บทที่ 1762

ระเบิดอันไร้ปรานี พรากชีวิตของเหล่าทหารเป่ยตี้ไปในชั่วพริบตา ทหารเหล่านั้นเบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหนก จ้องมองลูกปืนที่ร่วงหล่นจากฟากฟ้าแล้วมุ่งสู่พวกเขาราวกับอุกกาบาต เมื่อคิดจะตอบสนอง แต่กลับไม่ทันหลบหนี ทำได้เพียงมองดูร่างของตนเองถูกเปลวเพลิงเผาผลาญกลืนกิน และท้ายที่สุดก็ถูกระเบิดจนแหลกละเอียดเป็นชิ้น ๆ

“นะ นี่มันระเบิด!”

หลิวซานเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

เขาเคยเห็นระเบิดที่แคว้นโยวหลานมาก่อน

“ชาวตงโจวมีระเบิดอยู่ในมือได้อย่างไร?”

“เป็นแคว้นโยวหลานที่ไร้ซึ่งคุณธรรมในการสู้รบ แอบให้การสนับสนุนตงโจว คิดจะทำลายล้างแคว้นเป่ยตี้ของพวกเรา!”

ชั่วขณะนั้น ในหัวของข่าปัวก็ผุดแผนการร้ายขึ้นมานับไม่ถ้วน

เขาแผดเสียงอย่างบ้าคลั่ง อยากจะขยี้แคว้นโยวหลานให้แหลกลาญ

“ข้าว่าแล้วเชียว ลำพังพวกไพร่ชั้นต่ำแห่งตงโจวเหล่านี้ จะสังหารเสด็จพ่อและยึดเมืองข่าหลอได้อย่างไร”

“ที่แท้ก็เป็นแคว้นโยวหลานที่ชักใยอยู่เบื้องหลัง!”

กู้หว่านเยว่ยังไม่รู้ว่า การกระทำโดยไม่ได้ตั้งใจของนาง กลับเป็นการป้ายความผิดไปให้แคว้นโยวหลานอย่างไม่คาดคิด

“ฝ่าบาท ระเบิดมากมายถึงเพียงนี้ ต่อให้เรามีไพร่พลสองแสน ก็มิใช