Let me know your reactions on this chapter :)
AKI “WHAT’S the meaning of this, Chihiro?” kaagad kong tanong sa kanya nang makarating na kami sa sinabi nito na pupuntahan namin. It was supposed to be right after we encountered my parents pero kinabukasan ay wala akong ganang gumawa ng kahit ano kaya hinayaan muna ako ni Chihiro. “Mamamasyal tayo, Aki-san!” nakangiting sagot naman ng baliw. “And why is Kicchan here also?” I asked with a disturbed facial expression. “Ako ang nag-imbita sa kanya!” masayang sagot ni Chihiro. “How have you been, Aki?” asked Kicchan with a smile. He was carrying baby Yuuki with him. “Goo~” Yuuki uttered and reached out his hand as if he’s waving hello to me. “Hindi ka ba masaya, Aki-san?” nagsimulang mag-alala si Chihiro nang makita na hindi napawi ang tila pagkainis ko. “No, it’s not like that but…” I said and looked at the person that was standing right next to Kicchan. “Why am I also here?” It was Okuda who finally said what I wanted to say. “Exactly!” I
I thought we were going straight home after a whole day of strolling in the mall but… “Isn’t this a motel?” I asked with a blank expression. Chihiro on the other hand was beaming with delight and excitement, simply locking the door to our room. “Nagpaalam ako sa mga magulang ko, Aki-san,” he reasoned out before taking off his jacket. “Okay but… why are we here in the first place?” I asked again in an uncomfortable tone. “Gusto kong masolo ka ulit, Aki-san,” he admitted without hesitation. “Saan ka kumuha ng pambayad dito, Chihiro? I fired you, remember? You’re practically jobless. Please don’t tell me that you borrowed money from your pa—” “May ipon ako, Aki-san,” putol nito sa akin. “Huwag kang mag-alala. Pinag-isipan ko ito nang mabuti.” [Stop looking so ridiculously serious. It’s creeping me out!] I shouted in my mind. Napaatras naman ako ng kaunti nang humakbang palapit sa ‘kin si Chihiro. Was it because we’re the only ones inside this room that I
CHIHIRO NAKAYA kong mapalayo kay Aki-san at nakahanap ng disenteng trabaho at sa hindi pagmamayabang pero may konti na akong naipon para sa magiging anak namin. Excited na ako sa ideya na magkakaroon na kami ng anak pero may parte pa rin ng kalooban ko ang natatakot. Bukod sa hindi pa kami mates, hanggang ngayon ay hindi pa rin lubos na sigurado si Aki-san sa nararamdaman niya para sa ‘kin. Naiintindihan ko na baka natatakot lang siya na hindi magiging maganda o positibo ang kalalabasan ng relasiyon namin kaya naman ganoon na lamang siya ka-undecided. Mahal ko si Aki-san, sobra. At handa akong gawin ang lahat mapatunayan ko lamang iyon sa kanya. Kahit magmukha pa akong tanga sa harap ng maraming tao ay tatanggapin ko kung iyon lang ang tanging paraan para mapagaan ko ang loob niya at tuluyan na niyang ipagkatiwala sa akin ang kanyang puso. Laking pasasalamat ko nga dahil nakaagapay sa akin ang mga magulang ko. Strikto si Tou-chan pero alam kong ginagawa niya lang
Nagtaka si Haneda-san sa mabilis at biglaan kong pagsulpot. Ito kasi mismo ang nagsabing magpahinga muna ako saglit pero hindi man lang tumagal ng limang minuto ang pagkawala ko at heto ako ngayon tila mas lalong nadagdagan ang problema. “May problema ba, Hanamichi-kun?” kamusta ng matanda sa akin. Kasalukuyan pa itong naghahalo ng semento at tubig. Hinihingal naman akong napasagot, “P-pasensiya na, Haneda-san. May nakakita k-kasi sa ‘kin at baka akalain niyang wala akong ginagawa kaya bumalik na lang ako,” pagpapaliwanag ko. “At sino namang nakakita sa ‘yo? Sa inaasal mo ngayon para kang nakakita ng multo,” aniya sa sobrang pagkamangha habang nagpupunas siya ng pawis sa kanyang noo gamit ang braso niya na may mantsa ng semento na nahaluan na ng tubig pero hindi iyon naging abala sa kanya. Napabuntong-hininga naman ako. “Hindi ko po kilala. Nakasuot siya ng itim na tuxedo at mukha siyang yayamanin,” pagkukuwento ko. “Tuxedo? Malakas ba ang kanyang dating?” us
CHIHIRO ISANG nakakabasag-ulong sakit ang nakapagpabangon sa akin. Paglingon ko sa aking paligid, laking taka ko na nandito ako sa isang sofa ngunit may isang bagay ang hindi tama sa mga sandaling ito — hindi ito ang boarding house na tinutuluyan ko! Mabilis kong kinapa ang aking sarili. Bukod sa nanghihina pa ako at may hilo pang nararamdaman, hindi ko lubos matukoy kung may nangyaring hindi kaaya-aya sa akin kagabi. Wala akong maalala. Napakasakit ng ulo ko maging ang buo kong katawan. Muli akong napasuri sa kabuuan ng lugar. Malamang ay nasa sala ako ng kung sino mang nagmamay-ari ng bahay na ito. Malinis at maayos ang lahat. Halatang mayaman din ang may-ari dahil napaka-sosyal ng mga kagamitan. Pero ang tanong: Kaninong bahay ito? “Si Shimada-san ang huli kong nakasama kagabi,” halos pabulong kong wika sa sarili. Nilinga ko ang bawat sulok ng bahay at nagsimula akong kabahan. “Hindi kaya…” Para akong mawawalan ng ulirat sa naiisip kong posibilidad. Wala naman
“He was three years older than me. We came from a family of Alphas. Him being born the eldest and the only Omega — his existence was considered as heretic,” pagsisiwalat nito. “We grew up being separated from him and were told to never get near him or involved with him. But sometimes, I would catch him making weird glances at us; we had another brother who was also an Alpha who was four years younger than me. I didn’t understand why was that or what were the consequences of having an Omega in a household that were full of Alphas. I didn’t despise him but I didn’t get to know my brother that well either. He was like a stranger to me. We would only see and meet him during very special occassions and urgent family matters but I never had any proper conversations with him,” kuwento niya habang nakatitig sa malayo. “When I reached the right age and learned about the dIfferences of Alphas, Betas and Omegas, that was when I finally understood the meaning of my older brother’s weird gla
AKI I SUDDENLY got a call from Chihiro yesterday. He calls me on a daily basis, usually after his working hours but there was one time that he didn’t contact me at all. Of course, I panicked a little but I didn’t want to be overly pessimistic so I assumed that maybe he had a tough day and got to bed early. But that wasn’t the case. The following day, bigla niya akong tinawagan ng mga bandang alas ocho ng umaga. He sounded somewhat tired and to me, it was as if he just cried. Kinumusta niya ako — kagaya ng palagi niyang ginagawa — pero nanginginig ang kanyang boses kaya walang pagdadalawang-isip ko siyang kinompronta. And when he told me that he had his heat, I almost lost my cool. He explained everything to me, including the fact that he woke up on a stranger’s house on the next day. Naikuwento din niya na ang nagmamay-ari ng tinatrabaho nilang hotel building ang nakasaksi nang mangyari ang kanyang heat. Halos hindi ako makapaniwala. I knew that unwanted circumst
“Chihiro?!” I exclaimed, hindi makapaniwala sa nakikita ko ngayon. Chihiro who was panting and out of breath tightly but gently wrapped me inside his big, warm arms before warning Jirou. “Layuan mo si Aki-san, Arisawa-san. Hindi ako magdadalawang-isip na kalabanin ka kung sasaktan mo siya!” Kung kanina ay tila nag-alala nang bahagya si Jirou sa akin, ngayon ay napalitan na ito ng iritasyon dahil nakita niya si Chihiro. “Seriously? Why did you have to appear now? I was having a fun time with Izumi,” dismayado at tila galit niyang saad. Chihiro clenched his teeth. “Umalis ka na!” “Chihiro, I am fine.” Sinubukan kong awatin sila sa pamamagitan ng pagpapakalma ko kay Chihiro. Ramdam ko ang tensiyon nito dahil kahit yakap-yakap niya ako ay nanginginig pa rin ang kanyang braso. Jirou sighed in defeat. “Ah, I give up. I really just wanted to help, Izumi,” kausap nito sa akin, paying no attention to the guy who just snapped at him a while ago. Pagkatapos niyon ay tin