บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์

“คุณหนูต้องจำเอาไว้ให้ดีนะเจ้าคะ คนที่มีไฝเสน่ห์ที่หางตาถึงจะเป็นเจ้าบ่าวของคุณหนูนะเจ้าคะ”ก่อนจะเดินออกไป บ่าวรับใช้ยังไม่วายจะกำชับเพิ่มอีกว่า “คุณหนูเจ้าคะ หากว่าพวกเขามีการแกล้งบ่าวสาวก่อนเข้าหอ คุณหนูต้องห้ามคว้าเจ้าบ่าวผิดตัวนะเจ้าคะ!”กู้อวิ๋นซีพยักหน้าลงเป็นเชิงว่านางเข้าใจแล้ววันนี้เป็นวันแต่งงานของนางกับจวินฉู่หลีเจ้าบ่าวของนางมีฝาแฝดผู้พี่อยู่คนหนึ่ง ทั้งคู่มีหน้าตาเหมือนกันมากจนแทบจะแยกไม่ออกสิ่งเดียวที่จะสามารถใช้เป็นเครื่องจำแนกได้ก็คือ ที่หางตาของสามีนางมีไฝเสน่ห์อยู่เม็ดหนึ่งฉู่จวินหลีมีเป็นคนที่อบอุ่น ดูแลนางเป็นอย่างดีไม่มีบกพร่องส่วนจวินเย่เสวียนผู้เป็นพี่ชาย เป็นถึงเสวียนอ๋องเทพแห่งสงครามของหนานหลิงกั๋ว ว่ากันว่า จิตใจโหดเหี้ยม เย็นชา ชอบใช้กำลังแถมยังชอบฆ่าคนอยู่เป็นนิจถึงแม้กู้อวิ๋นซีจะไม่เคยเจอกับเสวียนอ๋องมาก่อน แต่นางคิดว่า นางจะต้องแยกความแตกต่างของทั้งสองคนออกได้แน่นอนแต่จะว่าไป ใครจะแยกสามีของตัวเองไม่ออกบ้างล่ะตอนนี้บ่าวรับใช้กับแม่เฒ่าผู้ทำพิธีก็ออกไปแล้วในคืนเข้าหอนี้เหลือเพียงกู้อวิ๋นซีที่นั่งรออยู่ในห้องหอเพียงคนเดียว นางมองตรงไปย

กู้อวิ๋นซีรู้ว่าจวินเย่เสวียนกับจวินฉู่หลีหน้าตาเหมือนกันมากแต่เธอคิดไม่ถึงเลย ว่าทั้งสองคนจะเหมือนกันมากขนาดนี้!เขาค่อยๆ สาวเท้าลงบันไดมา เงาร่างสูงใหญ่ แผ่กระจายไอเย็นเยียบราวกับเป็นก้อนน้ำแข็งเดินได้ทั้งแข็งกระด้าง เผด็จการ และเย็นชา!เป็นคนที่แค่ได้มองแว๊บแรก ก็ต้องรีบละสายตาไม่กล้ามองอีกเป็นครั้งที่สองทั้งตัวเขามีรัศมีความเป็นราชนิกูลผู้สูงส่งมาแต่กำเนิด มีความน่าเกรงขาม ที่แค่เข้าใกล้ก็สามารถกดดันให้เธอแทบจะหายใจไม่ออกอย่างที่คิด เขาช่างเป็นคนที่มีนิสัยแตกต่างจากสามีของเธอโดยสิ้นเชิงเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามา กู้อวิ๋นซีก็รีบถวายความเคารพอย่างรวดเร็ว "คารวะองค์ชายสี่"คนที่เดินมาไม่ได้มีปฏิกริยาตอบรับอะไรจวินเย่เสวียนเดินผ่านตัวของเธอไป ราวกับตัวเธอเป็นเพียงอากาศธาตุที่ไม่มีตัวตนในสายตาเขาเขาเดินขึ้นรถม้าไป ม่านที่ปิดลงช่วยบดบังความเย็นชาจากตัวเขาไปได้บ้างกู้อวิ๋นซีถอนหายออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะได้ยินองค์รักษ์เยียนเป่ยพูดว่า "พระชายา รถม้าของพระชายาเกิดปัญหานิดหน่อย ไม่สามารถใช้การได้พ่ะย่ะค่ะ""เหลือเวลาไม่มากแล้ว สามารถซ่อมได้หรือไม่?" กู้อวิ๋นซีถามออกไปอย่างร้อน

กู้อวิ๋นซีไม่อยากทำให้เขาโกรธ เธอกลัวว่าถ้าหากเขาโกรธ เขาจะทำเรื่องที่เธอรับไม่ได้ขึ้นมาอีกแล้วเธอก็เชื่อว่าเขาจะทำมันแน่!เสวียนอ๋องน่ากลัวเสียยิ่งกว่าที่เขาเล่าลือกันเสียอีกไม่เพียงนิสัยเย็นชามุทะลุ อีกทั้งยังไม่มีความรู้สึกเห็นใจคนอื่นเลยสักนิด!บทจะน่ากลัวขึ้นมาก็ไม่สนความเป็นความเป็นความตายของคนอื่นเลยในใต้หล้านี้ ทำไมถึงได้มีปีศาจบ้าคลั่งเช่นนี้อยู่ได้นะแต่เขาก็ดันเป็นพี่ชายที่ฉู่หลีให้ความเคารพมาก...กู้อวิ๋นซีพูดขอโทษอย่างระมัดระวัง"ขอประทานอภัยเพคะ องค์ชายสี่ หม่อมฉันผิดไปแล้ว ได้โปรดประทานอภัยให้หม่อมฉันด้วย ต่อไปหม่อมฉันจะไม่ทำอีกแล้ว"ตั้งแต่เกิดมากู้อวิ๋นซีก็ไม่เคยกลัวใครมาก่อน แต่ตอนนี้ เธอกลัวเขามาก!ฝ่ามือของชายหนุ่มยังคงจับอยู่บนแก้มก้นของเธอ นิ้วมือเรียวยาวของเขาดูเหมือนจะกำลังเคาะอยู่เบาๆคล้ายกับว่าเขากำลังพิจรณาอยู่ว่าจะลงโทษเธอต่อไปดีหรือไม่รถม้ายังคงวิ่งไปข้างหน้า กู้อวิ๋นซีก็ยังคงนอนทาบอยู่บนตักของจวินเย่เสวียนเหมือนกับปลาที่นอนอยู่บนเขียง ความรู้สึกรอคอยให้ใครสักคนมาตัดสินชีวิตของตัวเองแบบนี้ มันรู้สึกแย่มากจริงๆไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร แต

กู้อวิ๋นซีอึ้งมากหัวใจเธอเต้นระรัวเร็วไปหมดจวินเย่เสวียนเองก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เขาเดินลงจากรถม้าไปก่อนจากนั้นก็หันกลับมา ก่อนจะยื่นมือออกมาให้กู้อวิ๋นซีจับในที่สุดกู้อวิ๋นซีก็เหมือนกับว่าจะตั้งสติได้แล้วเขาไม่ใช่ฉู่หลี จะเป็นไปได้อย่างไรไฝเสน่ห์เม็ดนี้ เธอเป็นคนวาดเพิ่มเข้าไปเอง มันลบออกได้!แต่ไฝเสน่ห์เม็ดเมื่อคืนของฉู่หลี เธอลบมันไม่ออก!นี่เธอคิดอะไรไร้สาระอยู่กันเนี่ยกู้อวิ๋นซีสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะค่อยๆ เอามือไปเปิดม่านออกเมื่อเห็นฝ่ามือของจวินเย่เสวียนที่ยื่นมาทางเธอแล้ว เธอก็หลบเองโดยสัญชาตญาณ แล้วหันไปคว้าจับเอาขอบของรถม้าแทน ก่อนจะค่อยๆ ก้าวลงมาอย่างระมัดระวังจวินเย่เสวียนทำเสียงเย็นๆ ในลำคออย่างขัดใจ ก่อนจะชักมือกลับไปไม่ไกลนัก องค์หญิงแปดส่งยิ้มจนตาหยีก่อนจะวิ่งเข้ามาทัก "ท่านพี่ห้า ไม่ได้พบกันนานเลยนะเพคะ!"องค์ชายรองจวินหนานถิงเองก็เดินอย่างรวดเร็วเข้ามาหาเช่นกัน "น้องห้า วันนี้พาภรรยาเข้าวังมาคารวะผู้ใหญ่หรือ ยินดีด้วยๆ!"แผ่นหลังที่ทั้งเย็นชาและเคร่งเครียดของจวินเย่เสวียนทำให้กู้อวิ๋นซีที่มองอยู่ รู้สึกกระวนกระวายในใจเขายังคงเย็นชาเช่นเดิม ช่างด

"ข้าไม่ได้คิดอะไรกับองค์ชายสี่เลยนะ!"กู้อวิ๋นซีพยายามจะดิ้นหนี ถึงได้รู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังถูกขังอยู่ระหว่างร่างกายของจวินเย่เสวียนและภูเขาจำลองร่างกายที่สูงใหญ่ของเขาทาบทับลงมาบนร่างของเธอในทุกส่วน!ระยะห่างเท่านี้ มันเกินเส้นไปหน่อยแล้ว!กู้อวิ๋นซีโมโหหน้าตึง "ปล่อยนะ! องค์ชายสี่โปรดรักษามารยาทด้วยเพคะ!""คนที่ควรรักษามารยาทไม่ใช่ควรจะเป็นเจ้าหรือไง" จวินเย่เสวียนเหน็บแนม "ใครกันที่เสนอตัวมาให้ข้ากอดเอง"Comment by mzmmmwl9477@163.com: 建议改为ข้า"เจ้าเป็นชายาของฉู่หลี แต่กลับมาแอบซบอกข้าตั้งหลายครั้ง กู้อวิ๋นซี เจ้าแต่งเข้าจวนอ๋อง มีเป้าหมายอะไรกันแน่"Comment by mzmmmwl9477@163.com: 同上สายตาของเขา หยุดอยู่ตรงที่ลำคอของเธอร่อยรอยสีแดงเรื่อที่ผู้ชายทิ้งเครื่องหมายไว้มันช่างชัดเจนเมื่ออยู่บนลำคอขาวสะอาดแค่ดูจากเครื่องหมายนี้ ก็สามารถจินตนาการได้แล้วว่า ตอนที่เธอมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้ชาย เธอต้องถูกกระทำการรุนแรงขนาดไหน!ยิ่งมองเครื่องหมายบนคอของกู้อวิ๋นซี สายตาของจวินเย่เสวียนก็ยิ่งเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆกู้อวิ๋นซีวางมือทั้งสองข้างไว้บนหน้าอกของเขา คิดจะออกแรงผลักเขาให้ออกไ