Prologue

Di naman dating masama ang tingin ni Zoey sa mundo, bagkus she is optimistic na marami pang mabubuting tao na hanadang tumulong sa mga dukhang tulad niya. Nag iba ang pananaw niya sa naranasan niyang diskriminasyon ng sa kanyang pamamalimos ay pandidiri at pagkutya ang ibinigay sa kanya imbes na kaawaan siya at tulungan.

Isang batang lalaki ang nakilala niya sa Quiapo. Ito ay nakabihis ng pormal dahil nga araw ng linggo, kasama nito ang pamilya and they are all wearing sophisticated clothing, elite people.

She tried to ask the boy’s parents for some money and said she is hungry, expecting that the lady would give her something but to her dismay ng titigan lang siya nito mula ulo hanggang paa. Sabay tulak sa bata at si Zoey ay napaupo.

Tumalikod ang babae at lumakad palayo. Habang nakayuko na umiiyak si Zoey ay may dahan dahan na nag-abot sa kanya ng puting scarf at nagwika,” I’m sorry about that miss, please take this and wipe your tears.”

Sabay abot sakanya ng pitaka nito. “Have it, It’s all yours.” Gael looks up to him and sees a handsome smiling face in front of her. Tumayo ang batang lalaki na sa tingin niyan di nagkakalayo ng edad sakanya. She watches as her mother shouts at him telling him, “do not talk to beggars ever again okay? They both get inside a Black limo and vanishes into thick traffic. Tumayo ang dalaga at nagwika sa sarili, “one day ako ay titingalain ng lahat at wala ng makakatapak sa aking pagkatao. Napuno ng galit sa mundo ang puso ng batang babae