Nang marinig ko ang iyak ng anak ko sa kauna-unahang pagkakataon ay parang biglang lumiwanag ang buong mundo ko. Lahat ng sakit ay biglang nabura habang nakatingin ako sa anak kong kasisilang ko pa lang.He's crying and his cries were like a music to my ears. Nanghihina akong napangiti nang makita ko ang mukha niya. Hindi nga ako nagkamali dahil nakita ko kaagad ang batang bersyon ni Isaac sa kanya."I love you, baby," I whispered.My son became my source of strength. He's my sunshine. Isang ngiti lang niya ay tanggal lahat ng pagod ko. He changed my life. Nagkaroon ako ng anghel sa tabi ko. They way he giggled and when he hugs me I always remember his father."Trevor," pangungulit ko sa anak na nakahiga sa crib nito.I laughed when his brows furrowed. He got everything from his father. Even the attitude."Trevor Isaac Rodrigo," I called him again but he just looked at me like a cold baby who doesn't want to cuddle every minute.And by this time, I knew that I would be very happy every
After fifteen hours we landed at NAIA. My heart jump abnormally because I am really in the Philippines right now."Philippines?" my son sleepily asked. Tanging tango lang ang isinagot ko dahil labis ang kabang nararamdaman ko sa ngayon.I held my son's hand tight while we are walking out of the plane. Nang makalabas kami ay kaagad kong naramdaman ang pamilyar na klima na matagal ko ng hindi nararamdaman. Biglang nanubig ang mga mata ko kaya mas lalo kong hinigpitan ang hawak sa anak na palinga-linga sa paligid.Dumampi ang mainit na hangin ng Pilipinas sa balat ko. Dahil doon ay biglang bumalik sa isipan ko ang mga naranasan ko sa bansang ito. Lahat ng sakit, lungkot at saya ay biglang bumalik sa isipan ko.Hindi ko akalain na makakatapak na ulit ako ngayon dito sa Pilipinas. Ang huling pasok ko sa airport na ito ay umiiyak ako. At ngayon nandito na ulit ako. I am still the Glea Natasha Rodrigo who has a weak heart. Madali pa rin akong masaktan. But right now, I grew better. I have my
Gusto kong humagulgol pero pilit kong pinipigilan ang sarili ko dahil ayaw kong makita ako ng anak ko sa ganitong sitwasyon. He's staring at me like he's trying to read my mind."Mommy?" tanong niya ulit kaya pilit ko siyang nginitian."Let's find other japanese restaurant, Baby," I whispered and he just nodded. Hindi na siya ulit pang nagsalita pero panay ang tingin niya sa akin na parang binabantayan ako na siyang nagpaantig ng puso lko.I will never be alone because my son is with me.Napunta kami sa isang maliit na japanese na restaurant na medyo malayo sa unang pinuntahan namin. At ngayon ay kampante na akong kumain duto dahil medyo tago at hindi pang mayaman kaya alam kong hindi magagawi si Isaac dito o kung sino mang kakilala niya.Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin ang alam ang balak ko. Should I let Isaac know about Trevor? Or should I keep this secret forever?Sa susunod na araw na ang kasal ni Ashley. And after her wedding we will go back to Turkey. Kahit hindi na aabot ng i
Dahan-dahan kong kinapa ang kwintas na parati kong suot. Isaac gave this to me. Parang kailan lang tapos ikakasal na siya ngayon. Kristine is in good hands. Isaac will take care of her.Hindi ko namalayan na sa mga iniisip ko ay tahimik na akong umiiyak habang sapo-sapo ang naninikip na dibdib. I closed my eyes tightly before breathing hard. "I'm happy for him," I said but deep inside I feel like I was stabbed a million times.Why am I crying? I should have expected this.Ano, Glea? Matapos ang limang taon akala mo ikaw pa rin? You left him and he's surely angry. Mas lalo pa siyang magagalit kapag nalaman niya na tinago mo ang anak niya. Kaya bakit ako umiiyak? Bakit ako nasasaktan?Kristine said that they are getting married. Isaac won't marry someone if he doesn't like her. He surely fell in love. He fell in love with Kristine. He replaced me.And it's fine. It's really fine.Umiiyak akong pumasok sa loob. Imbes na pumunta sa kusina para ituloy ang ginagawa ay dumiretso ako sa kwar
I can't even look at my son when we got into the apartment. I am guilty. Kung gugustuhin ko ay maaari silang magkita na dalawa kanina pero mas pinili kong umalis. Mas pinili kong magpaka duwag. Na kahit ako mismo ay hindi ko na maintindihan ang takbo ng utak ko.Determinado ba talaga akong itago si Trevor?"Baby, I'm sorry," nasabi ko kalaunan."Mommy, I'm hungry," he said so I nodded."What do you want to eat?" I asked him before giving him a small smile."Burger and fries, Mom," sabi niya kaya kaagad akong dumiretso sa kusina para magluto. Sumunod naman siya at nanood habang niluluto ko ang pagkain niya. We are both silent. Ngayon ay nakakaramdam ako ng hiya sa anak.He tried to understand me even if I didn't say anything. Wala akong sinabi tungkol kay Isaac at pumunta kami dito sa Pilipinas na sabik na sabik siyang makita ito. Pero ngayon ay hindi na niya ako inaapura. Nakita niya ang sitwasyon at alam kong matalino siya kaya unti-unti niyang naiintindihan ang lahat kahit pa bata pa
Higit ang pagpapasalamat ko nang ayain ako ni Margaux na pumunta na sa hotel kung saan kami nag-ayos kanina kasi doon rin gaganapin ang reception. I was silent even when my friends were so loud.Kanina pa ako nagpapahayag na mauuna ako sa pag-uwi dahil hindi ko kayang matagalan ang presensya ni Isaac. Pero pinipigilan nila ako at doble-doble pa ang humawak sa akin kaya wala talaga akong kawala."Ang daming bachelors," bulong ng isang babae na kasama namin. Kaagad ko namang tiningnan ang tinuro niya. And I don't know how to react when I saw Isaac in that group of men.Bachelors? He's getting married right?"Who's the hottest?" tanong ng isa. Hinintay ko ang magiging sagot nila sa tanong na iyon habang nakatingin sa banda nila Isaac. They seems serious while talking about something."They are all hot but I'll go with the Falkerson," sagot ng isa kaya napalunok ako at agaran na uminom ng tubig.Napangisi naman si Margaux at may sasabihin pa siya dapat pero nagsalita na ang host kaya lahat
Nagbingi-bingihan ako sa hinaing ng anak ko. Mas pinili ko ang sarili kong kagustuhan kahit pa alam kong masasaktan siya.I booked our ticket for tomorrow despite of my son's pleads. Pero sadyang pinapakita na mali nga ang mga desisyon ko. We can't go home tomorrow because there's a strong typhoon that will come tomorrow. Next week pa ang mga available na flights kaya kailangan naming maghintay.Napasapo ako sa noo ko dahil wala akong magagawa kundi maghintay. Our safety above anything else. Kating-kati man akong umalis sa bansang ito pero mas pipiliin ko naman ang kaligtasan kaysa sa pansarili kong dahilan."We won't still leave tomorrow, Mommy?" inosenteng tanong ni Trevor at kita ko sa mata niya ang tagong tuwa."We're leaving next week, we have no choice," I said so he nodded.Napatingin ako sa oras at nakita kong alas sais pa lang. I am not hungry since I ate in Ashley's reception earlier. Nang balingan ko si Trevor ay nakita ko siyang hawak ang maliit na kotse niyang laruan na ta
Hindi ko magawang kumalma. Nang makauwi ay kaagad kong pinatulog si Trevor pero ako ay hindi ko magawang pumikit man lang. Marami pa siyang mga tinanong pero hindi ko iyon sinasagot. Pinilit ko siyang matulog at nakatulog rin naman siya. I can't forget Mrs. Falkerson's expression when she saw Trevor. Paano kung sabihin niya kay Mr. Falkerson?Will they hunt me down?Hindi ako natigil sa kakaisip sa mga posibleng mangyari hanggang sa hindi na ako nakatulog buong gabi. Mulat na mulat ang mga mata ko at hindi man lang ako nakaramdam ng antok. Hanggang sa magising si Trevor ay wala pa rin ako sa sarili ko.Ang una kong ginawa ay ang pag-tingin ng details ng flight namin kasi wala namang ulan. Pero iyon na lang ang disappoint na naramdaman ko nang makita na hindi pa rin pwede. All flights will be scheduled next week. And I don't want to stay here until next week!"Can't we just fly kahit sa ibang bansa muna?" tanong ko sa sarili habang tutok sa screen ng phone ang mga mata.I sighed when I