Chapter 4

Namigay nga silang dalawa na magkaibigan ng pera sa mga taong mahihirap kagaya nila. Tuwang-tuwa naman ang mga taong pinagbigyan nilang dalawa ng pera. Sobra-sobra ang pasasalamat nito sa kanilang dalawa. Masaya naman sila sa nakikita nila mula sa mga taong binigyan nila ng pera. Malaking tulong na 'yon na bigay nilang dalawa.

Hapon na silang dalawa natapos na magbigay ng pera sa mga taong kapus-palad kagaya nila. Nakakapagod ngunit masayang-masaya sila dahil natulungan ito nila kahit papaano. Nagutom silang dalawa na magkaibigan kaya ang ginawa nila ay kumain silang dalawa sa isang fast-food chain. Um-order sila ng marami. Hindi nila nagagawa 'yon dati ngunit ngayon na may pera na silang dalawa ay kayang-kaya na nila. At kahit nga ubusin pa nila ang lahat ng pagkain na order-in sa fast-food chain ay kayang-kaya. Marami pa rin silang dalawa na pera.

"Uuwi lang ako saglit sa amin," sabi ni Stella kay Janice na kaibigan niya. "May kukunin lang ako doon sa amin na importanteng mga papeles at babalik kaagad ako kung saan man nga tayong dalawa magkikita. Iyon lang ang kukunin ko. Hindi na ako magdadala ng mga gamit. Bibili na lang tayo ng bago tutal may pera naman tayo. Kayang-kaya natin bilhin ang kahit ano na naisin natin."

Tumango naman kaagad ang kaibigan niya na si Janice sa sinabing 'yon niya at nagsalita, "O, sige. Ikaw bahala kung sasaglit ka muna na uuwi sa inyo para kunin ang importanteng papeles na kailangan mong kunin pag-alis natin. Saan naman kita nito hihintayin nito habang bumalik ka muna sa inyo?"

Nag-isip-isip muna si Stella kung saan siya puwedeng hintayin ng kaibigan niya. Hindi kasi puwedeng dalhin niya ang pera baka makita siya sa bahay nila na may dalang ganoon kalaki at magkagulo pa sila. Mga mukhang pera pa naman ang mga kasama niya sa bahay nila lalo na ang pekeng mga magulang niya. Kailangan ay may lugar sila kung saan maghihintayan sa isa't isa. Ayaw naman ni Stella na sa kung saan na kanto siya hintayin ng kaibigan niya. Gusto niya sa isang ligtas na lugar siya nito hintayin lalo na may malaking halaga ng pera itong dala-dala. Mabuti pa kung wala ay walang problema.

Naisipan niya na magcheck-in na lang kaya sila sa isang hotel para doon siya hintayin ng kaibigan niya na si Janice habang uuwi na muna siya sa kanila. Mas ligtas kung nasa isang hotel sila. May pera naman silang pambayad sa hotel na pagche-check-in-an nilang dalawa na magkaibigan.

"Alam ko na kung saan mo ako hihintayin," sabi niya kay Janice na nakangiti.

"Saan? Saan kita hihintayin nito mamaya?" tanong nga ni Janice sa kanya.

Stella let out a deep sigh.

"Magche-check-in tayo sa isang hotel para doon ko ako hintayin habang nasa amin ako para kunin ang importanteng papeles na kailangan ko na makuha. May pera naman tayo na pangbayad sa hotel na pagche-check-in-an natin. Doon na rin muna tayo mananatili habang wala pa tayong mapupuntahan. Iyon ang naisip ko na ligtas na lugar habang hinihintay mo ako. Ayaw ko na hintayin mo ako sa kung saan na kanto d'yan, eh. Mabuti kung wala kang dala-dala na malaking halaga ng pera. Baka mapahamak ka n'yan, eh. Ayaw ko naman na mangyari 'yon kaya magche-check-in na lang tayo sa isang hotel para ligtas tayo lalo ka na," sagot ni Stella sa kanyang kaibigan na si Janice na sang-ayon naman kaagad sa sinabi niyang 'yon.

Janice nodded immediately. "Sige. Mabuti pa nga na ganoon ang gawin natin tutal may pera naman tayo. Magcheck-in na lang tayo sa isang hotel para ligtas nga at may matutuluyan tayong dalawa habang wala pa tayong matutuluyan sa ngayon," mabilis na sagot ni Janice sa kanya.

"Oo nga, eh. Mas mabuti na 'yon na maging ligtas tayo. Aanhin naman natin ang malaking halaga ng pera na hawak-hawak natin kung mapapahamak naman pala tayo sa bandang huli. Wala pa ring silbi. Kailangan na isipin natin ang ating kaligtasan lalo na ngayon," tugon ni Stella sa kaibigan niya.

"Sinabi mo pa. Kailangan talaga natin na isipin ang ating kaligtasan. Kagaya nga ng sinabi mo na aanhin naman natin ang malaking halaga ng pera kung mapapahamak lang naman pala tayong dalawa. Wala nga talagang silbi 'yon. Ang galing mo talaga mag-isip," sabi pa ni Janice sa kanya.

"Hindi naman. Gusto ko lang talaga masigurado na walang mangyayaring masama sa ating dalawa," nakangising sagot ni Stella sa kanya.

Inubos na muna nilang dalawa ang kinakain nila. Nagutom sila sa pamimigay ng pera kanina sa mga kagaya nila kapus-palad.

Nagcheck-in nga silang dalawa sa isang hotel malapit sa kinainan nila na fast-food chain. First time nila na makapasok sa isang hotel. Nagpasama naman nga silang dalawa sa isang staff doon patungo sa magiging room nila. Magkasama silang dalawa sa kuwartong 'yon. Malaki ang room nila.

Makalipas ang ilang minuto ay nagpasya si Stella na iwan muna ang kaibigan niya na si Janice doon sa hotel room nila habang siya ay babalik muna sa bahay nila para kunin ang importanteng papeles na kailangan niyang makuha.

Sumakay siya ng taxi patungo sa kanila. Habang wala siya ay natulog ang kaibigan niya na si Janice. Nakaramdam ito ng antok dahil sa wala naman siyang kausap. Mag-isa lang siya sa loob ng hotel room na 'yon.

Walang katao-tao doon sa bahay nina Stella. Wala rin doon ang hilaw niyang mga kapatid. Wala siyang ideya kung nasaan ito. Sinamantala na lang niya ang pagkakataon na walang tao doon sa bahay nila. Kinuha niya ang kailangan niyang kunin. May kaunting oras pa siya kaya kinuha niya ang ilang mga gamit na importante sa kanya. Ang iiwan lang niya ay 'yung mga hindi niya importante para sa kanya.

Dali-dali na nga siyang lumabas sa bahay nila. Kinakabahan siya habang papaalis sa bahay nila. Wala pa rin ang mga kasama niya doon. Nakahinga siya nang maluwag nang nasa may kalsada na siya. Naghihintay siya ng masasakyan pabalik sa hotel kung saan silang dalawa na magkaibigan naka-check-in.

Tamang-tama nang makabalik siya sa hotel kung saan sila naka-check-in ay gising na ang kaibigan niya na si Janice. Inayos na nito ang kanyang magulong buhok kanina dahil sa pagtulog niya.

"Kumusta ang pagpunta mo sa inyo? Nakuha mo ba ang dapat mong kunin?" tanong kaagad ni Janice sa kanya.

Tumango muna siya dito bago nagsalita sa harapan nito.

''Oo. Nakuha ko na nga ang dapat kong kunin. Kinuha ko na rin 'yung iba kong mga gamit na importante sa akin samantalang iniwan ko na ang iba. Bibili na lang tayo ng panibagong mga gamit, eh," masayang kuwento niya kay Janice.

"A, mabuti naman kung ganoon. Nandoon ba ang mga kasama mo? Ano'ng sabi nila sa 'yo? Inaway ka naman ba nila lalo na ng mga hilaw mong kapatid?" tanong pa nga ni Janice sa kanya.

Umihip muna siya ng hangin bago nagsalita. "Wala. Wala silang lahat doon sa bahay. Hindi ko alam kung nasaan sila, eh. Mabuti nga na walang tao sa bahay namin para walang sagabal sa akin kanina. Mabilis lang naman ako doon sa bahay. Wala silang kaalam-alam na hindi na ako uuwi sa amin. Ayaw ko naman na magpaalam pa sa kanila. Wala naman silang pakialam sa akin. Mas gusto nga nilang mawala na ako sa kanila kaya hindi ko na kailangan na gawin pa 'yon," nakangusong sagot ni Stella sa kaibigan niya.

Nalulungkot siya kahit papaano dahil sa nararanasan niya mula dito. Hindi man lang siya itinuring na kapamilya kahit hindi naman talaga siya tunay na kadugo nila. Wala naman siyang ginagawang masama sa kanila para hindi siya pahalagahan nila. Ginagawa naman niya ang tama sa kanila araw-araw.

Janice shook her head after she heard her friend's reply. "Mabuti naman nga na wala sila doon kanina para hindi na kayo nagkagulo pa o ano. Mas maganda na umalis ka sa kanila ng tahimik. Sakto naman ang pagpunta mo kanina, eh," sabi ni Janice sa kanya.

"Oo nga, eh," tugon ni Stella at nagpakawala siya nang malalim na buntong-hininga. "Hindi na talaga ako babalik sa kanila para makasama silang lahat. Ayaw ko na. Pagod na ako. Panahon na rin siguro na sarili ko naman ang isipin ko."

"Totoo. Kailangan na sarili naman natin ang isipin natin. Yayaman tayong dalawa at titingalain nila tayo lalo ka na," sabi ni Janice na nakangisi sa harapan ng kaibigan niya. Stella shook her head and smiled too.

"Tama ka sa sinasabi mo," saad niya. "Ano pala ang ginawa mo dito kanina habang wala ako?"

"Natulog lang ako, eh. Nakaramdam kasi ako ng antok kaya umidlip muna ako. Ang tahi-tahimik dito sa loob at wala akong kausap kaya nakaramdam ako ng antok kanina. Tamang-tama bago ka dumating ay nagising na ako," sabi niya kay Stella na muli siyang tinanguan.

"Halata nga, eh. Gusto mo rin ba na umuwi muna sa inyo? Baka may kukunin ka rin kagaya ko. Habang may oras pa tayo ay umuwi ka na muna sa inyo para kunin ang kailangan mong kunin. Ako naman ang maiiwan dito sa hotel room," sabi ni Stella kay Janice.

"Puwede ba?" tanong ni Janice sa kanya.

"Oo. Puwedeng-puwede. Sino ba ang nagsabi na hindi? Wala naman, 'di ba? Umuwi ka na muna sa inyo para kunin ang mga kailangan mo rin na kunin kagaya ko. Maiiwan ako dito," tugon pa ni Stella sa kanya.

May gusto rin na kunin si Janice sa kanila kaya uuwi na muna tuloy siya. She quickly nods her head and said, "Sige. Uuwi na muna ako ngayon sa amin para kunin ang kailangan kong kunin."

"Okay. Maghihintay ako dito sa 'yo. Umuwi ka na muna hangga't maaga pa at may oras pa."

"Oo. Uuwi na muna ako. Salamat. Mabilis lang naman ako, eh. Babalik kaagad ako dito sa hotel."

"Sige. Take your time. Mag-iingat ka pauwi sa inyo."

"Oo naman. Salamat pa rin sa 'yo," sagot ni Janice sa kanya na nagpapasalamat.

"Walang anuman 'yon. Sige na. Umuwi ka na muna habang maaga pa."

Lumabas na si Janice sa room na 'yon at naiwan naman si Stella.