บทที่ 23 การลักพาตัวที่วางแผนมาอย่างดี

ช่วงเวลาต่อมา ฉันก็พยายามหลีกเลี่ยงธีระภัทรโดยไม่รู้ตัว ไม่ใช่เพราะกลัวความอึดอัดใจของตัวเอง แต่เป็นเพราะเมื่อเผชิญหน้ากับเขา ความรู้สึกผิดในใจก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น ฉันถึงขั้นคิดที่จะทิ้งเขาไป หาวิธีอื่นเพื่อแก้แค้นให้แม่ แต่คิดไปคิดมา ฉันไม่มีทั้งอำนาจและอิทธิพล เป็นคนตัวเล็กเสียงเบา ทำอะไรไม่ได้เลย จึงได้แต่ล้มเลิกความคิดนั้นไป

ที่จริงฉันรู้ว่าหลังจากที่ฉันขึ้นไปชั้นบนแล้ว ธีระภัทรก็เปิดประตูออกไป ฉันไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรกับแคลลี่ และก็ไม่อยากรู้ด้วย ฉันกลัวว่าตัวเองจะถูกความรู้สึกเข้าครอบงำ จึงบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า ฉันกับเขาแค่ใช้ประโยชน์ซึ่งกันและกัน เขาต้องการคู่นอนที่สะอาดไร้มลทิน ส่วนฉันก็ต้องการเพียงแค่แก้แค้นเท่านั้นเอง

ช่วงนี้ ฉันอยู่ที่มหาวิทยาลัยจนดึกทุกวัน ตอนที่ไม่มีเรียนก็จะไปอยู่ที่ห้องสมุด จนกระทั่งข้างนอกมืดสนิท หรือห้องสมุดปิด ถึงค่อยกลับบ้าน

ธีระภัทรไม่ได้พูดอะไร แค่บางครั้งเมื่อมีความต้องการก็จะมาที่ห้องฉัน ทำเสร็จก็ใส่เสื้อผ้าแล้วเดินออกไป ไม่มีการพูดคุยอะไรกันตลอดกระบวนการ

นี่ก็คือวิธีการอยู่ร่วมกันที่ถูกต้องแบบคู่นอน ไม่ใช่เหรอ?

หลังจากทำรายงานชิ้นสุดท