LOGINShare
บทที่ 5
Last Updated:
2025-01-24 17:34:54กำราบรัก 5
‘ถ้าไม่เห็นหน้าเธอภายใน 20 นาที โดนดีแน่’
ทีมองข้อความในโทรศัพท์ที่เขากดส่งไปแต่ปลายทางไม่เปิดอ่านเสียทีก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเป็นเขาเองที่ทิ้งโทรศัพท์ของกุญแจซอลลงถังขยะในห้องทำงานเมื่อตอนบ่าย
“คุณทีจะเอายังไงต่อครับ”
คนที่พึ่งสำนึกได้ว่าความใจร้อนของเขาทำให้ตัวเองต้องมาลำบากแบบนี้ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะออกคำสั่งให้คนตามกุญแจซอลไป
“ตามไป”
บรรยากาศร้านในคืนวันเสาร์แบบนี้ย่อมคึกคักเป็นพิเศษ กิจกรรมแก้เบื่อของแก๊งค์สมบัติวิศวะจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากแข่งกันหยอดมุข
“น้องครับขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้มั้ย โทรศัพท์พี่เสีย”
“เสียยังไงวะ ไอพายุ”
“เสียดายที่ไม่มีเบอร์น้อง”
“ฮิ้วว”
กุญแจซอยส่ายหน้าเอือมระอากับความหน้าหม้อของเพื่อนตัวเอง และเหมือนความหน้าหม้อของเพื่อนเธอก็ยังดำเนินต่อไปอย่างต่อเนื่อง
“น้องครับ ช่วงนี้หน้าอะไรหรอครับ”
“หน้าหนาวมั้งคะ”
“หน้าหนาวทำให้น้องหน้าชา แต่น้องมองมาทำให้พี่หน้าแดง”
“ฮิ้ว”
รุ่นน้องที่โดนสายฟ้าแซวถึงกับอายม้วนเดินก้มหน้างุดๆกลับไปยังโต๊ะตัวเอง โชคดีที่พวกเขามีใบหน้าหล่อเหลาเป็นอาวุธ ไม่อย่างนั้นมุขเสี่ยวแบบนี้คงโดนตอกกลับหน้าหงายไปแล้ว
“ตากูบ้างๆ”
คิมรีบหาเป้าหมายเพื่อยิงมุขของตัวเองบ้าง
“น้องครับชอบคนสายเปย์มั้ยครับ”
“ก็ชอบนะคะ”
“พี่สายเปย์นะ”
“เปย์ยังไงว่ะเพื่อน”
พายุรีบตบมุขให้เพื่อนอย่างรู้งาน
“เปย์กระดุมหยด ปลดกระดุมเ_”
“หื่นจริงๆพวกมึง”
กุญแจซอลหยิบน้ำแข็งขว้างใส่เพื่อนตัวเองด้วยความรำคาญก่อนจะหันไปหยิบกับแกล้มบนโต๊ะเข้าปาก
“หงุดหงิดอะไรครับ คุณหนูซอง”
“เออ นั่งหน้างอเป็นปลาทูตั้งแต่มาถึงแล้ว”
“ไม่มีอะไร”
สายฟ้าหันไปกอดคอคนตัวเล็ก เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง พวกเขาเอ็นดูกุญซอลเหมือนน้องสาวเพราะคบกันมาตั้งแต่ปี1 ผ่านอะไรด้วยกันมาหลายอย่างและพวกเขานั่นแหละเป็นอีกเหตุผลที่ทำให้กุญแจซอลไม่มีแฟนสักที
“เป็นอะไรว่ะ ไอซอล”
“เซ็งๆนิดหน่อย”
“เรื่องพ่อทูนหัวมึงหนะหรอ”
คำถามของสายฟ้าเล่นเอาคนฟังเจ็บจี๊ดแปลกๆตรงกลาง ดวงตากลมโตเหลือบมองเพื่อนก่อนจะถอนหายใจออกมา
“อย่าพูดถึงเลย มาๆชนแก้ว”
แก๊งค์สมบัติวิศวะยังคงเป็นจุดสนใจของร้านเฉกเช่นปกติ คงเป็นเพราะว่าสมาชิกในกลุ่มอัดแน่นไปด้วยบุคคลหน้าตาดี ไม่ว่าจะเป็นพายุ หนุ่มหล่อ ขาวตี๋ นิสัยขี้เล่น สายฟ้า หนุ่มหล่อ มาดเข้ม นักกีฬาประจำมหาวิทยาลัย คิม นักดนตรี สายเปย์ และสาวน้อยสุดน่ารักอย่างกุญแจซอล มีผู้หญิงอีกคนคือปีโป้แต่เธอมักโดนสามีสุดเข้มอย่างสีครามคุมเลยไม่ค่อยได้ออกมาสังสรรค์เท่าไหร่
“ไอซอล นั่นพ่อมึงปะวะ”
พายุสะกิดเพื่อนยิกๆเมื่อหันไปเห็นบุคคลที่เขามั่นใจว่าเคยเจอตอนไปห้องกุญแจซอล ซึ่งพายุค่อนข้างมั่นใจว่าเขาจำไม่ผิดแน่ ผู้ชายหล่อจัดแผ่ไปด้วยรังสีเย็นยะเยือกแบบนี้มีไม่กี่คนหรอก
“พ่อกูจะมาทำไม”
“กูหมายถึงพ่อทูนหัวมึงครับ”
พายุใช้มือหมุนหน้าเพื่อนให้หันไปทางทีซึ่งกำลังเดินตรงมายังโต๊ะพวกเขา เมื่อกุญแจซอลเห็นว่า พ่อที่เพื่อนหมายถึงใครเธอจึงรีบมุดลงใต้โต๊ะทันที
“ทำอะไรของมึงวะไอซอล”
คิมยกขาขึ้นแทบไม่ทันเมื่ออยู่ๆเพื่อนสาวก็มุดลงไปใต้โต๊ะ
“ถ้ามีคนมาถามหากู บอกว่าไม่รู้นะ”
ไม่ทิ้งช่วงให้เพื่อนได้งงนาน ร่างสูงของใครบางคนก็เดินมาหยุดยืนที่โต๊ะของพวกเขา
“กุญแจซอลอยู่ไหน”
ทีเอ่ยถามเสียงเอ่ยถามเสียงนิ่ง ทุกคนในโต๊ะต่างหันมองเขาเป็นตาเดียวไม่มีใครกล้าตอบอะไร จนกระทั่งคิมเป็นผู้กล้าคนแรกตอบออกไป
“เอ่อ ไม่รู้ครับ”
“กุญแจซอลอยู่ไหน!”
ครั้งนี้เสียงทีดุและเข้มกว่าเดิม ทุกคนในโต๊ะต่างนั่งตัวตรงชี้ไปยังใต้โต๊ะอย่างอัตโนมัติ และลุกออกจากโต๊ะหลีกทางให้ทีเดินเข้ามาอย่างพร้อมเพรียง
“หนูซอลออกมา”
กุญแจซอลหันหน้ากลับมาตามเสียงเรียกส่งผลให้จมูกโด่งชนเข้ากับแก้มสากของอีกคนพอดี ดวงตากลมโตเบิกกว้างตั้งท่าจะถอยหนีแต่โดนมือหนาคว้าไว้เสียก่อน
“ผมขอพาตัวกุญแจซอลกลับนะครับ”
ทีดึงกุญแจซอลออกมาจากใต้โต๊ะหันไปบอกบรรดาเพื่อนของเธอ กุญแจซอลพยายามส่งสายตาอ้อนวอนเพื่อนให้ช่วยเธอแต่ทุกคนต่างยิ้มกว้างแทบจะใส่พานประเคนเธอให้ทีด้วยซ้ำ
“เชิญเลยครับ”
“โชคดีนะเพื่อน”
กุญแจซอลได้แต่มองอาฆาตเพื่อนตัวเองก่อนจะยอมจำนนเดินตามทีออกไป
ระหว่างทางกลับบ้าน ทีไม่พูดอะไรออกมาแม้คำเดียว กุญแจซอลเลยนั่งเงียบไปด้วย เธอเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาเหมือนกัน เธอผิดที่แอบหนีออกมาแต่เขาก็ผิดที่บังคับเธอเกินกว่าเหตุเหมือนกัน
“จะไปไหน”
นี่ถือเป็นประโยคแรกของทีเลยก็ว่าได้หลังจากที่ทั้งคู่มาถึงบ้านและทั้งคู่ก็เอาแต่นั่งเงียบกันอยู่ในห้องรับแขก จนกุญแจซอลเป็นฝ่ายทนไม่ไหวลุกออกมาก่อน
“ขึ้นห้องค่ะ”
“ใครอนุญาต”
“หนูซอลอนุญาตตัวเองค่ะ”
“หนูซอลนี่เธอไม่สำนึกเลยใช่มั้ย”
“คุณทีก็ไม่สำนึกเลยใช่มั้ยค่ะว่าเป็นคนไม่มีเหตุผล”
เมื่อเขาแรงมาก็ไม่มีเหตุผล เธอก็ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลผลเหมือนกัน
“หนูซอล!!”
“คุณที!!”
ทั้งคู่จ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร บรรยากาศในห้องรับแขกมาคุจนไม่มีใกล้กล้าเข้ามายุ่ง
“หนูซอลจะกลับบ้าน”
“ใครให้เธอกลับ”
ร่างสูงเข้าประชิดคนตัวเล็กเร็วกว่าใจคิด และยิ่งเห็นเธอมีท่าทางดื้อรั้น ทีจึงตัดสินใจอุ้มเธอพาดบ่าเดินขึ้นบันไดตรงไปยังห้องนอนของเขา
“คุณทีปล่อยหนูซอลนะ ไอทีเร็กใจร้ายปล่อย”
กุญแจซอลเรียกด้วยฉายาใหม่ที่เธอพึ่งคิดให้ที เพราะดุอย่างเขาหนะเรียกทีเฉยๆไม่ได้หรอก ต้องเป็นทีเร็กไดโนเสาร์สายพันธุ์ดุร้ายเท่านั้น
“ระวังคำพูดหน่อยหนูซอล”
“ทีเร็กใจร้าย!!”
กุญแจซอลหันไปตวาดเจ้าของนัยตาดุดัน เธอมองเขาด้วยแววตาไม่พอใจเมื่อโดนจับโยนลงบนเตียง
“ก็เธอดื้อ”
“หนูซอลไม่ได้ดื้อ คุณนั่นแหละ งี่เง่าไม่มีเหตุผล คุณมันเป็นทีเร็กนิสัยไม่ดี”
คิ้วหนากระตุกเมื่อเด็กดื้อแสดงกิริยากร้าวร้าวกว่าที่คิด
“หนูซอลพูดดีๆหน่อย ฉันแก่กว่าเธอนะ”
“ไม่ หนูซอลไม่เคารพคนแก่นิสัยไม่ดี”
ท่าทางและคำพูดของกุญแจซอลทำเอาทีถึงกับขบกรามแน่น มือหนาดึงเข็มขัดราคาแพงออกจากเอว พันเข้ากับมือตัวเองเดินย่างสามขุมเขาไปหาเด็กน้อยบนเตียง
“คะ...คุณจะทำอะไร”
กุญแจซอลเห็นอย่างนั้นถึงกับเบิกตากว้าง ถอยหลังกรูไปชิดพนักเตียง
“สั่งสอนเด็กไร้มารยาทไง”
ความกลัวก่อขึ้นในใจเด็กสาวเป็นเท่าตัว ยิ่งสีหน้าของทีจริงจัง แววตาที่มองมาเย็นยะเยือกนั่นยิ่งทำให้เธอเพิ่มระดับความกลัวขึ้นเรื่อยๆตามจังหวะการเดินเข้ามาของเขา
“คุณทีจะตีหนูซอลหรอ”
ทีไม่ตอบ เขากระชับเข็มขัดรอบมือแน่นกว่าเดิม
“ฮรือ หนูซอลขอโทษ อย่าตีหนูซอลเลยนะ ฮรือ”
สองมือเล็กพนมขึ้นไหว้ขอร้องคนตัวกว่า เนื้อตัวสั่นเทา แววตาสั่นระริกอย่างน่าสงสารเพียงเท่านั้นทีก็สลัดเข็มขัดทิ้งเข้าไปกอดเธอไว้แน่น กะจะแค่แกล้งขู่ให้เธอกลัวแต่พอเห็นน้ำตาเด็กดื้อ เขาก็แพ้น้ำตาเด็กอีกจนได้
“ไม่ร้องนะ ฉันแค่แกล้งขู่เอง”
“ฮรือ ทีเร็กจะตีหนูซอล”
“ไม่ตีครับ ไม่ตี อย่าร้องนะเด็กดี”
มือหนาลูบหัวคนในอ้อมกอดเพื่อปลอบประโยน ยิ่งเห็นเธอตัวสั่น สะอื้น เขายิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่
“ขอโทษนะ หนูซอลอยากให้ฉันทำอะไร บอกมาได้เลย”
“จริงนะ”
“จริงครับ ไม่ร้องแล้วนะ”
“คุณทีต้องพาหนูซอลไปกินชาบู”
มือเล็กปาดน้ำตาออกจากแก้มใส ดันตัวออกจากอ้อมกอดแกร่ง มองหน้าเขาอย่างคาดโทษ
“ได้เลยครับ”
“ต้องพาไปเที่ยวด้วย”
“ตามใจหนูซอลเลยครับ”
——————-
สุดท้ายก็แพ้น้ำตาเด็ก
แล้วมีที่ไหนกันขู่เด็กด้วยการจะเอาเข็มขัดฟาดเนี่ย
สำหรับคนรอ Nc รอก่อนนะที่รัก พึ่งเจอกันเอง55
ปล.วันนี้เรื่องอาจไม่ค่อยลื่น พอดีแมวเสียเดี๋ยวยังไงมาปรับให้นะคะ
Latest chapter
กำราบรักท่านประธาน ตอนจบ
ตอนจบ กำราบรักตึก ตึก ตึกร่างเล็กวิ่งลงจากบันไดตรงไปยังห้องทำงานของท่านประธานหนุ่มด้วยความร้อนรน และด้วยความรีบร้อนนั่นเองทำให้เธอสะดุดขาตัวเองล้มลงโชคดีที่ทีเดินมาพอดี เธอเลยไม่ต้องล้มลงไปจูบพื้นแต่ได้จูบปากของท่าประธานหนุ่มแทน“บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าวิ่ง”ทีเอ็ดเสียงเข็มพลางพยุงกุญแจซอลให้ลุกขึ้น ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาเจอเธอ เธอก็วิ่งล้มใส่เขาจนกระทั่งวันนี้เขาและเธอหมั้นกันแล้วเธอก็ยังคงวิ่งชนเขา ล้มลงด้วยทวงท่าเดิมไม่ผิดเพี้ยน“แฮะๆ ขอโทษค่ะ”กุญแจซอลยิ้มแหย่ ช่วยจัดเสื้อเชิ้ตของอีกคนให้เข้าที่“แล้วนี่วิ่งทำไม”“หนูซอลรีบวิ่งมาหาพี่ทีนั่นแหละ”คิ้วเข้มเลิกขึ้น โอบเอวบางเดินไปนั่งด้วยกันในห้องทำงานเพราะเขายังมีงานต้องสะสางให้เสร็จก่อนจะบินไปเที่ยวญี่ปุ่นกับคุณหนูจอมวุ่นวันพรุ่งนี้“มีอะไรครับ?”“คือหนูซอลเครียดมากเลยอ่า”มือเล็กเกาะแขนเขาแน่น เธอแบะปากคล้ายจะร้องไห้นั่นทำให้ทีต้องก้มลงจูบผากเนียนด้วยความเอ็นดู“ไหนบอกสิเรื่องอะไร”“กระเป๋าหนูซอลอ่ะค่ะ กระเป๋าหนูซอลใส่ของทั้งหมดที่จะเอาไปไม่พอT-T”ท่านประธานหนุ่มแทบจะเอาหัวตัวเองโขกผนังเมื่อได้ยินปัญหาของคุณห
กำราบรักท่านประธาน บทที่ 37
กำราบรัก 37(กุญแจซอล)หลังจากเรื่องราวร้ายๆผ่านไป จิตใจฉันก็กลับมาเบิกบานอีกครั้ง แม่ย้ายกลับมาอยู่ประเทศไทยกับพ่อและดูเหมือนคู่นั้นจะรักกันหวานชื่นยิ่งกว่าคู่ฉันเสียอีกเพราะตอนนี้ทั้งคู่พากันไปฮันนีมูนยังไม่กลับมาเลย ทิ้งลูกที่น่ารักอย่างฉันได้ลงคอ น่าน้อยใจชะมัด“เป็นอะไรครับ ตื่นมาก็ทำหน้ามุ่ย”พี่ทีจุ๊บปากฉัน ยันตัวลุกขึ้นพิงหัวเตียง“ดูพ่อ แม่หนูซอลสิ ไปเที่ยวกันลืมหนูซอลเลย”ฉันยื่นโทรศัพท์ให้ทีดูภาพที่แม่ส่งมาอวด“งอแงนะเรา”เขาว่าพลางลุกขึ้นจากเตียง เดินไปเปิดม่านออก แสงแดดยามเช้าส่องกระทบร่างกายกำยำของเขาส่งผลให้ท่อนบนที่กำลังเปือยเปล่าน่าหลงใหลกว่าเดิม“น้ำลายหกแล้วครับ”ฉันเผลอยกหลังมือขึ้นปาดน้ำลายตัวเองแต่ตัองชะงักเมื่อพี่ทีหัวเราะออกมา“พี่ทีอ่า แกล้งหนูซอลหรอ”“ฮ่าๆ เปล่า หน้าหนูหื่นจริงนะ”“พี่ทีว่าใครหื่น!?”ทีเดินเข้ามาบีบจมูกฉันเบาๆ ก้มลงกระซิบข้างหู“อยากกินพี่หรอครับ หนูหื่น”ว่่าจบเขาก็เดินยิ้มอารมณ์ดีเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้ฉันนั่งกรี๊ดร้องอยู่กับความอับอายเพียงลำพังกริ๊ง กริ๊งฉันควานหามือถือซึ่งกำลังส่งเสียงร้อง ชื่อบนหน้าจอบ่งบอกว่าปลายสายคือพายุ เพื่อนฉัน“ฮ
กำราบรักท่านประธาน ตอนที่ 36
กำราบรักการกลับบ้านของฉันครั้งนี้ ความรู้สึกมันแปลกกว่าทุกครั้ง หัวใจเต้นแรงไม่ใช่เพราะตื่นเต้นแต่เป็นเพราะกลัวสิ่งที่กำลังจะเผชิญมากกว่า“พี่ที หนูซอลว่าเรากลับกรุงเทพกันเถอะค่ะ”พี่ทีเลิกคิ้วขึ้นสูง ก้มลงจูบหน้าผากฉันก่อนจะลูบหัวฉันเบาๆ“ทำไมล่ะ หืม”“หนูซอลกลัว กลัวว่าความจริงมันจะโหดร้ายเกินไป”“ไม่ต้องกลัว มีพี่อยู่ทั้งคน”ฝ่ามือหนาเลื่อนมากระชับมือฉันไว้แน่น รอยยิ้มจากเขาทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นอย่างน่าประหลาด“พี่ทีต้องอยู่เป็นเพื่อนหนูซอลนะ”“ไม่ครับ”พี่ทีตอบด้วยใบหน้านิ่งเรียบตามแบบฉบับเขา นั่นทำให้ฉันเริ่มแบะปากเตรียมจะร้องไห้ หากเขาทิ้งให้ฉันเข้าไปคนเดียวจริงๆ“พี่อยู่เป็นเพื่อนหนูไม่ได้เพราะพี่เป็นผัวหนู”“พี่ทีอ่า”ฉัดปาดลงบนไหล่เขาแต่คนโดนฟาดกลับหัวเราะร่าไม่ได้รู้สึกเจ็บแต่อย่างใด“อ้าว มากันแล้วหรอ ทำไมไม่เข้าบ้านล่ะ”เสียงทุ้มที่คุ้นเคยทำให้ฉันหยุดตีพี่ที เบือนหน้าออกไปอีกทาง“สวัสดีครับพ่อเลี้ยง”ใช่แล้วค่ะ เขาคนนั้นคือพ่อบังเกิดเกล้าของฉันเอง พี่ทีกระตุกแขนฉันให้หันไปทักทายพ่อ“สวัสดีค่ะพ่อเลี้ยง”“หนูซอล”พี่ทีเรียกชื่อฉันเสียงดุแถมยังส่งสายตาดุๆมาให้อีก“ไม่เป
กำราบรักท่านประธาน บทที่ 35
ตอนที่ 35วันนี้ฉันนัดกับพี่ทีไว้ที่บ้านของเขาซึ่งตอนนี้เลยเวลานัดมาเกือบยี่สิบนาทีแล้วแต่ฉันพึ่งถึงบ้านพี่ทีเอง โดนดุแน่เรา>“สิน พี่ทีอยู่ไหนคะ”“ท่านประธานอยู่ในห้องทำงานครับคุณหนูซอล”“ขอบคุณค่ะ”ขอให้พี่ทีทำงานจนลืมดูนาฬิกาและไม่รู้ว่าฉันเลทด้วยเถอะเมื่อเดินมาถึงชั้นบนปรากฏว่าประตูห้องพี่ทีไม่ได้ล็อก ฉันเลยค่อย ๆ ย่องไปหน้าประตูเพื่อแอบสอดส่องสถานการณ์ด้านใน“ครับ พ่อเลี้ยง”ขาฉันชะงักแทบทันทีเมื่อได้ยินว่าทีกำลังคุยโทรศัพท์กับใคร“ผมยังไม่ได้บอกหนูซอลครับ”คิ้วฉันขมวดเป็นปมด้วยความสงสัยในบทสนทนานั่น นี่พ่อกับพี่ทีมีอะไรผิดบังฉันอย่างนั้นหรอ“ผมเข้าใจดีครับ”“...”“ครับ ผมจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้”“...”“พ่อเลี้ยงครับ ยังไงหนูซอลก็ต้องรู้ความจริง”“...”“ผมทราบ แต่ยังไงเธอก็ต้องรู้ว่าแม่เธอยังไม่ตาย”คำพูดที่ว่า ‘แม่เธอยังไม่ตาย’ ก้องหัวฉันไปหมด ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยเห็นหน้าแม่เลยเพราะพ่อบอกว่าแม่จากไปตั้งแต่ฉันขวบเดียวถ้าทั้งหมดที่พวกเขากำลังคุยกันเป็นเรื่องจริง แสดงว่า“พี่ทีรู้จักแม่หนูซอล พี่ทีรู้เรื่องแม่มาตลอดแต่พี่ทีตั้งใจหลอกหนูใช่มั้ย!!!”“หนูซอล”พี่ทีเบิกตากว้าง เ
กำราบรักท่านประธาน บทที่ 34
กำราบรัก 34วันนี้ฉันนัดกับพี่ทีไว้ที่บ้านของเขาซึ่งตอนนี้เลยเวลานัดมาเกือบยี่สิบนาทีแล้วแต่ฉันพึ่งถึงบ้านพี่ทีเอง โดนดุแน่เรา>“สิน พี่ทีอยู่ไหนคะ”“ท่านประธานอยู่ในห้องทำงานครับคุณหนูซอล”“ขอบคุณค่ะ”ขอให้พี่ทีทำงานจนลืมดูนาฬิกาและไม่รู้ว่าฉันเลทด้วยเถอะเมื่อเดินมาถึงชั้นบนปรากฎว่าประตูห้องพี่ทีไม่ได้ล็อก ฉันเลยค่อยๆย่องไปหน้าประตูเผื่อแอบสอดส่องสถานการณ์ด้านใน“ครับ พ่อเลี้ยง”ขาฉันชะงักแทบทันทีเมื่อได้ยินว่าทีกำลังคุยโทรศัพท์กับใคร“ผมยังไม่ได้บอกหนูซอลครับ”คิ้วฉันขมวดเป็นปมด้วยความสงสัยในบทสนทนานั่น นี่พ่อกับพี่ทีมีอะไรผิดบังฉันอย่างนั้นหรอ“ผมเข้าใจดีครับ”“...”“ครับ ผมจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้”“...”“พ่อเลี้ยงครับ ยังไงหนูซอลก็ต้องรู้ความจริง”“...”“ผมทราบแต่ยังไงเธอก็ต้องรู้ว่าแม่เธอยังไม่ตาย”คำพูดที่ว่า ‘แม่เธอยังไม่ตาย’ ก้องหัวฉันไปหมด ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยเห็นหน้าแม่เลยเพราะพ่อบอกว่าแม่จากไปตั้งแต่ฉันขวบเดียวถ้าทั้งหมดที่พวกเขากำลังคุยกันเป็นเรื่องจริง แสดงว่า“พี่ทีรู้จักแม่หนูซอล พี่ทีรู้เรื่องแม่มาตลอดแต่พี่ทีตั้งใจหลอกหนูใช่มั้ย!!!”“หนูซอล”พี่ทีเบิกตากว้าง เร
กำราบรักท่านประธาน บทที่ 33
กำราบรัก 33หลายคนคงยังจำกันได้เรื่องที่พี่ทีขอฉันหมั้น ทุกคนรู้อะรึเปล่า ตอนแรกเขาจะหมั้นเลยดีที่ฉันต่อรองขอเป็นหลังเรียนจบสำเร็จ“อ้าว ไอหนูซอลจะไปไหนวะ”ช่วงนี้ฉันย้ายกลับมาอยู่คอนโดตัวเองแล้วเพราะใกล้จะเปิดเทอม“ไปกินข้าว นี่สายฟ้าจะไปไหน”“มาหามึงนี่แหละ จะแวะมาบอกว่าวันนี้กูจัดงานวันเกิดที่ร้าน Blue”“โหย ทำไมไม่บอกล่วงหน้า กะทันหันแบบนี้พี่ทีจะให้ไปรึเปล่าไม่รู้”ฉันโอดครวญ เที่ยวก็อยากไป พี่ทีก็กลัว“ไปขอผัวมาให้ได้เลยนะ วันเกิดเพื่อนนะเว้ยไอหนูซอล”“เออ รู้แล้วน่า”ระหว่างขับรถไปหาพี่ทีเพื่อชวนเขาไปกินข้าวด้วยกัน ในสมองฉันก็พยายามคิดร้อยแปดวิธีเพื่อทำให้เขาอนุญาต“จ๊ะเอ๋พี่ที”ฉันโผล่หน้าเข้าไปในห้องท่านประธานพลางฉีกยิ้มกว้างส่งไปให้เขา“อ้าว ไหนหนูซอลบอกว่าจะมาเที่ยง”“ทำไมคะ มาก่อนไม่ได้รึไง”“งอแงอีกแล้วนะเรา”“เพราะพี่ทีนั่นแหละ”“เพราะพี่?”ทีชี้หน้าตัวเองก่อนจะดึงฉันเข้าไปใกล้แล้วกดจูบลงบนริมฝีปากฉัน“ง้อแล้วหายยัง”“พี่ทีนี่มันห้องทำงานนะ”“ครับ พี่จูบเมียผิดตรงไหน”เมื่อเห็นว่าพี่ทีกำลังอารมณ์ดี ฉันเลยตัดสินใจขอเขาซะตอนนี้เลย“พี่ที วันนี้หนูซอลไปวันเกิดเพื่อนนะคะ”“ว
You may also like
