บทที่ 442

เธอเลิกผ้าห่มขึ้นและเดินลงจากเตียง ลู ชินจิน ได้ยินที่เสียงก็ตื่นขึ้นเช่นกัน เขาลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นเธอทำท่ากระวนกระวาย เขาขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นเหรอ?”

“พ่อกับแม่ของอันยี ยอมรับสารภาพผิดแล้ว”

ทัง โรลชูว รีบเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว

รับสารภาพผิดงั้นเหรอ?!

ลู ชินจิน คิ้วขมวดมากกว่าเดิม สีหน้าเศร้าหมองของเขามีร่องรอยแห่งความกังวลอยู่

เขาไม่คาดคิดว่า หยาง เฉียนเฉียน จะลงมือเร็วขนาดนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะประเมินเธอต่ำเกินไป

ลู ชินจิน และ ทัง โรลชูว รีบไปที่บ้านตระกูลซองทันที

เซิน โมเฟย เป็นคนมาเปิดประตูให้พวกเขา

“อันยี อยู่ที่ไหน?” ทัง โรลชูว ถามขึ้นอย่างกระวนกระวาย

“เธออยู่ด้านใน”

ทัง โรลชูว หันไปมองเขาก่อนจะรีบรุดเข้าไปด้านใน

ซอง อันยี นั่งอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น สีหน้าของเธอไร้ความรู้สึก ดวงตาของเธอว่างเปล่าไร้ซึ่งจิตวิญญาณ เธอดูไม่สู้ดีนัก

เธอเดินเข้าไปหาเพื่อนก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ ยื่นมือออกไปดึงเธอเข้ามากอด พูดขึ้นอย่างแผ่วเบา “อย่ากลัวไปเลยนะอันยี พวกเราอยู่ที่นี่แล้ว”

เสียงพูดที่นุ่มนวลทำให้ ซอง อันยี ที่กำลังนิ่งเครียด ปล่อยโฮออกมาในทันที เธอร้องไห้ออกมาเสียง