บทที่ 2

การเคลื่อนไหวของเขาค่อย ๆ รุนแรงมากยิ่งขึ้น

ฉันจับขอบเตียงผู้ป่วยด้วยมือทั้งสองข้างแล้วกรีดร้องออกมายังทนไม่ไหว

“คุณหมอคะ ฉันเจ็บ!”

หากไม่ได้มือทั้งสองข้างของเสิ่นสวินช่วยพยุงเอาไว้ เกรงว่าฉันคงล้มไปนานแล้ว

“ยืนยันแล้วว่าไม่มีปัญหา สามารถตรวจขั้นตอนต่อไปได้เลย”

รอจนกระทั่งร่างกายสงบลงแล้ว ตัวฉันก็นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยแล้ว

ร่างกายของฉันถูกผูกกับเตียงจนแน่น

“คุณหมอจะทำอะไรคะ?”

เมื่อฉันไม่สามารถควบคุมร่างกายตัวเองได้ ฉันจึงรู้สึกไม่สบายใจและเริ่มดิ้นอย่างอดไม่ได้

“เธอไม่รู้เหรอว่าการตรวจภายในเป็นส่วนหนึ่งของการตรวจสุขภาพครั้งนี้?”

เสิ่นสวินหยิบแบบฟอร์มตรวจสุขภาพขึ้นมา ด้านบนนั้นมีเขียนเรื่องการตรวจภายในไว้จริง ๆ แต่ฉันจำได้ว่า ทางมหาวิทยาลัยบอกว่าผู้หญิงไม่ต้องตรวจ

“คุณหมอคะ ฉันยังไม่ได้แต่งงาน ไม่จำเป็นต้องตรวจเรื่องนี้ค่ะ”

เสิ่นสวินมองฉันด้วยสายตาล้ำลึก น้ำเสียงหนักแน่น

“ใครบอกว่าถ้ายังไม่แต่งงานก็ไม่ต้องตรวจ? ทุกคนต้องตรวจเหมือนกันหมด หรือว่าเธออยากก็ทำงานทั้ง ๆ ที่ป่วยอยู่น่ะเหรอ?”

ฉันรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติไป

“ไม่ตรวจแล้วค่ะ คุณหมอคะ ฉันไม่ตรวจแล้ว”

เสิ่นสวินกลับไม่สนใจคำพูดของฉัน แล้วหันไปสวมถุงมือยาง

ถุงมือยางที่เย็นเฉียบ ด้านบนเคลือบด้วยยาจำนวนมากทั้งลื่นและเหนียว

การเคลื่อนไหวของเสิ่นสวินทั้งเชื่องช้าและรอบคอบ เขายังไม่ได้ถกกระโปรงของฉันขึ้น แต่ฉันเห็นมือของเขาลอดผ่านเข้าไปใต้เนื้อผ้า และขยับสูงขึ้นมาเรื่อย ๆ

ลมหายใจฉันหอบกระชั้นมากขึ้น

นิ้วมืออันเย็นเยียบสอดเข้าไปด้านในได้อย่างไร้อุปสรรคภายใต้การช่วยเหลือของยา

หากเธอไม่ได้ถูกมัดไว้กับเตียง ป่านนี้เธอคงกระโดดขึ้นมาแล้ว

“ดูเหมือนว่าภายในจะมีปัญหานิดหน่อย ดังนั้นจะต้องตรวจให้ละเอียด”

ฉันบิดตัวหลบและพยายามหนีด้วยความหวาดกลัว

“อย่านะ!”

ฉันขอร้องเสียงดัง แต่เสิ่นสวินก็ยังไม่หยุดมือ

รอจนกระทั่งเขาหยุด เนื่องจากการกระตุ้นที่รุนแรงเมื่อครู่นี้ ตัวฉันจึงสั่นสะท้านอย่างอดไม่ได้

เขายื่นนิ้วมาที่ตรงหน้าของฉัน ท่าทางตึงเครียด

“ตรงนี้มีบางอย่างผิดปกติ ฉันจะต้องเปลี่ยนเครื่องมือ”

“ไม่เอาค่ะ คุณหมอคะ ฉันไม่ตรวจแล้ว”

ฉันส่ายหน้าแล้วพูดอ้อนวอน

เสิ่นสวินปฏิเสธคำขอร้องของฉันทันทีอย่างไร้เยื่อใย

“ตรวจมาถึงขั้นนี้แล้ว หยุดไม่ได้แล้วล่ะ”

เขาถอดถุงมือออก แล้วกดปุ่มอะไรบางอย่างที่ข้างเตียง ส่วนล่างของเตียงก็ค่อย ๆ ยกสูงขึ้น ขาของฉันก็ยกขึ้นเล็กน้อย

เหงื่อเม็ดเล็กที่เกาะอยู่ที่ขาทั้งสองข้างก็ส่องประกายภายใต้แสงไฟนีออน เดิมทีขาทั้งสองข้างก็เรียวยาวอยู่แล้ว แต่ตอนนี้มันกลับดูสวยมากยิ่งขึ้น

เสิ่นสวินก็รู้สึกเช่นเดียวกัน เขาจึงลูบไปที่ข้อเท้าของฉันอย่างอดไม่ได้

วันนี้ฉันสวมรองเท้าส้นสูงแบบรัดส้น ตอนที่ขึ้นมานอนบนเตียงก็ยังไม่ได้ถอดรองเท้า

ตอนนี้หัวใจของฉันเต้นกระหน่ำอย่างรุนแรง

สายตาของเขากลายเป็นสีดำมืดไปตั้งแต่เมื่อไรไม่ทราบ

เหมือนสัตว์ป่าตัวหนึ่งที่กำลังจ้องเหยื่อของตัวเองและต้องการจะกลืนกิน

ทันใดนั้นเขาก็ดึงผ้าม่านลงมาปิดช่วงเอวของฉัน

ผ้ามันั้นบดบังการมองเห็นทำให้ฉันมองไม่เห็นส่วนล่างของตัวเอง รวมถึงตัวของเสิ่นสวินด้วย

เมื่อมองอะไรไม่เห็น ความกังวลก็เพิ่มสูงขึ้น

“คุณหมอจะทำอะไรคะ?”

เสิ่นสวินอธิบายอย่างอดทน “นี่คือขั้นตอนปกติ เพื่อป้องกันไม่ให้เธอเห็นเครื่องมือแล้วรู้สึกตกใจได้”

ฉันสัมผัสได้ว่าไม่มีส่วนไหนของร่างกายฉันไม่สัมผัสกับอากาศเลย

ตัวฉันสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่ได้ แต่กลับไม่สามารถขัดขืนได้เลย

เสิ่นสวินถอดกางเกงในของฉันออกมา และปล่อยให้มันห้อยอยู่ที่ข้อเท้า

เครื่องนั้นยกขาของฉันให้สูงขึ้นอีก จากนั้นตัวเครื่องมือก็เริ่มทำงานอย่างเชื่องช้า

ฉันทนไม่ไหวแล้วจึงขอร้องอ้อนวอนทั้งน้ำตา

“มันเจ็บมาก ขอร้องล่ะค่ะ ได้โปรดหยุดเถอะ ฉันไม่อยากตรวจแล้ว”

“อดทนอีกนิด ใกล้จะเสร็จแล้ว”

บนหน้าผากของเสิ่นสวินก็มีเหงื่อเม็ดใหญ่ไหลท่วม ฉันพยายามกลั้นน้ำตาแล้ว แต่มันก็ยังไหลออกมา

ในที่สุดก็ได้ยินเสียงเสิ่นสวินถอนหายใจอย่างพึงพอใจ