Tous les chapitres de : Chapitre 1 - Chapitre 10

“คุณหนูหนิง คุณไม่รู้เหรอ? ลูกของคุณเป็นโรคมะเร็งกระดูกที่ถ่ายทอดทางพันธุกรรม อาจมีชีวิตอยู่ได้มากสุดสองเดือนเท่านั้น”“ถ้าผมจำไม่ผิด แม่ของคุณก็เสียเพราะโรคนี้”“ผมแนะนำว่า คุณเองก็ควรตรวจร่างกายอย่างละเอียดด้วย...”ทันใดนั้น หนิงหนานเสว่ก็รู้สึกเหมือนแรงทั้งหมดที่มีในร่างกายถูกดูดหายไปในพริบตาคำพูดของหมอวนเวียนอยู่ในหัวของเธอไม่หยุดหย่อน เธอตัวสั่นเทาอย่างไม่อาจควบคุมได้“เป็นอะไรเหรอคะ มามี้?” ฟู่สุยสุยเอ่ยเสียงใสพลางมองหนิงหนานเสว่ด้วยความเป็นห่วง “สุยสุยทำอะไรให้คุณแม่ไม่สบายใจหรือเปล่าคะ?”หนิงหนานเสว่มองใบหน้าเล็ก ๆ ที่ผอมซูบจนเห็นกระดูกของฟู่สุยสุยที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยด้วยความรู้สึกผิดเต็มหัวใจ“ถ้าเป็นความผิดของสุยสุย หนูขอโทษนะคะ” พูดจบ ฟู่สุยสุยก็ฝืนยิ้มออกมาอย่างเข้มแข็งหัวใจของหนิงหนานเสว่ปวดร้าวราวกับโดนทิ่มแทง เธอไม่อยากจะเชื่อว่าลูกรักของเธอเหลือเวลาแค่หกเดือน เธอไม่มีพ่อแม่ ไม่มีครอบครัว และชีวิตคู่ก็เหลือเพียงแค่ชื่อสุยสุยคือความหวังเดียวที่เธอจะมีชีวิตอยู่ต่อไปหนิงหนานเสว่กลั้นน้ำตาไว้ “แม่ไม่ได้ไม่สบายใจหรอก แม่ดีใจมากเลย เพราะสุยสุยกำลังจะหายดีแล้ว

ทันใดนั้น สุยสุยพลันพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เพราะคุณแม่ชอบคุณพ่อมากยังไงล่ะคะ คุณพ่อไม่ชอบสุยสุยไม่เป็นไร แต่ชอบคุณแม่มากกว่านี้หน่อยได้ไหมคะ?”“ต่อไปนี้คุณพ่อดีกับคุณแม่ให้มากกว่านี้หน่อยได้ไหมคะ...”เสียงของเธอเบามาก ๆ ดวงตากลมโตคมเข้มมองไปยังฟู่เฉินแววตาของฟู่เฉินสั่นไหวเล็กน้อยเป็นไปตามคาดเขารู้อยู่แล้วว่าจุดประสงค์ของหนิงหนานเสว่ไม่ได้บริสุทธิ์ เพื่อลูกอย่างเดียว“แม่เป็นคนสอนให้หนูพูดแบบนี้เหรอ?” ฟู่เฉินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา และแฝงไปด้วยความเย้ยหยัน“เปล่าค่ะ” ฟู่สุยสุยรีบส่ายหน้าฟู่เฉินย่อมไม่เชื่อแน่นอน ดวงตาของเขาเย็นชาลงเล็กน้อยฟู่สุยสุยรู้สึกว่าดูเหมือนคำพูดของเธอจะทำให้พ่อไม่พอใจ แต่เธอรู้ว่าจริง ๆ แล้วเธอก็เหมือนกับเจ้าหญิงเงือกที่มีชีวิตอยู่ได้ไม่นานแล้ว ถึงแม้ว่าแม่จะบอกว่าอาการป่วยของเธอหายดีแล้ว แต่ความเป็นจริงเธอสามารถรับรู้ได้ว่าอาการป่วยของเธอร้ายแรงมาก ๆแต่เธอก็หวังว่าถ้าวันหนึ่งเธอกลายเป็นฟองแล้วกลับคืนสู่ท้องทะเลถ้าอย่างนั้น เธอก็หวังจะมีใครสักคนรักแม่ของเธอฟู่สุยสุยลุกขึ้นยืน ย่ำเท้าบนพรมที่นุ่มสบายไปยังชั้นหนังสือเล็ก ๆ แล้วหยิบสมุดบันทึกเล่มหนึ

“แค่ก แค่ก—” ฟู่สุยสุยไอหนัก ๆ อีกครั้ง ครั้งนี้เธอไอจนตัวงอแทบจะยืนไม่ไหว ร่างเล็ก ๆ ทรุดคุกเข่าลงกับพื้นเสียงดัง “ฟุ่บ” ก่อนจะกระอักเลือดออกมา “สุยสุย!” หนิงหนานเสว่เสียงสั่น รีบเข้าไปดู ใบหน้าของฟู่สุยสุยแดงก่ำดูเหมือนจะเป็นเพราะพิษไข้ แต่ริมฝีปากกลับซีดขาว “หนูไม่เป็นไรค่ะคุณแม่...” หนิงหนานเสว่รีบอุ้มลูกขึ้นมา “แม่จะพาหนูไปโรงพยาบาล” มือเล็ก ๆ ของฟู่สุยสุยจับหนิงหนานเสว่แน่น ดวงตาของเธอแดงก่ำจนผิดปกติ หนิงหนานเสว่รีบไปโรงพยาบาล หลังหมอทำการเจาะเลือดฟู่สุยสุยเสร็จ จากนั้นก็รอผลการตรวจอยู่ข้างนอก “คุณแม่คะ คุณพ่อเกลียดหนูมากใช่ไหมคะ...” เสียงที่อ่อนโยนของเธอ ในที่สุดก็เปิดเผยความอ่อนแอของตัวเองในยามป่วยไข้ หนิงหนานเสว่ได้ยินคำถามนั้นแล้ว เธอกลับตอบไม่ได้ เธออยากจะบอกลูกมากว่า สุยสุย พ่อไม่ได้เกลียดหนูเลยนะ แต่เกลียดแม่ต่างหาก ถ้าหนูเป็นลูกของสวีจือหรู หนูจะต้องมีความสุขมากแน่ ๆ หนิงหนานเสว่โกหกอีกครั้ง เธอส่ายหน้าพร้อมน้ำตาคลอเบ้า “ไม่หรอก สุยสุย พ่อไม่ได้เกลียดหนู เขาแค่ยุ่งมากเท่านั้น...” ฟู่สุยสุยยิ้มจาง ๆ ใบหน้าซีดเซียวดูอิดโรย มือเล็ก ๆ ลูบผม

ทั่วทั้งโรงพยาบาลวุ่นวายเพราะฟู่สุยสุย แต่หนิงหนานเสว่กลับรู้สึกสมองว่างเปล่า ราวกับเหลือเพียงแค่เสียงฝีเท้าและเสียงร้องเรียกเท่านั้น เธอไม่เห็นและไม่ได้ยินอะไรเลย “คุณหนิง คุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?” หมอโบกมือไปมาตรงหน้าหนิงหนานเสว่ หนิงหนานเสว่ถึงตื่นจากภวังค์ เมื่อเธอเห็นหมอ ทันใดนั้น ราวกับว่าสติทั้งหมดได้หวนกลับคืนมา “ลูกสาวฉันเป็นยังไงบ้างคะ?” “ตอนนี้อาการทรงตัวแล้วครับ แต่อาการก็ทรุดลงอย่างรวดเร็ว ตอนนี้อาการแย่มาก ต้องเข้าห้อง ICU ก่อนครับ รอให้สัญญาณชีพคงที่แล้วค่อยพิจารณาว่าจะผ่าตัดได้ไหม” “คุณหนิง อาการของเด็กคนนี้ตอนนี้ ถ้าผ่าตัด...” หมอไม่ได้พูดต่อ แต่หนิงหนานเสว่รู้ดีว่าการผ่าตัดไม่มีความหมายมากนัก มันเป็นเพียงการทรมานลูกเปล่า ๆ เท่านั้นแต่เธอตัดใจไม่ได้ ตัดใจไม่ได้ที่จะปล่อยให้ลูกสาวสุดที่รักจากเธอไปแบบนี้ เธอรับผลลัพธ์แบบนี้ไม่ได้ แม้ว่าจะมีความหวังเพียงริบหรี่ เธอก็ไม่อยากยอมแพ้ “ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะหมอ” ทันทีที่หันหลังกลับ น้ำตาก็ไหลรินออกมาโดยไม่ทันตั้งตัว หนิงหนานเสว่รีบเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตา แต่ยิ่งเช็ดก็ยิ่งไหลมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอทรุดตัวลงนั่งคุด

“หรูหรู เป็นอะไรไป? อยู่ที่ไหน?” “ฟู่เฉิน แกทำร้ายหลานสาวฉัน ฉันไม่ปล่อยแกง่าย ๆ แน่ แกหวงผู้หญิงคนนี้มากใช่ไหม? คอยรับศพเธอได้เลย!” เสียงโหดเหี้ยมของหนิงไห่เทาดังลอดเข้ามาในโทรศัพท์ “แกอย่าทำอะไรบ้า ๆ นะ!” เสียงของฟู่เฉินสั่นเทา เห็นได้ชัดว่าเขากลัวมาก ปกติเขาจะทำตัวสูงส่งเสมอ มีแต่เรื่องของสวีจือหรูเท่านั้นที่ทำให้เขากลัวและประหม่า“ถ้าไม่อยากให้เธอตาย ก็มาหาฉันเดี๋ยวนี้!” หนิงไห่เทาทิ้งคำพูดที่โหดเหี้ยมนั้นแล้ววางสายทันที แล้วส่งที่อยู่ตามไปเขามองสวีจือหรูด้วยสายตาดุร้าย “ก็เพราะคนชั่วอย่างแกนั้นแหละ นังเมียน้อยไร้ยางอาย ทำลายครอบครัวคนอื่น!” “ฉันไม่ใช่ ฉันไม่ได้ทำ ฉันคบกับอาเฉินมาก่อน” สวีจือหรูส่ายหน้ารัว ๆ ไม่ยอมรับสถานะเมียน้อยของตัวเอง แต่หนิงไห่เทาไม่ใช่ฟู่เฉิน เขาไม่รู้จักการทะนุถนอมผู้หญิง เขารู้แค่ว่าถ้าพวกเขาหย่ากันแล้ว หนิงหนานเสว่ก็จะไม่มีอะไรเลย และเขาก็จะยิ่งไม่ได้อะไรเลย เขาตบหน้าสวีจือหรูอย่างแรง “พวกเขาเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย รักกับป้าแกสิ! นังสารเลว ฉันว่าแกมันสมควรโดน!” “แกกล้าตบฉัน! คอยดูนะ ฟู่เฉินไม่ปล่อยแกไว้แน่!” สวีจือหรูร