Domino's Point of View Kunot ang nuong tinatapunan ko ng tingin ang lalaking patuloy na kumakain sa harap ko. Ilang araw pa lang mula ng makilala—oh no, scratch that. 'Mula nang makita' ko ang lalaking 'to pero heto ako ngayon, nakaupo sa katapat n'yang upuan at may mga pagkain sa harap. What the heck did just happened between us? Bakit parang ang dali ko namang nakapasok sa buhay ng lalaking 'to?Pasimpleng tinakpan ko nalang mukha ko't wala sa oras na nahiya.Oh my God! Nababaliw na ako anong nakapasok sa buhay? The hell, Domi! This is a mission! And that man infront of you is your mission! For pete's sake ano bang nangyayari sa 'kin?Nanlalaki ang mga matang napatingin ako sa lalaking kumakain parin. ' Could it be—ginayuma ako ng Arabo'ng 'to?!' Halos malaglag na ang panga ko habang nakatingin sa kaharap ko. Paano kung totoo ang iniisip ko?"Can you please stop doing that?" Nabalik lang ako sa huwisyo ng magsalita s'ya. I cleared my throat atsaka umayos ng upo, hinawakan ko na r
Domino's Point of View Kunot ang noong nakatingin lang ako sa wierd na lalaking nakangiting-aso sa gilid ko. I'm an agent, kaya alam kong may hidden motive ang mga taong katulad ng isang 'to. Specially that he possess such a extraordinary skill, that a normal person won't be able to do such thing. "Well?" he asked again. Hindi makapaniwalang nakatingin lang ako sa kan'ya. I didn't even bother to hide my emotions from this stranger and just let him see kung ano ang nararamdaman ko ngayon. "You know what? I don't have time for your schemes, Greek God wannabe. Kailangan kong makapasok at mag-aral." I said with a dead pan look. He chuckled atsaka napakamot sa ulo. "I like how you called me, it proves how handsome am I."I rolled my eyes. " It's because of your name, dumbass." atsaka tinalikuran s'ya't naglakad ulit palapit sa gate. I was about to knock as hard as I can ng bigla na naman s'yang magsalita. "Well... ikaw rin, kung gusto mong pumasok na magkaiba ang sapatos na suot."Ku
Domino's Point of View"Oh God! Matagal pa ba?!" I shouted with nervousness over my voice. Bakas ang kaba ko sa boses ko sa bawat segundo, minuto at oras na nagdadaan. It's been thirty-minutes simula nang bumyahe kami ni Vhon. He offered me a ride, at hindi na ako tumanggi pa. I'm worried about them, oo nga at na-bbored ako sa simbahan at orphanage na 'yon, but they already hold a place in my heart, naging parte na rin sila ng buhay ko kahit ilang beses ko pa'ng i-deny. I'm also worried about Maia, who knows na baka may mangyareng masama sa kan'ya? I'm worried, she's my close friend! Hindi ako mapakali sa upuan ko, mahigit isang oras ang magiging byahe namin specially that tatlong bayan ang pagitan ng lugar. Pasalamat nalang ako at andito si Vhon. But it's wierd though...Tumikhim ako. "Paano mo nalaman?" I asked habang hindi lumilingon sa kan'ya. "It's a call from the school, they informed me about it since it's all over the internet." his answers made me feel useless.God! It's
Domino's Point Of View I couldn't feel the sun's heat anymore ng makalabas ako ng kumbento. Pawala na rin ang liwanag ng langit, indikasyon na papalubog na ang araw. Hindi kasi nakikita ang sunset dito dahil sa malalaking puno na nasa kabilang parte ng kalsada sa harap mismo ng simbahan. I prayed. Nag-dasal ako para sa mga bata na hindi pinalad at pati na rin sa mga madre. I don't even know if God could hear a prayer from a sinner like me. Pero ginawa ko pa rin, dahil sa tingin ko ay iyon ang nararapat. Those poor and innocent souls deserve to rest at peace, nalaman ko rin na mag-sasagawa ng seremonya para sa kanila bukas dito mismo sa harap ng simbahan. May pasok ako bukas, but this is more important lalo na't hindi na mauulit ang pagkakataon. Hindi ko rin naman goal na grumaduate since all of those are just a cover for my mission. I just need enough time para maisagawa ang totoong plano ko, to capture Vhon Xandreus Darwish. Speaking of that man, hindi ko na sya ulit nakita mula ng
Domino's Point Of View"I'm so fucking tired." Pa-sekreto kong binalingan ng tingin si Vhon na kasalukuyang inuunat ang mga braso nya't pasimpleng minamasahe rin 'yon. Lukot ang mukha n'ya't mukhang iniinda talaga ang katawan n'ya. "Can't blame you, nakakapagod nga naman talagang mag-drive." sambit ko atsaka sumubo ng pagkain. It's already 9 p.m. kaya napag-desisyonan na muna namin na maghanap ng karenderya na makakainan since pareho kaming hindi pa kumakain. Before leaving the place, ay hinintay ko na rin muna kasing maka-alis si Maia. Kampante naman akong safe s'ya, dahil mismong service ng church ang sumundo sa kan'ya para dalhin s'ya sa kinaroroonan ni Xyria. "Ma-swerte ka, tatlong araw ang holiday." rinig kong sabi ni Vhon na mahina kong ikinatawa. "I surely am, baka ipa-tawag na ako sa guidance dahil sa sunod‐sunod na absent ko." pabirong sabi ko naman. I saw the side of his lips rose. "No need to worry, they're not that simple minded." Ngumiti ako at nag tinaasan s'ya ng
Domino's Point Of ViewPeople come and go. That's the first thing that my foster mother taught me about the way of life. Murang edad pa lang ay tinuruan n'ya na ako kung paano tanggapin ang reyalidad na hindi lahat ay permanente sa mundo. Hindi lahat ng taong nakapaligid sa'yo, ay mananatili pa rin sa tabi mo hanggang sa dulo. She taught me how to fastly cope up by this matter. And that's the cruelest method that she has done. Back when I was around eight year's old, I adopted a cat, a orange one with gray eyes. Nakita ko 'yon na pagala-gala sa harap ng bahay na tinitirahan namin. We even have an argument dahil ayaw n'ya sa pusa, but she still let me be. Hinayaan n'ya akong alagaan ang pusa na sa tingin ko ay tatlong buwan pa lang ang edad. That's the first time that I've felt so much excitement after my training sessions. Palagi ko nang tinatapos ng maaga ang training ko, nakikinig na rin ako ng maiigi sa kan'ya pati na rin sa mga instructors ko para lang matapos at makaalis ako ng
Domino's Point Of ViewIt's been a day simula nang makauwi kami sa San Francisco. Isang araw na rin mula ng huli kong makita si Vhon. Tanghali na nang makauwi kami nung isang araw, and what worst is–ang awkward namin. I mean why wouldn't we? Kung iisipin ay talagang hihilingin ko nalang na pwede ay hindi na kami magkita. He's my teacher–ok, sure. Sabihin na natin na hindi nga naman nagkakalayo ang pagitan ng edad namin. Pero hindi pa rin maganda na mangyari ang bagay na 'yon sa pagitan namin, kahit pa ginawa n'ya 'yon para tulungan ako. I'm thankful that he did that, at mabuti nalang ay walang nakaka-kilala sa amin sa lugar na 'yon. Dahil kung sakali man na may nakakita sa amin sa ganoong sitwasyon? Baka pareho na kaming ipapatawag sa guidance office ng paaralan. At baka kakalat pa ang balita na—'Isang guro, nakipag-halikan sa estudyante n'ya, nahuli sa akto!"Diba? Sino ang gugustuhin na masangkot sa gan'yang klaseng issue? At isa pa, malalagot ako sa Agency! Baka isipin pa nila na
Domino's Point Of View I'm in a bad mood nang makarating ako sa Manaog Covenant. Talagang dere-deretso ang lakad ko palapit sa entrance ng lugar matapos kong bumaba mula sa tricycle na sinakyan ko para pasukan ang daan kung na saan ang destinasyon ko. Hindi man lang sinabi sa 'kin ni Xyria na mala-hiking pala ang mararanasan ng mga pumupunta rito! Dahil kung ako ang tatanungin, ay parang bundok ang dinaanan namin, idagdag pa ang mabato na daanan kaya halos isang oras ang naging byahe ko sa tricycle. Mabuti nalang at mabilis akong nakasakay ng bus pabalik sa Zambales. Pero kahit ganoon, ay lampas alas sinco na ako nakarating dito. Kung t-tantyahin ay alas ocho na yata ng gabi. I can't look at the time since I don't have a phone or watch with me. I'll be sure to buy one tommorow. I took a deep breathe atsaka tinignan ang mataas na gate na nasa harap ko. It' dark here, maybe because it' already the place's curfew. I tsked and crossed my arms infront of my chest, quietly thinking of a