Novels by วนิลากลิ่นเลม่อน22

สองปีต่อมาเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นระหว่างสองปีมานี้ มีทั้งที่ดีและไม่ดี แต่ทุกคนก็ผ่านกันมาได้ รวมถึงสองพี่น้องตระกูลเฟยที่ตอนนี้อยู่ในความดูแลของเซียวหลี่อิงในส่วนของจางหยวนเพ่ยเองนั้น ก็อาศัยอยู่ที่เรือนไม้ในส่วนลึกของตระกูลเซียว เรือนไม้ขนาดกลางตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางป่าไผ่เรียงราย ด้านข้างมีลำธารสายหนึ่งไหลผ่านให้ความรู้สึกเย็นสบาย ไม่ไกลกันนักยังมีเรือนเล็กอีกสามเรือนสำหรับเหล่าลูกศิษย์ ทางเดินและรอบเรือนพัก มีดอกไม้นานาพันธุ์ ปลูกประดับเอาไว้งดงามยิ่ง“หือ เจ้าเด็กนี่กตัญญูดีจริง มาถึงก็มีน้ำชาวางไว้ให้เลย”จางหยวนเพ่ยที่ไม่คิดอะไรมากยกถ้วยน้ำชาที่วางอยู่ในห้องของตนเองขึ้นดื่มทันทีหลังจากกลับมา เมื่อฝึกเหล่าลูกศิษย์ทั้งหลายเสร็จ ก่อนที่เฟยเทียนจะเดินเข้ามา“ท่านอา! นั่นไม่ใช่น้ำชา มันคือยาขอรับ” ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหล่า ที่พึ่งเดินเข้ามาใหม่ ยกมือขึ้นห้ามผู้ที่เป็นทั้งอาจารย์และท่านอาของตน แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว“ยาหรือ ทำไมกลิ่นกับรสชาติไม่เหมือนยาเลยเล่า มันคือยาอะไร” หลังจากที่ดื่มเข้าไปแล้วทั้งรสชาติและกลิ่นคล้ายชาดอกไม้เป็นอย่างมากไม่เหมือนยาสักนิด“เป็นยาเพิ่มกำลังภายในขอ

ทางฝั่งของหลงฝูหยางที่ได้บาดเจ็บจากการถูกลอบสังหาร หลังจากฟื้นขึ้นมาก็รีบออกไปจากจวนตระกูลเฟยทันทีเพราะกลัวว่าตนเองจะนำภัยอันตรายมาให้“ท่านประมุข” จางหลินที่เห็นสภาพของผู้เป็นนายก็ตกใจยิ่ง รีบเข้าไปประคองร่างสูงมาที่เตียงทันที“เกิดอะไรขึ้นขอรับ” จางเฉินที่พึ่งเข้ามาเห็นผู้เป็นนายก็รีบถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง“จางเฉิน มาดูท่านประมุขข้าจะไปตามผู้อาวุโสอิน”จางหลินเอ่ยบอกสหายอย่างร้อนใจ ก่อนะรีบไปตามอินจางเหว่ยทันที ผ่านไปเพียงครู่เดียวเขาก็กลับมาพร้อมชายวัยกลางคนผู้หนึ่งที่มีสีหน้าร้อนใจไม่แพ้กัน“เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้” อินจางเหว่ยรีบเข้าไปดูหลานชายทันที“ข้าไม่เป็นไรมากแล้วขอรับ โชคดีที่ได้คนช่วยเอาไว้”หลงฝูหยางเอ่ยอย่างอ่อนแรง“ข้าจะไปเตรียมมาให้ พวกเจ้าดูแลท่านประมุขให้ดี”อินจางเหว่ยรีบออกไปนำยามาให้ชายหนุ่ม ก่อนจะกลับมาพร้อมยาและผ้าพันแผลมากมาย ทุกคนช่วยกันทำแผลให้ชายหนุ่มอย่างรีบร้อนก่อนที่อินจางเหว่ยจะยืนถ้วยยาให้กับผู้เป็นหลานชาย หลงฝูหยางรับมาดื่มรวดเดียวจนหมดก่อนจะส่งคืนให้ผู้เป็นอา“ข้าจะช่วยเจ้าปรับกำลังภายใน” อินจางเหว่ยบอกก่อนจะพยุงชายหนุ่มขึ้นโดยมีจางหลินคอยช่วย“ขอบคุณท

หลังจากจักการทุกอย่างแล้ว ทุกคนก็กลับมาที่จวนตระกูลเฟยเพราะมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำกัน นั้นก็คือการปรุงยารักษาอาการบาดเจ็บ(เกิดขึ้นจากการต่อสู้เมื่อครั้งอยู่ในยุทภพ)ให้กับจางหยวนเพ่ยที่ท่านหมอเฟยอี้เคยรับปากไว้แต่ไม่มีโอกาสได้ทำ หน้าที่นี่จึงตกเป็นของหลี่อิงและเฟยเทียน“ผู้อาวุโสพอจะทราบสูตรยาที่ท่านหมอเฟยอี้ใช้รักษาไหมเจ้าคะ”หลี่อิงเอ่ยถามขึ้น ตอนนี้ปัญหาของพวกเขาคือไม่ทราบสูตรยาที่ใช้รักษาอาการบาดเจ็บ“ข้าก็ไม่ทราบ ปกติแล้วเขาจะใช้ยาอีกตัวหนึ่งประคองอาการของข้าเอาไว้เพื่อรอสมุนไพรสำคัญที่จะใช้ปรุงยารักษา”จางหยวนเพ่ยเอ่ยบอก สีหน้าเคร่งเครียดไม่แพ้กัน ตอนนี้ทุกคนมารวมตัวกัน อยู่ที่ห้องปรุงยาเพื่อช่วยกันหาสูตรยา จากตำราการรักษามากมายที่อยู่ในห้องนี้ ที่จะรักษาอาการบาดเจ็บ เนื่องจากไม่มีใครทราบสูตรยานั้นเลย“บันทึกการรักษาในห้องของท่านปู่น่าจะมีขอรับ ท่านจะเขียนเอาไว้ทุก ตอนที่มีการรักษาคนป่วย ข้าจะไปเอามาให้”เฟยเทียนนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ ก่อนจะเอ่ยบอกกับทุกคน แล้วรีบออกไปทันที และไม่นานก็กลับมาพร้อมกับบันทึกเล่มหนึ่ง“นี้เป็นบันทึกการรักษาของท่านอาจางขอรับ ในนี้มีระบุอาการและตัวยาที่

ตระกูลเฟย ตระกูลหมอที่ช่วยเหลือผู้คนมามากมายกลับถูกฆ่าล้างตระกูลภายในคืนเดียวลานบ้านภายในจวนที่เต็มไปด้วยกระจาดสมุนไพรมากมาย บัดนี้ ทุกอย่างกระจัดกระจายเต็มพื้นไปหมด กลุ่มคนชุดดำที่ยืนถือดาบ จ่อดาบไปที่คอของชายชราผู้หนึ่งอยู่นั้นไม่เอ่ยสิ่งใด ก่อนจะกระทำการลงดาบอย่างเลือดเย็นต่อหน้าหลานสาวและภรรยาของเขาที่ตอนนี้ตกใจจนวิญญาณแทบหลุดลอยออกจากร่าง ก่อนที่ร่างของเด็กสาวจะหมดสติไปด้วยความตกใจกลัว“นี้คือสิ่งที่พวกเจ้าต้องได้รับ” เสียงเย็นเฉียบราวน้ำแข็งเอ่ยขึ้น“พวกเราทำผิดอะไร ทำไมถึงทำกับพวกเราเช่นนี้”หญิงชราแผดเสียงร้องด้วยความคับแค้นใจ ทั้งสะอื้นไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด เมื่อผู้เป็นสามีถูกฆ่าต่อหน้าต่อตา“ความผิดของพวกเจ้า คือช่วยคนที่ไม่สมควรช่วย”น้ำเสียงเหี้ยมเอ่ยขึ้นอย่างเลือดเย็น“พวกเราเป็นหมอ ตระกูลของพวกเราช่วยเหลือผู้คนมามากมาย เหตุใดจึงกลายเป็นเช่นนี้”หญิงชราเอ่ยอย่างหมดแรง ความอัดอั้นไม่อาจระบายออกมาได้ นางหอบหายใจอย่างรุนแรง ก่อนจะหมดสติล้มลงดวงตาเบิกกว้าง แล้วจากไปอย่างไม่เป็นธรรม เหตุใดการที่พวกเขาช่วยเหลือผู้คน ถึงกลายเป็นความผิดด้วยเล่า“แล้วเด็กนี้เล่า” ชายชุดดำผู้หน

“ปล่อยนาง!! ปล่อยหลานข้า!!” มือเหี่ยวย่นพยายามดึงมือของชายผู้นั้นออกแต่ก็ไม่เป็นผล ซ้ำยังสร้างความรำคาญและไม่พอใจให้กับมันอีกด้วย“ไอ้แก่นี่!! อยากตายมากใช่ไหม!! ข้าจะจัดการให้!!!” มันพูดเสียงเหี้ยมก่อนจะปล่อยหญิงสาวแล้วเดินเข้าไปหาชายชราแทน มู่ตานที่เห็นท่าไม่ดีก็รีบเข้าไปขว้างเอาไว้“อย่าทำอะไรท่านปู่ ข้าขอร้อง พวกท่านอยากได้อะไรก็เอาไปแต่อย่าทำร้ายคนเลยนะเจ้าคะ”มู่ตานพยายามขอร้องพวกมันเอาไว้ แขนเรียวกอดผู้เป็นปู่เอาไว้แน่นไม่ให้ใครเข้ามาทำร้ายได้“มีเงินอยู่แค่นี้จะไปพออะไร!! ข้าวสารก็มีอยู่น้อยนิดของมีค่าอื่นก็ไม่มี!!!”ชายอีกคนที่รื้อค้นบ้านเดินมาเข้ามาหาเพื่อนของมัน น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาไม่สบอารมณ์ยิ่งนัก“งั้นก็เอานังเด็กนี้ไปขาย หน้าตางดงามเช่นนี้ของให้หอคณิกาคงได้ราคาดีไม่น้อย” สายตาที่มองไปยังมู่ตานช่างน่ารังเกียจยิ่งนัก“พวกแกได้เงินกับของไปแล้วก็ปล่อยพวกเราไปสิ อย่าทำอะไรพวกเราเลย ข้าขอร้องละ”อวิ๋นเซียงไห่ขอร้องทั้งยังก้มหัวโขกพื้นให้พวกมันด้วยเขาหวังเพียงความเมตตาเล็กน้อยจากพวกมันเท่านั้น“ใครจะเอาคนแก่ ๆ ไร้ประโยชน์ไปด้วย คนที่ข้าต้องการคือนางต่างหาก”รอยยิ้มอันน่ารังเก

“กลิ่นดินหรือ” ชายชราถามอย่างแปลกใจยิ่งที่ได้นางพูดอย่างนั้น“เจ้าค่ะ ข้าได้กลิ่นของมัน” มู่ตานตอบเสียงอ่อยแต่ไม่กล้าว่าเพราะเหตุใดนางถึงได้กลิ่น“ถ้าเจ้าอยากไป เช่นนั้นก็ลองไปกันดู” อวิ๋นเซียงไห่เลือกที่จะเชื่อเด็กน้อยเพราะก็ไม่อยากจะขัดใจนาง เมื่อเดินลึกเข้าไปอีกหน่อย พวกเขาก็เจอกับลำธารเล็ก ๆ สายหนึ่ง ชายชรากับเด็กน้อยยิ้มออกมาอย่างดีใจ มู่ตานวิ่งไปที่น้ำก่อนจะใช้สองมือน้อย ๆ ของนางรองน้ำใสขึ้นดื่ม“น้ำใสมากเลยเจ้าค่ะท่านปู่” มู่ตานหันมาบอกผู้เป็นปู่เสียงใสพร้อมยิ้มกว้างส่งมาให้ อวิ๋นเซียงไห่เองก็รีบเข้าไปดื่มน้ำเช่นกันเพราะคอแห้งมากจนมันแสบร้อนไปหมด“ต้นไม้ในนี้มีแต่ต้นใหญ่ ๆ นะเจ้าคะ” มู่ตานมองไปอีกฝั่งของธารน้ำ ทางฝั่งนั้นมีต้นไม้ใหญ่ขึ้นเรียงรายเต็มไปหมดดูแล้วน่าจะอุดมสมบรูณ์ว่าฝั่งนี้มากเลยทีเดียว“ท่านปู่ ตรงนั้นมีโพรงด้วยเจ้าค่ะ” นิ้วน้อย ๆ ชี้ไปที่ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง โพรงต้นกลางขนาดใหญ่สามารถให้คนเข้าไปหลบได้ด้วยซ้ำ ทั้งสองจึงตัดสินใจข้ามลำธารไปตรงโพรงต้นไม้นั้นเมื่อมาถึงก็พบว่ามันเป็นโพรงขนาดใหญ่มากจริง ๆ สามารถให้พวกเขาเข้าไปนั่งได้สบาย ๆ อีกทั้งโดยรอบยังมีรากไม้ใหญ่ช่วยก

ร่างเล็กนั่งอยู่ข้างชายชราริมถนนในตลาดที่มีผู้คนมากมาย พวกเขาถูกไล่ให้มานั่งอยู่ท้ายตลาดแห่งนี้จากขอทานอีกกลุ่มที่ยึดพื้นที่ตรงกลางตลาดเอาไว้“ทำไมเราไม่ขายของละเจ้าคะ ท่านปู่” เสียงเล็กเอ่ยถามอย่างสงสัย นางนั่งมองพ่อค้าแม่ค้าที่ตะโกนขายของอยู่นานเลยเกิดสงสัยว่าทำไมพวกนางไม่ขายของบ้าง“ไม่ได้หรอกนะ” ชายชราเอ่ยขึ้นเสียงแหบแห้ง“ทำไมหรือเจ้าคะ” นางไม่เข้าใจในสิ่งที่ชายชราต้องการจะสื่อว่าเหตุใดถึงขายไม่ได้“พวกเราเป็นขอทาน หากขายของจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อของมาขายเล่า อีกอย่างหากเรามีเงินขึ้นมา พวกขอทานกลุ่มอื่นที่เห็นก็จะมาแย่งชิงจากเจ้าไปอย่างโหดเหี้ยม”ขึ้นชื่อว่าขอทานไม่มีทางที่จะมีชีวิตที่ดีขึ้นได้นั้นคือสิ่งที่เขาเคยประสบมาแล้ว“เราแจ้งทางการไม่ได้หรือ” มู่ตานถามอย่างสงสัย“พวกเขาไม่สนใจเราหรอกนะมู่ตาน” ดวงตากลมโตมองชายชราอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าเข้าใจ แล้วนั่งเงียบ ๆ อยู่ข้างเขาเช่นนั้นจนมืดค่ำ แต่ทั้งสองคนก็ไม่มีใครให้เงินมาเลย แม้แต่อาหารก็ไม่มี มู่ตานลูบท้องน้อย ๆ ของตนเองที่ร้องประท้วงมาตั้งแต่เช้าด้วยความหิว“เดี๋ยวปู่ลองหาผลไม้ป่าให้นะ” อวิ๋นเซียงไห่บอกเด็กน้อยอย่างสงสาร เข

เด็กหญิงตัวน้อยถูกปล่อยทิ้งเอาไว้ที่วัดล้างเพียงลำพัง นางคือ ฟางมู่ตาน คุณหนูใหญ่ตระกูลฟาง บุตรสาวคนโตของเสนาบดีกรมการคลัง นางถูกนำมาทิ้งไว้ที่นี่ หลังจากผู้เป็นมารดาเสียชีวิตลงท่านพ่อของนางกล่าวว่า นางเป็นตัวนำความโชคร้ายมาสู่ตระกูล ไม่สมควรที่จะอยู่ให้ใครต้องตายอีก จึงให้คนนำนางมาทิ้งที่วัดล้างนอกเมืองโดยไร้คนดูแล ทั้งที่นางพึ่งจะสิบขวบเท่านั้น เด็กหญิงที่แสนน่ารักนี้ ใครจะรู้เล่าว่านางซ่อนความสามารถอันใดเอาไว้มากมาย“นังหนู เหตุใดจึงมาอยู่ที่นี่คนเดียว” ชายแก่คนหนึ่งถามนางขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปหา มู่ตานที่เห็นคนแปลกน่าท่าทางน่ากลัวก็ถอยหนีทันที“อย่าเข้ามานะ! ฮึก!! ฮึก!! ฮืออ!!!” เด็กหญิงร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวและตกใจ นางถูกสาวใช้คนหนึ่งของแม่รองพามาที่นี่ โดยบังคับให้นางขึ้นรถม้ามา ไม่มีข้าวของติดกายมาเลยสักอย่างเดียว สิ่งเดียวที่นางมีคือหวีสับแกะสลักรูปดอกโบตั๋นที่ผู้เป็นแม่ทิ้งเอาไว้ให้ดูต่างหน้า“ไม่ต้องร้อง ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก” น้ำเสียงแหบแห้งพร้อมกับมือเหี่ยวย่นเอื้อมไปใกล้เด็กน้อย เพื่อจะดูว่านางเป็นอันใดหรือไม่“จริงหรือเจ้าคะ ฮึก!” น้ำเสียงเล็ก ๆ เอ่ยถามอย่างหวาดระแวง ด

“ห๊ะ!!” หวงหลี่อิงถึงกับตาโตนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ“ตอนนั้นที่ข้าพึ่งตายอยู่ ๆ ข้าก็โผล่มาที่นี่ ทั้งที่ไม่เคยมาและไม่รู้จักด้วยซ้ำ ว่าที่นี่คือที่ไหน ข้าเห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังช่วยกันขนหีบเหล่านี้เข้ามาในถ้ำและพูดคุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้น จนข้าได้รู้ว่าขบวนพ่อค้าที่พวกมันไปปล้นมาเป็นญาติห่าง ๆ ของข้าเอง ตอนนั้นข้าโกรธมาก จนไม่รู้ว่าตนเองทำอะไรลงไปและไม่รู้ว่าทำได้ยังไงด้วย แต่เมื่อรู้สึกตัวอีกที พวกโจรเหล่านั้นก็ตายกันไปจนหมดแล้ว” ร่างบางมองหน้าหวังหรูอี้อย่างนิ่งงันหลังจากได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด“นี้...ท่านเป็นคนฆ่าโจรพวกนั้น…เหรอ” หญิงสาวถามอย่างไม่แน่ใจนัก พร้อมกับแสดงสีหน้าหวาดระแวงออกมาอย่างเห็นได้ชัด“เจ้าไม่ต้องกลัวข้าหรอกนะ ตอนนั้นข้าไม่รู้ตัวจริงๆ อาจจะเป็นเพราะข้าพึ่งตาย และยังต้องมารับรู้เรื่องพวกนี้อีก ไหนจะเป็นห่วงบุตรชายที่ข้าพึ่งจากเขามา ก็เลยอาจจะเกิดแรงอาฆาตขึ้นมา…กะมัง” หวังหรูอี้พยายามอธิบายอย่างลนลานเสียงอ่อน เพราะกลัวว่าหญิงสาวจะมองนางไม่ดีและหวาดกลัวนาง“เฮ้อ เอาเถอะ ไหน ๆ เราก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว ไม่ว่าเรื่องจะเป็นมายังไง ท่านก็เป็นที่พึ่งเดียวที่ข้ามีและรู้จัก ยังไง

“เอ่อ คือว่าเจ้าจะนั่งอยู่ตรงนี้จนถึงเช้าเลยหรือ” หวังหรูอี้ถามขึ้นเมื่อเห็นว่าใกล้ถึงยามเช้าเข้าไปทุกทีแล้ว“จะเช้าแล้วเหรอเนี่ย ท่านโดนแสงแดดได้หรือไม่” พะพายหันมองไปยังท้องฟ้าที่เริ่มจะเห็นแสงอาทิตย์โผล่ขึ้นมาแล้วก่อนจะหันไปถามหวังหรูอี้“โดนได้ แต่ข้าว่านะ เจ้าต้องทำอะไรสักอย่างแล้วละ อีกอย่างเจ้าก็กลับไปที่บ้านของเจ้าไม่ได้แล้วด้วย” หวังหรูอี้กล่าวเตือนหญิงสาว“ก็จริง”“เจ้าจะทำอะไรต่อไปละ” หวังหรูอี้เอ่ยถามสิ่งที่หญิงสาวต้องการ“คงต้องหาที่ตั้งหลักก่อนละนะ” พะพายกล่าวตามสิ่งที่คิดว่าควรจะเริ่มทำอะไรก่อน“เจ้าต้องเปลี่ยนการพูดด้วย” หวังหรูอี้กล่าวเตือนขึ้นมาอีกอย่างหนึ่ง“เจ้าค่ะ ข้าน้อยทราบแล้ว” พะพายพูดอย่างประชดประชันเล็กน้อย“อืม ดีมาก” หวังหรูอี้พยักหน้าอย่างพอใจ“เฮ้อ! เอาวะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด มาถึงขนาดนี้แล้วก็คงต้องสู้กันต่อ ยังไงซะก็กลับไปไม่ได้แล้ว ต่อจากนี้ฉันคือ หวงหลี่อิง เป็นเพียงเด็กสาวกำพร้าจากหมู่บ้านยากจนแห่งหนึ่งเท่านั้น”พะพายพยายามสะกดจิตตนเองให้ยอมรับเรื่องราวที่เกิดนี้ให้ได้“ใครว่าเจ้ายากจน” อยู่ๆ หวังหรูอี้ก็พูดขึ้นมา“อ้าว...ก็ท่านเป็นคนบอกเองว่าร่างนี้

“อืม” เสียงครางแหบแห้งในลำคอ พร้อมกับเปลือกตาที่เปิดขึ้น เผยให้เห็นดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนแวววาว“ที่ไหนเนี่ย” หญิงสาวลุกขึ้นนั่งพร้อมกับหันมองไปรอบๆ ก่อนจะพบว่าตัวเองนั้นนอนอยู่กลางทุ่งหญ้ารกชัฏที่ไหนสักแห่ง“นังหนู” จู่ๆ ก็มีร่างโปร่งแสงปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ“เห้ย!” พะพายตกใจจนสติสตังหายหมด เมื่อมีบางอย่างโผล่มาตรงหน้า“นังหนูใจเย็นๆ ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก” ร่างโปร่งแสงเอ่ยกับหญิงสาว“เย็นก็บ้าแล้ว” พูดจบพะพายก็ดีดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับออกวิ่งทันที“อ่าวเห้ย นังหนูรอข้าก่อน” ร่างนั้นล่องลอยตามพะพายมาติดๆ“รอก็โง่นะสิ เป็นผีก็อยู่ส่วนผีสิ จะมาตามหลอกหลอนกันทำไมเล่า” เมื่อรู้แล้วว่าสิ่งที่เห็นไม่ใช่คน พะพายก็ยิ่งสับขาวิ่งเร็วขึ้นไปอีก“ข้าก็ไม่ได้อยากตามหลอกเจ้านะ แต่ข้าไม่รู้จะไปไหน พอโผล่ออกมาเจ้าก็มองเห็นข้า ถ้าอย่างนั้นข้าก็ไม่ต้องเหงาแล้ว เพราะสามารถสื่อสารกับเจ้าได้ ก็เลยตามเจ้ามา”“ท่านรู้ได้ไงว่าหนูมองเห็นท่าน” พะพายถามกลับไป ทั้งที่ยังวิ่งไม่หยุด“ก็เจ้าตกใจตอนที่ข้าโผล่ไปตรงหน้าเจ้าไม่ใช่หรือ นั้นก็แสดงว่าเจ้ามองเห็นข้า” ว่าแล้ววิญญาณตนนั้นก็ลอยมาอยู่ตรงหน้าขอ