บทที่ 121

ระหว่างที่ทั้งสองกำลังคุยกัน คนข้างนอกก็ผลักประตูเข้ามา

สืออวี๋หันไปมอง เมื่อเห็นว่าเป็นซือเยี่ยน เธอก็ประหลาดใจเล็กน้อย “หมอซือ คุณมาได้ยังไงคะ? หรือว่าตอนบ่ายมีตรวจอะไรเหรอคะ?”

ทันทีที่เห็นสืออวี๋ ฝีเท้าของซือเยี่ยนก็ชะงักไปครู่หนึ่ง

เพื่อความสะดวกในการทำอาหาร สืออวี๋จึงสวมผ้ากันเปื้อนของตัวเอง ตอนนี้เธอกำลังสวมผ้ากันเปื้อนลายเปปป้าพิก และมัดผมยาวเป็นมวยทรงสูง ทำให้ลุคที่ดูเย็นชาของเธอลดลงไปหลายส่วน กลับมีเสน่ห์ความน่ารักขี้เล่นเพิ่มเข้ามาแทน

ซือเยี่ยนรู้สึกได้ว่าหัวใจของตัวเองกำลังเต้นรัวเร็วขึ้น ราวกับมันพร้อมจะกระเด้งออกมาจากอกได้ทุกเมื่อ

เขากระแอมเบา ๆ เพื่อกลบเกลื่อนอาการประหม่าของตัวเอง น้ำเสียงยังคงทุ้มต่ำเช่นเคย “เปล่าครับ ผมแค่แวะมาเตือนว่าใกล้ถึงเวลาที่คุณย่าต้องทานยาแล้ว ยาตัวนั้นควรกินให้ตรงเวลา คือทุกสิบสองชั่วโมงครั้งหนึ่ง แบบนี้จะได้ผลดีที่สุดครับ”

“อ้อ ค่ะ ยาตัวนั้นกินพร้อมอาหารได้เลยใช่ไหมคะ?”

“ได้ครับ”

สืออวี๋เพิ่งหยิบยาออกมา ซือเยี่ยนก็ยื่นน้ำเปล่าแก้วหนึ่งส่งมาให้

เธอชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะยื่นมือไปรับน้ำ “ขอบคุณค่ะ”

พอเห็นคุณยายสือทานยาเสร็จ ซือเยี่ยนก็เ