ng maayos ang kotse. Ang mga patak ng ulan ay tila mga paalalang hindi mo kailanman makokontrol ang panahon, gaya rin ng hindi mo mapipigilan ang mga taong gustong bumalik sa buhay mong matagal mo nang pinilit limutin.At heto na nga si Sebastian.Ayaw niya sanang papasukin ito.Diyos ko, ayaw na ayaw niya talaga. Pero—Napakagat siya sa labi. Her hands were shaking a little as she clutched the doorframe. Naaamoy pa rin niya ang alak sa katawan ng lalaki, mula pa kanina nang payungan niya ito sa laba
Sebastian Valderama is right in front of her eyes. Hindi agad nakakilos si Trixie. Nanatili siya sa loob ng kotse, nanlalaki ang mga mata, habang pinagmamasdan ang dating asawa na ngayon ay nasa labas ng bahay niya. Anong ginagawa niya rito?Sa kalagitnaan ng gabi. Sa gitna ng ulan. Sa labas ng bahay niya?Nanlalambot ang tuhod ni Trixie. Para siyang binuhusan ng yelo, hindi dahil sa ulan kundi sa bigat ng presensiyang iyon sa harap niya. What the hell is he doing here? At sa mismong bahay na iniwas niyang ipaalam sa kahit kanino sa pamilya Valderama. She had guarded her peace like a fortress, and yet here he was… crashing through her walls again like he always does.Her fingers curled into fists on her lap, but she remained seated inside the car. Bakit ngayon? Bakit dito? At bakit siya?Nangingibabaw ngayon kay Trixie ang kalituhan kung paanong narito ngayon si Sebastian. Of all people, her ex husband would be the last person she could think of barging in here. Dahil mahigpit niy
Hindi siya anak ni Mateo Bolivar.Siya, si Trixie, ang babaeng ngayon ay itinaguyod ang sarili sa mundo ng teknolohiya at agham, ay biglang hindi sigurado kung sino talaga siya.At sa harap ng lahat ng iyon, si Racey ang nasa tabi ng babae.Buong hapon na silang magkasama. Tahimik si Racey noong una. Hindi agad siya naniwala. Pero habang isa-isang binanggit ni Trixie ang masasakit na alaala, ang paraan ng pakikitungo ni Mateo sa kanya, ang malamig na titig nito, ang mga panahong parang pasanin siya sa mata ng lalaking tinawag niyang "daddy", at higit sa lahat, ang hindi mapapantayang sakit ng pagtanggi ni Mateo sa ina niyang si Mary Loi Salvador, unti-unting nabasag ang duda sa puso ni Racey.Nanatiling tahimik si Racey. Hinaplos niya ang buhok ng kaibigan. Walang makapaghanda sa kaniya sa mga pinagdaanan ni Trixie ngayon. Walang tamang salita. Pero may isang bagay siyang hawak, ang katapatan sa kaibigan.“Of course, you are. You are still you,” sagot ni Racey sa wakas, mahina ngunit b
Nagsimulang hindi magsalita si Racey nung binanggit ko si Helios… at kung paano ko siya binilihan ng personal items as pasalubong.Biglang lumamig si Racey. Hindi na siya umimik. Hindi na siya ngumiti matapos iyon.Teka... nagseselos ba si Racey?Napatitig bigla si Trixie sa kaniyang kaibigan na kaharap ngayon. Lihim na pinag-aralan ang ekspresyon nito. At sa loob ng utak niya, naroon ang gulo.Jealousy? Of Helios? Bakit naman—Naputol ang haka-haka nang mapagtagpi-tagpi na ni Trixie ang mga senyales. Ang pag-iwas ng tingin ni Racey. Ang pag-iwas nito ng tingin kanina. Ang biglaang pagkakagulo ng sagot.Could it be?Oh my God.“Racey...” masinsin niyang tanong, may ngiti sa labi ngunit puno ng tukso, “nagseselos ka ba?”Dahil doon ay nanlaki ang mata ng babae, nguit bago pa siya makapagsalta para depensahan ang sarili, dinugtungan na ni Trixie ang kaniyang haka-haka.“Nagseselos ka kasi wala kang pasalubong? That’s so petty!”Hindi niya maiwasang magtanong. Nagseselos ba siya dahil bi
Napangiti si Trixie sa kabila ng kaguluhan sa isip. “Racey…”“Yeees?” masiglang tugon ng kaibigan.“Never change, please. You are all I have too.”“Why would I? I’m your ride or die. And right now, I’m ready to ride over your enemies and die sa kakaiyak. So tell me everything… again.”Huminga nang malalim si Trixie at napangiti nang may halong lungkot. “Alright. From the top.”Sa loob ng pribadong sala na iyon, natagpuan nina Trixie at Racey ang isang sandaling tila lumuwag ang bigat ng mundo.Sa pagitan ng mga puting kurtina at mamahaling mga muwebles, nagsimulang maging tapat si Trixie sa taong parang kapatid na niya, hindi man parehong dugo ang nanalaytay sa kanila, their speaking to each other is enough. Hindi para sa kumpanya, hindi para sa proyekto, kundi para sa sarili niyang puso na ilang araw nang pinipigilan ang pag hiyaw.Hawak niya ang isang mug ng mainit na tsokolate na nilagyan ni Racey ng gatas, paborito ni Trixie. Isang uri ng maliit na comfort na hindi naisip ng babae