163Walang sumagot sa kabilang linya ng ilang sandali, kaya hindi napigilan ni Mirael na tawagin ng may pag-aalala, “Chaia?”“Okey lang ako, tinanong ko lang,” sabi ni Chaia habang tumatawa, pero mabigat ang pakiramdam niya sa dibdib.Nagtanong pa ng ilan si Mirael dahil sa pag-aalala, pero agad sinabi ni Chaia na ayos lang siya at binaba na ang tawag. Tumawag naman siya kay Peter.Simula noong birthday party, hindi na ulit nakita ni Peter si Chaia. Madalas silang mag-chat o magtawagan, pero si Peter palagi ang nauunang tumawag. Kaya ngayon na si Chaia ang unang tumawag, nagulat talaga siya.“Gusto kong mag-racing,” mahinahong sabi ni Chaia. Narinig ni Peter ang inis sa boses niya, kaya ngumiti ito at sinabing, “Okay, kita tayo sa Olympic Park.”Samantala, matapos makipag-usap ni Mirael kay Chaia, tumawag naman siya kay Lira gamit ang internal line. Dahil papalapit na ang deadline ng summer jewelry design at wala masyadong tao sa headquarters ng kompanya, pinakiusapan niya si Lira na
162.“Ang ganda ‘di ba?”Napatingin si Gaven sa iginuhit ni Hio, tatlong hugis na hindi naman masyadong maayos ang pagkaka-drawing, pininturahan lang ng itim, pula, at dilaw gamit ang colored pencils. Napatawa na lang siya, sabay haplos sa ulo ng bata. “Anak, huwag ka nang matutong magpinta, ha.”Napatawa rin si Nicole sa tono niyang halatang walang magawa pero punong-puno ng lambing. Napansin iyon ni Gaven, kaya’t bahagya siyang yumuko at hinalikan si Nicole sa pisngi.Napatigil si Nicole sa lambing na iyon at hindi alam kung paano magre-react. Nang makabawi siya, nakangiti na si Gaven at tinanong si Hio, “Gusto mong dito na natin hiwain ang cake o sa bahay?”“Sa bahay! Sa bahay tayo maghiwa ng cake!” sigaw ni Hio habang tumatakbo-takbo sa paligid nila.Gustong tumanggi ni Nicole, pero naramdaman niya ang titig ni Gaven, parang hinihintay ang sagot niya. Hindi niya kayang tumanggi, pero hindi rin siya makatanggi. Kaya’t nanatili lang siyang nakatitig sa lalaki.Nang hindi siya tumang
161Si Nicole ay nagulat at hindi niya namalayang tumulo ang luha sa kanyang mga mata. Dahan-dahan siyang tumingin kay Gaven at sa likod ng salamin ay mapayapa ang kanyang mga mata, parang isang tahimik na karagatan. Napangiti si Nicole, pero halatang may lungkot ang ngiti niya. Dahan-dahan niyang ibinaba ang ulo, at pilit niyang inaalis ang sarili sa pagkakayakap nito.Humigpit lalo ang pagkakahawak ni Gaven, halos masaktan na siya. Nang makita nito ang mga luha sa sulok ng kanyang mga mata at ang sobrang lungkot sa mukha niya, parang may tumusok sa puso ni Gaven. May kung anong sakit na hindi niya maipaliwanag, kaya hinila niya palapit si Nicole at niyakap pa nang mas mahigpit."Gaven, pakawalan mo ako!" pilit na kumakawala si Nicole, tinutulak siya, pero mariin pa rin ang pagkakayakap ni Gaven sa kanya. Nakapatong na ang kanyang baba sa balikat ni Nicole. Isang kilos na napakalapit, isang yakap na hindi niya man lang naranasan sa pitong taong pagsasama nila bilang mag-asawa. At nga
160Tumingala si Reola at tiningnan siya. Kita sa mga mata niya ang inosenteng tingin, parang isang batang kuneho. Namula ang mga pisngi niya at nahihiyang nagsalita, “Si-sino bang nagsabi sa’yo na hawakan bigla ang kamay ko…”Habang nagsasalita, napatingin si Reola sa kamay niyang hawak pa rin ni Enid. Bahagya siyang yumuko. Dahil sa mahinhin at mahiyain niyang itsura, natawa si Enid. Para nga talaga siyang batang inosente. Lumapit si Enid, saka marahang bumuga ng hangin sa tainga niya, kaya mas lalo siyang namula. Halos maiyak na siya sa hiya. Malabo na ang mga mata niya, tiningnan si Enid habang nakatingala at bahagyang nakabuka ang bibig.Napalunok si Enid sa nakita. Inilagay niya ang isang kamay sa balikat ni Reola at dahan-dahang binaba ito papunta sa bewang niya hanggang sa yakapin siya. Yumuko siya at hindi sinasadyang halikan si Reola sa labi. Natigilan si Reola, halatang hindi alam ang gagawin at natakot, pero mas natuwa pa si Enid sa reaksiyon niya. Lumapit pa siya at mahin
159“…Ayokong mag-alala ka, at hindi ko rin alam kung paano ko sasabihin sa’yo na kasama ko si Louie, kaya itinago ko na lang…”“Wife, kung sinabi mo lang sa akin noon na kasama mo si Louie, aaminin kong masasaktan ako, tulad ng mararamdaman mo kung ako naman ang kasama si Reola. Pero kahit na masaktan ako, pipiliin ko pa rin na maniwala sa’yo. Pero kapag tinatago mo sa’kin, ibang usapan na ’yon. Parang wala tayong tiwala sa isa’t isa, at hindi mo mabuksan ang puso mo sa akin.” Dahan-dahang inangat ni Chiles ang baba ni Mirael gamit ang daliri, at nagtagpo ang mga mata nila na puno ng seryosong damdamin. “Wife, hindi ko alam kung kakayanin ko pa ulit ang masaktan. Ayokong isipin kung sakaling isang araw…”Tinakpan ni Mirael ang mga labi ni Chiles gamit ang kamay niya, pinigilan ang mga salitang sasabihin pa sana nito. “Chiles, hindi mangyayari ang kinatatakutan mo. Kahit na isang buwan pa lang tayong kasal, nararamdaman kong pareho nating pinagsusumikapang maging maayos ang pagsasama
158"Naniniwala ka man o hindi, it's your business. Gabi na, kailangan ko nang umuwi." Tumalikod si Mirael at nagsalita nang magaan habang nakatingin sa mata ni Louie na puno ng pagdududa. Pero bago siya makalakad palayo, hinila ulit siya ni Louie. Lumingon siya at medyo galit na sinabi, "Louie, isipin mo na lang na isa akong malupit at walang puso. Nakita ko ang mga email mo noon at sinadya kong hindi sagutin kahit isa!"Umiling si Louie at tinitigan siya, sabay sabing may halong pananabik at lungkot: "Alam kong hindi ka gano'ng tao. Kung nabasa mo talaga 'yung mga email ko, hindi tayo aabot sa ganito ngayon. Hihintayin mo ako, siguradong hihintayin mo ako! Anak ka ng may-ari ng S. Makers Technology, habang ako, isang ordinaryong tao lang. Paano ko masasabi na karapat-dapat ako sa’yo? Kaya ako umalis, pumunta ng Amerika para magsikap, para pagbalik ko, makakatayo ako sa tabi mo nang may kumpiyansa. Gusto ko munang magtagumpay para makasama ka nang walang takot."Napatingin si Mirael