บทที่ 9 เผ่น

บทที่ 9 เผ่น

ติ๊ง

ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก ดาลยาเลขานุการและบอดี้การ์ดส่วนตัวเดินออกมา โรสรินชะงักไปเล็กน้อย เมื่อได้เห็นหน้าชัด ๆ เธอคือคนเดียวกับเลขาสาวที่อยู่ข้างกายเขาในห้องประชุมเมื่อวาน

“อ้าวคุณโรส จะไปแล้วเหรอคะ เจ้านายไปไหนคะ”

โรสรินนิ่ง ดาลยาจำเธอไม่ได้เช่นกัน จึงค่อยผ่อนลมหายใจออกมาแสร้งพูดไม่แยแส

“อาบน้ำค่ะ เขาคงไม่ถูกใจโรสเท่าไรมั้งคะคุณดาลยา ไล่โรสกลับแล้วไม่ไปส่งด้วย”

โรสรินลอบมองดาลยาเงียบงันไปก่อนพยักหน้ารับขยับร่างเบี่ยงออกให้โรสรินเดินเข้าลิฟต์ไปแต่โดยดี

เธอโล่งอกแอบผ่อนลมหายใจก่อนจะส่งยิ้มหวานสุดใจให้เลขาสาวของอเล็กซานเดอร์

ประตูค่อยปิดลงอย่างช้า ๆ โรสรินยังแสร้งยืนโบกมือลาให้ดาลยาโดยที่สาวสวยคนนั้นยังยืนนิ่งอย่างใช้ความคิด

พระเจ้า ประตูปิดเร็ว ๆ หน่อยได้ไหม ขอร้อง

ติ๊ง

โรสรินพิงร่างกับผนังลิฟต์ เข่าแทบทรุดเมื่อประตูลิฟต์ปิด เธอกดปุ่มชั้นยี่สิบห้า มันไม่ใช่ชั้นแผนกบัญชีแต่เธอต้องเปลี่ยนไปใช้บันไดหนีไฟแทน