บทที่ 397

หากมองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ ก็จะเห็นท้องฟ้าอันมืดมิดที่เต็มไปด้วยดวงดาวพร่างพรายนับไม่ถ้วน

มองลงไปเบื้องล่างก็จะเห็นแสงไฟของเมืองปักกิ่งที่ส่องสว่างไสวโชติช่วง

ทัง โรลชูวตกตะลึงไปกับความสวยงามที่อยู่เบื้องหน้า เธอไม่เคยรู้เลยว่าเมืองในยามค่ำคืนจะสวยเช่นนี้

ด้านหลังเธออยู่เซียวเหยาทิ้งตัวลงบนโซฟา เขาจองขึ้นไปบนฝ้าอย่างว่างเปล่าท้องของเขาร้องเสียงดัง

เขาหิวมาก! หิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว!

แต่ถึงกระนั้น พี่สะใภ้ที่รักของเขา ก็ยังไม่คิดจะทานข้าวในเร็ว ๆ นี้ เธอต้องการที่จะรอพี่ใหญ่ของเขาประชุมให้เสร็จเสียก่อนแล้วถึงจะทานพร้อมกัน

แต่ก็มีแค่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าพี่ใหญ่ของเขา จะใช้เวลาอีกนานแค่ไหน บางทีเขาอาจจะตายเพราะความหิวโหยไปก่อนที่พี่ใหญ่จะประชุมเสร็จก็ได้

เมื่อ ลู เซียวเหยา ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออกร่างสูงโปร่งเดินเข้ามา

เมื่อได้ยินเสียงนั้น ลู เซียวเหยา ก็เด้งตัวขึ้นมาในทันทีเมื่อเขาพบเข้ากับชายคนนั้น เขาทำท่าราวกับว่านั่นคือผู้ช่วยชีวิตของเขา เขารู้สึกประหลาดใจมาก “พี่ใหญ่ พี่ประชุมเสร็จสักที ท้องของผมแบนราบเพราะความหิวโหยแล้วนะ”

ลู ชินจิน เหลือบไปมอ