บทที่ 112

"ชินจิน ฉันคิดว่าคุณไม่จำเป็นต้องโทรหาเขาหรอก" ทัง โรลชูว อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ขณะที่เธอหยุดเขา "สวนสนุก จะสนุกก็ต่อเมื่อมีผู้คนอยู่ที่นั่น มันน่าเบื่อมากถ้ามีแค่เราสองคนในสถานที่ขนาดใหญ่แห่งนี้ จู่ ๆ ฉันก็อยากนั่งรถไฟเหาะแล้ว งั้นไปกันเถอะ"

หลังจากพูดอย่างนั้นเธอก็ดึงมือเขาและเดินเข้าไปในฝูงชนโดยไม่รอให้เขาตอบกลับ

พวกเขาเข้าคิวซื้อตั๋วและขึ้นรถไฟเหาะ ตลอดการเล่นเครื่องเล่น ทัง โรลชูว มีความสุขอย่างผิดปกติ

ตรงกันข้าม ลู ชินจิน สงบมาก เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สนุกกับการอยู่ในสถานที่ที่แออัดและมีเสียงดังเช่นนี้ เพราะงั้นคิ้วที่สวยงามของเขาจึงขมวดแน่นตลอดเวลา

ทัง โรลชูว คิดว่ามันน่าสนใจและเธอก็บอกเขาด้วยความขอร้องว่า "ถ้าคุณกลัวทีหลังคุณสามารถกรีดร้องได้นะ"

ลู ชินจิน ไม่ได้แสดงความคิดเห็นและเพียงแค่ยิ้มให้เธอ

หลังจากที่เล่นเสร็จ ทัง โรลชูว เป็นคนที่กรีดร้อง ในความเป็นจริงเป็นเธอเองที่กำลังหน้าซีด

ทั้งสองคนนั่งพักที่ม้านั่งข้างถนน ลู ชินจิน กอดอกและมองเธออย่างหยอกล้อ "ผมคิดว่าคุณมีช่วงเวลาที่ดี คุณต้องการเล่นอีกครั้งไหม?"

“ไม่...ไม่จำเป็น”

ทัง โรลชูว หัวเราะอย่างช้า ๆ ในใจเธอกำลังบอกตัว