Share

บทที่ 4

Author: ชุนจื่อ
ในใจฉันมีคำถามมากมาย ฉันอยากจะเงยหน้าขึ้นถาม แต่ใบหน้าของฉันถูกกดให้แนบชิดกับลำคอ

ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดที่ข้างหูของฉัน

เขาเงียบเสียงลง ภายในห้องพยาบาลถูกปกคลุมด้วยความเงียบ

ท่ามกลางความเงียบสงัดทำให้ฉันได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นอย่างชัดเจน

หลังจากผ่านไปสักพัก เขาก็ปล่อยมือออกแล้วเลื่อนลงมาที่เอวของฉัน

นิ้วหัวแม่โป้งสัมผัสกับส่วนเว้าของแผ่นหลังที่อ่อนไหวของฉัน

เพียงเท่านั้นก็ทำให้ขาฉันอ่อน

ก่อนหน้านี้เป็นฉันที่คิดมากเกินไป คนคนนี้ก็เป็นเพียงแค่คนโรคจิตเท่านั้น!

ฉันพยายามปัดมือเขาออก แต่เขากลับบีบแน่นขึ้นกว่าเดิม

ฉันจึงร้องครางออกมาอย่างอดไม่ได้

เขาตั้งใจ!

“ซูเย่ว์เป็นอะไรหรือเปล่า?”

หวังหรูที่ยืนอยู่หน้าประตูถามฉันด้วยความรีบร้อน

ฉันฝืนตอบไปว่า “ไม่เป็นไร ฉันเดินชนโต๊ะน่ะ กำลังจะออกไปแล้ว!”

“หึ…”

เสิ่นสวินหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ ฉันรีบผลักเขาออกไปด้วยความโมโห

“หัวเราะอะไร ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของคุณ!”

เสิ่นสวินไม่ได้ทำอะไรอีก นอกจากนี้ยังเปิดประตูให้ฉันอย่างเอาใจใส่ด้วย

ในตอนที่ฉันกำลังสาวเท้าเดินออกไปด้านนอก เขาก็พูดขึ้นว่า “อย่าลืมกลับมารักษากับฉันอีกนะ นักศึกษ
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • ความสุขของคุณหมอเสิ่น   บทที่ 7

    “ได้” จ้าวฉีตอบตกลงทันที แม่พยายามห้ามฉัน “ไม่ได้นะเย่ว์เย่ว์ นี่เป็นเงินที่เธอทำงานสะสมมาได้”ตั้งแต่ฉันบรรลุนิติภาวะ หนึ่งเดือนฉันรับสามงาน เพราะฉันอยากเก็บเงินสำรองให้แม่ตอนป่วยและเกษียณ เธอถูกจ้าวฉีทำร้าย ดังนั้นสุขภาพจึงไม่ค่อยดี แต่เงินทองเป็นของนอกกาย ไม่ตายก็หาใหม่ได้ ตอนนี้ต้องไล่จ้าวฉีออกไปให้ได้ก่อน แล้วค่อยวางแผนใหม่จ้าวฉีรับเงินไปแล้ว จากนั้นก็เดินออกไปอย่างพึงพอใจ หลังจากที่ฉันปลอบแม่เสร็จเรียบร้อย ฉันก็กลับมาเรียน ทุนการศึกษาที่ฉันได้รับนั้นก็เป็นเงินก้อนโตเลยทีเดียววันรุ่งขึ้น แผลที่แขนของฉันมีอาการแย่ลงเพราะยังไม่ได้รับการรักษา รอยฟกช้ำปรากฏขึ้นบนผิวหนัง ทั้งเขียว ทั้งม่วง ดูแล้วน่ากลัวมาก เสิ่นสวินมาหาฉัน ฉันอ้างไปว่าไม่สบาย แต่เขาก็ยังมารอที่ด้านล่างหอของฉันอยู่ดี “เธอหลบหน้าฉันเหรอ?”“เปล่า! ฉันไม่สบายจริง ๆ”ฉันมองเขาด้วยท่าทางจริงจังเพื่อเพิ่มความน่าเชื่อถือให้ตัวเอง “ไม่สบายตรงไหน เอามาให้ฉันดูหน่อย”เห็นได้ชัดว่าเสิ่นสวินไม่เชื่อ เขาจะเอื้อมมือมาจับแขนของฉัน ฉันไม่อยากให้เขาจับได้จึงเบี่ยงตัวหลบ แต่เพราะการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วมากเกิ

  • ความสุขของคุณหมอเสิ่น   บทที่ 6

    “เสิ่นสวิน! ปล่อยฉันนะ!”ใครจะรู้เล่าว่าเสิ่นสวินไม่ได้พาฉันเข้าโรงแรม แต่กลับพาไปยังร้านอาหารตะวันตกที่อยู่ชั้นบนสุดของโรงแรมฉันรู้มาว่าร้านอาหารร้านนี้ต้องจองล่วงหน้าเป็นสัปดาห์แต่เมื่อหนึ่งอาทิตย์ก่อน ฉันยังไม่ได้เจอกับเสิ่นสวินเลย“พาฉันมาที่นี่ทำไม?”เสิ่นสวินยังมีใบหน้ามืดดำ เขาเชิดปลายคางขึ้นเล็กน้อยส่งสัญญาณให้ฉันนั่งลงเสียงไวโอลินที่นุ่มนวลดังก้องไปทั่วร้าน แสงไฟค่อย ๆ หรี่ลง จากนั้นพนักงานเสิร์ฟก็เข็นเค้กก้อนหนึ่งออกมา เสียงไวโอลินเปลี่ยนเป็นเสียงเพลงอวยพรวันเกิดที่คุ้นหู นี่เขากำลังฉลองวันเกิดให้ฉันเหรอ?เค้กก้อนนั้นถูกวางบนโต๊ะ แต่ฉันยังมีท่าทางมึนงง “คุณ…คุณรู้ได้ยังไงว่าวันนี้เป็นวันเกิดของฉัน?”หลังจากที่เงียบไปนาน ฉันคิดว่าเขาก็คงไม่ตอบคำถามฉันแล้ว แต่ตอนนั้นเสิ่นสวินกลับพูดขึ้นว่า“ฉันเห็นในแบบฟอร์มตรวจสุขภาพของเธอในวันนั้น” จริงเหรอ?แล้วทำไมเขาถึงสามารถจองร้านอาหารล่วงหน้าได้เป็นอาทิตย์เลยล่ะ?และเค้กยังเป็นรสสตอเบอรี่ที่ฉันชอบด้วย?นี่เป็นเรื่องบังเอิญอย่างนั้นเหรอ?เหมือนว่าเขาจะรู้จักฉันดี อีกทั้งยังรู้ถึงความชอบและนิสัยของฉันเป็นอย่างดีด้ว

  • ความสุขของคุณหมอเสิ่น   บทที่ 5

    วันรุ่งขึ้น ฉันเดินทางไปตรงตามเวลานัด ภายในห้องพยาบาลมีเสิ่นสวินอยู่คนเดียว“จะต้องทำยังไงคุณถึงยอมลบรูปเหล่านั้น?”“ก็ต้องอยู่ที่ฝีมือของเธอ” เขาผลักฉันลงบนโต๊ะทำงานอย่างใจร้อน ก่อนตะโบมจูบริมฝีปากของฉันวันนี้ฉันสวมเสื้อแขนสั้นรัดรูปสีขาว ทำให้เสิ่นสวินสามารถถอดออกได้อย่างง่ายดาย“ฉัน…”ทันใดนั้นที่ด้านนอกประตูก็มีเสียงโครมครามขัดจังหวะคำพูดของเสิ่นสวินมีคนมา!ฉันรีบลงจากโต๊ะด้วยความตื่นตระหนก และรีบหยิบเสื้อขึ้นมาใส่ แต่เสิ่นสวินกลับหยิบเสื้อของฉันไปได้ก่อน เขากำเอาไว้ในมือแน่น ในขณะที่คนด้านนอกกำลังเข้ามา ฉันเอามือปิดหน้าอกตัวเองเกือบร้องไห้ออกมาเพราะความร้อนใจแล้ว“รีบเอาเสื้อมาคืนฉัน!”ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าหากมีคนมาเจอฉันในสภาพนี้จะเป็นอย่างไรก่อนที่คนนั้นจะเข้ามาหนึ่งวินาที เสิ่นสวินก็ผลักฉันให้มุดลงไปที่ใต้โต๊ะพื้นที่ด้านล่างค่อนข้างกว้าง และฉันเป็นคนตัวเล็ก ดังนั้นจึงสามารถมุดอยู่ด้านในได้สบาย ๆ อีกทั้งนี่ยังเป็นมุมอับสายตา หากเขาไม่เดินอ้อมเข้ามาก็ไม่มีทางมองเห็นฉัน แต่ฉันยังรู้สึกตื่นตระหนกอยู่ดี ในทางตรงกันข้ามเสิ่นสวินกลับสงบนิ่งมาก เขากำลังช่วย

  • ความสุขของคุณหมอเสิ่น   บทที่ 4

    ในใจฉันมีคำถามมากมาย ฉันอยากจะเงยหน้าขึ้นถาม แต่ใบหน้าของฉันถูกกดให้แนบชิดกับลำคอลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดที่ข้างหูของฉัน เขาเงียบเสียงลง ภายในห้องพยาบาลถูกปกคลุมด้วยความเงียบท่ามกลางความเงียบสงัดทำให้ฉันได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นอย่างชัดเจนหลังจากผ่านไปสักพัก เขาก็ปล่อยมือออกแล้วเลื่อนลงมาที่เอวของฉันนิ้วหัวแม่โป้งสัมผัสกับส่วนเว้าของแผ่นหลังที่อ่อนไหวของฉันเพียงเท่านั้นก็ทำให้ขาฉันอ่อน ก่อนหน้านี้เป็นฉันที่คิดมากเกินไป คนคนนี้ก็เป็นเพียงแค่คนโรคจิตเท่านั้น!ฉันพยายามปัดมือเขาออก แต่เขากลับบีบแน่นขึ้นกว่าเดิม ฉันจึงร้องครางออกมาอย่างอดไม่ได้ เขาตั้งใจ!“ซูเย่ว์เป็นอะไรหรือเปล่า?”หวังหรูที่ยืนอยู่หน้าประตูถามฉันด้วยความรีบร้อนฉันฝืนตอบไปว่า “ไม่เป็นไร ฉันเดินชนโต๊ะน่ะ กำลังจะออกไปแล้ว!” “หึ…”เสิ่นสวินหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ ฉันรีบผลักเขาออกไปด้วยความโมโห “หัวเราะอะไร ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของคุณ!”เสิ่นสวินไม่ได้ทำอะไรอีก นอกจากนี้ยังเปิดประตูให้ฉันอย่างเอาใจใส่ด้วย ในตอนที่ฉันกำลังสาวเท้าเดินออกไปด้านนอก เขาก็พูดขึ้นว่า “อย่าลืมกลับมารักษากับฉันอีกนะ นักศึกษ

  • ความสุขของคุณหมอเสิ่น   บทที่ 3

    ฉันกลั้นเสียงครางไม่ไหวอีกต่อไปก๊อก ๆ ๆ —ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูห้องพยาบาลก็ดังขึ้น ร่างกายของฉันแข็งทื่อทันที “มีคนอยู่หรือเปล่า? ซูเย่ว์เธออยู่ที่นี่ไหม?”มีคนมาตามหาฉัน เสียงนั้นฟังดูคุ้นหูมาก ระหว่างที่สมองของฉันกำลังสับสนมึนงง ฉันต้องใช้เวลาหลายวินาทีกว่าจะตอบสนองได้ คนที่อยู่ด้านนอกประตูคือรูมเมทของฉันที่ชื่อ หวังหรูฉันลุกขึ้นทันทีโดยสัญชาตญาณ แต่กลับถูกเชือกที่รัดไว้รั้ง ทำให้ไม่สามารถลุกไปไหนได้ ดังนั้นการตรวจของเสิ่นสวินจึงดำเนินต่อไป หวังหรูกดลูกบิดที่ประตูอยู่สองสามครั้ง เหมือนต้องการจะเปิดเข้ามาด้านในแต่ด้วยสภาพของฉันกับเสิ่นสวินในตอนนี้ หากใครมาเห็นเข้าจะต้องเข้าใจผิดแน่นอน “ไม่ได้ มีคนมา! ปล่อยฉันนะ!”แต่เสิ่นสวินยังไม่หยุดมือ “ยังตรวจไม่เสร็จเลย”ฉันไม่รู้เลยว่า หากประตูห้องพยาบาลของมหาวิทยาลัยปิดลงแล้ว ถ้าไม่มีกุญแจหรือคีย์การ์ด คนที่อยู่ด้านนอกก็จะเปิดเข้ามาไม่ได้ ฉันจึงรีบห้ามหวังหรูด้วยความตื่นตระหนก“ฉันอยู่นี่ ฉันกำลังออกไป เธอรอฉันอยู่ข้างนอกก็พอ!” เมื่อได้ยินดังนั้นเธอจึงล้มเลิกความคิดที่จะเข้ามาด้านใน และพูดเร่งฉันให้ฉันเร็วหน่อย“พว

  • ความสุขของคุณหมอเสิ่น   บทที่ 2

    การเคลื่อนไหวของเขาค่อย ๆ รุนแรงมากยิ่งขึ้นฉันจับขอบเตียงผู้ป่วยด้วยมือทั้งสองข้างแล้วกรีดร้องออกมายังทนไม่ไหว “คุณหมอคะ ฉันเจ็บ!”หากไม่ได้มือทั้งสองข้างของเสิ่นสวินช่วยพยุงเอาไว้ เกรงว่าฉันคงล้มไปนานแล้ว “ยืนยันแล้วว่าไม่มีปัญหา สามารถตรวจขั้นตอนต่อไปได้เลย”รอจนกระทั่งร่างกายสงบลงแล้ว ตัวฉันก็นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยแล้ว ร่างกายของฉันถูกผูกกับเตียงจนแน่น“คุณหมอจะทำอะไรคะ?”เมื่อฉันไม่สามารถควบคุมร่างกายตัวเองได้ ฉันจึงรู้สึกไม่สบายใจและเริ่มดิ้นอย่างอดไม่ได้“เธอไม่รู้เหรอว่าการตรวจภายในเป็นส่วนหนึ่งของการตรวจสุขภาพครั้งนี้?” เสิ่นสวินหยิบแบบฟอร์มตรวจสุขภาพขึ้นมา ด้านบนนั้นมีเขียนเรื่องการตรวจภายในไว้จริง ๆ แต่ฉันจำได้ว่า ทางมหาวิทยาลัยบอกว่าผู้หญิงไม่ต้องตรวจ “คุณหมอคะ ฉันยังไม่ได้แต่งงาน ไม่จำเป็นต้องตรวจเรื่องนี้ค่ะ”เสิ่นสวินมองฉันด้วยสายตาล้ำลึก น้ำเสียงหนักแน่น “ใครบอกว่าถ้ายังไม่แต่งงานก็ไม่ต้องตรวจ? ทุกคนต้องตรวจเหมือนกันหมด หรือว่าเธออยากก็ทำงานทั้ง ๆ ที่ป่วยอยู่น่ะเหรอ?”ฉันรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติไป “ไม่ตรวจแล้วค่ะ คุณหมอคะ ฉันไม่ตรวจแล้ว”เสิ่

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status