ความสุขของคุณหมอเสิ่น

การเคลื่อนไหวของเขาค่อย ๆ รุนแรงมากยิ่งขึ้นฉันจับขอบเตียงผู้ป่วยด้วยมือทั้งสองข้างแล้วกรีดร้องออกมายังทนไม่ไหว “คุณหมอคะ ฉันเจ็บ!”หากไม่ได้มือทั้งสองข้างของเสิ่นสวินช่วยพยุงเอาไว้ เกรงว่าฉันคงล้มไปนานแล้ว “ยืนยันแล้วว่าไม่มีปัญหา สามารถตรวจขั้นตอนต่อไปได้เลย”รอจนกระทั่งร่างกายสงบลงแล้ว ตัวฉันก็นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยแล้ว ร่างกายของฉันถูกผูกกับเตียงจนแน่น“คุณหมอจะทำอะไรคะ?”เมื่อฉันไม่สามารถควบคุมร่างกายตัวเองได้ ฉันจึงรู้สึกไม่สบายใจและเริ่มดิ้นอย่างอดไม่ได้“เธอไม่รู้เหรอว่าการตรวจภายในเป็นส่วนหนึ่งของการตรวจสุขภาพครั้งนี้?” เสิ่นสวินหยิบแบบฟอร์มตรวจสุขภาพขึ้นมา ด้านบนนั้นมีเขียนเรื่องการตรวจภายในไว้จริง ๆ แต่ฉันจำได้ว่า ทางมหาวิทยาลัยบอกว่าผู้หญิงไม่ต้องตรวจ “คุณหมอคะ ฉันยังไม่ได้แต่งงาน ไม่จำเป็นต้องตรวจเรื่องนี้ค่ะ”เสิ่นสวินมองฉันด้วยสายตาล้ำลึก น้ำเสียงหนักแน่น “ใครบอกว่าถ้ายังไม่แต่งงานก็ไม่ต้องตรวจ? ทุกคนต้องตรวจเหมือนกันหมด หรือว่าเธออยากก็ทำงานทั้ง ๆ ที่ป่วยอยู่น่ะเหรอ?”ฉันรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติไป “ไม่ตรวจแล้วค่ะ คุณหมอคะ ฉันไม่ตรวจแล้ว”เสิ่

ในใจฉันมีคำถามมากมาย ฉันอยากจะเงยหน้าขึ้นถาม แต่ใบหน้าของฉันถูกกดให้แนบชิดกับลำคอลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดที่ข้างหูของฉัน เขาเงียบเสียงลง ภายในห้องพยาบาลถูกปกคลุมด้วยความเงียบท่ามกลางความเงียบสงัดทำให้ฉันได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นอย่างชัดเจนหลังจากผ่านไปสักพัก เขาก็ปล่อยมือออกแล้วเลื่อนลงมาที่เอวของฉันนิ้วหัวแม่โป้งสัมผัสกับส่วนเว้าของแผ่นหลังที่อ่อนไหวของฉันเพียงเท่านั้นก็ทำให้ขาฉันอ่อน ก่อนหน้านี้เป็นฉันที่คิดมากเกินไป คนคนนี้ก็เป็นเพียงแค่คนโรคจิตเท่านั้น!ฉันพยายามปัดมือเขาออก แต่เขากลับบีบแน่นขึ้นกว่าเดิม ฉันจึงร้องครางออกมาอย่างอดไม่ได้ เขาตั้งใจ!“ซูเย่ว์เป็นอะไรหรือเปล่า?”หวังหรูที่ยืนอยู่หน้าประตูถามฉันด้วยความรีบร้อนฉันฝืนตอบไปว่า “ไม่เป็นไร ฉันเดินชนโต๊ะน่ะ กำลังจะออกไปแล้ว!” “หึ…”เสิ่นสวินหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ ฉันรีบผลักเขาออกไปด้วยความโมโห “หัวเราะอะไร ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของคุณ!”เสิ่นสวินไม่ได้ทำอะไรอีก นอกจากนี้ยังเปิดประตูให้ฉันอย่างเอาใจใส่ด้วย ในตอนที่ฉันกำลังสาวเท้าเดินออกไปด้านนอก เขาก็พูดขึ้นว่า “อย่าลืมกลับมารักษากับฉันอีกนะ นักศึกษ

“เสิ่นสวิน! ปล่อยฉันนะ!”ใครจะรู้เล่าว่าเสิ่นสวินไม่ได้พาฉันเข้าโรงแรม แต่กลับพาไปยังร้านอาหารตะวันตกที่อยู่ชั้นบนสุดของโรงแรมฉันรู้มาว่าร้านอาหารร้านนี้ต้องจองล่วงหน้าเป็นสัปดาห์แต่เมื่อหนึ่งอาทิตย์ก่อน ฉันยังไม่ได้เจอกับเสิ่นสวินเลย“พาฉันมาที่นี่ทำไม?”เสิ่นสวินยังมีใบหน้ามืดดำ เขาเชิดปลายคางขึ้นเล็กน้อยส่งสัญญาณให้ฉันนั่งลงเสียงไวโอลินที่นุ่มนวลดังก้องไปทั่วร้าน แสงไฟค่อย ๆ หรี่ลง จากนั้นพนักงานเสิร์ฟก็เข็นเค้กก้อนหนึ่งออกมา เสียงไวโอลินเปลี่ยนเป็นเสียงเพลงอวยพรวันเกิดที่คุ้นหู นี่เขากำลังฉลองวันเกิดให้ฉันเหรอ?เค้กก้อนนั้นถูกวางบนโต๊ะ แต่ฉันยังมีท่าทางมึนงง “คุณ…คุณรู้ได้ยังไงว่าวันนี้เป็นวันเกิดของฉัน?”หลังจากที่เงียบไปนาน ฉันคิดว่าเขาก็คงไม่ตอบคำถามฉันแล้ว แต่ตอนนั้นเสิ่นสวินกลับพูดขึ้นว่า“ฉันเห็นในแบบฟอร์มตรวจสุขภาพของเธอในวันนั้น” จริงเหรอ?แล้วทำไมเขาถึงสามารถจองร้านอาหารล่วงหน้าได้เป็นอาทิตย์เลยล่ะ?และเค้กยังเป็นรสสตอเบอรี่ที่ฉันชอบด้วย?นี่เป็นเรื่องบังเอิญอย่างนั้นเหรอ?เหมือนว่าเขาจะรู้จักฉันดี อีกทั้งยังรู้ถึงความชอบและนิสัยของฉันเป็นอย่างดีด้ว