แชร์

บทที่ 140

ผู้เขียน: มู่เหลียนชิง
ไม่ว่าอย่างไรสวีจือหรูก็คิดไม่ถึงว่าลูกไม้ของตัวเองในวันนี้ จะไม่ได้ผลเลยแม้แต่นิดเดียว

เห็นเธอที่ยืนอึ้งอยู่กับที่ ท่าทางดูทำอะไรไม่ถูก หนิงหนานเสว่ก็แค่รู้สึกน่าขำ ความจริงพอได้อยู่ด้วยกัน ได้เห็นเยอะมากขึ้น ก็จะเข้าใจว่าลูกไม้ของสวีจือหรูไม่ได้ยอดเยี่ยมแต่อย่างใด ความรักของฟู่เฉินต่างหากที่สุดยอด

เพราะว่าชอบ ดังนั้นถึงร่วมมือแสดงด้วยโดยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

กระนั้นวันนี้เธอก็เลือกผิดเวทีแล้ว เพราะที่นี่คือบริษัท เป็นสถานที่ทำงาน ต่อให้เรื่องส่วนตัวกับเรื่องซุบซิบจะใหญ่โตแค่ไหน ก็ไม่สำคัญไปกว่าหน้าที่การงานของลูกจ้าง

ภายใต้การมองข้ามของทุกคน สวีจือหรูกระอักกระอ่วนมากทีเดียว ทำได้เพียงขบกรามไว้ แล้วหาทางลงให้กับตัวเอง “ในเมื่อตอนนี้คุณงานยุ่ง งั้นฉันก็ไม่รบกวนคุณแล้ว ฉันซื้อกาแฟมาให้ทุกคนด้วยค่ะ อีกเดี๋ยวก็คงมาถึง ลำบากทุกคนแล้วนะ”

เธอนึกว่าตัวเองล่าถอยออกมาอย่างไม่เสียหน้า แต่ในความเป็นจริง ใครบ้างไม่รู้ว่าเธอก็คือตัวตลกคนหนึ่ง!

ตอนนี้ยุคสมัยได้เปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ มือที่สามถึงขั้นสามารถออกมาประเจิดประเจ้อขนาดนี้ได้แล้ว นับวันสังคมยิ่งเสื่อมทรามลงไปทุกที

ห้องประชุม

“ทุกคนรู้สึกว
อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
บทที่ถูกล็อก

บทล่าสุด

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 164

    เธอเข้าใจดี วันนี้สวีจือหรูจงใจพาฟู่เฉินมาที่นี่ ก็เพื่อคุยโวโอ้อวดกับเธออย่างไรก็ตามหนิงหนานเสว่ยังคงยิ้ม เพราะว่าตอนนี้เธอกับสวีจือหรูไม่ได้อยู่บนเส้นทางเดียวกันตั้งนานแล้ว สายตาของสวีจือหรูล้วนอยู่ที่ผู้ชายคนนั้น แต่ว่าตอนนี้หนิงหนานเสว่คิดเพียงแค่ต้องการเงินเท่านั้น คิดเพียงแค่อยากให้ฟู่เฉินอยู่ไม่สู้ตาย!“เธอ! หนิงหนานเสว่ เธออย่าคิดว่าเธอเป็นแบบนี้แล้วฉันจะทำอะไรเธอไม่ได้นะ!”“ถ้าเธอเอาโครงการครั้งนี้มาไม่ได้ ฉันจะดูสิว่าเธอจะไสหัวออกไปจากฟู่ซื่อกรุ๊ปอย่างหมดหวังยังไง!”ฟู่เฉินกัดกราม ด้านมืดของเขาเปิดเผยออกมาต่อหน้าคนนอกเป็นครั้งแรกถึงอย่างไรปกติเขาก็เยือกเย็นสูงส่งและมีหน้ามีตา นี่เป็นครั้งแรกที่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ระเบิดอารมณ์จนเส้นเลือดปูดโปนอย่างไรก็ตามต่อให้เขาสิ้นลมหายใจในตอนนี้ สำหรับหนิงหนานเสว่แล้วก็ไม่ได้สำคัญอะไรเลยหนิงหนานเสว่ยักไหล่ไม่ใส่ใจอย่างสิ้นเชิง กล่าวอย่างเรียบเฉยว่า “ประธานฟู่ แก้ไขข้อผิดพลาดของตัวเองก่อนค่อยแก้ไขคนอื่น!”หลังจากพูดคำนี้จบ ก็อุ้มเตี๋ยนเตี่ยนแล้วสาวเท้าออกไปด้านนอกในทันทีหลังจากที่เธอไปแล้ว ความดันอากาศของทั้งโรงพยาบาลสัตว์เลี้ยง

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 163

    เจียงเหยียนเชินยิ้มให้กับหนิงหนานเสว่อย่างอ่อนโยน เขาเพิ่งจะเห็นท่าทางของหนิงหนานเสว่ที่ปกป้องตัวเองอย่างกับนักรบหญิงตามมาตรฐานด้วยตาของตัวเอง!เมื่อมองเห็นท่าทางของเจียงเหยียนเชินจริงจังแบบนี้ หนิงหนานเสว่ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางเอ่ยปากอย่างลังเล “แต่รุ่นพี่ไม่คิดว่าฉันเป็นผู้หญิงปากร้ายเหรอคะ?” “ฉันจะคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงปากร้ายได้ยังกัน? ถูกคนมายั่วยุทำให้อับอายถึงที่จะให้ไม่พูดอะไรสักคำเลยงั้นเหรอ? นั่นไม่ใช่ความอ่อนโยน นั่นคือไร้ความสามารถ!”เจียงเหยียนเชินพูดอย่างตรงจุดความสง่างามกับการสั่งสอนไร้สาระอะไรนั่น เมื่อเผชิญหน้ากับความหน้าหนาหน้าไม่อายของสวีจือหรู พลังในการต่อสู้คือวิถีของราชาเมื่อได้ยินเจียงเหยียนเชินประเมินตนเองเช่นนี้ จมูกของหนิงหนานเสว่ก็รู้สึกแสบเล็กน้อยอย่างน่าประหลาดก่อนหน้านี้แค่เธอพูดเสียงดังเล็กน้อย ก็จะถูกฟู่เฉินตำหนิไม่จบไม่สิ้น บอกว่าเธอไม่มีมาดของคนตระกูลฟู่เลย หลายปีขนาดนี้แล้ว อันที่จริงหนิงหนานเสว่ก็ไม่เข้าใจมาตลอดว่า คนตระกูลฟู่ที่ฟู่เฉินพูดถึงมันเป็นยังไง?แต่ว่าตอนนี้ หนิงหนานเสว่ไม่ใส่ใจแล้ว เพราะว่าคนตระกูลฟู่เป็นยังไง ก็ไม่เกี่ยวกับเธอแม

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 162

    หนิงหนานเสว่หุบยิ้ม กอดเตี๋ยนเตี่ยนไว้ในอ้อมแขนอย่างแผ่วเบา มองดูที่มาของเสียงอย่างไม่พอใจ “เวลานี้เธอควรทำงานอยู่ที่บริษัท มาหาฉันที่นี่ทำไมกัน?”“เมื่อคืนอาเฉินดื่มมากเกินไป ฉันดูแลเขาทั้งคืน เขาสงสารฉัน ดังนั้นวันนี้เลยบอกให้ฉันลาน่ะ”สวีจือหรูจงใจดึงเสื้อที่อยู่บนร่างกายของตนเอง เผยให้เห็นร่องรอยคลุมเครือที่อยู่บนนั้นหนิงหนานเสว่เป็นแม่คนแล้ว จะไม่รู้ได้อย่างไรว่านี่หมายความว่ายังไง?หากว่าเป็นเมื่อก่อน หนิงหนานเสว่มองเห็นสิ่งเหล่านี้เกรงว่าคงจะเศร้าใจสิ้นหวัง แต่ว่าตอนนี้หนิงหนานเสว่คิดว่าเป็นเพียงแค่เรื่องไร้สาระเท่านั้น “ในเมื่อเธอบอกว่าเมื่อคืนครางจนเหนื่อย งั้นทำไมเธอไม่พักผ่อนให้ดี ๆ มาหาฉันที่นี่ทำไมกัน?”“หรือว่ายังคิดจะมาครางที่นี่กับฉันทั้งวันอีกงั้นเหรอ? งั้นขอโทษด้วยจริง ๆ นะ ฉันไม่มีความสามารถแบบนี้จริง ๆ”หนิงหนานเสว่มองดูสวีจือหรูตั้งแต่หัวจรดเท้า ปากพูดจาสองแง่สองง่ามไม่หยุดถึงอย่างไรสองคนนี้ก็ทำเรื่องที่ไร้ยางอายที่สุดไปจนหมดแล้ว เธอพูดแค่สองสามคำ จะกลัวอะไร?เห็นได้ชัดว่าสวีจือหรูคิดไม่ถึงเลยว่าผู้หญิงที่ไม่มีปากมีเสียงต่อหน้าตนเองเมื่อก่อน ตอนนี้จะถึง

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 161

    ฟู่เฉินนวดหว่างคิ้วอย่างเหนื่อยล้าเล็กน้อย อาการเมาค้างบวกกับความอ่อนเพลีย สภาพของเขาตอนนี้ไม่ค่อยดีเลยจริง ๆ “ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น คุณอย่าคิดฟุ้งซ่านไปเลย”สวีจือหรูเห็นดังนั้น ก็รีบเข้าไปประชิดในทันที นิ้วมือเรียวบาง นวดที่ขมับของฟู่เฉินอย่างแผ่วเบา “อาเฉิน คุณเหนื่อยเกินไปหรือเปล่าคะ แบบนี้รู้สึกดีขึ้นมาหน่อยไหม?”“สภาพของคุณเป็นแบบนี้ อย่าไปทำงานเลยดีกว่าค่ะ ตอนนี้บริษัทก็ไม่ได้มีเรื่องใหญ่โตอะไร คุณพักผ่อนที่บ้านให้เต็มที่สักหน่อยเถอะ ฉันจะไปต้มซุปให้คุณ ดีไหมคะ?”สวีจือหรูราวกับไม่มีกระดูก พูดไปพลาง อิงแอบแผงอกของฟู่เฉินไปพลาง ราวกับแมวที่อ่อนโยนว่าง่ายอย่างไรอย่างนั้น ทำให้ผู้อื่นไม่อาจปฏิเสธความหดหู่ทั้งหมดที่อยู่ในใจของฟู่เฉิน หายไปราวกับเมฆหมอกเพราะคำไม่กี่คำนี้ เขาโอบไหล่ของสวีจือหรูอย่างเป็นธรรมชาติ พลางยิ้มแล้วกล่าวว่า “หรูเอ๋อร์ ก็มีแต่คุณเท่านั้นที่เป็นห่วงผมขนาดนี้ แล้วก็มีแต่คุณเท่านั้นที่สามารถทำให้ผมสบายใจได้”ต่อให้ฟู่เฉินไม่พูดคำพูดนี้ ในใจของสวีจือหรูเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจหากเธอไม่มีแม้แต่ความสามารถเช่นนี้ละก็ เช่นนั้นก็คงไม่สามารถอยู่ข้างกายของฟู

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 160

    หนิงหนานเสว่รู้ว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฟู่เฉิน แต่เธอไม่อยากมีการสัมผัสใกล้ชิดใด ๆ กับคนคนนี้ เธอรังแต่จะรู้สึกขยะแขยงสุด ๆ เท่านั้น!น้ำตาไหลลงมาจากหางตาทั้งอย่างนั้น เธอจ้องไปที่ฟู่เฉินตรง ๆ “ฉันเกลียดคุณ!”น้ำตาและความชิงชังที่ไม่มีการปกปิดของเธอ ทำให้ฟู่เฉินนิ่งอึ้งอยู่กับที่โดยพลันเขาตะลึงงัน นิ่งอึ้งอยู่บนร่างของเธอทั้งอย่างนั้น เมื่อเผชิญหน้ากับน้ำตาและความเกลียดชังนั้น ก็รู้สึกลนลานเป็นอย่างยิ่งแบบที่เพิ่งเคยเกิดขึ้นครั้งแรกในชีวิต“เธอ…ไม่ใช่ต้องการไอ้นี่เหรอ?”ฟู่เฉินเอ่ยขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงแหบพร่าเล็กน้อย“ไสหัวไป!”หนิงหนานเสว่แผดเสียงออกมา ภายในแววตาเต็มไปด้วยความรังเกียจเดียดฉันท์และชิงชังอย่างไม่ปกปิดเมื่อเห็นดังนั้น ฟู่เฉินกลับเจ็บแปลบที่หน้าอก เขายื่นมือออกมาด้วยจิตใต้สำนึก ลูบไล้ใบหน้าของเธอเบา ๆ สัมผัสถูกน้ำตาอันเย็นยะเยือกของเธอแล้ว ก็หนีเตลิดไปอย่างลนลานวินาทีที่เสียงปิดประตูดังขึ้น หนิงหนานเสว่นอนหมอบบนเตียง ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดป้าจางแทบจะถลาเข้ามาในวินาทีต่อจากนั้นทันที มองเตียงที่ยุ่งเหยิงกับหนิงหนานเสว่ที่ถูกมัดไว้ ก็ปวดใจมาก รีบกุลีกุจอเข

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 159

    ประเด็นหลักคือเขาคิดไม่ตกว่า หนิงหนานเสว่ยุ่งขนาดนี้ ทำไมต้องเลี้ยงแมวน้อยให้บั่นทอนพลังชีวิตด้วย?“เตี๋ยนเตี่ยน! ฉันคือแม่นะ”หนิงหนานเสว่ประคองแมวน้อยอย่างระมัดระวัง น้ำตาหลั่งไหลออกมาในทันทีเธอยื่นเตี๋ยนเตี่ยนให้เจียงเหยียนเชินดู “รุ่นพี่ดูสิ มันสวยมากเลยใช่ไหม?”ก้อนกลมเล็ก ๆ ที่มอมแมมแบบนี้ มองไม่เห็นถึงความสวยอะไรเลยจริง ๆ ทว่าเจียงเหยียนเชินยังคงพยักหน้าหงึก ๆ “ให้ฉันส่งเธอกลับไปไหม?”เถ้าแก่เห็นว่าพวกเขาชอบแมวน้อยตัวนี้จริง ๆ จึงให้นมแพะผงถุงหนึ่งมาด้วย บอกว่าแมวยังเล็ก ไม่สามารถกินอาหารแมวได้ตลอดทาง หนิงหนานเสว่เอาแต่กอดแมวเหมียวไว้ในมือ รักมากจนวางไม่ลงแค่ได้เห็นเตี๋ยนเตี่ยน หนิงหนานเสว่ก็จะนึกถึงสุยสุยของตัวเอง ตำแหน่งกลางใจนุ่มนวลมากขึ้นอย่างบอกไม่ถูกเธอหัวเราะเบา ๆ “ฉันรู้ว่าเป็นสุยสุยของฉันกลับมาแล้ว เธอกลับมาแล้ว”เจียงเหยียนเชินได้ยินคำพูดนี้แล้วพลันปวดใจขึ้นมา เขาคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าหนิงหนานเสว่จะเอาความรักที่มีต่อลูกสาวไปฝากไว้กับแมวตัวหนึ่งแม้ว่าเขาไม่ค่อยชอบสัตว์จริง ๆ แต่เห็นหนิงหนานเสว่ชอบ จึงฝืนข่มกลั้นความรังเกียจในใจไว้ แล้วพาทั้งสองกลับไปส่งที่บ้

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status