This chapter is dedicated to all Trixie x Helios shipper here. I hope nakabawi na po ako sa inyo hehe. COMMENT at GEMS naman po diyann. Thank youuu!🩷
“... na hindi raw pala anak ni Mr. Bolivar si Ma’am…”Biglang humigpit ang pagkakakuyom ni Sebastian sa kanyang kamao.The fucking nerve.Mateo Bolivar. That bastard.Just to what extent are you going to scar my woman? I’ll surely make you rot in hell!And that woman. Ang kabit niya. The very same people who have been trying to destroy Trixie piece by piece.Napadiin siya ng pindot sa elevator button, halos mabutas na nga ito. Faster, faster, faster.Pagbukas ng elevator doors mabilis ang bawat hakbang ni Sebastian. At nang makarating siya sa tamang floor, hindi na siya tumigil para huminga. Diretso ang lakad niya patungo sa alam niyang cubicle rito ng babae. Malalaki, mabibigat, puno ng apoy at tensiyon ang bawat hakbang na iginagawad niya. Hanggang sa makarating na siya sa cubicle ni Trixie pero wala roon ang babae.Ang ibig sabihin lang noon—Nasa loob siya ng opisina ni Casper.Dahil sa lahat ng pagkakataon, sa lahat ng biglaang sakit, isa lang ang pinupuntahan ng asawa niya.S
“Sir?” tanong ulit ni Yuan, maingat. “Do we execute full media release that finally they will be behind bars this evening? Or should we wait until they’re in custody?”“No,” matigas na sagot ni Sebastian. “We release it before their arrest. Let the world know what kind of monsters they are. I want the public opinion to crush them even before the law does.”Yuan nodded. “Understood, Sir. The media outlets are on standby. Do you want to notify Ma’am Trixie?”Nanahimik si Sebastian. Tumayo siya mula sa kanyang upuan at tumingin sa bintana ng opisina.“Hindi pa,” aniya. “Not until she sees them in handcuffs.”Because no amount of flowers, sweet gestures, or apologies could ever erase the scars those people gave her.But justice?That… that is the kind of gift only he could give her.Saglit siyang napatingin sa picture frame sa kanyang mesa. Larawan nila ni Trixie iyon, kuha sa isang gala night bago pa sila tuluyang maghiwalay.She was smiling back then. But behind that smile, Sebastian kn
Matapos ang ilang araw ng matamis na pagkukunwari sa bansang Hong Kong kasama ang kanyang pamilya, sa wakas ay nakatapak muli si Sebastian sa tunay niyang teritoryo… ang mundo ng kapangyarihan, ng galit, at ng kontrol.Pagkababa ng eroplano, wala nang patumpik-tumpik pa at wala nang inaksayang sandali si Sebastian Valderama. Matapos ihatid sina Xyza at Yanyan sa kanilang tahanan na may mga kasamang yaya’t guwardiyang handang umalalay, dumiretso na siya sa headquarters ng Valderama Group of Companies. Naka-pressed navy blue suit siya, walang bahid ng saya ang ekspresyon ng mukha. Bukod sa namamayaning emosyon ng pagseselos kagabi pa, busangot sa buong biyahe ang lalaki. And other than that, this wasn’t just any business day for Sebastian Valderama.Today was judgment day.Wala pang isang oras mula nang makabalik siya sa bansa ngunit alam niya, the clock was ticking, pabor sa kaniya… sa kanila.Sa loob ng sasakyan, tahimik lamang siyang nakatingin sa labas. Ngunit sa ilalim ng kanyang
Hindi pa man tuluyang nagsasara ang pintuan ng opisina ni Casper ay para bang bumagsak na ang buong mundo ni Trixie. Nanghihina siyang napaupo sa mahabang leather sofa sa receiving area, ang mga balikat ay tila dinudurog ng bigat ng mga katagang kanina lamang ay ibinuga ng lalaking minsan niyang tinawag na Daddy.Hindi niya na kayang tumayo. Hindi niya na kayang magsalita.Nanginginig ang kanyang mga daliri habang pilit na kinukumpas ang dibdib na parang may mabigat na batong hindi maialis. Napakagat rin si Trixie sa kaniyang labi.Napatungo ang babae, mariing kinuyom ang kanyang mga palad sa tuhod, habang pinipigilan ang sariling huwag tuluyang humikbi. Ang buong lakas niya ay parang iniwan siya sa harapan ng maraming tao sa lobby kung saan siya nilapastangan ng kabit ng kanyang ama, at higit sa lahat, kung saan siya itinakwil nito.Tumango si Trixie, marahan. Waring pinapakalma na lamang ang saril. Pero wala sa tono ang tugon. Hindi ganti ang nasa isip niya ngayon. Hindi ang husti
Nanigas si Trixie. Hindi siya makagalaw. Ang dibdib niya’y tila pinukpok na ngayon ng martilyo.Walang gumalaw. Walang umimik.Kahit si Precy ay napatingin sa kanya upang siguro ay tingnan ang reaksiyon niya at iguhit ang isang ngiti ng satisfaction ng pagkapanalo."Ano…?" mahina niyang tanong. "Anong... sinabi mo?" bulong ni Trixie"I said," ulit ni Mateo, halos sumisigaw, "You were never mine. Your mother cheated on me. At hindi ko kailanman tinanggap ang pagkatao mo. And now you stand there, parang may karapatan ka sa lahat ng mga ‘to? Kalayaan at kayamanan? How could you, when your mother deprived me of that for years! Nagsimula lang akong totoong sumaya nang makasama ko na si Wendy at Precy, because they were my true family."Lalong natahimik ang lahat sa bulgaridad na iyon. Walang ni isang makapagsalita. Ilang mata ang napapikit, habang ilang bibig ang napamura ng mahina.Trixie’s hands started to shake. Hindi dahil sa takot—kundi sa poot. Sa panghihina. Sa pagkawasak ng isang i
"Kung hindi ka lumaban noon, hindi sana nagkagulo!" sigaw ni Precy."Lumaban?" Nagdilim ang mga mata ni Trixie. "Wala akong ginawa kundi ang magpakabait noon. Tumahimik. Tinanggap ang lahat. Pero anong ginawa niyo? Tinarakan niyo ako sa likod. Sa mismong ama kong akala ko ay kakampi ko, pero mas piniling kampihan ang kabit at anak niya sa labas."“Shut the hell up! Wala kang alam! What were talking about now is the present problem you brought us. Stop bringing up irrelevant cases!” Hanggang doon ay matapang pa rin talaga si Precy kahit siya na nga itong umagrabyado sa kanila ng kaniyang ina na si Mary Loi.Trixie rolled her eyes. “Ang dami mong sinasabi, pero ni isa doon wala akong ginawa. The truth is... you're simply rotting in your own filth. Your karma is showing, Precy. Can’t you comprehend that? Hindi mo ba matanggap na finally ay may karma ka na?”"You're manipulating everything! Lahat ng ito! Ikaw ang may pakana! Sinira mo ang MFA, pati negosyo namin! Sinira mo kami dahil sa